ŚFiNiA

Michał Dyszyński

W piosenkach, w dziełach filozofów pojawia się zwrot "być sobą". I chyba większość ludzi potrafi podać przykłady jakichś zdarzeń z życia, o których chciałaby powiedzieć "nie byłem wtedy sobą". Ale co to właściwie znaczy "być sobą"?...
Moją podstawową hipotezą jest tutaj to, że człowiek posiada w sobie wiele pragnień i oczekiwań względem swoich reakcji. Te pragnienia i oczekiwania bywają wzajemnie sprzeczne, a do tego sytuacje, w jakich zdarza się nam bywać pakują nas czasami w reakcje, których później - z perspektywy czasu - nie zaakceptujemy. Wtedy powiemy: wtedy nie byłem sobą.
Wydaje mi się, że z tym jest trochę jak z dialektyką heglowską - gdzieś tam balansujemy pomiędzy przeciwieństwami, chcielibyśmy coś, boimy się tego, albo i czegoś innego, mamy za mało informacji do oceny siebie i świata, a potem widzimy jakieś sprzeczności, coś wydaje nam się nie do zaakceptowania. Ale u Hegla było, że po tezie i jej antytezie da się dojść do syntezy. Może właśnie ta synteza ludzkiej osobowości oznacza bycie sobą? - Wtedy nie będzie już w nas nieakceptowalnych sprzeczności, będziemy pogodzeni z własną naturą. Może trzeba przejść przez życie z problemami, żeby potem móc sobie powiedzieć: ale w końcu znalazłem rozwiązania z sytuacji pozornie bez wyjścia. Może o to właśnie w życiu chodzi?...

Piotr Rokubungi

Troszkę powyższy tekst wydaje mi się "oczywistą oczywistością" [choć zapewne nie dla wszystkich] i w nieco populistycznym tonie... Ale pochwałę dodałem, bo raczej precyzyjnie opisuje rzecz, zjawisko istotne.

Myślę, że kluczową sprawą jest tutaj ludzka zdolność do fantazjowania, do tworzenia wyobrażeń. (Czy tylko ludzka?) Raczej nie byłoby sprzeczności [lub niewielkie], gdybyśmy działali, a przede wszystkim
"myśleli" jedynie wg pewnych schematów, kierowali się wyłącznie instynktami. Lecz mózg człowieka wytwarza własne wyobrażenia, światy [myślenie abstrakcyjne i twórcze], przez co z jednej strony możemy się w tym pogubić, ale z drugiej pozwala to "nie mieć jednej rzeczywistości, wyłącznie słusznej". Tylko, czy ta "nadprodukcja" mózgów służy czemuś konkretnemu? Do czego prowadzi ewolucja w tym kierunku?

Michał Dyszyński

Banjankri

Przerąbane nie? Od tysięcy lat ludzie na wschodzie (i nie tylko) kombinują jak ten problem rozwiązać. Mechanizm "Ja" funkcjonuje w oparciu o wewnętrzny konflikt. Jeśli nie ma konfliktu, to nie funkcjonuje. Na domiar złego, są dwa różne ośrodki "ja", o bardzo odmiennych preferencjach. Jeśli przestudiujesz filozofię wschodu, zobaczysz że rozwiązaniem jest ubicie jednego, albo drugiego. Niestety żaden scenariusz nie jest satysfakcjonujący.
Pytaj i szukaj odpowiedzi dalej. Może będziesz pierwszym, który ją znajdzie.

Michał Dyszyński

Banjankri

No, myślenie w nienaturalny sposób ciężko nazwać byciem sobą. Tak na marginesie.

Piotr Rokubungi

Pewnym "podsumowaniem" mogłoby tu być chyba yin i yang jako współtworzące chi, które to wyłoniło się z wu- tak na marginesie...

Kori

"Istotne problemy naszego życia nie mogą być rozwiązywane na tym samym poziomie myślenia, na jakim byliśmy, kiedy je tworzyliśmy." - [link widoczny dla zalogowanych]

Jeżeli powyższe zdanie jest prawdziwe i problem „Co to znaczy być sobą?” jest istotny, to nie możemy tego problemu rozwiązać na tym samym poziomie myślenia, na jakim byliśmy, kiedy go tworzyliśmy.

Tutaj jest propozycja spekulacyjna, by za pojęcie „poziom myślenia” uznawać „stan świadomości”. Jeśli to jest prawda, to problemu „Co to znaczy być sobą?” nie możemy rozwiązać będąc w naszym codziennym, normalnym stanie świadomości, jeśli w tym stanie świadomości go tworzyliśmy, z czego wynika, że możemy rozwiązać go w innym stanie świadomości.

