ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Wobec idei feminizmu jest co nieco na rozdrożu. Z jednej strony trochę "jestem feministą", a z drugiej nie jestem w stanie identyfikować się z tym KSZTAŁTEM FEMINIZMU, jaki powstał w aktualnie dominującej lewicowej narracji. Nie podoba mi się ten feminizm, jaki obserwuję, bo w moim odczuciu nie tyle on aspekt kobiecości dowartościowuje, co ośmiesza, podpinając go pod nierealne ambicje "bycia kobiet nie gorszymi, a nawet lepszymi niż mężczyźni".
W ogóle z deklaracją "jestem nie gorszy niż X" jest ogólnie ten problem, że samo jej wypowiedzenie już JEST PRZYZNANIEM SIĘ DO KOMPLEKSU. Bo jeśli ktoś stawia sprawę na zasadzie MUSZĘ ASPIROWAĆ względem X, to niejako przyznał się, iż z jakiegoś tam punktu widzenia jest poniżony, ale to teraz neguje. Feminizm, który obserwuję wg mnie wpada w tę pułapkę, że zamiast godność kobiet, która po prostu jest, bez wątpliwości jest uznać, to on koniecznie ASPIRUJE, samym tym faktem aspirowania PRZYZNAJĄC SIĘ DO DO POTRZEBY ASPIROWANIA, czyli poniżając się już na start. I im bardziej feminizm ma taki aspirujący charakter zamiast akceptującego kobiety takimi, jakie są, tym bardziej ów feminizm będzie "zajeżdżał kompleksami", będzie mentalnie niespójny, sprzeczny.

Jak jednak zdefiniować feminizm nie mający powyższej wady, feminizm dojrzały mentalnie?
Przede wszystkim należy jako zasadę podstawową uznać: nie musisz - kobieto - wygrywać w jakiejkolwiek konkurencji z mężczyznami, aby w ten sposób wykazać swoją wartość, bo ty już tę wartość po prostu masz!

Jak to działa zilustruję na przykładzie zagadnienia mniejszej fizycznej siły kobiet. W feminizmie niedojrzałym mentalnie jest to problem. W niedojrzałym feminizmie bowiem godność kobiety DOMAGA SIĘ, aby była przynajmniej tak samo silna jak mężczyźni. Stąd feminiści tego kierunku na przykład próbują zaprzeczać słabości fizycznej kobiet, tworząc filmy, w którym szczuplutkie kobiety z kopa rozmaślają po ścianach facetów - osiłków 120 kg wagi. Nie przeszkadza twórcom filmów kompletna niezgodność takich wyczynów z prawami fizyki (póki co zasada zachowania pędu zdaje się obowiązywać, więc gdy lżejszy obiekt odpycha znacznie cięższy obiekt, to prędzej sam siebie odepchnie od niego, niż spowoduje, że cięższy ruszy się z miejsca).
Ogólnie feminizm niedojrzały skupia się na UDOWADNIANIU, ŻE NIE SĄ GORSZE kobiety konkurujące z mężczyznami. A że jednak pewne obiektywne, biologiczne okoliczności sprawiają, iż kobiety mają mniejszą masę (mięśniową w szczególności), to takie udowadnianie jest od razu na start jawnym naciąganiem, fałszowaniem. Ono jest przez jako tako rozsądnego obserwatora z miejsca rozpoznawane jako próba manipulacji, kłamstwo. A to wg mnie idei godności kobiet nie tylko nie wspiera, lecz - odwrotnie - pogrąża ją, bo teraz wychodzi na to, że aby równość kobiet i mężczyzn osiągać niezbędne jest po prostu oszukiwanie, zaprzeczanie faktom, obiektywnym okolicznościom.

