ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Od dłuższego czasu zastanawia mnie, jak bardzo ludzie różnią się pod względem potrzeb społecznych, kontaktowania się z innymi ludźmi, prezentacji swojej osoby. Temat dla mnie jest frapujący, bo wciąż tu pojawiają mi się nowe, czasem dość zaskakujące spostrzeżenia.

Widzę w moim otoczeniu bardzo duże spektrum potrzeb społecznych. Np. psiapsiuły mojej małżonki potrafią namiętnie wciąż coś sobie wysyłać na Whatsupie. Są osoby non stop "siedzące" na facebooku, instagramie czy czym tam jeszcze. Ale jednocześnie mam w swoim otoczeniu osoby, które najlepiej się czują, gdy nikt nic od nich nie chce, gdy siedzą zamknięte w swoim małym pokoju, a drzwi od tego pokoju szczelnie zamykają, aby nie słyszeć głosów z zewnątrz, aby kontakty ograniczyć do minimum.
W Japonii opisano fenomen młodych ludzi "zamurowanych" (taką nazwę gdzieś wyczytałem) - właśnie całej rzeszy takich młodocianych, którzy chcą funkcjonować tylko on-line, których realny świat nie tylko nie interesuje, ale wręcz jest postrzegany jako wrogi, nieatrakcyjny.
Osobiście przyznam, że sam miewam ciągoty do zamykania się w sobie. Właściwie to częściej do kontaktów z ludźmi się zmuszam, niż wynikają one z mojej potrzeby. Ale "przez rozum", siłą woli wyciągam się z wewnętrznego zamknięcia.

Chcę tu zadać podstawowe pytanie: dlaczego często tak trudno jest nam funkcjonować razem?
- Myślę, że jednym z głównych powodów kest DOMYŚLNA OCENNOŚĆ.

Cokolwiek by człowiek wśród ludzi nie zrobił, z czym się nie wychylił, będzie oceniany. Temu się nie spodoba w nas to, drugiemu tamto. Ktoś wyśmieje nasz uśmiech, ktoś inny skrytykuje sposób w jaki coś powiedzieliśmy. Do tego może mamy niemodny ciuch, fryzurę, albo jakiś inny defekt. Ludzie zrobili się bardzo chętni do krytykowania. Jeśli dodać do tego skłonność co niektórych do tokowania, do niekończących się opowieści o swoim życiu (które nieraz słyszeliśmy już ze sto razy), swoich potrzebach i zainteresowaniach, to wszystko razem zbierze się na obraz, w którym o wiele bardziej komfortowo człowiek czuje się przed monitorem komputera. Tutaj w razie czego można niechcianą stronę zamknąć, nikt nie widzi, czy go słuchamy, czy nie, nie musimy być wizualnie nienaganni, nie musimy spełniać całej masy różnych wymogów.

Nieraz się zastanawiam nad tym: dlaczego ludzie tak ochoczo wymyślają sobie te wymogi, które rzekomo powinniśmy wypełnić, aby zostać zaakceptowani. Czasem są to wymogi kompletnie wydumane, pozbawione jakiejś racjonalności. Ostatecznie coraz więcej ludzi rezygnuje z kontaktów społecznych. I myślę, że motyw najczęściej jest w postaci odruchu: jak wam tyle w mnie rzeczy się nie podoba, jak chcecie mnie tak oceniać co chwila, to mam was gdzieś - spadajcie, nic od was już nie chcę!

towarzyski.pelikan

Semele

Przyjaciel - ktoś, przed kim można głośno myśleć.

[ Ralph Emerson ]

Dyskurs

lucek

Dyskurs

lucek

ja nie do Ciebie Dyskurs

ale to nie ma nic wspólnego z charakterem społeczeństwa - tam zresztą "otwartość" to pewnie jeszcze mniejszy brak uwagi ... reszta to już zupełnie od rzeczy

Dyskurs

Dyskurs

Michał Dyszyński

Powiedziałbym, że z ocennością jest ten problem, że czasami zapominamy, że sami oceniamy wszystko, że inaczej się nie da. Aby sięgnąć po filiżankę kawy, trzeba już ocenić odległość. Myślenie i odczuwania to nieustanne kaskady ocen. Więc bez sensu jest obrażać się, że ktoś nas ocenia - wszak on tak musi, inaczej by musiał nas po prostu zignorować.
Problem niestety jest pomiędzy
- oceną w ogóle
a
- oceną intencjonalnie krytyczną.
Obserwuję sporo zawodowych i samozwańczych krytykantów. Najczęściej mówią, piszą PO TO ABY SKRYTYKOWAĆ, aby się nie spodobało, aby pokazywać "ależ ja jestem tu ważny, że wam wytykam wasze błędy, a wy jacy to jesteście gorsi ode mnie". A w tle dalej jest marzenie: to teraz starajcie się, aspirujcie o moją uwagę, lepszą opinię o was, najlepiej jak byście przyszli do mnie na kolanach zebrząc o uznanie.
Problem w tym, ze to marzenie, choc najwyraźniej wielu (choć niejawnie, tylko w nie do końca uświadamianych uczuciach) je w sobie ma, innych może mało obchodzić. Prostą odpowiedzią może być: wiesz co, krytykancie! Burak jesteś, w nosie mam twoją krytykę, z takimi jak ty się nie bawię!
Ale inni - przewrażliwieni - mogą się jednak przejmować, wyobrażać sobie: ojej! Nie lubią mnie, jest źle, jest źle!... :cry:

Ja patrzę nieraz na sprawę z jeszcze innej strony - zadając pytanie: czy chciałbym być NIE OCENIANY?
Jak się zastanowię nad tym głębiej, to odpowiedź będzie NIE.
Bo brak ocen jest tak naprawdę równoważny zignorowaniu, uznaniu za bycia nieważnym, wtopienia znaczenia danej osoby z tłem. Być może jedynie w stosunku do osób, które uważam za toksyczne, a ich ewidentnie nie lubię, miałbym taką postawę: odpr..dol ty się ode mnie, nie interesuj się mną, tak jak ja chcę twoją niemiłą osobę na zawsze zapomnieć. Ale to jest nieczęsty przypadek naprawdę niefajnych ludzi. W stosunku do osób jako tako niedestrukcyjnych jednak oczekuje się, że ludzie będą nawzajem się sobą interesowali, a więc i oceniali - czy im czegoś nie potrzeba, czy może są smutni, czy czasem nie mogę być pomocny?
Ocena nie musi być przecież z góry krytyczna - kochając też będziemy oceniali.

lucek

Michał Dyszyński

lucek

Dyskurs

lucek

a co? - to nie takie proste: słowo znam a co znaczy, nigdy się nie zastanawiałem

no chyba, że masz na myśli, że próbuję myśleć ?

Dyskurs

lucek

Dyskurs

lucek

co to jest "instancja korekcyjna"? bo cię nie rozumiem

Dyskurs

Semele

Semele

Lucek wiem, że programowo nie czytasz ale moze rzucisz okiem:

[link widoczny dla zalogowanych]

WEJŚCIE W CUDZE BUTY

Empatia to uważność na emocje drugiego człowieka, umiejętność rozpoznawania ich i idących za nimi potrzeb, przyjmowanie perspektywy drugiego człowieka oraz powstrzymywanie się od osądów i ocen.

Zobacz jakie to podobne do przesłania Jezusa. Przynajmniej tak jak ja je rozumiem.

lucek

lucek

Andy72

lucek
Czyli
- dobrze że masz umiejętność wczuwania się jako rozumienie innych
- dobrze że nie masz umiejętności sterowania innymi, poprzez własną emocjonalność