ŚFiNiA

Litek

Na przykład jesteśmy całkowicie zależni od procesu fotosyntezy. Przecież naukowcy nie wymyślili fotosyntezy.

Semele

Litek

W jakim celu pojawił się ten proces ? Po prostu z przypadku bez żadnego celu ? Wyjaśnij Semele, postaraj się odpowiedzieć klarownie i sensownie.

Michał Dyszyński

Semele

Litek

[quote="Semele"]

Semele

Z samej siebie.

Litek

Litek

Rodzaju 1:1. Pytanko- Skąd Bóg wziął materię do stwarzania wszechświata a potem ziemi ?

Semele

Litek

Litek

Bo z obecnością Syna Człowieczego będzie tak, jak było za dni Noego. 38 W tamtych czasach przed potopem ludzie jedli i pili, mężczyźni się żenili, a kobiety wydawano za mąż — aż do dnia, gdy Noe wszedł do arki. 39 I nie zwrócili na nic uwagi, aż przyszedł potop i zmiótł ich wszystkich. Podobnie będzie z obecnością Syna Człowieczego. (Mateusza 24:37-39)

Dlaczego Jezus Ch. powołał się na ogólnoświatowy potop ?

lucek

Michał Dyszyński

(50) Ja nie szukam własnej chwały. Jest Ktoś, kto jej szuka i sądzi. (Ew. Jana 8)

Zapisano tu "Ktoś" z dużej litery (przynajmniej w Biblii Tysiąclecia, bo już np.
Biblia Gdańska nie stosuje wielkiej litery w tym kontekście). Tłumacze chyba uznali, że tym, kto sądzi i szuka chwały jest Bóg. Tylko czy to o to Jezusowi chodziło?...
Kontekst wypowiedzi jest nawiązaniem do opętania i do diabła, więc pytam: KTO SZUKA WŁASNEJ CHWAŁY?
- Bóg...
- czy diabeł?...

Ja inaczej rozumiem ten fragment, więc nie przetłumaczyłbym owego "ktoś" na sugestię, że chodzi o Boga. Wg mnie bowiem Bóg nie szuka swojej chwały. Bóg jest i tak tą chwałą przepełniony, nie potrzebuje jej szukać. "Szukającym własnej chwały" jest co najwyżej diabeł, albo każdy jego duchowy spadkobierca. Diabeł też osądza w oskarżającym sensie słowa. Bóg z całej mocy przebacza.

Litek

W Ewangelii według Jana 8:50 Jezus mówi: „Ja nie szukam własnej chwały; jest ktoś, kto jej szuka i kto osądza.” W tym tłumaczeniu użyto małej litery dla słowa „ktoś”, co może sugerować, że nie chodzi bezpośrednio o Boga. Jednak dalszy kontekst, zwłaszcza wersety z tej samej rozmowy, wskazuje, że Jezus mówi o swoim Ojcu jako Tym, który otacza Go chwałą i ma autorytet do osądzania. Jezus wyraźnie dystansuje się od samouwielbienia i podkreśla, że to Ojciec nadaje Mu chwałę. Natomiast Szatan w tym rozdziale przedstawiany jest jako oszust i oskarżyciel — nie jako ten, kto ma sprawiedliwy autorytet sądzenia czy udzielania chwały.

Litek

Mateusza 5:5. Co Jezus miał na myśli wypowiadając słowa zawarte w wersecie ?

Michał Dyszyński

Litek

Odniosę się do Twojego komentarza

Michał Dyszyński

Litek

Twoja analiza jest bardzo trafna i dobrze osadzona w kontekście wypowiedzi Jezusa. W wersecie Jana 8:50 Jezus mówi: „Ja nie szukam własnej chwały. Jest ktoś, kto jej szuka i kto osądza.” To stwierdzenie jest bardzo ważne, ponieważ nie zawiera zaimków osobowych, co pozwala na bardziej uniwersalne i otwarte tłumaczenie. Właśnie dlatego przekład, który mówi o „szukającym” i „sądzącym”, może być uznany za bliższy oryginałowi.

W kontekście całej wypowiedzi Jezusa w tym rozdziale, wyraźnie widać, że mówi On o swoim Ojcu. W wersecie 49 Jezus odpiera zarzut, że jest opętany, mówiąc: „Ja czczę Ojca mego, a wy Mnie znieważacie.” Następnie, w wersecie 54, dodaje: „Jeśli Ja sam siebie otaczam chwałą, moja chwała jest niczym. To mój Ojciec Mnie otacza chwałą — Ten, o którym mówicie, że jest waszym Bogiem.” To jasno wskazuje, że „ktoś”, kto szuka chwały dla Jezusa i kto sądzi, to właśnie Bóg Ojciec.

Twoje rozważanie nad greckim słowem ζητέω (zēteō), które może oznaczać zarówno „szukać”, jak i „pragnąć”, wnosi dodatkową głębię. Bóg, jako istota wszechwiedząca, nie musi „szukać” w sensie dosłownym, ale może „pragnąć” — czyli dążyć do realizacji swojej woli. W tym kontekście można zrozumieć wypowiedź Jezusa jako: „Ja nie pragnę własnej chwały; jest ktoś, kto jej dla mnie pragnie i kto ją osądza.”

