ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Jakby tak, od podstaw, skonstruować tę układankę w rozumienie prawdy?
Chodziłoby tu o to, aby jak najmniej zakładać na start, doprowadzić rozumowanie jak najdalej, mimo dość elementarnych założeń.

Miałbym taką propozycję.
Założenia (definicje) podstawowe:
Poznająca świadomość - istnieje obserwator, podmiot poznający. Źródłem poznania tego podmiotu są DOZNANIA. Poza tym podmiot poznający PAMIĘTA (nie wiadomo na ile poprawnie) treść swoich wcześniejszych doznań, mogąc je uczynić bazą porównania.
Rozpoznanie podobieństwa - aksjomatem koncepcji jest odczuwanie/rozpoznawanie przez podmiot poznający podobieństw w doznaniach. Rzeczy są podobne w różnym stopniu. Przekonanie o absolutnym podobieństwie nosi nazwę tożsamości, rzeczy podobne, choć nie tożsame mogą być pod jakimś względem równe, bądź równoważne.
Aby utrwalić, bądź przekazać komuś innemu rozpoznania i podobieństwa rzeczy, świadomość używa JĘZYKA, czyli szczególnego rodzaju rozpoznań i podobieństwa - podobieństwa rozpoznania zewnętrznego, do SYMBOLU, czy w szerszej postaci IDEI, bądź KONCEPTU. Oczywiście nie mamy gwarancji poprawności owego rozpoznania (tu w ogóle trzeba byłoby określić kryteria owej poprawności), przyjmujemy więc tutaj tylko jako fakt, że takie rozpoznania zachodzą, że konkretna świadomość przypisuje określony zestaw doznań do określonego symbolu.
W ramach KONTAKTU INTERPERSONALNEGO świadomości TRENUJĄ JĘZYK, a z nim wzajemną (jakoś tam społeczną) spójność rozpoznań.

Wszystko co się dalej dzieje od strony epistemologicznej jest grą w umyśle świadomości poznającej, poszukiwaniem coraz to nowych podobieństw. Umysł tworzy sobie z podobieństw prawa - czyli jeśli uda mu się odnaleźć szczególną postać podobieństwa, którą jest powtarzalność innych podobieństw (czyli rozpoznań), to uzyska efekt PRAWA. Bo prawo (definicja) właśnie jest taką formą podobieństwa jednej instancji rozpoznania do innej - np. prawo zachowania energii określa nam, że rozpoznanie energii w jednej chwili stanu układu jest podobne w stopniu matematycznej równości do rozpoznania owej energii w innej chwili.

Pojęcie prawdy pojęcie prawdy wyłania się z narzucenia na doznania CELOWOŚCI. Doznania same w sobie nie są ani prawdziwe, ani nie prawdziwe - one są, jak zostały doznane. Pytanie o prawdę wyłania się z ROZPADU POSTRZEGANIA NA DUALNOŚĆ - czyli postawimy pytanie: czy dany aspekt rzeczy jest na "tak", czy na "nie"? - gdy wyróżnimy jakiś rodzaj analizy, spoglądania na rzeczywistość.
W ogólności pytanie o prawdę może nie mieć sensownej odpowiedzi, może być źle postawione (np. gdybyśmy spytali "czy liczba 5 pachnie jaśminowo?"). Sensowność dla prawdy budowana jest SPÓJNOŚCIĄ postawionego pytania (wyznaczonego poznawczego celu) w kontekście problemu, do którego owo pytanie zostało postawione. Spójność owa wyraża się możliwością określenia KRYTERIÓW dla prawdziwości. Zdanie "5tka pachnie jaśminowo" nie definiuje sensownego kryterium łączącego ideę 5tki i ideę zapachu. Stwierdzenie "mydło pachnie jaśminowo" już przywołuje sensowne kryterium - bo potrafimy ideę zapachu odnieść do naszych DOŚWIADCZEŃ z mydłem, dalej zaś będziemy mogli UZYSKAĆ ROZPOZNANIE DLA KRYTERIUM, czy rzeczywiście zapach mydła (odczuty przez osobę) jest podobny do tego zapachu, jaki pamiętamy jako jaśminowy.

