ŚFiNiA

MaluśnaOwieczka

Warren Farrell dalej pisze w swojej książce.

Dlaczego mężczyźni kochają kobiety bardziej niż siebie, ale szanują siebie bardziej niż kobiety?

Pamiętacie, jak chroniliśmy nasze dzieci zanim uszanowaliśmy ich zdolność do chronienia samych siebie? Zdolność do ochrony generuje szacunek. Ale proces zapewniania ochrony polega na radzeniu sobie z ciemną stroną świata. A wraz z tym radzeniem przychodzi utrata niewinności. Kiedy mężczyzna, który opanował umiejętność ochrony, spotyka tę niewinną kobietę, "zakochuje się", ponieważ jej niewinność pozwala mu na ponowne połączenie ze swoim ja, które zagubiło się w procesie radzenia sobie ze złożonością. Chociaż wydaje się, że się w niej zakochał, tak naprawdę zakochuje się we własnej utraconej niewinności. Kochał to niewinne ja, ponieważ jego niewinność pozwalała mu bezpośrednio widzieć swoją duszę, tak jak widzimy góry w dobrą pogodę.
Im bardziej niewinna – lub tradycyjna – kobieta, tym bardziej szuka mężczyzny, który poradzi sobie ze złożonością. To właśnie jego umiejętność radzenia sobie ze złożonością pozwala jej zachować niewinność. (Opiekun dosłownie chroni jej niewinność.) Ale w procesie radzenia sobie z ciemną stroną życia dystansuje się on od własnej duchowości, zmniejszając w ten sposób jej miłość do niego, mimo że ona zwiększa wtedy swoją zależność od niego.
I odwrotnie, staje się od niej duchowo zależny i kocha ją bardziej, nawet jeśli mniej ją szanuje. Szanuje tę część siebie, która potrafi opanować złożoność, ale nienawidzi tej części siebie, która musiała iść na kompromis.
Kiedy kobiety są postrzegane jako niewinne, stają się czczone przez mężczyzn niemal religijnie. Co nie jest przypadkowe. Atrakcyjność religii, podobnie jak w przypadku "niewinnej" kobiety, polega częściowo na tym, jak pozwala nam być w kontakcie z naszym prostszym duchem – czy duchowością. W tym, jak daje nam chwilową ulgę w złożoności i zawiłościach życia.
Ale czy kobiety nie zakochują się w mężczyznach, których szanują? My jedynie nazywamy to miłością. Ale tak naprawdę ona nie "zakochała się w nim", lecz "ogarnął ją szacunek do niego".

Mężczyźni nie będą kochać siebie, ani kobiety nie będą kochać mężczyzn, dopóki rola zabójcy-obrońcy jest nieproporcjonalnie rolą mężczyzny.
Rozwiązanie? Obie płcie powinny rozwijać swoją duchową integrację poprzez integrowanie potrzeby obejmowania innych ochroną z potrzebą kontaktu z naszą własną niewinnością.

Semele

Powtórzony . Patrz poniżej . Na pogrubienie.

Semele

Troche to zawiłe. Prosciej o zwiazkach mesko damskich pisze psycholog.

Logo Strefa Psyche
Wyszukiwanie
Bartosz Zalewski
Jak mężczyzna kocha kobietę

Mają nas kochać erotycznie czy ślepo i bez pamięci? Dawać bliskość i wsparcie czy dominować? Czego chcemy: rozwagi czy romantyzmu? Na uczucie miłości składają się różne oczekiwania każdej ze stron. Zawierają one świadome i nieświadome potrzeby, które wpływają nie tylko na to, jak kochamy, ale też jak czujemy się kochane. O tym, jacy są mężczyźni w miłości do kobiet, pisze dr Bartosz Zalewski, psycholog z Uniwersytetu SWPS.

Artykuł pochodzi z magazynu „Newsweek Psychologia Extra 1/17”.

Jeśli kobiety są uczuciowe, a mężczyźni racjonalni, to prawdziwie kochać powinny tylko one. A przecież to mężczyzn literatura często opiewa jako uosobienie romantyzmu w postaciach kochanków. Podobna logika dotyczy też kuchni – niby jest domeną kobiet, bo prawdziwy mężczyzna garnków nie dotyka, a najlepszymi kucharzami świata ponoć są mężczyźni. Jak więc jest z miłością mężczyzn do kobiet: są w niej rozważni czy romantyczni?

