ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Myślę, że pytanie o to, co właściwie nadaje naszej egzystencji wartość, godność jest bardzo fundamentalnym wyborem światopoglądowym. Opowiedzenie się po jakiejś stronie konstruuje dalej znacząco odmienne sposoby odczuwania, wartościowania, traktowania zdarzeń w życiu jako ważne, jako sukcesy bądź porażki. Krótką mówiąc - to co jest sukcesem życiowym dla jednej osoby, dla innej osoby - mającej inaczej uwewnętrznioną swoją godność - może być nawet porażką, a nie sukcesem.

Aby zilustrować problem zajmę się refleksją nad tym, dlaczego tak wielu Rosjan popiera wojnę ich państwa z Ukrainą. W moim przekonaniu decyduje o tym ich wyobrażenie na czym polega sukces państwa, narodu, ich osobiście. Ten sukces, a także związana z nim godność opiera się o uznanie za wartość bycie dominatorem, użycie przemocy, zajęcie obcego terytorium, często zniszczenie czegoś, w ogóle osiągnięcie przez państwo statusu imperium. Mamy tu oparcie się o RYWALIZACYJNY MODEL GODNOŚCI.
W rywalizacyjnym modelu godności wartością jest bycie kimś, kto pokonuje wrogów, jest silniejszy, okazuje swoją władzę, dominację. Wtedy mówimy o zwycięstwie, sukcesie, wtedy dana osoba miałaby czuć się spełniona.

A przecież, biorąc wciąż pod uwagę nasza godność, jako zależną od tego, co ludzie o nas myślą, można oprzeć się o sukces w sensie pozytywnym. Wtedy uznanie za wartość, za to co spełnia człowieka możliwości pomocy komuś, uczynienia jego życia lepszym, szczęśliwszym mogłoby być związane, z ulżeniem komuś w cierpieniu, wyleczeniem z choroby, pokonanie jakiejś osobistej słabości. Może to być też wsparcie materialne, opracowanie wynalazku coś poprawiającego, wykonanie jakiejś pracy (np. naprawienie komuś kranu itp.). Człowiek, które tego rodzaju dobro wykonał z wewnętrznych pobudek, czuje się spełniony, czuje ze zrobił coś dobrego.

Ale czy godność na pewno w ogóle wynika z tego, co sobie o nas myślą inni ludzie?...
Przyjmując ten model godności, szybko mielibyśmy konsekwencję, iż najważniejszy z tego tytułu jest lans - robienie dobrego wrażenia na swój temat.
Bo jeśli to opinia o nas całą wartość człowieka wyznacza - a nie np. zgodność Z WŁASNYMI wartościami - to dla zrobienia jak najlepszego wrażenia należałoby poświęć chyba wszystko...
Jednak można postawić pytanie: czy na pewno to czyjaś opinia o nas miałaby mieć aż taką moc?...
Dlaczego dawać ludziom tę moc do ręki?...
Dlaczego na przykład nie oprzeć swojej godności o coś bardziej trwałego, obiektywnego, niż to co sobie o nas myśli ten, czy ów - często osoby o kapryśnym usposobieniu, a do tego małej wiedzy i inteligencji?...
Bezwiednie większość ludzi godność swoją przykleja do tego, co o nich inni mówią i piszą. W ten sposób jednak tracą godność na sposób wewnętrzny, związany z poczuciem prawdy, uczciwości, sensu.
Zdarzały ponoć samobójstwa związane z czyimś rozczarowaniem ilością polubień ich postów na fejsie. Ktoś tak silnie się związał swoimi emocjami z tym, jakie opinie o nim mają ludzie, że już nic nie było dla niego ważniejszego.

Czym jest ta nasza godność?...

- Ja do razu dam swoją własną, subiektywną, częściową odpowiedź - na pewno nie jest tylko związana z tym, co ktoś o mnie sobie myśli. Bo ludzie nie znają pełni moich uwarunkowań, intencji, motywów, prawdziwych możliwości. Niewiele wiedzą, a ich opinie są niemiarodajne, wynikające najczęśćiej z nieświadomości, jak to jest naprawdę. Więc dlaczego miałoby ich zdanie mieć decydującą moc w kwestii mojej samooceny?...
Ale też nie traktuję cudzych opinii o mnie jako całkowicie nieważnych. Czegoś świadectwem one chyba są, jakąś informację o mnie one niosą. Ale to nie jest informacja, która by samodzielnie o mojej godności miała decydować.

Kruchy04

Michał Dyszyński

towarzyski.pelikan

Michał Dyszyński

Semele

towarzyski.pelikan

Michał Dyszyński

MaluśnaOwieczka

Czuć się wartościowym to tyle, co się nie wstydzić przyznać przed innymi do tego, że się jest sobą (że się jest kim się jest).

Nie wstydzić się być sobą.
Nie chodzi tu o lęk wynikający z obaw przed obiektywnymi niekorzyściami. Mam na myśli czysty wstyd.
Jeśli wstydzisz się przyznać do tego, kim jesteś, a nie powstrzymuje Cię jedynie lęk przed utratą korzyści (np. w Arabii Saudyjskiej byś się nie przyznał do ateizmu, co nie znaczy że się go wstydzisz), to znaczy, że nie czujesz się wartościowy.

A wstydzić się to znaczy bać się, że się z Ciebie będą śmiać.

Michał Dyszyński

MaluśnaOwieczka

Wstyd z definicji jest przed innymi ludźmi. Jak można się wstydzić przed samym sobą?

Zaznaczam, że wstyd przed innymi ludźmi wcale nie musi się wiązać z wiedzą tych ludzi o sprawie, której wstyd dotyczy. To również dotyczy wiedzy potencjalnej.