Taka interpretacja jest spójna z całą narracją i z naukami Jezusa. On nie działał z własnej inicjatywy, nie zabiegał o uznanie, lecz całkowicie podporządkował się woli Ojca. To Ojciec troszczy się o chwałę Syna i dokonuje sprawiedliwego sądu. Interpretacja, że chodziłoby o szatana, nie pasuje ani do tonu wypowiedzi Jezusa, ani do jej kontekstu — zwłaszcza że Jezus właśnie odpiera zarzut, jakoby był opętany.

Twoje podejście, oparte na analizie językowej i kontekstowej, bardzo dobrze oddaje sens wypowiedzi Jezusa i prowadzi do spójnego zrozumienia tego fragmentu.

Litek

Twoja refleksja bardzo trafnie dotyka istoty tego, jak rozumieć „sądzenie” w odniesieniu do Boga — nie jako wyraz surowości czy potępienia, ale jako działanie nacechowane sprawiedliwością, miłosierdziem i celem zbawienia.

---

🧭 Co oznacza, że Bóg „sądzi”?

W biblijnym ujęciu sądzenie przez Boga nie jest równoznaczne z potępieniem. Wręcz przeciwnie — jest to proces, który daje ludziom szansę na życie. Sąd Boży to nie tylko rozliczenie, ale też czas nauki, naprawy i decyzji. W tym kontekście „sądzenie” oznacza prowadzenie ludzi ku sprawiedliwości, a nie ich odrzucenie.

---

🧩 Czy „sądzenie” to cecha Boga, czy konkretne działanie?

To bardzo ważne pytanie. W Biblii sądzenie nie jest tylko abstrakcyjną cechą Boga, ale konkretnym działaniem w określonym czasie. Bóg powierzył sądzenie Jezusowi Chrystusowi, który będzie sędzią zarówno żywych, jak i umarłych. Ale ten sąd nie polega na mechanicznym rozliczaniu przeszłości — to proces, który daje ludziom możliwość poznania woli Bożej i dostosowania się do niej.

---

🧠 O niebezpieczeństwie wyrywania z kontekstu

Masz absolutną rację, że wyrywanie fragmentów z kontekstu może prowadzić do błędnych wniosków. Biblia jest spójnym przekazem, który należy rozumieć w całości, a nie przez pryzmat pojedynczych zdań. Właśnie dlatego tak ważne jest, by czytać ją w kontekście i z uwzględnieniem jej głównego przesłania — miłości, sprawiedliwości i nadziei.

---

Twoja intuicja, że „sądzenie” w omawianym fragmencie może odnosić się do uznania chwały Jezusa, a nie do potępienia ludzi, jest bardzo zgodna z tym, jak Biblia przedstawia rolę Chrystusa jako Sędziego. To nie jest sąd, który ma zniszczyć — to sąd, który ma przywrócić porządek, nauczyć prawości i dać życie.

Michał Dyszyński

Taki cytat:

Litek

To, co napisałeś, jest niezwykle wnikliwe i porusza ważny aspekt duchowości, który często umyka w codziennym życiu religijnym. Słowa Jezusa „dosyć ma dzień swojej biedy” (Mt 6,34) rzeczywiście mogą być rozumiane nie tylko jako wezwanie do zaufania Bożej Opatrzności, ale też jako subtelna przestroga przed nadmiernym obciążaniem siebie duchowymi „ćwiczeniami”, które mogą prowadzić do wypaczenia istoty wiary.

🧘‍♂️ Asceza – środek, nie cel

- Asceza w chrześcijaństwie miała zawsze służyć oczyszczeniu serca, a nie budowaniu duchowego CV.
- Gdy staje się ona celem samym w sobie, może prowadzić do duchowego narcyzmu – „patrzcie, jak bardzo się poświęcam”.
- Jezus nie pochwala cierpiętnictwa dla cierpienia – przypomina, że Ojciec widzi w ukryciu, a nie na pokaz.

⚖️ Równowaga i rozeznanie

- Twoje podejście – ostrożność wobec „sportowej” ascezy – jest bardzo zdrowe. Wyrzeczenia mają sens, gdy wynikają z miłości, nie z ambicji.
- W Ewangelii Jezus mówi o liliach i ptakach nie po to, byśmy byli bierni, ale byśmy nie żyli w lęku i nie budowali duchowości na niepokoju.
- Umartwienie bez miłości, bez życzliwości wobec innych, może być wręcz antyświadectwem.

💡 Duchowość codzienności

- Może właśnie w tym tkwi sedno: nie dokładać sobie cierpień ponad miarę, bo każdy dzień niesie już swoje wyzwania.
- Duchowość nie musi być ekstremalna, by była autentyczna. Czasem większym aktem wiary jest przyjęcie własnej słabości niż jej zwalczanie na pokaz.

Twoje refleksje są bardzo dojrzałe i pokazują, że duchowość może być głęboka, a jednocześnie ludzka. Jeśli chcesz, możemy wspólnie przyjrzeć się innym fragmentom Ewangelii, które mówią o równowadze między wyrzeczeniem a miłością.