Miłość mamuta
Wśród psychologów trwa dyskusja dotycząca tego, ile różnic międzypłciowych wynika z natury biologicznej kobiet i mężczyzn, a ile z aktualnej i zmiennej kultury. Część badaczy – niewielka – przypisuje dominującą rolę czynnikom biologicznym, przede wszystkim ewolucyjnym. Według nich celem męskiej miłości do kobiety jest spłodzenie lub – w nowszej wersji tych teorii – spłodzenie i obowiązek zadbania o przetrwanie potomstwa.

Ewolucjonistów nie dziwią kobiece skargi na mężczyzn za słabo zaangażowanych w związek. Mężczyzna kocha przecież tak, jak umie najlepiej – starając się wytrwać przy jednej partnerce, chociaż jest nieustannie kuszony przez inne kobiety (w tym oporze pomaga mu religia). Taka miłość jest na swój sposób płochliwa – okazywanie partnerce czułości i przywiązania mężczyzna traktować może jako wiernopoddańcze składanie na ołtarzu jednej kobiety wszystkich swoich pragnień i ciągot. Miłość w takiej wersji przeżywana jest jako cierpienie – a partnerka postrzegana jako sadystka, która czerpie satysfakcję z obserwowania, jak on wyzbywa się pragnień i niczym niewolnik deklamuje miłosne formułki. Możliwe, że tak kochający mężczyźni się zdarzają, ale trudno uznać, żeby dominowali w populacji.

Ewolucjoniści podkreślają, że niezależnie, czy na stałe, czy na chwilę, mężczyźni mają kochać kobiety głównie erotycznie. Składanie hołdów kobiecej atrakcyjności jest jednym z ich żelaznych obowiązków, bezwzględnie egzekwowanych przez społeczność kobiet. W myśl tej teorii mężczyzna, aby czuł się mężczyzną i jako taki został rozpoznany przez swoją partnerkę, powinien być zdobywcą, podziwiać ją i pragnąć, zakochując się bez pamięci. Na szczęście, dzisiaj kobiety też mogą pragnąć i odczuwać nieskrępowaną przyjemność w sferze erotycznej, dzięki czemu nikt już nie musi być uwiązany biologią płci i prymatem przetrwania gatunku. Mężczyźnie coraz częściej wypada kochać kobietę nie tylko za przymioty prokreacyjne, ale też za inne jej cechy.

Na szczęście, dzisiaj kobiety też mogą pragnąć i odczuwać nieskrępowaną przyjemność w sferze erotycznej, dzięki czemu nikt już nie musi być uwiązany biologią płci i prymatem przetrwania gatunku.

Miłość znormalizowana
W psychologii dominują jednak nurty, które podkreślają rolę socjalizacji w kształtowaniu charakteru jednostek. Socjalizacja w naszej kulturze ponoć kieruje mężczyzn ku nieokazywaniu uczuć, co jednak nie oznacza, że ich nie mają. W tej wersji kobiety są kochane zapewne głęboko i prawdziwie, chociaż mężczyzna ma kłopot z wyrażaniem uczuć. Kobiecie powinno zatem wystarczyć śledzenie ich ukrytych przejawów, a do wyrażania ich wprost wystarczy przycisnąć partnera od czasu do czasu, np. przy okazji rocznic. Szczęśliwie ten stereotyp przełamuje dzisiaj wiedza, że mężczyźni mają wiele uczuć i można z nimi tworzyć złożone emocjonalnie, ekscytujące, rozwijające się związki. I że współcześnie mają do dyspozycji wiele społecznych narzędzi konwersacyjnych, aby wyrażać różne aspekty swojej miłości, w tym takie, jak np. chęć fizycznego podobania się kobiecie, przejmowanie się jej sprawami, zainteresowanie tym, co ona myśli i czuje.

Istnieją też teorie, na których opierają się główne i sprawdzone metody psychoterapii (psychoanalityczna, poznawczo-behawioralna, humanistyczna oraz systemowa). Wskazują one, że mężczyźni kochają na wiele sposobów, podobnie jak kobiety, a sposoby te mogą mieć wersję zdrową lub nadmiarową.