Na czym, już bardziej praktycznie polegałby wg mnie feminizm dojrzały mentalnie?
Skoro nie jest wmawianiem kobietom, że są one lepsze w męskich konkurencjach od mężczyzn, to może chodziłoby o to, aby DOWARTOŚCIOWAĆ KONKURENCJE I ASPEKTY KOBIECE.
Czyli dojrzały feminizm wg mnie polegałby z grubsza na:
- dowartościowywaniu tych miękkich, kobiecych zdolności
- podkreślaniu, że społeczeństwo zbytnio skupione na "męskich" cechach charakteru funkcjonowałoby wadliwie, ograniczałoby swój rozwój.
- akcentowaniu znaczenia roli różnych "bardziej kobiecych" zawodów, zachowań (np. byłbym za silniejszym dowartościowaniem, także finansowym, choć PRZEDE WSZYSTKIM WIZERUNKOWYM zawodu pielęgniarki, opiekunki).
Uzupełnieniem tego obrazu byłaby jakaś ram forma ukazywania silnych kobiet, ale może nie jako rodzaj wzorca dla innych kobiet (bo to de facto będzie u tych ostatnich raczej dawało efekt osobistej frustracji, bo większości trudno będzie do tych wyjątkowych kobiecych postaci dorównać), lecz jako ukazanie, iż stereotypowe myślenie jest obarczone błędem.
Dojrzały feminizm nie potrzebuje (zbytnio) aspirować do męskich rol i cech. (słowo "zbytnio" użyłem dlatego, że jednak jeśli akurat któraś z kobiet czuje się dobrze w męskich rolach, to nie widzę powodu do jakiegoś sztucznego jej ograniczania w tym względzie). Dojrzały feminizm akceptuje kobietę jako kobietę i z tymi kobiecymi cechami, jakie są.

Michał Dyszyński

Marzy mi się feminizm, w którym kobiety potrafią z godnością, poczuciem własnej wartości
pełnić rolę "kury domowej". I pełnią ją, bo się tym cieszą, to lubią. Choć może...
polubią to tylko do czasu. Może, np. gdy dzieci podrosną, ta kura domowa zajmie się czy to jakąś działalnością artystyczną, czy biznesem. A cały ten czas wszyscy wokół by akceptowali OBIE te role dla kobiety, nie wartościowali żadnej z nich jako gorszej.
Mężczyzna z resztą byłby w symetrycznej sytuacji - jeśliby w życiu tak mu się złożyło, pełnił by rolę opiekuńcze w domu, a jeśli byłaby inna opcja, to więcej poświęcałby pracy zawodowej.
Marzy mi się feminizm, w którym kobieta nie musi nikomu udowadniać, że nie gorsza niż mężczyzna, bo to nie jest przez nikogo stawiane jako wartość, czy cel aspiracji.
Założenie, że kobieta ma udowadniać, iż jest nie jest w czymś tam gorsza niż mężczyzna jest wg mnie samo w sobie już formą poniżenia kobiety, bo na start ustawia kto tu do czego aspiruje, dorównuje - czyli to kobieta ma dorównywać mężczyźnie, a nie na przykład na odwrót.
Bo może to mężczyzna powinien sobie poaspirować do jakiejś kobiecej roli?...
Nie twierdzę, że tak być musi. Niech aspiruje ten, komu na tym zależy, jednak dla mnie feminizm wskazujący jako cel wykazywanie przez kobiety, iż w różnych męskich zwyczajowo dziedzinach są nie gorsze, stanowi już na start ustawienie kobiety na mentalnie gorszej pozycji i jest dyskryminacją.
Kobieta pełna godności może nawet przez całe życie pełnić rolę służebną w jakimś układzie BO TAK CHCE (jeśli tego chce), a nikomu nie powinno przychodzić do głowy potraktowanie tego wyboru, jako czegoś gorszego od innych ról w rodzinie czy społeczeństwie. Naturalne jest, że sobie nawzajem służymy. Nie tylko kobiety "służą", ale i mężczyźni służą (nawet w wojsku czy policji "służą").

Michał Dyszyński

Z kolei feminizm wiecznie aspirujący do ról męskich poniża kobiecość. Poniża ją przede wszystkim poprzez samo uznanie, że to kobieta ma zdobywać męskie role i atrybuty, a nie odwrotnie.
Poniża kobiecość też w dalszym rozrachunku tak, iż ta cała masa kobiet, która czuje się dobrze z kobiecością na różne sposoby, jest przez ten paradygmat aspirowania na pozycji gorszych, niepełnych. Tylko te wyjątkowe kobiety bowiem mają szansę pokonywać (średniego, a nie najbardziej zaawansowanego) mężczyznę w męskich konkurencjach, a cała reszta jest tu prawie bez szans. I nawet jeśli na początku nie zorientowały się w tym, że owe szanse są znikome, to w końcu to do nich dotrze, dając poczucie rozczarowania własnymi możliwościami. To, że strongwomenka Aneta Florczyk jest silniejsza od większości mężczyzn, to jest jednak ewenement, a nie standardowa sytuacja. A aspirujący feminizm stawia de facto sprawy tak, jakby to było coś dostępnego dla wszystkich kobiet. Potem wpędza w poczucie winy te kobiety, które owego ideału (niedościgłego) nie spełnią.
Feminizm aspirujący, sugerując, iż kobiety powinny być bardziej męskie, odbiera też kobietom jakąś część radości z bycia kobietami na kobiecy sposób. A tymczasem może te kobiety powinny tę radość nie tylko akceptować, lecz może i jakoś hołubić, czasem być dumne z tego, że są właśnie takie, jakie są (oczywiście to też bez przesady, bo można przegiąć i z tą dumą).

zefciu/konto zamknięte

Straszny chochoł. W feminizmie nie chodzi o to, że „kobieta ma aspirować do pokazania, że jest niegorsza od mężczyzny”. Chodzi o to, że kobieta po prostu ma te same prawa, co mężczyzna. I koniec.

