ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Po czym rozpoznaje się narcyzów?
Oto moja (niekompletna) 3 punktowa lista:
1. Lubią mówić o sobie
2. Wciąż myślą o sobie, jacy to oni są wspaniali
3. Zawracają otoczeniu non stop uwagę na temat własnej osoby.

Narcyzowi trudno jest rozmawiać o czymś ogólnie, o zjawiskach, o rozumowaniach, funkcjonalnościach, właściwościach świata, aby wkrótce nie wpleść w rozmowę czegoś o sobie - oczywiście czegoś tę osobę wywyższającego, pochlebnego, świadczącego o wysokich wartościach owej osoby. Rozmowa o rzeczach zewnętrznych jest więc dla narcyza trudna tak w ogóle, tak emocjonalnie. Narcyz nie widzi w takiej rozmowie emocjonalnego sensu - po co mówić o czymś tak mało ciekawych, skoro tuż obok jest temat, który "wrzeszczy", aby się nim zająć - sama osoba narcyza!

Warto byłoby się zapytać: co jest powodem narcyzmu?
- Chyba pierwotna przyczyna jest bardzo naturalna, związana z samą naturą poznania. Poznanie (czegokolwiek) to nic innego, tylko nieustanne rozdzielanie aspektów - zewnętrznych i wewnętrznych, dalszych i bliższych, dających się opisać jakąś regułą i spełniających regułę inną. Ten mechanizm poznawania oczywiście wymusza na myślącej osobie, aby się zajmowała (także) sama sobą, aby wiedziała co jest jej, co jest zewnętrzne. Tylko wtedy jej się nie pomyli jedno z drugim, czyli np. własnych bardzo subiektywnych przekonań nie weźmie za obiektywne prawdy. Problem w tym, że
1. pomiędzy poświęcaniem uwagi rzeczom zewnętrznym i wewnętrznym powinna panować równowaga.
2. siebie też należy poznawać (w uczciwości!), a nie prowadzić na swój temat nieustanny wewnętrzny marketing.

Dlaczego nieustanne zainteresowanie sobą w kontekście takiego ciągłego reklamowania samego siebie samemu sobie (a często i innym) jest zagrożeniem dla umysłu?
- Przyczyna jest z grubsza taka, jaką wiążemy z większością przekazów marketingowych - że SĄ ZAFAŁSZOWANE, zwyczajnie KŁAMIĄ. Bo celem marketingu rzadko (wyjątki mogą się zdarzyć, ale będą sporadyczne) jest po prostu przekazanie prawdy o reklamowanym produkcie, aby ktoś wybrał ten produkt biorąc bezstronnie za i przeciw, lecz WYPROMOWANIE produktu, spowodowanie, że jego wady jakoś zostaną ukryte, a zalety wyolbrzymione. To samo dotyczy marketingu samego siebie - jest niestety kłamliwy, bo JEGO CELEM JEST bycie nieobiektywnym, a właśnie promującym i subiektywnym, fałszującym w stronę wywyższania siebie.
Jest takie przysłowie, związane z reklamami: dobrych produktów nie ma potrzeby reklamować. To przysłowie nie jest chyba do końca słuszne, jednak wyjąwszy sytuacje, gdy dobrych produktów jeszcze nikt nie poznał, to zwykle tak jest, że dobry produkt na rynku obroni się tym, że jest dobry. Podobnie jest z marketingiem osoby - jeśli ktoś jest wartościowy, czuje się (wystarczająco) wartościowy, to niekoniecznie zależy mu na reklamie swojej osoby. Czasem jest nawet tej reklamie przeciwny.
Dlaczego osoby wartościowe tak autentycznie i w prawdzie nie koniecznie chcą być promowane?
Powodów jest więcej niż jeden:
1. Po pierwsze zwykle te osoby zostały już rozpoznane w jakiejś grupie ludzi i ci ludzie owe osoby cenią, zabiegając o ich względy. Więc wartościowa osoba ma zapewne już grupę (kto wie, czy nie pewien nadmiar) fanów.
2. Marketing skrzywia przekaz - pewne aspekty wyolbrzymia, inne (te niby gorsze) pomija, lekceważy. Wartościowa osoba to bardzo często w pełni pogodzona ze sobą osoba i pokorna. Taka osoba nie ma problemu z przyznaniem się do słabości, nawet wad, bo po prostu ceni sobie prawdę, a sam fakt posiadania wad uznaje za na tyle powszechny, że nie dyskredytujący ostatecznie nikogo. Zaś fałsz przekazu jest, trudną do zaakceptowania wadą samą w sobie.
3. Z byciem autentycznie wartościowym związana jest najczęściej cecha szanowania innych, doceniania ich, dowartościowywania, cieszenia się, że ci inni są uznawani. Dlatego wartościowe osoby naturalnie chwalą innych ludzi, siebie trochę przy tym może i zaniedbując.