Nadmiarowość może na przykład przemieniać wsparcie, bliskość i opiekę w dominację, a wtedy mężczyzna z dbającego zmienia się w ograniczającego. Miłość może być zaborcza w różnym stopniu, od narzucania kobiecie stylu życia, spędzania czasu, rodzaju kariery, poprzez promowanie tzw. tradycyjnego podziału ról w rodzinie, aż po przypadki skrajne, obejmujące przemoc. Aaron Ben-Ze'ev, czołowy badacz psychologii emocji, wraz z Ruhamą Goussinsky w swojej książce „W imię miłości – uczucie romantyczne i jego ofiary", próbują zrozumieć przyczyny zabójstw kobiet przez ich mężów. Wykazują, że owa skrajna zaborczość składa się z szeregu połączonych elementów: uznawania miłości za sens życia, nadwrażliwości na każdy sygnał autonomii kobiety, żądania natychmiastowego ukojenia cierpienia, wynikającego z samego faktu kochania i niemożności zlania się z drugą osobą w jedność oraz wiary, że miłość wszystko wybacza i przenosi góry, co jest podstawą żądania, by kobiety intuicyjnie, bez słów odczytywały i zaspokajały potrzeby swoich partnerów...

Motywowane kochanie
Można tworzyć katalogi typów mężczyzn i ich romantycznych uczuć do kobiet. Można wymieniać Piotrusiów Panów, domowych dyktatorów, wiecznych romantyków, dziarskich racjonalizatorów itd. Psychologowie przekonują jednak, że na uczucie miłości i jego dynamikę składają się różnorodne motywy oraz oczekiwania każdej ze stron. Zawierają one świadome i nieświadome potrzeby oraz schematy dotyczące tego, co jest możliwe, moralne czy wartościowe. Schematy te wpływają na to, jak kochamy, ale też, jak czujemy się kochani. Takie postawienie sprawy otwiera przed nami nową perspektywę – to, jak kobieta czuje się kochana, nie zawsze zależy tylko od jej partnera. Nie bez znaczenia jest to, jak kobieta interpretuje jego działania – czyli jakiej dokonuje atrybucji znaczenia jego zachowań oraz stojących za nimi intencji.

MaluśnaOwieczka

Artykuł, który przytoczyłaś, wydaje się mocno tendencyjny i robiący z kobiet biedulki, a z mężczyzn tych, którzy mają święty obowiązek nad tymi biedulkami nadskakiwać: "Ewolucjonistów nie dziwią kobiece skargi na mężczyzn".

A o męskich skargach na kobiety cisza. A nawet gdyby coś napisali, to podejrzewam, że byłoby to w tonie krytykującym mężczyzn, jaką to oni mają czelność się skarżyć...

MaluśnaOwieczka

Już ja widzę parę, gdzie mężczyzna wyręcza się swoją nową kobietą, żeby pogoniła jego byłą dziewczynę, bo on nie ma odwagi spojrzeć jej w oczy!

Jak nazwane zostałoby takie zachowanie?
Że ten facet to:

1. pierdoła
2. pizda
3. gówno, a nie chłop.

A gdy zamienimy płcie miejscami, to nagle jest wszystko w porządku?
(pytanie do ogółu: co byście powiedzieli nowej kobiecie takiego faceta, który się nią w ten sposób wyręczył? że dobrze wybrała?)

Na wypadek, gdyby ktoś chciał usprawiedliwiać kobiety, że "one mogą być pizdami, bo je mają", to należy wyjaśnić, że słowo "pizda" nie ma konotacji z narządami płciowymi, mimo swego brzmienia. Za miejskim:
Pizda (Człowiek): Frajer,pomiot, cipa, przydupas
Jest to pejoratywne określenie, które tak samo może określać negatywne cechy tak mężczyzny, jak i kobiety.
A dlaczego celem opisania tych negatywnych cech osobowości użyto słowa, którego pierwotne znaczenie desygnuje żeński narząd płciowy? Ano dlatego, bo wszyscy podświadomie wiedzą (chociaż mało kto się do tego przyzna), że to właśnie kobiety w sposób zdecydowanie niewspółmiernie duży do mężczyzn, posiadają właśnie takie cechy osobowości, jakie przedstawiono w definicji słowa "pizda" w słowniku miejskim powyżej.
A więc niewspółmiernie dużo kobiet w stosunku do ilości mężczyzn posiadających identyczne cechy, posiada cechy osobowości takie jak: frajer, pomiot, przydupas. Stąd na określenie człowieka o takich cechach wybrano słowo "pizda". Ot etymologia, bynajmniej nie mizoginia.