Natomiast koncepcja „ról męskich i ról kobiecych” jest przez feminizm zwalczana nie dlatego, że kobiety do czegoś „aspirują”, tylko dlatego, że tradycyjne „role kobiece” koncentrują się wokół οἶκος a tradycyjne „role męskie” wokół πόλις. To sprawia, że jeśli kobiety przyjmą fałszywą narrację o tym, że są „dobre w rolach kobiecych”, to skazane będą na rolę uległą społecznie. Naprawdę ciężko jest nie dostrzec nieuczciwości intelektualnej w tej narracji.

MaluśnaOwieczka

Semele

Feminizm kontra maskulinizm to przeszłości.

To są jałowe dyskusje.

Kazdy z nas ma wybór. Może być kobietą lub mężczyzną. Wiecznym dzieckiem (piotrusiem panem)

Spektrum miedzy kobiecością a męskością jest coraz szersze...

Ciekawe ..czy jest odpowiednik kobiecy piotrusia pana?

Jesteśmy juz chyba trochę po drugiej stronie...

Seks też nie musi być związany z fizycznością.
Z obecnością fizyczną drugiego czlowieka.
Nawet tej bliskości unikamy aby nie popaść w rutynę.

Bycie w prawdziwym nie wirtualnym związku dla wielu ludzi to zbyt ciężkie zadanie.

Michał Dyszyński

Semele

Owca:

Michał Dyszyński

MaluśnaOwieczka

Semele

Ja uwazam, że racjonalny feminizm wspiera kobiecość. Szuka w kobietach tego co pomaga im docenić bycie właśnie kobietą.
Ja nigdy nie chciałabym i nie chciałam być mężczyzną. No może jest jeden aspekt fizjologiczny. Kobiety choruja na inne choroby
😊😉

Ale kobiety nie odbieraja tytułów mężczyznom.

MaluśnaOwieczka

Farrell dalej pisze w swojej książce:

Prawdziwa władza nie pochodzi z ulegania presji, by rozszerzyć swoje zobowiązania, ale z kontrolowania własnego życia.
Historycznie rzecz biorąc, mąż spędzał większość swojego dnia pod okiem swojego szefa – jego źródła dochodu; żona nie spędzała większości dnia pod okiem męża - źródła jej dochodu. Miała większą kontrolę nad swoim życiem zawodowym niż on nad swoim.

Semele

Michał Dyszyński

Semele

MaluśnaOwieczka

Zasada ogólna:

Kobieta może być słabsza, a mężczyzna musi być silniejszy.

Czy feministka, czy konserwatystka - każda wyznaje tę zasadę.

MaluśnaOwieczka

Mężczyzna musi być silny. Umieć sam zadbać o siebie i jeszcze o kobietę. Umieć rozwiązać swoje problemy samodzielnie i jeszcze rozwiązać problemy kobiety. Kobieta ma prawo się nim wysługiwać.

Takie związki są powszechne i funkcjonują bardzo dobrze. Związki, gdzie ewidentnie jedna strona wysysa drugą, a druga czuje dumę z tego, że jest wysysana. Co mężczyzna ma z takiego związku? Tylko dumę z tego, że ma piękną kobietę i spełnienie w roli wysysanego.

A co ma kobieta-wysysacz z takiego związku? Wszystko.

Natomiast odwrotna sytuacja, gdzie to kobieta jest wysysana, a mężczyzna tylko wysysa, jest zupełnie nie do pomyślenia. Żadna kobieta na takie coś nie pójdzie. Ani nawet na wzajemne wysysanie, żeby zbilansować się do zera, też żadna kobieta nie pójdzie. Mężczyzna jest zawsze na przegranej pozycji. Jeśli nie czuje dumy z bycia wysysanym, to ma przechlapane.

O tym też pisał Warren Farrell w swojej książce. Niedługo wrzucę jakiś cytat.

Michał Dyszyński

MaluśnaOwieczka

Semele

MaluśnaOwieczka

Semele

Michał Dyszyński

MaluśnaOwieczka

MaluśnaOwieczka