ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Osobiście od jakiegoś czasu traktuję teizm jako konglomerat dwóch kierunków myślenia i rozwoju, opierające się właściwie o dość sprzeczne zasady:

teizm kulturowy - to religia, jaką ją najczęściej widzimy z zewnątrz, to owe wszystkie powtarzania wyuczonych za autorytetami słów, wykonywanie rytuałów, pielęgnowanie przynależności do swojej grupy. Ten rodzaj teizmu występuje we wszystkich religiach, a także ma swój odpowiednik w ateizmie.
teizm poszukujący duchowości - też występuje we wszystkich religiach (i ateizmie). Tworzą go ludzie jakoś tam duchowo przebudzeni, którzy mniejsze znaczenie przywiązują do religijnej ostentacji, a większe do rozwoju duchowości, intelektu, uczuć, uczciwości związków z ludźmi.

Pomiędzy tym teizmami panuje dość skomplikowana symbioza, a z drugiej strony zwalczanie się. Większość teistów startuje od teizmu kulturowego - bo ten jest najbardziej widoczny w społeczeństwie. Jedni na owym kulturowym poziomie pozostaną - bo dla nich istotą religii jest właśnie to chodzenie z innymi ludźmi w ustalone dni, w ustalone miejsca i wykonywanie rytuałów. Oni nie pytają za wiele o istotę tego wszystkiego co robią - owo robienie jest samą istotą. Z drugiej strony, części ludzi takie po prostu chodzenie i wykonywanie rytuałów po pewnym czasie przestaje wystarczać. Właściwie to często od początku już im nie wystarcza. Tych ludzi, poszukujących duchowości, drażni gdy zbyt wiele uwagi poświęca się czystej ostentacji, nie pytając co tam "w środku", jaki jest głębszy sens religii. Tacy ludzie robią się niewygodni teistom z pierwszej grupy, czyli zwykle rytualnym tradycjonalistom. Bo jednak silne przylgnięcie do rytuałów i tradycjonalizmu jest zwykle związane z pustką w obszarze duchowości. To dlatego ktoś skupia się na samych rytuałach, że nie widzi nic poza nimi. Gdyby widział, to by rytuał potraktował jako pretekst, zapalnik, narzędzie, ale nie jako cel sam w sobie.
Jesteśmy - my ludzie - wrzuceni w dychotomię - pewien rodzaj starcia pomiędzy tym co czysto zewnętrzne, a tym co głęboko duchowe. To pierwsze ma tę siłę, że "jest" widzialne, dotykalne, a przez to wydaje się wielu bardziej "prawdziwe". Jednak owa prawdziwość jest złudzeniem - bo aby wszystko to, co się zdarza uzyskało trwałość, aby nie znikło bezpowrotnie już w ułamek sekundy po tym, jak się dokonało, niezbędne jest, aby jakiś umysł to ZAPAMIĘTAŁ, PRZETWORZYŁ, PONIÓSŁ W NASTĘPNE CHWILE. Zdarzenia "są" tylko przez krótki moment - jako zdarzenia, w chwilę ich zaistnienia - a "trwają" dopiero w nowej postaci - przez wieki, gdy osiądą w umysłach, w duchowości. Dlatego, choć wielu duchowość wydaje sie być taka niekonkretna, a przez to nieistniejąca, to jednak ona jest clou, ona jest istotą bytu. Zdarzenia same z siebie są jak bąbelki gotującej się wody - co chwila jakiś powstaje, ma swój krótki epizod "bycia", ale za chwilę nie zostałby po nim ślad, rozpływa się w nicość.
Oczywiście rytuały mają swój sens i miejsce. One przypominają umysłom pewne rzeczy, odnawiają powiązania w umyśle, aby ten nie zagubił się, przywalony ciężarem wszystkiego tego, co się zdarza w życiu. Jednak oddanie się tym rytuałom bez reszty jest zagubieniem istoty, zagubieniem siebie, wreszcie podważaniem sensu dla owych rytuałów, bo przecież nie chodzi o to, aby były one tylko wykonywane i już. Gdyby samo wykonywanie rytuałów wypełniało ich istotę, to celowe byłoby napisanie programów komputerowych, które owe rytuały idealnie by powtarzały - już bez świadomości, bez uczuć - tylko puste powtarzanie.

Ircia

Zgadzam się z tym podziałem ,ale trochę przy nim pomajstruję, gdyż słowo teizm na mój gust nie pasuje, bo:

Adriatyk

Michał Dyszyński

Ircia

Banjankri

Ircia

Masz rację, redukcja bodźców zazwyczaj jest potrzebna aby uzyskać głęboki stan, natomiast przynajmniej u mnie trening właśnie w tramwaju dawał super rezultaty, bo gdy nauczyłam się wyciszać umysł w takich warunkach, wyniki podczas medytacji w względnym spokoju bardzo się zmieniły na plus, wydaje mi się że każdy powinien sobie sam na drodze prób i błędów dobrać odpowiednie techniki i miejsca, natomiast rozwala mnie fakt jak wiele osób zajmujących się medytacją do przesady zwraca uwagę na formę zewnętrzną z góry zakładając że gdzieś się da a gdzieś nie, że tylko taka forma czy pozycja może dawać dobre rezultaty - dla jednego może to być prawdą, dla kogoś innego niekoniecznie, oczywiście znaczenie ma też czego oczekujemy od medytacji, bo to szerokie pojęcie.

Adriatyk

Puszkowanie sensu życia poza społeczeństwem, jest zbrodnią przeciw społeczeństwu i takich zbrodniarzy należy eksterminować – doły z wapnem są najlepszym miejscem do medytacji.

Banjankri

Ircia

Może dlatego inaczej patrzę na sprawę że kiedyś starałam się obserwować wyciszony umysł, a obecnie wolę obserwować go w akcji,właśnie skupiać się na doznaniach, bo gdy obserwowałam wyciszony to zawsze dochodziłam do tego samego stanu, nie powiem mającego swój urok, może aż za duży( opisać się tego jak należy nie da, to coś jakby czas przestawał istnieć, wszystko się zlewało w jedność, takie czyste istnienie, wszystko i nic na raz). Być może doszłam nie do tego o co chodzi, może kiedyś wrócę np. do medytacji w pozycji lotosu, której zalety dostrzegam.
Ogólnie nie mam nic przeciwko formie zewnętrznej, ona staje się problematyczna gdy staje się numerem jeden. Tak samo nie mam nic przeciwko obrzędom w różnych religiach o ile komuś daje to głębokie przeżycia i nie prowadzi do niczyjej krzywdy to wszystko ok, z tym że z moich obserwacji wynika że często ludzie tak skupiają się na formie że brakuje 'ciasta' ...

Banjankri

Rzecz w tym, aby obserwować go w akcji, na bardzo subtelnym poziomie, żeby zrozumieć jak i dlaczego pewne aktywności się pojawiają. Do tego potrzebna jest wysoka trzeźwość i głębokie wyciszenie, wtedy widać jak myśli kiełkują i możliwy jest wgląd.
Na uzyskanie pozytywnego efektu, są lepsze sposoby niż medytacja.