Słowo "pizda" więc w swym źródle wcale nie krytykuje postawy mężczyzn, ale postawę kobiet. Jest to słowo o zbliżonym źródłosłowie do "świnia". Gdy nazywamy kogoś świnią, to dlatego, bo na przykład jest brudasem. A słowo "świnia" jest użyte dlatego, bo wiadomo, że świnie to brudasy.
Podobnie tutaj ze słowem "pizda". Jeśli chcemy podkreślić, że jakiś mężczyzna jest pomiotem i przydupasem, to określamy go mianem sugerującym, jakoby był kobietą (słowem "pizda"), gdyż wszyscy wiedzą po cichu, że kobiety bardzo często są właśnie pomiotkami i przydupaskami, tak samo jak świnie są brudasami.

Słowa "pizda" na określenie takich cech nie wymyśliły kobiety!
Użycie tego słowa na określenie tych negatywnych cech jest pomysłem mężczyzn, sfrustrowanych wszechobecnością tychże cech u kobiet. Dlatego mężczyźni w gronie męskim, gdy widzą, że jakiś mężczyzna zaczyna wykazywać cechy takie, jakie są wszechobecne u kobiet (pomiot i przydupas), określają go słowem "pizda". To oznacza, że mężczyźni podświadomie wiedzą że kobieta to pomiot i przydupas. Jednak tłumią w sobie te odczucia, bo przecież przyznać się nie wypada.

A więc wniosek z tego taki, że słowo "pizda" powstało ze względu na BRAK szacunku wobec kobiet ze strony mężczyzn (o czym pisał Warren Farrell w cytacie, który przytoczyłem kilka postów wyżej). Brak szacunku zresztą zasadny.
Mężczyźni kochają kobiety, ale ich nie szanują. Bo kto by szanował pomiota i przydupasa? Pomiota i przydupasa można pokochać, ale nigdy nie można kogoś takiego szanować.
Chociaż Warren Farrell uważa, że nawet i pokochać się kobiety nie da, bo mężczyźni tzw. zabójcy-obrońcy wcale nie kochają swoich kobiet, tylko ich niewinność, która im rekompensuje ich własną niewinność, którą utracili, gdy przyjęli kulturowe zobowiązania związane z "męskością".

Semele

MaluśnaOwieczka

Powiem Ci tak:

Kobiety, z którymi miałem do czynienia, to wstrętne manipulatorki, które nie potrafią wziąć odpowiedzialności za swoje słowa, ani czyny, a na dodatek są mistrzyniami w odwracaniu kota ogonem. Takie są moje doświadczenia z tą płcią.
Co odpowiedzialność, to nie one. To tak jak z dziećmi - dzieci też są zwolnione z odpowiedzialności. Brak odpowiedzialności to synonim niewinności. O niewinności pisze zresztą Warren Farrell.
Kobiety są tak niewinne, że za nic nie muszą odpowiadać.

A nawet nie muszą przepraszać innych kobiet, gdy je wcześniej publicznie nazwały miernotą intelektualną, złamałem, idiotą i kretynem, na dodatek w sposób uniemożliwiający tej drugiej jakąkolwiek odpowiedź. Przepraszać to muszą tylko mężczyźni - kobiety nie mają takiego obowiązku moralnego.

"Wiedz idioto, że nie będę wobec Ciebie miała ni grama zrozumienia, bo przez Ciebie złamasie"
"Nawet Ty, intelektualna miernoto."

To pisała pod adresem innej kobiety pewna dojrzała, wedle własnego mniemania, kobieta, godna szacunku, podziwu i męskiego wsparcia w sprawach wszelakich.

A ja mam pytanie: Czy ten mężczyzna nauczy tę dojrzałą kobietę jak się używa słowa "przepraszam"?

A może chociaż przyjdzie tu i przeprosi tę Bogu ducha winną kobietę w imieniu swojej lubej, skoro jego wspaniała luba nie ma wystarczającego rdzenia moralnego, aby to zrobić sama?

Jego luba nie jest nawet świadoma, że ta Bogu ducha winna kobieta, którą określiła tymi wszystkimi epitetami, ma kilka rzędów wielkości więcej klasy i poczucia odpowiedzialności niż ona. A przede wszystkim rozumie uczucia innych, czego wspaniała dojrzała znakomitość nigdy nie opanowała i nie opanuje, co jednak - jak mniemam - dla mężczyzny owej znakomitości nie ma żadnego znaczenia (a może się po prostu jeszcze o tym nie przekonał i dopiero musi to odkryć, kto go tam wie...).