Banjankri

Kori

Cieszę się, że piszesz do rzeczy.
W takim razie dalsze pytania.
Jak dosięgnąć tego brata. Co mam zrobić. Gdzie jestem. Czy to ma sens.
Ten brat jest w stałym niepokoju. Na codzień, gdy pracuję, obracam się w "normalnych" sprawach typu zakupy, inni ludzie, robienie jedzenia, itd. jest niewidoczny, tzn. nie ma go na pierwszym planie.
Wybacz brak precyzji języka, nie mam zamiaru ciągle się korygować.
Introspekcja nie jest możliwa, próbowałem przez wiele lat. Cała moja młodość liceum + licencjat była temu w zasadzie poświęcona. W liceum mój mózg był już w takim stanie, że z wzorowego ucznia w podstawówce, dobrego w gimnazjum, liceum skończyłem z dopuszczającymi. Studiów w ogóle nie chciałem zaczynać, ale kultura mnie pchnęła, jakieś resztki strachu czy kontroli, i siłą rzeczy skończyłem i to, na najmniej wymagającym, najłatwiejszym kierunku.
I nie da się, nie potrafię dojść głębiej. Gdybym miał wyrazić problem, nie byłoby to wyrażone w słowach, a w mojej fizjologii, którą ktoś musiałby umieć odczytać czy wychwycić. Napięcia w ciele, jakiś opór, jakieś "nie!" mówione przez ciało. Straszny stan, bo nie umiem go podkręcić, a wyciąć nie mogę, bo już jestem i tak trupem w środku, emocje wykastrowane, na cenzurowanym, pod płaszczem uwarunkowań się skryły.
W moim życiu nie ma muzyki. Udało mi się jednak zahaczyć pracę, warunki, ludzi. Starszy brat bliźniak nie ma tak źle, przynajmniej tak to widzi na ten moment, a może się strasznie myli i wszystko jest tymczasowym, pozornym spokojem.
Najgorsze jest to, że gdybym umarł dzisiaj, w tej sekundzie, to by było takie nic, taka kupa, takie zero.
Tu nie chodzi o to, że ja żyję i mogę umrzeć. Ja już jestem w pewnym sensie nieżywy. Wyczerpał się cały pierwotny napęd, rozpęd z dzieciństwa, z tajemnic bytu, z łona matki czy natury.
No i widzisz, jakie rzeczy piszę, tak jak Dyszyński czy inni tutaj. To wszystko jest strasznie niedojrzałe, jak szamotanie się okaleczonego dzieciaka.

Banjankri

Kori

Banjankri

To nie jest takie proste, a i pole manewru dla oszustów ogromne. Na tym potęgę zbudował kler wszelkiej maści. Duchowieństwo jest najwyższą pozycją społeczną, najbardziej zabezpieczoną i w dodatku w pełni zależną od wiernych. Jakich cudów oni nie wymyślą, aby tylko przyciągnąć wiernych...
Powiem ci coś. Ja trochę czasu spędziłem studiując Buddyzm. Można powiedzieć, że jest to najbardziej racjonalna religia świata, oparta o rozum i doświadczenie. Wszystko pięknie, ślicznie. Problem w tym, że kiedy zaczałęm kopać głębiej, i zaznajamiać się z kolejnymi warstwami filozofii Buddyjskiej (piekielnie trudna logicznie) dotarłem do obszaru końcowego. Jakież było moje zdziwienie, kiedy wyłonił się obraz totalnie anty-religijny, demaskujący doktryniarskie pułapki, i magiczne transformacje. Innymi słowy, po drugiej stronie nie ma nic specjalnego! Wszystko można streścić w jednym zdaniu. "Bądź sobą, nie zmuszaj się do niczego". Brzmi trywialnie, ale trywialne nie jest. To właśnie kultura przekonała nas do naszej małości. To ona poprzez religie stworzyła obraz siły wyższej, która wie lepiej. Efektem jest wewnętrzne wątpienie i podważanie autorytetu własnej osoby. "Ja nie wiem, ale oni wiedzą".

Jeżeli wierzysz autorytetom zewnętrznym, automatycznie zaczynasz negować te myśli, które nie idą w parze z owymi wierzeniami. Zaczynasz wewnętrzą batalię. Tworzą się blokady, i te myśli których nie akceptujemy, są tłumione i trywializowane. To generuje cierpienie i w konsekwencji nie pozwalamy sobie być szczęśliwymi. Daj swoim myślom prawo głosu. Jest taki świedny tekst wczesno zenowski, który mówi, że "źle" nie istnieje." Uzmysłowienie sobie tego, jest jak wyjście z ciemnej piwnicy.
Pamiętaj, sam jesteś sobie oprawcą, ale nie oprawcą jakiegoś kosmicznego Ja. Po prostu swoim oprawcą. Dopiero kiedy zaakceptujesz siebie, będziesz mógł pomóc prawej półkuli i odzyskać wolność.

Tu masz wykład, który zaoszczędzi ci wielu problemów:
https://www.youtube.com/watch?v=iXyLbU1GGqU

Kori

Kori

Wygląda na to, że nie m żadnych problemów, bo problem to opis zjawisk, subiektywne nazwanie czegoś. Jeśli nie ma "ja", to nie ma problemów. A jedyne "ja", jakie znam, to te, które pojawia się jako myśl, rodzaj odczucia czy dźwięku w głowie.
Możemy dalej pisać, że ciało cierpi i doznaje, ale kto doznaje ciała? Nie ma nikogo takiego. Się doznaje. W ogóle nie widzę tu miejsca na jakąkolwiek myśl o czymkolwiek. "Coś" jest zawsze czymś, albo niczym.

Banjankri

Kori

https://www.youtube.com/watch?v=ruSTiOmiyWw

Coś, co jest głębiej, coś, co mnie pochłonie?

Banjankri

Kultura, znowu kultura. Jak wirus. A jak wygląda w czystej formie, w pełnym majestacie? To ten głos komentujący doznania w naszej głowie.

Michał Dyszyński

Banjankri

Kori

mnie czasem zastanawia, czy wy jesteście normalni, tj. czy zarabiacie na siebie, macie pracę, itp. byłoby ciekawe zestawić położenie życiowe, że tak powiem, z tym, co ktoś głosi.

Banjankri

Michał Dyszyński

Banjankri

Michał Dyszyński