Jest szczególny rodzaj rozpoznań, który stawia pytanie o naturę rozpoznającego - to rozpoznania nie sensoryczne, rozpoznania bytów idealnych, np. matematycznych. Wymieniając myśli, idee pomiędzy podmiotami poznającymi obserwujemy pewną klasę rozpoznań, dla których funkcjonuje szczególny rodzaj podobieństwa - np. wszyscy, nauczeni reguł mnożenia, będą mieli bardzo podobne rozpoznania ile jest "4 razy 9", czy "12 razy 57". Zestawiając owe szczególne podobieństwa z faktem, że wynik dla różnych osób nie jest znany przed samym rozpoznaniem, zaś po rozpoznaniu okazuje się zgodny, wnioskujemy iż umysły muszą mieć jakoś PODOBNĄ NATURĘ w przetwarzaniu owych idei matematycznych. Wiele innych idei wykazuje podobny efekt.
Bazując na tym spostrzeżeniu możemy zadać bardzo interesujące pytanie o to jaka jest natura (ta wspólna) umysłu, choć jednocześnie warto też pamiętać o tym, że oprócz wspólności umysły wykazują też istotne różnice - każdy jest jakoś indywidualny. Mamy zatem dwie klasy rozpoznań dla umysłów:
- klasa rozpoznań podobnych - z niej tworzą się prawa ogólne, dzielone przez wiele umysłów
- klasa rozpoznań indywidualnych - w nich zawarta jest tożsamość, unikalność wybranego umysłu, wybranej osobowości.

To taka moja wstępna propozycja ułożenia sobie w głowie nazw i funkcjonalności budującej epistemologię dla umysłów. Oczywiście jest ona mocno zdawkowa, fragmentaryczna, wymagająca zastrzeżeń, dookreślenia pojęć, wytłumaczenia mniej intuicyjnego użycia słów. Czyli nie jest doskonała. Ale w moim przekonaniu może ona sporo uporządkować w zakresie postrzegania pojęcia prawdy, bo wprowadza relatywnie mało założeń (poza samymi definicjami, które i tak zawsze są założone, jak to definicje).

Michał Dyszyński

Logika - sformułowanie ogólne
Czym jest logika?
- Najczęściej ludzie rozpoznają tę ideę przez wskazanie - tzn. zaczynają mówić, o tym czego się uczyli w szkole, albo jakoś ogólniej o zasadach poprawnego rozumowania. Jednak ta logika, jaką stworzyli mądrale nie jest jednorodna, jedna - mogą być różne logiki (np. wielowartościowa). Poza tym ludzie ignorujący zasady logiki (często się to zdarza w rozmowach emocjonalnych, bardzo potocznych), też jakoś się dogaduję, o czymś się informują i to działa. W szerszym rozumieniu, takim mniej naukowym, nie żądającym absolutnej ścisłości właściwie każdy względnie spójnie rozpoznawalny zbiór reguł porozumiewania się można uznać za formę logiki.
Gdybyśmy zamiast słowami i pojęciami porozumiewali się muzyką instrumentalną - nadając w ten sposób komunikaty o tym, że jesteśmy smutni, albo weseli, że coś nas niepokoi itd. - to też, jeśli będzie w jakiejś części przewidywalne, dzielone przez nadawcę i odbiorcę komunikatu, byłoby jakąś postacią "logiki". Gdyby jacyś artyści malarze przekazywali sobie odczucia za pomocą abstrakcyjnych (mniej czy bardziej) malunków, to też - o ile ów przekaz byłby skuteczny, niechaotyczny - moglibyśmy mówić o logice obrazów.
Ludzie to mimowolnie dostrzegają, używając słowa "logika" w szerszym znaczeniu - np. jako "logika sytuacji w której się znalazłem głęboko do mnie przemówiła". W takim sformułowaniu ujawnia się CEL dla bytu myślowego "logika" w ogólnym rozumieniu: czuwanie nad tym, aby przekaz docierał do umysłu w postaci możliwie spójnej, rozpoznawalnej, aby myśli znaczyły z grubsza to samo, a nie "pływały" zmieniając się raz w coś, a raz w przeciwieństwo tego czegoś.
Logika w tym najbardziej znanym, zbliżającym się do nauki sensie, posługuje sie słowami, symbolami i składnią. Część ludzi wręcz gotowa jest utożsamiać logikę matematyczną z ogólną prawdą i rozumieniem świata w ogóle. Ja tego rodzaju podejście uważam za niepotrzebne ograniczenie. Prawda w ogólności jest czymś wykraczającym znacząco poza możliwość sformułowania tego słowami - czasem będzie nienazwana, wymykająca się modelom, czy możliwości przekazania komukolwiek. Ograniczenie pojęcia prawdy do tej logiki, jaką zapewnia ludziom kontakt werbalny, dałby ostatecznie efekt usztywnienia myślenia. Zauważyli to buddyści, którzy dystansują się od poznania konceptualnego. Ale też podobne idee mieli inni myśliciele, filozofowie - intuicjoniści, personaliści.
Ta logika, jaką znamy z doświadczenia jest oczywiście ciekawą propozycją, cenną dla możliwości porządkowania komunikacji na temat rzeczy świata. Ale nie jest jedyną możliwą, jak też warto pamiętać, że STWARZA OGRANICZENIA. Czasem warto jest wyjść "poza logikę" (w znaczeniu "wyjść poza tę ZNANĄ logikę"), aby odkryć obszary myśli nie mające (jeszcze?...) nazw, modeli. Tak właśnie postępują Ci, którzy coś wnoszą do skarbnicy rozumowania ludzkości - wchodzą w obszary nowe, dla których nie określono jeszcze reguł, więc te reguły dopiero zostaną zapostulowane, jako forma syntezy widzenia świata.