To jest właśnie ta tytułowa "dojrzałość mentalna". Nasrać, zostawić nasrane, i jeszcze się oburzać, jak ktoś może mieć czelność kazać jej spłukać. A potem wołanie zabójcy-obrońcy do pomocy, żeby ją obronił przed tymi złymi istotami, które ją nękają o jakieś spłukiwanie jej własnego gówna.

Dojrzałość mentalna. Ex-feministyczna. Ex-feminizm, czyli: nasram, idę dalej. Po trupach do celu. Zużył się, to wywalić. Zamienię na lepszy model. Znów się zepsułeś i wiem co zrobię - nasram Ci, idę dalej.

Michale, przepraszam. Miało być o feminizmie, a ja tu o ex-feminizmie ciągle prawię. Do tego o czym piszę jednak aspirują ex-feministki.
Niegdyś feministki, jednak z biegiem czasu sfrustrowane koniecznością brania odpowiedzialności. Gdy zrzucają z siebie feminizm, to razem z nim do kosza ląduje wszelkie poczucie odpowiedzialności za swoje słowa, obietnice i czyny. Ex-feministka może wreszcie zacząć srać wszędzie jak niewiniątko i nie martwić się o sprzątanie po sobie. W końcu przecież jest niewinna i ma teraz u boku herosa, który posprząta chętnie za nią jej gówno, wylewając je na głowy innych ludzi.

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

MaluśnaOwieczka

MaluśnaOwieczka

Dalej Warren Farrell pisze:

Dawno, dawno temu matka, która chciała zobaczyć piękny posąg Hery, nie miała koni ani wołów, które mogłyby ją tam zanieść. Ale miała dwóch synów. A synowie pragnęli ponad wszystko, aby życzenie matki się spełniło. Zgłosili się na ochotnika, aby zaprzęgnąć się do wozu i zabrać ją przez góry w palącym upale do odległej wioski Argos, domu posągu Hery.
Po przybyciu do Argos synowie byli wiwatowani i na ich cześć wzniesiono posągi. Ich matka modliła się, aby Hera dała jej synom najlepszy prezent w jej mocy. Hera to zrobiła. Chłopcy umarli.
Tradycyjna interpretacja? Najlepszą rzeczą, jaka może spotkać mężczyznę, jest śmierć u szczytu chwały i potęgi. Gdyby jednak był to mit o dwóch córkach, które zastąpiły woły, by nieść gdzieś ojca, czy zinterpretowalibyśmy śmierć córek jako dowód na to, że najlepszą rzeczą, jaka może spotkać kobietę, jest śmierć u szczytu jej chwały i potęgi?
Posągi i okrzyki mogą być postrzegane jako łapówki dla synów, aby cenili swoje życie mniej niż prośbę matki o obejrzenie posągu. Symboliczny jest fakt, że posąg przedstawiał Herę, królową bogów olimpijskich i opiekunkę zamężnych kobiet. Ofiara synów symbolizowała nakaz dla mężczyzn, aby stali się wystarczająco silni, aby służyć potrzebom matek i małżeństwa, i byli gotowi nazwać to chwałą, jeśli umrą w tym procesie. Dlatego imię Herkules oznacza "na chwałę Hery".
Czy bohater był sługą? Tak. Samo słowo "bohater" pochodzi od greckiego ser-ow, od którego pochodzi nasze (angielskie) słowo "sługa", a także "niewolnik" i "obrońca". Bohater był zasadniczo niewolnikiem, którego celem była służba i ochrona. Aby ogólnie chronić społeczność, w szczególności kobiety i dzieci. W zamian bohaterowie otrzymywali szacunek i miłość tych, których chronili. Tak jak uznanie, jakie okazaliśmy przyrządzaniu posiłków przez naszą matkę, sprawiło, że gotowała i dało jej ego-łapówkę, by była niewolnicą swojej roli w kuchni, tak posągi i opowieści o chwale są ego-łapówkami dla mężczyzn, by byli niewolnikami ich roli jako bohaterów. Uznanie sprawia, że niewolnik pozostaje niewolnikiem.

MaluśnaOwieczka

Podczas wojny secesyjnej, jak w większości wojen, obie płcie wierzyły w zasady, o które walczyła ich strona. Jedną z tych zasad było uwolnienie czarnych niewolników. W istocie biali niewolnicy płci męskiej walczyli o uwolnienie czarnych niewolników. Od dawna uznajemy niewolnictwo czarnych. Nie uznaliśmy jeszcze niewolnictwa mężczyzn.

