ŚFiNiA

towarzyski.pelikan

Pod wpływem ostatnich dyskusji poświęconych sporowi integryzm/fundamentalizm katolicki vs. pluszowe/niezobowiązujące chrześcijaństwo, doszłam do wniosku, że istnieje pewna istotna korelacja pomiędzy tym którą stronę w tym sporze się bierze, a wiarą/poważnym traktowaniem szatana.

Okazuje się, że osoby, które deklarują luźne podejście do Biblii, Kościoła, chrześcijaństwa, albo w ogóle nie wierzą w szatana, albo go w mniejszym lub większym stopniu bagatelizują. Część wręcz twierdzi, że postać szatana czy istnienie piekła stoi w jawnej sprzeczności z figurą Boga jako kochającej i absolutnie dobrej istoty.

Tymczasem osoby sympatyzujące z fundamentalizmem/integryzmem, autorytetem Kościoła, tego szatana traktują naprawdę poważnie, a wręcz nieraz "straszą' tym diabłem jak "nawiedzeni".

Wysuwam hipotezę, że to właśnie to jak bardzo poważnie i realnie traktujemy zło i skutki zboczenia na złą drogą determinują w dużej mierze, z którym kierunkiem będziemy się utożsamiać. Co więcej, również z własnego doświadczenia powiem, że zło zaczynamy traktować serio, kiedy da nam mocno w kość, kiedy doprowadza do złamania człowieka, kiedy mierzymy się z dotkliwymi skutkami swojej naiwności i głupoty. Kiedy zaczynałam swoją przygodę z duchowością wiele lat temu, byłam po stronie tych propluszowców. Diabła, demony, zło traktowałam jak mitologię bądź uproszczenia złożonej rzeczywistości, interesował mnie tylko Bóg. Wierzyłam, że wierząc w dobro, będę żyć w dobrym świecie, bo wszystko siedzi w głowie i "zło' jest kwestią interpretacji. Żebym zmieniła zdanie musiałam stanąć z tym złem twarzą w twarz, mianowicie odkryłam taki bezmiar zła i zepsucia w świecie, ludziach wokół mnie, w samej sobie, że wzorem profesora Wolniewicza doszłam do momentu, kiedy istnienie szatana stało się dla mnie dalece bardziej pewne niż istnienie Boga, a Bóg jakby odżył w mojej głowie wtórnie jako odpowiedź na trwogę.

I w tym świetle staje się zrozumiałe, dlaczego jedni lgną do Kościoła jako tej przestrzeni chroniącej przed Złym, a inni beztrosko sobie wszystko interpretują po swojemu, a na diabła patrzą z przymrużeniem oka. No bo przecież hulaj dusza - piekła nie ma. A jeśli piekło jest - to są i konsekwencje. Wiara wówczas to nie zabawa, że mogę sobie wierzyć tak czy siak, i wszystko jedno, bo i tak będzie dobrze.

Katolikus

Semele

Wtrące się do dyskusji mimo tego, że nie wierzę ani w istnienie Boga ani w istnienie szatana.

Za zło zawsze odpowiedzialny jest człowiek. Człowiek też może uczynic wiele dobrych rzeczy.

Hill

Semele

Jesli się wyjdzie z założenia, że Bóg jest tworem człowieka: Człowiek jest twórcą Boga ”K. Łyszczynski , to wyobrażenie Boga zależy od tego jaki ten człowiek jest.

Da dobrego człowieka Bóg jest miłością. Czy to znaczy jednak, że jest pluszowy..

Hill

Katolikus

Hill

Michał Dyszyński

Tak sobie myślę, w kontekście tytułu wątku, że jeśliby rzeczywiście tak było, że to wiara w szatana miałaby być tym głównym, albo nie jedynym, ale szczególnie ważnym powodem uznania Kościoła, czyli jeśli motywatorem głównym wiary religijnej jest strach, to z tego konstruuje się dokładnie taka wizja duchowości, jaką kojarzymy ze złem.
Wtedy bowiem strach przed strasznym demonem, przed wiecznym cierpieniem i karą, dominujący nad innymi motywacjami, buduje z grubsza następującą osobowość wyznawcy:
- robię dobro głównie, a może wyłącznie, bo się boję
- gdyby nie ten lęk, to bym chętnie czynił inne rzeczy, moje emocje są w ciągłym napięciu, żądzy wyzwolenia się z tej presji. Ale przecież boję się, więc nie zrobię niczego, co by mogło być uznane za nieposłuszeństwo
- naturalnie daję preferencję temu, co bardziej grozi, co jest straszniejsze - jeśli przyjdzie głosiciel, który umie lepiej grozić mi jeszcze gorszym piekłem, to jego się posłucham - wszak podstawowym motywatorem dla mnie jest ten strach, a tu będzie większy, więc ten większy strach wygra.
- łagodne uczucia nie mają szans. Strach wszystko zdominuje
- wtedy dobro w ludzkich sercach przestaje się liczyć
- Szatan przy tym, to ten w którego wierzymy najwyraziściej, jest tą postacią na arenie duchowości i wiary, która jest na celowniku naszych emocji i odczuwania. W pewnym sensie to wygrywa nawet z Bogiem (jeśliby Boga uważać wciąż za tego, który umie kochać i zbawiać, a nie za kogoś do szatana podobnego, czyli tylko ostatecznie jeszcze bardziej potężnego władcę). Idea przypisywana szatanowi - przemocy i dominacji - wtedy zwycięża, przynajmniej jako główna oś emocji, myśli, motywacji.

