ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Na kanwie dyskusji w wątku http://www.sfinia.fora.pl/religie-i-wyznania,6/bog-naszej-realnej-wiary,23705-150.html#841947 przyszła mi do głowy refleksja, która stawia fundamentalne pytanie dotyczący wiary religijnej:
Czy wiara "przyjęta" przez kogoś w ten sposób, że ów ktoś ZABLOKOWAŁ W SOBIE SZCZEROŚĆ OCENIANIA przedmiotu owej wiary jest przyjęciem skutecznym, poprawnym?
albo inaczej: czy "wiara" przyjęta z zablokowanym atrybutem szczerości, jest w ogóle tą prawdziwą wiarą?

Tu by chyba należało jakoś zdefiniować użyte w wyjaśnieniu pojęcie szczerości. Ja tutaj rozumiem:
Szczerość polega na pozostawaniu zgodnym ze spontanicznie się jawiącą warstwą rozpoznania.
Zilustruję to pojęcie szczerości przykładami.
Jeśli ktoś np. dostał do posmakowania pewną potrawę, a potem dostał pytanie: smakuje ci, czy nie?...
To odpowiedź na to pytanie będzie "szczera" wtedy, gdy smakujący, formułując ją, będzie raczej bazował na tych pierwszych, bezpośrednich doznaniach zmysłów, a nie np. na swoim pragnieniu, aby nie urazić częstującego go swoją negatywną oceną smaku potrawy.
Albo inny przykład: oto ktoś ocenia, czy rację w pewnym sporze ma osoba A, czy jej oponent osoba B. I BEZPOŚREDNIM WRAŻENIEM jest tu, że osoba A przedstawiła bardziej przekonujące argumenty, niż osoba B, to "szczerą" będzie właśnie ocena zgodna z tym pierwotnym, bezpośrednim wrażeniem, a nie np. powstała jako kupczenie uznaniami, związane z chęcią np. wsparcia grupy, z którą się trzyma, czy ideologii, jaka jest ceniona w towarzystwie, w którym się obracamy.

Szczerość jest zatem bazowaniem (raczej...) na pierwotnym, bezpośrednim odczuciu.
Piszę tu "raczej", bo sytuacji nie jest zawsze do końca jednoznaczna. Widać to szczególnie w sytuacji, gdy dana osoba ocenia coś więcej niż jeden raz. Przykładem może być tutaj rozpoznawanie osoby przedstawionej świadkowi przestępstwa, gdy za lustrem weneckim stoi 5 mężczyzn, a osobie zadawane jest pytanie: czy któregoś z tych mężczyzn widziałaś na miejscu zdarzenia?... I powiedzmy, że za pierwszym razem ta osoba powiada "to był mężczyzna z numerem 3". Ale wtedy pada polecenie: proszę się przyjrzeć bardzo dokładnie! Świadek zaś, gdy dokładnie się przygląda tym mężczyznom, wtedy może stwierdzić: oj, rzeczywiście chyba to nie jest on, bo tamten mężczyzna był trochę wyższy i teraz też widzę, że miał wyraźnie inny odcień włosów. Wtedy - W OSTATECZNYM ROZRACHUNKU - może okazać się, że szczery jest nie ten najbardziej pierwotny, nie ten pierwszy chronologicznie osąd, lecz np. osąd poźniejszy, jednak powzięty z pełnym zaangażowaniem i uwagą.
W obu przypadkach jednak szczerość domaga się BAZOWANIA NA WEWNĘTRZNYM ROZPOZNANIU, a nie na naciskach zewnętrznych, nie na próbach dostosowania się do czyichś oczekiwań, czy na planowanych korzyściach, jeśli się coś by "uznało" (i zwykle zadeklarowało) w określony sposób.

Mając wyjaśnioną już ideę szczerości, wracam do problemu szczerości konkretnie wiary. Chcę (znowu) postawić pytanie: czy wiara łamiąca wymóg szczerości aby na pewno w ogóle jest wiarą?
Bo może (z definicji, z umowy językowej) należałoby tak rozumieć ideę "wiary", że jest ona tym stanem zawartym w świadomości osoby, który ukształtował się na bazie szczerych, czyli spontanicznych, bezpośrednich, osobistych odczuć, nie zaś miałaby być efektem dostosowania się do nacisków ze strony np. autorytetów, które żądają "masz w to uwierzyć".
Jeśliby wiara musiała być (z definicji) szczera, to NIE WIERZĄ wszyscy ci, którzy głoszą z uporem, że "wierzą" w coś, a w rzeczywistości albo ich szczery odczyt problemu był inny od tego głoszenia, albo w ogóle sobie tego problemu przed swój mentalny wzrok nie postawili i z góry tylko skopiowali deklarację od kogoś tam.
Jest pytanie zatem JAK ROZUMIEMY POJĘCIE WIARY?
- Z wymogiem szczerości (tak rozumianej, jak to wyżej zdefiniowałem), czy bez niego?...

Michał Dyszyński

Jeszcze tu dorzucę swoją wizję prawdziwego przyjęcia idei, czy też prawdziwej wiary.

Przyjęcie realne, a nie tylko poprzestające na czczej deklaracji polega na USTANOWIENIU NIEZLICZONYCH DOPASOWAŃ WEWNĘTRZNYCH przedmiotu wiary i aspektów umysłu, który ideę/przedmiot wiary czyni w jakiś sposób swoim, uwewnętrznionym.
Przyjęcie/uwierzenie prawdziwe jest zadaniem, jest ciężką pracą, której wynik zresztą wcale nie jest przesądzony. A właściwie to dobrze, gdy on nie jest przesądzony, bo uwierzenie na siłę, pod presją w ogóle nie jest uwierzeniem.
Umysł, który wierzy w coś naprawdę, to umysł, który DOKONAŁ ZINTEGROWANIA przedmiotu wiary z tym, co sam w sobie zawiera, rozumie. Sama deklaracja zgodności z przedmiotem wiary może być nieszczera, kłamliwa, bełkotliwa albo kompletnie pusta jak np. deklaracja typu "wierzę w nuhuhuh97". Deklaracji nie wolno jest utożsamiać z wiarą, bo jeśliby ktoś tak czynił, to najlepiej "wierzą" same litery zapisu, które są przecież istotą deklaracji. Wierzy się nie w same frazy, ale w tych fraz ZNACZENIA, co oznacza, że deklarowanie czegoś nie może być już wiarą samą w sobie, bo wiarą jest WEWNĘTRZNA ODPOWIEDŹ UMYSŁU na to, co przedmiot wiary ze sobą niesie.
Wiara w Biblii jest powiązana z obrazem ziarnka gorczycy, które startując od postaci ledwo dostrzegalnej, rozwija się w okazałe drzewo, czyli powiązana jest z ideą rozwoju. I tylko taka - powiązana z rozwojem, doskonaleniem - wiara jest tą poprawną.

anbo

Michał Dyszyński