Poza tym narcyzm ma jeszcze jedną częstą cechę - ukryte głęboko kompleksy. Zakompleksiałemu nigdy nie jest dość pochwał, wszak on wciąż wątpi w siebie. Osoby pogodzone same ze sobą, w ogóle nie mają problemu z jakimś wątpieniem w siebie. Tzn. oczywiście nie oznacza to, że owe osoby uważają się za najwspanialsze i już idealne; ale raczej to, że jeśli w coś w kwestii swoich zdolności, cech miałyby wątpić, to owo wątpienie nie jest wewnętrznie jakoś silnie wartościujące, ono nie boli. To jest takie "wątpienie techniczne", czyli postawa na zasadzie: gdzie jestem na skali owej pożądanej cechy?...
- Niewysoko? Aha, może warto byłoby nad tym popracować. Jeśli tak, to wezmę się do roboty; jeśli nie, to po prostu uczciwie uznam tu swoją słabość. Mam inne cechy na wyższym poziomie, a tutaj akurat jest gorzej. Tak bywa, to żadna tragedia. Jakby ktoś stawiał tu problem, to wypada się do tej słabości przyznać. A jeśli nas nie zaakceptuje?...
- Trudno. Jeszcze się taki nie urodził, który by wszystkim dogodził.

Dyskurs

Michał Dyszyński

towarzyski.pelikan

Dyskurs

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Dyskurs

Michał Dyszyński

Dyskurs

Michał Dyszyński

Dyskurs

Michał Dyszyński

Dyskurs

http://www.sfinia.fora.pl/blog-michal-dyszynski,67/michal-o-sobie,10095-25.html#521655

Co do Twojego zapisu to odczuwam podobnie z ta roznica, ze u mnie moje zaslugi/accomplishments sa zapracowane, bo jestem od malego milujaca prace i spiewajaca przy pracy. Wraz w osiaganiem kolejnych stopnii naukowych moja pokora poglebila sie do tego stopnia, ze jestem jednym z naukowcow i czuje sie tak samo wygodnie/swojsko w srodowisku naukowcow jak nie nie naukowcow, bo nauczylam sie wlasnie przez pokore zmieniac jezyk i przekaz aby zsynchronizowac z moja widownia.

Jakkolwiek jest druga strona medalu, ktora ma zwiazek z usilowaniem potraktownia mnie niesprawiedliwie usilujac obnizyc moja godnosc. Przykladem moze byc usilowanie pozyskania wskazowek aby przedstawiac je jako wlasne, zbierac laury, i w dalszym ciagu usilowac udawac sie do mnie w razie dodatkowych kwestii. Wyczuwam taka nieszczerosc na odleglosc tandemem neuronow lustrzanych interpretowanych przez moj dojelitowy system nerwowy, ktory przez mozg i serce dokonuje walidacji. Czasami jak mam kaprys, to przekaza jakas nieistotna wskazowke i wiem, ze osoba o nia proszaca sie na tym "powiesi" tracac u mnie jednorazowy kredy zaufania, ale niektorzy ucza sie opornie.

Dyskurs

Michał Dyszyński

Dyskurs

Michał Dyszyński

Netlis

Nie sądzę, że potrzeba poznania kieruje narcyzami. Prędzej podziwu czy coś takiego.

MaluśnaOwieczka

Chciałbym wykorzystać ten temat do takiej małej zabawy pod tytułem "Jestem złym człowiekiem, bo ...".

Niech każdy z Was poda jeden lub więcej argumentów, dlaczego jest złym człowiekiem.

To może ja zacznę.
Jestem złym człowiekiem, bo często rozmyślam i mówię o ochronie praw zwierząt, a prawie codziennie wpierdzielam mięcho.

A wy dlaczego jesteście złymi ludźmi?

Michał Dyszyński

MaluśnaOwieczka

Rozumiem. Czyli jesteś zły tylko w momencie popełniania zbrodni. Gdy zmyjesz krew z rąk i siedzisz wieczorem na kanapie, to już wtedy zły nie jesteś.

Michał Dyszyński

MaluśnaOwieczka

A jaki stawiasz odważnik? Większość księży nie widzi na przykład nic złego w szamaniu mięcha i piciu mleka.

O łowieniu ryb nie wspominając.

O rodzeniu dzieci nie wspominając.

MaluśnaOwieczka

Ja uważam, że nie ma dobrych ludzi. Są tylko mniej i bardziej źli.

A najlepsze (albo najgorsze) jest to, że nawet jak są najmniej źli, to nie jest to ich zasługa. Ani wina tych, którzy są bardzo źli. Jednak lubimy nazywać tych bardziej złych złymi, żeby samemu poczuć się lepszymi.