Samym strachem przed szatanem możemy w pewnym sensie tego szatana czcić - wszak to on zdominował wtedy w tym strachu nasze emocje, on narzucił swoje reguły, on skupił na sobie uwagę, czyli on zwycięża.
Blado przy tej wyrazistej, w jakiś sposób charyzmatycznej postaci, uosabiającej władzę i dominację brzmią słowa Jezusa: (7) A Jezus zbliżył się do nich, dotknął ich i rzekł: Wstańcie, nie lękajcie się! (Ewangelia Mateusza 17:7)
Oj jaki dla czcicieli strachu niewyrazisty, a więc i emocjonalnie niewiarygodny z tym przykazaniem miłości i przebaczenia jest Jezus.... Dla tych, co mają strach i żądzę zdominowania świata we krwi i emocjach, mentalnym wodzem i zrozumiałą postacią jest właśnie szatan.

U chrześcijańskich czcicieli strachu w samych deklaracjach szatan może i nie wygrał, bo nikt nie deklaruje czczenia go, jednak już w samych sercach, w tym, co mieszka na stałe w emocjach takich czcicieli, rozpanoszyło się właśnie to, co szatan reprezentuje: strach, poczucie zdominowania przez przytłaczającą przewagę, potężnej siły, która się nie patyczkuje, a narzuca swoje. W sercu szatan już wygrał. W deklaracjach na razie nie musi, ale może, gdy co niektórzy spojrzą na swoje życie kiedyś w prawdzie, to się zorientują, że nigdy ich emocje nie pasowały do Boga miłości, a za to idealnie były kompatybilne z tym, co reprezentuje sobą szatan. I wtedy może nawet i swoje deklaracje zmienia, może już wprost zaczną szatana czcić.

Katolikus

Hill

towarzyski.pelikan

fedor

Rachunek jest prosty. Jeśli nieskończona świętość Boga została naruszona przez grzechy ludzkości, a tak właśnie się stało, to wieczne piekło jest zupełnie naturalnym wyrównaniem tego rachunku. Właśnie po to była ofiara Jezusa na krzyżu, bo tylko bezgrzeszny człowiek Jezus i zarazem nieskończony Bóg mógł spłacić nieskończony dług jaki zaciągnęliśmy u Boga przez naruszenie Jego nieskończonej świętości. Jeśli Bóg by nam to odpuścił, to w ten sposób okazałby się wobec siebie samego niesprawiedliwy. A sprawiedliwość jest Jego atrybutem, tak samo jak wszechmoc i wszechwiedza. Nie mógł wobec samego siebie okazać się niesprawiedliwy bo wtedy przestałby być święty. Zaprzeczyłby sam sobie. Wtedy dopiero Bóg by przegrał. To jest prosta teologia odkupienia wyłożona w Nowym Testamencie, zwłaszcza w Listach Pawłowych. No ale jak ktoś to ignoruje to potem pitoli takie odklejone farmazony, że Bóg "przegrał" bo ktoś do piekła trafił. To jest bełkot, który nie ma nic wspólnego z Nowym Testamentem i pokazuje zupełne niezrozumienie krzyża. Pusta paplanina, oderwana całkowicie od istoty chrześcijaństwa i zaczerpnięta od jakichś domorosłych teologów, którym chrześcijaństwo pomyliło się z kozetką psychoterapeuty. Chrześcijaństwo to nie jest żadna "terapia duchowa" i uświadamianie kogoś na siłę. Albo ktoś się nawróci w ciągu swego życia i zrozumie teologię odkupienia, albo jego los będzie tragiczny. Bóg nie da się w nieskończoność lekceważyć i nie będzie przez wieczność błagał zatwardziałych grzeszników o nawrócenie. Niektórym na tym forum się naprawdę chrześcijaństwo pomyliło z wiecznym żłobkiem i bezkresnym pobłażaniem. Bóg drogo się ceni i wyraźnie zaznaczył granice swej cierpliwości przez kres naszego życia. Po śmierci nie będzie już odwrotu od swojej nikczemności i głupoty. Klamka zapadnie. Katechizm mówi to wprost i nie ma innej nauki:

"Śmierć kończy życie człowieka jako czas otwarty na przyjęcie lub odrzucenie łaski Bożej ukazanej w Chrystusie" (KKK, 1021)

Więcej na ten temat jest tutaj, gdzie zostało to po mistrzowsku wyłożone:

https://youtu.be/-7pNPbBsgoo?si=vwmo_F0F9N3DMHR6

towarzyski.pelikan

towarzyski.pelikan

towarzyski.pelikan

Katolikus

Hill

Katolikus

Hill

Katolikus

Hill

towarzyski.pelikan

Katolikus

Katolikus

Idę sobie zrobić kolację. Po kolacji obsłużę wasze odpowiedzi.