ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Niektórzy głoszą, że JA nie istnieje.

Jeśliby tak było, to nie możemy tego zasadnie stwierdzić, jako że nie istnieje źródło tego stwierdzenia - sam stwierdzający. Czyli twierdzenie o nieistnieniu JA jest wewnętrznie sprzeczne i należy je odrzucić jako niezgodne z logiką.

Ktoś by może chciał ratować jakoś ideę nieistnienia JA, próbując kombinować, że owo oświadczenie o nieistnieniu JA powstało w jakimś hipotetycznym "innym trybie". Tylko co by miał oznaczać ten tryb, jeśli jednocześnie mielibyśmy uznać zasadność - inaczej mówiąc - przypisać znaczenia do stwierdzenia "JA nie istnieje"?
Zastanówmy się jak odbywa się przypisywanie stwierdzeniu zasadności...
Oto (proponuję taki opis, jeśli ktoś ma lepszy, chętnie się z nim zapoznam) jakieś stwierdzenie uznajemy za zasadne, jeśli prowadzi do spójnych znaczeń. To oznacza, iż owo stwierdzenie:
1. wzięło się z jakiegoś oglądu rzeczywistości
2. w wyniku tego oglądu wyłonione potencjalne znaczenia, jakąś bazę OPCJI stworzono dzięki temu oglądowi
3. opcje zostały poddane osądowi pod kątem, na ile pasują one do kryteriów sensowności, prawdziwości
4. ostatecznie wybrana została opcja - tutaj wybrano opcję, że znaczenie "JA nie istnieje" wyróżnia się jako lepsze pod katem owych kryteriów od alternatywy, czyli uznania, iż JA jednak istnieje.

Cały ten opis jednak, cała ta procedura, jest niczym innym, jak tylko opisem funkcjonowania JA, które właśnie jest tym czymś, co owe 4 punkty z listy w ramach swojego funkcjonowania wypełnia. Jest tu ogląd, potem osąd i z niego wybór.
Musiał być KTOŚ - czyli jakiś JA - kto ową procedurę wykonał. Sama ona się nie zrobiła.

Jeśliby tego ktosia czyli dalej tego wykonania procedury osądu rzeczywistości nie było, to znaczyłoby, że owo zdanie o nieistnieniu JA nie prowadzi do znaczenia, jest bardziej losowym bełkotem. Wszak nie wyłoniło się w procesie celowego wyłaniania stwierdzeń opisujących znaczenia, nie wynikło z osądu rzeczywistości.
Czyli - jeśli zdanie o nieistnieniu JA - wyłoniła jakaś inna procedura, niż ta właściwa dla osądzającego JA, to automatycznie znaczy, że owo zdanie jest bezzasadne.

A jeśli procedura została wykonana, czyli jeśli też był jej wykonawca - jakieś JA - to automatycznie znaczy, że sama treść zdania o nieistnieniu JA jest wadliwa, bo zapewne w wykonanie owej procedury wkradł się jakiś błąd, powodujący, iż osąd, a z niego dalej wybór nie zostały dokonane poprawnie.

MaluśnaOwieczka

Michał Dyszyński

fedor

towarzyski.pelikan

blackSwan

lucek

są tacy, co na poważnie tak twierdzą .... wtedy pytanie

po co i jak mózg tworzy iluzje - jak sam siebie może oszukać ?

Andy72

Mózgowi jest przyjemniej gdy myśli że jest JA

lucek

może i przyjemniej, ale z "ja" nie może być tożsamy .... nie może być iluzją i jednczesnie nią nie być .... takie absurdy tworzy jedynie lewactwo i naturalizm.

fedor

lucek

fedor

lucek

przyjąłeś trochę inną konwencję niż moja (a tu, przez mnie zaproponowana) ....

moja podstawowa jest taka, że to co jest kwestią mojego osobistego doświadczenia jest wiedzą, a to, czego dowiaduje się od innych, jest kwestią wiary

od kościelnej rózni się nieco, bo doświadczenie intelektualne - "widzenie rozumem", też nazywane (niekiedy przynajmniej) jest wiarą, bo dotyczy "niewidzialnego świata"

- taką z koleii konwencję przyjmując

----------------------------------------------------------- bo nie o to mi chodziło

a o to, czy wątpisz rzeczywiście w istnienie "ja" tzn. uważasz, że nie da się tego udowodnić ? bo pewny, skoro wierzysz, to jesteś

jakakolwiek "wiara" jest taka ważna, czy jej przedmiot ? (retoryczne :wink:

)

Banjankri · Dołączył: 17 Kwi 2012 Posty: 5344 Przeczytał: 34 tematy

Po co bronić istnienia "ja", skoro nie da się obronić samego istnienia?
Wszystko co zaczyna się od "załóżmy że", jest założeniem, a nie stwierdzeniem. Jeśli ktoś sobie zakłada "ja", a potem oczekuje dowiedzenia jego braku, sam sobie jest winny. Głupi się będzie spinał, żeby dowieść tego, czy tamtego, mądry wie, że wszystko to założenia, w które może albo wierzyć, albo nie.
Dla tych, którzy jednak nie potrafią inaczej, niż zrozumieć, mam pytanie. Skoro "ja" istnieje, to jak powstaje? Co jest jego źródłem i jak to coś powstało?
Wszystkie niepozorumienia wywodzą się z błędnego procesu myślowego, który zaczyna się gdzieś w środku ciągu przyczynowo skutkowego, od stworzenia założenia.

lucek

towarzyski.pelikan

szaryobywatel

fedor

towarzyski.pelikan

fedor

towarzyski.pelikan

fedor

towarzyski.pelikan

Banjankri · Dołączył: 17 Kwi 2012 Posty: 5344 Przeczytał: 34 tematy

Buddyzm to jedno wielkie reductio ad absurdum, więc ostatecznie buddysta nic nie twierdzi, i dlatego problem "ja" nie zachodzi. Nie zachodzi ani istnienie, ani nieistnienie, ani oba, ani żadne.

fedor