Michał Dyszyński

szaryobywatel

towarzyski.pelikan

Michał Dyszyński

MaluśnaOwieczka

MaluśnaOwieczka

Jeśli się nie wstydzisz tego, jaki jesteś, to trudno żebyś nie czuł się wartościowy.

"Czuję się bezwartościowy, ale się tego nie wstydzę" - raczej trudno mi sobie wyobrazić takie stwierdzenie.

Oczywiście wstyd i wartość pozostają w ścisłej zależności od kultury, z której się wyrosło i w której się funkcjonuje.
Chociaż też to nie jest takie oczywiste.

Ja się na przykład nie wstydzę poprosić kobietę, żeby mi pomogła nieść ciężką torbę, a wychowałem się w patriarchalnej Polsce.

MaluśnaOwieczka

Aha, Ty pytasz z czego wynika godność człowieka.

Godność wiąże się z poczuciem upokorzenia. To jest coś innego niż poczucie wartości czy wstyd, chociaż się z tym wiąże.
Utracona godność oznacza poczucie upokorzenia. Godność zachowujesz, gdy nie czujesz się upokorzony.

A upokorzenie z kolei wiąże się z dominacją innego człowieka ponad Tobą.

Pies czy inna świnia nie może Cię upokorzyć.
Nawet jeśli pies Cię mocno pogryzie i okaleczy, to Cię nie upokorzy ani nie odbierze Ci godności.
Jednak upokorzony będziesz wtedy przed oczyma innych ludzi jako kaleka z odgryzionym nosem. A upokarzającym będzie ten, kto Cię tym psem poszczuł.

MaluśnaOwieczka

No i tutaj pragnę przywołać jeden z moich ulubionych przykładów.

Wdepnięcie w kupę.

Co godzi bardziej w Twoją godność? Gdy wdepniesz w kupę psią, czy gdy wdepniesz w kupę ludzką?

Racjonalnie patrząc na sprawę, to ludzka kupa jest bezpieczniejsza, bo prawdopodobieństwo znalezienia się tam jakiegoś owsika jest niższe.
Niemniej jednak wydaje mi się, że bardziej byś przeżywał wdepnięcie w ludzką kupę, niż w psią. Dlaczego?

To się wiąże właśnie z poczuciem godności, a co za tym idzie z poczuciem upokorzenia. A to z kolei jest powiązane z pojęciem dominacji i pozycji w hierarchii.
Pies jest z definicji niżej w hierarchii od Ciebie, więc nawet gdyby Ci nasrał do jamy ustnej, to nie czułbyś się przez tego psa upokorzony.
Natomiast człowiek ma potencjał do bycia wyżej od Ciebie w hierarchii i gdy wdepniesz w jego kupę, to on samoistnie wskoczy w tej hierarchii na szczebelek wyżej od Ciebie. Dlatego unikasz papierzaków jak ognia.

towarzyski.pelikan

MaluśnaOwieczka

Gdy jakiś Saudyjczyk powie głośno, że jest ateistą, to go jego własna wspólnota powiesi.
Tyle w temacie.

MaluśnaOwieczka

MaluśnaOwieczka

Skoro to wspólnota definiuje wartości, to jednostka żyjąca w ramach tej wspólnoty nie może ich podważać. Jednostka nie może przecież wybierać dla innych i za innych.
Wartości wspólnoty są zawsze słuszne, bo to wspólnota je wybiera.

Natomiast wartości mogą być wadliwe w odniesieniu do jednostki, której te wartości są narzucane przez wspólnotę.

W wyżej pokazanym przykładzie, kara śmierci za ateizm jest wadliwą wartością dla tego Saudyjczyka-ateisty, który się przyznał dla ateizmu. Jednak dla wspólnoty saudyjskiej jako takiej kara śmierci za ateizm pozostaje zasadna.

Przecież nic jednostce do tego, jakie wartości wybrała wspólnota.

Między jednostką a wspólnotą jak najbardziej istnieje dychotomia, jeśli ta jednostka jest w opozycji do wspólnoty w której żyje i jest przez tą wspólnotą represjonowana.

Represjonowany może być saudyjski ateista, ale może być to też ukraiński mężczyzna, który chciałby wyjechać z kraju z obawy przed wojną, a również może to być mężczyzna, który chce, by żona pomogła mu nieść zakupy z Biedronki.

Każda z tych przykładowych jednostek podlega represjom ze strony wspólnoty, w której przyszło jej żyć. Takie jednostki nie mają lekkiego życia. Szczególnie te, co muszą nosić po 20 kilo cukru z Biedry.

MaluśnaOwieczka

I wy, wspólnota, chcecie jednostkę zniszczyć, zrujnować, zmusić do zmiany jej własnych wartości, wypędzić, zabić. A to wszystko z powodu waszego widzimisię. Bo kolor koszulki sie wam nie podoba, albo skarpety nie takie, albo nie chce walczyć na wojnie, albo sie łapać za pierś jak hymn śpiewają.

Tak robi właśnie lewactwo. Lewactwo może zaś być lewicowe lub prawicowe (uświadomiłem to sobie dzięki naszemu kochanemu luckowi).

I powiem wam tak:

WARA KURWY OD MOJEJ GODNOŚCI!

O! kurwa!

No. Podejdzieta, to łeb ustrzele. W dupie mam wasze wartości.

Kurwy podatki zbierają, i jeszcze im sie coś nie podoba. Bierzeta podatki, to róbta za nie coś, a nie jeszcze marudzita. Czy ja wam bronie nosić 20 kilo cukru z Biedry? Nie bronie. To po chuja sie mnie czepiata? Sami se idźta na wojne.

MaluśnaOwieczka

TY MI WARTOŚCI, JA CI POŁAMIE KOŚCI !!!