linoskoczek

Michał Dyszyński

Adriatyk

Banjankri · Dołączył: 17 Kwi 2012 Posty: 5344 Przeczytał: 34 tematy

Synestezja pazie. Świat jest dużo bardziej złożony, niż wasza skromna rzeczywistość.

Adriatyk

Oczywiście, drogi mistrzu, jednak większość ludzi, do postrzegania tej złożoności większej od rzeczywistości, potrzebuje środków halucynogennych, ale nie każdy potrzebuje halucynogenów, Dyszyński ich nie potrzebuje, on i bez halucynogenów postrzega swoim jestestwem takie złożoności, o których rzeczywistości nawet się nie śniło.

Banjankri · Dołączył: 17 Kwi 2012 Posty: 5344 Przeczytał: 34 tematy

Wydaje mi się, że postrzega rzeczywistość na tyle prostą, że ma nadzieję ją w pełni zrozumieć i uchwycić w forumowego posta.

Adriatyk

Już dawno zauważyłem, że Dyszyński postrzega złożoności jeszcze głębiej od głębokości naćpanych hipisów, ale żeby można było, aż tak głęboko, że postrzeganie hipisów i Dyszyńskiego jest przy prawdziwie głębokim postrzeganiu głębi złożoności proste, to nawet mi się nie śniło. Chociaż z drugiej strony, jak tak głęboko wejrzę w siebie, to sam dostrzegam taką głębię złożoności w sobie, że ni w ząb zrozumieć nie mogę, dlaczego wchodzę w jakiekolwiek relacje z tak głęboko postrzegającymi głębię złożoności.

Banjankri · Dołączył: 17 Kwi 2012 Posty: 5344 Przeczytał: 34 tematy

Zależy przez który otwór zaglądasz.

Adriatyk

A to zależy od tak wielorako zróżnicowanych uwarunkowań wykraczających tak daleko poza rzeczywistość, że nie sposób w żaden sposób tego dociec.

PS. Chociaż, kiedyś dawno temu opowiadał mi jeden zawsze naćpany hipis niczego na świecie tak nie kochający, jak kochający całą ludzkość, że dociec tej głębi różnorodności zróżnicowania udało mu się dopiero, jak już zupełnie przestała go obchodzić troska o własne dziecko, nad którym opiekę powierzył prymitywnemu w swojej prostej złożoności państwu, wraz ze swoją równie naćpaną żoną i matką tego dziecka, a równie, jako i on głęboko postrzegającą głębię zróżnicowanej złożoności.