Pod tym względem żaden mężczyzna nie dorównywał kobiecie: żaden mężczyzna, jakiejkolwiek klasy, nie mógł oczekiwać, że kobieta uratuje go przed atakiem. Albo z głodu. Pod tym względem mężczyźni byli obywatelami drugiej kategorii. Chłopcy umierali przed osiągnięciem pełnoletności – zanim uzyskali prawo głosu.
Gdyby dziewczyny dobrowolnie ryzykowały życie w wojnie secesyjnej w zamian za kilka medali, natychmiast uznalibyśmy niską samoocenę za problem kobiet. A jednak chłopcy to robią, a bestsellerowa feministyczna książka lat 90. "Rewolucja od środka" Glorii Steinem twierdzi, że niska samoocena to problem kobiet. Niska samoocena to też męska przypadłość – kwestia wynikająca z męskiej wersji bycia obywatelem drugiej kategorii. Nasza zdolność do rozwiązania tego problemu jest przywilejem; nasze zajęcie się tym tylko dla jednej płci jest seksizmem.
Kiedy historycy feministyczni nazywają tę klasę niewolników klasą wojowników i klasą elitarną, mijają się z tą perspektywą: wojownicy byli nie tyle klasą elitarną, co klasą martwą.

Michał Dyszyński

MaluśnaOwieczka

Michał Dyszyński

Semele

Psycholodzy jednak doradzają otwarta stanowczą rozmowę.

Co do spraw mesko damskich są trudne. Rozmawialam z lekarzem pierwszego kontaktu a slasciwie lekarką i uslyszalam takie zdanie: mężczyźni tacy już są. Czyli sa inni od kobiet i trzeba to zaakceptowac i się nie przejmować.

Tu ciekawa informacja. Sama to przeżywałam wiec mogę się zgodzić. Męzczyźnie często sie boją kobiet, które mają jakieś sukcesy i umniejszają je. Lubią gdy kobieta jest od nich zależna.

Może nie dotyczy to akurat owieczki.
Historia Farrela jest bardzo dziwna. Podejrzewam, ze jest tam jakies drugie dno.

[link widoczny dla zalogowanych]

Mężczyźni lubią deprecjonować osiągnięcia swoich żon, wpędzać je w poczucie winy, że zamiast domem, zajmują się sobą. W domyśle: swoją edukacją i pracą – potwierdza w rozmowie z „Newsweekiem” prof. Izabela Grabowska, socjolog i ekonomista z Uniwersytetu SWPS. I wyjaśnia, że taka postawa może wynikać z faktu, iż panowie boją się świata, w którym będą musieli włożyć dużo wysiłku w to, by wypracować nowy model rodziny, oparty na partnerstwie i podziale obowiązków proporcjonalnym do obciążenia pracą zawodową. To z kolei oznacza przemianę tradycyjnego modelu rodziny na taki, w którym to on przejmuje obowiązki dotąd uznawane za kobiece.

Ten model lobiety pracujacej i w domu i poza domem utrwalil się w czasach PRL. Raczej trwa nadal. Chociaż mężczyźni dziś chyba więcej pomagają.
To ostatnie zdanie, które napisałam daje obraz jak o tym myślimy.

Michał Dyszyński

Semele

Ja też nie lubię takich stwierdzeń. Pani doktor jest w moim wieku a jej mąż jest psychiatrą. Jest uważany za dobrego psychiatrę. Trochę się więc zdziwiłam. Odebrałam tę wypowiedź jako rodzaj rezygnacji. Nie ma co walczyć z wiatrakami. Taka wskazówkę życiową: nie ma sensu się szarpać. Żyć swoim zyciem, pozwolić drugiej stronie na to samo. Nigdy nie byłam za bardzo dyplomatką ale na starość chyba się nią stanę. 🙂😉

MaluśnaOwieczka

Michał Dyszyński

MaluśnaOwieczka

MaluśnaOwieczka

Michał Dyszyński

MaluśnaOwieczka

MaluśnaOwieczka

@ Michał Dyszyński

Teraz naszła mnie myśl, że podejście Warrena Farrella do kobiet i mężczyzn jest symetrystyczne.
Ty się uważasz za symetrystę, to tym bardziej powinieneś je rozumieć.