ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Wiele naszych sfinskich dyskusji ląduje w mentalnym "bagienku" tylko z tego powodu, że właściwie nie został określony (jako zerowy) status prostej negacji, czy status prostego (niczym nieuzasadnionego) twierdzenia.
Przykład: ktoś mówi 2+2=4
- Odpowiedź: nie. To nieprawda.
I teraz mamy tak wiele sposobów na "argumentowanie", że 2+2=4 jest fałszem, iż właściwie dowolnie długo daje się "utrzymywać" dowolnie absurdalną tezę. Bo można:
- zaatakować samego twierdzącego, że jest głupi (i ma wszy...)
- można uparcie się spierać o definicje użytych pojęć: "2", "4", równości, procedury dodawania, dalej arytmetyki, logiki, matematyki, języka
- można argumentować z poprawności odczytu tekstu z monitora, przesyłu tego tekstu siecią
- można zażądać dowodu, że ktoś nie podmienia nam wspomnień w głowie.
itp. itd.
Właściwie to możliwości SABOTOWANIA dochodzenia do uzgodnień są nieograniczone na gruncie OGÓLNEGO CZEPIANIA SIĘ.

Michał Dyszyński

Stawiam dość podstawowe pytanie: co jest granicą dla strategii dyskusyjnej ogólnego czepiania się każdego słowa, użytego przecinka, ataku na osobę, czy argumentowania do tak do końca to niczego nie wiadomo?

Ciekaw jestem, czy ktoś widzi tu jakąś ścieżkę na wyjście za tego kręgu jałowych argumentacji?...

Banjankri

Nie dyskutować.

Michał Dyszyński