PPS. A powiedział mi o tym swoim pogłębieniu postrzegania jeszcze głębszego zróżnicowania różnorodności, jak tylko poprzez pozbycie się własnego dziecka osiągnął prawdziwą wolność, która otworzyła jego jestestwo na tak głębokie postrzeganie, kiedy jak zwykle poprosił mnie o papierosa, którym zawsze go częstowałem, ale jak tylko mi to powiedział, do jakiej głębokości postrzegania doprowadziło go pozbycie się własnego dziecka, to zamiast poczęstować go, jak zwykle papierosem, swój niedopałek zgasiłem na jego gołej piersi dostępnej rozpiętą koszulą. A kiedy wyrażał wielkie zdziwienie, że na naszej planecie mogą istnieć, tacy jak ja, niekochający całej ludzkości, to dostał jeszcze kopa w dupę i już nigdy więcej nie prosił mnie o papierosa, ale co to spowodowało, że mnie unikał, zabij mnie Banjankri, a nie powiem, a nie powiem, bo nie wiem, przyczyny tego musiały być tak różnorodnie zróżnicowane głęboko, że dociec tego nie potrafiłem. Ale tak na wszelki wypadek, radzę ci Banjankri, abyś bardzo głęboko przejrzał tę tak głęboko zróżnicowaną różnorodność, bo gdzieś tam głęboko, oczywiście, poza weryfikowalnymi uwarunkowaniami postrzeganymi przez prostaków, może kryć się głęboko uwarunkowana swoją głęboko zróżnicowaną różnorodnością przyczyna, która zmusi mnie, zarówno do zgaszenia tobie niedopałka na czole, jak i do zasadzenie ci kopniaka.

Banjankri · Dołączył: 17 Kwi 2012 Posty: 5344 Przeczytał: 34 tematy

Choć w wielu przypadkach, skok w ową głębię może się złamaniem kręgosłupa skończyć, w twoim przypadku jest inaczej. Twoja głębia jest tak głęboka, że jak raz sobie w dupę wlazłeś, to do dzisiaj wyjść nie możesz.

Adriatyk

Ano nie mogę, Banjankri, choć bardzo nieraz chciałbym, jako i ty, odczuć zupełną nieistotność moich cywilizacyjnych uwarunkowań i jako, i ty, być wobec nich obojętnym, mieć w dupie moje poczucie obowiązku wobec moich bliskich, jak i moich imponderabiliów trzymających mnie w okrutnych dla pragnienia narkotycznej wolności kajdanach uświadomionej konieczności. Ja nie mogę, ale ty baw się w tę swoją od niczego niezależną wolność, socjopacie nawet inaczej nie przystoi.

PS. Ale jednak i ja coś mogę, mogę ci zawsze zgasić niedopałek na czole i zasadzić kopa w dupę, socjopato buddyjski.

Banjankri · Dołączył: 17 Kwi 2012 Posty: 5344 Przeczytał: 34 tematy

Zawsze możesz się odwołać do wyzwalaczy przez społeczeństwo zaakceptowanych i zapomnieć o troskach życia, spijając słodycz taniego wina, socjofilu.

Adriatyk

Jaki by nie był, to jednak coś tam wieje od tego taniego wina, w odróżnieniu od zupełnej flauty drogich halucynogenów.

Banjankri · Dołączył: 17 Kwi 2012 Posty: 5344 Przeczytał: 34 tematy

Zbytnio upraszczasz. To jest bardzo głęboki i złożony temat.

Adriatyk

Ba, toż przecie wiem, że tak głęboko różnorodnie zróżnicowanej złożoności, ogarnąć ludzki umysł nie poradzi, chyba, że tylko buddyjski, boć przecie o to właśnie chodzi w buddyzmie, aby flauta była tak zupełna, żeby zupełnie niczym nie powiało z tej głębokiej dali głębokiego zróżnicowania różnorodności złożonej. No, chyba, że tylko socjopatią.

Banjankri · Dołączył: 17 Kwi 2012 Posty: 5344 Przeczytał: 34 tematy

Mówisz?

Adriatyk

Zaprzeczasz?

Banjankri · Dołączył: 17 Kwi 2012 Posty: 5344 Przeczytał: 34 tematy

Michał Dyszyński

Adriatyk

Adriatyk

Banjankri · Dołączył: 17 Kwi 2012 Posty: 5344 Przeczytał: 34 tematy

Adriatyk

O tak, z takiej pustki zen może być dumny.