ŚFiNiA

anbo

Radosławie, niektóre twoje myśli uważam nie na temat, inne zbyt ogólne, z jeszcze innymi się nie zgadzam, ale słusznie zauwazył Michał Dyszyński, że to nie miejsce na tę dyskusję, jeśli więc interesuje cię dyskusja na tematy, w które weszliśmy, to proponuję zalożyć nowy temat i tam kontynuować rozmowę.

mat

anbo

Radosław

założyłem wątek, możesz się odnieść też do tego, co napisałem w tym michałowym wątku,
http://www.sfinia.fora.pl/filozofia,4/czym-jest-ateizm,4338.html#92758

anbo

Radosław

Hm, w tym wątku trochę bardziej rozwinąłem temat imperatywu, wwzajemnego uprzedmiatawiania się i ewentualnie nie chciałbym się powtarzać. Od razu też mówię, że tak smao widze to u wierzących ale to siła rzeczy nie będzie wychodziło nam w tej dyskusji na wierzch, skoro rozmawiam z niewierzącą osobą.

Aha, z góry uprzedzam, ze moje syntetyzujące stanowisko wynika z moich doswiadczeń, przemyśleń, lektur, nastawienia, ewentualnych oczekiwań (z bycia ateistą, żebyś mi łatwo nie pisał, że robię z ateizmu absrd) i wiem na przykład czym bywał ateizm, o czym nie każdy przeciętny niewierzacy musi wiedzieć. Możemy wymienić swoje przemyślenia, nie zamierzam jednak przekonywać bądź być przekonanym, moje nastawienie qwydaje mi się zwyczajnie twórcze, bo stanowi zachętę do analizy rozbieznych i sprzecznych koncepcji ateistycznych- najbanalniejsza sprzeczność opozycja idealizm-materializm, która często w kontekście apologetyki i ateizmu sie pojawia.

Feuerbach

anbo

Feuerbach, proponuję przenieść wątek do tematu założonego przez Radosława. Odpowiem ci tam, ok?

Michał Dyszyński

Patrząc na polityczny dyskurs w naszym kraju, jakoś mi się odnowił myślowo temat z owego wątku.
Niestety, z obu stron aktualnej polskiej strony politycznej widzę postawy, w ramach których jakby już przestało się liczyć dobro wspólne, człowieczeństwo, odpowiedzialność za Kraj, a liczy się ZWYCIĘŻANIE.
Jedna i druga strona naszej politycznej areny wciąż wykrzykuje "my zwyciężymy!". To się liczy najbardziej - EMOCJE I OSOBISTE SATYSFAKCJE. Dla zwycięstwa gotowi sa poświęcić wszystko.
Przypomina mi się schyłkowy okres władzy Hitlera, który rozpoczął wielką wojnę, przynoszącą śmierć milionom osób w imię właśnie ZWYCIĘSTWA DLA NIEGO SAMEGO. Oto Niemcy po I wojnie światowej zostały poniżone i poszkodawane, co należało (w argumentacji Hitlera) skontrować zwycięstwem. Pod koniec zaś wojny okazało się, ze.... naród niemiecki zdradził swojego wodza (tak Hitler widział sprawę, że Niemcy - JEGO HITLERA - zdradzili! - bo nie wygrali mu tej wojny!). Oto śmierć milionów osób (po obu stronach z resztą) to nic, ale problemem jest KTO MA ZWYCIĘSTWO?!!
A jakby to zwycięstwo miał?...
- Co by było, gdyby Hitler wygrał?...
To by się tak czuł tym zwycięzcą i czuł... by się tak rozsiadł jako zwycięzca. Ale by się czuł...

Po jednej stronie śmierć milionów ludzi, cierpienie, wysiłek ogromny, zniszczenie dóbr materialnych, przyrodniczych, dewastacja planety wojną, a po drugiej...
... po drugiej tylko to POCZUCIE, ta myśl "oto zwyciężyłem!".
Dla tej wspaniałej (?!?...???) myśli, dla owego uczucia (może przelotnego...) te zaszemrania sukcesem w neuronach dających się zmieścić w kieliszku warto było (...) zrobić to wszystko - zamordować miliony osób, palić, niszczyć, krzywdzić na niezliczone ilości sposobów.
Dzisiaj, gdy patrzę na polską scenę polityczną zadziwia mnie to zrozumienie, to przyzwolenie, może nawet aprobatę dla paradygmatu zwycięstwa. Jedna i druga strona przede wszystkim mówi o zwyciężaniu, a jakby na drugim miejscu jest dobro, jest to, co być powinno, jak być powinno...
Ludzie chyba - jako gatunek - są skażeni mentalnie wirusem pragnienia zwycięstwa ponad wszystko, ponad jakikolwiek sens. Tak im się to wydaje naturalne, takie oczywiste - niechby cały świat sczezł, byle było zwycięstwo, byle było na moje...
I nie widać tu rozsądku, nie widać opamiętania... :cry:

Michał Dyszyński

Pragnienie zwyciężania ponad wszystko chyba można skwitować jednym prostym określeniem NIEDOJRZAŁOŚĆ.