ŚFiNiA

Banjankri

Każdy z nas przychodzi na świat jako dziecko, istota która nie jest w stanie sama funkcjonować w tym świecie. Dopiero z czasem nabiera świadomości o otaczającym je świecie, aż wreszcie ma jej wystarczająco dużo, aby osiągnąć samodzielność. Wtedy staje się dorosłym, bytem który sam o siebie jest w stanie zadbać. Do tego czasu jednak, jego problemy są również problemami jego opiekunów. Jeżeli nie jest w stanie ich rozwiązać, przekazuje je rodzicom. Ponieważ jednak, rodzice mają ograniczone możliwości, co do rozwiązywania problemów (brak czasu, środków, czy chęci), ograniczają wolność dziecka tak, aby zminimalizować liczbę tych problemów. Dorosły jest więc w pełni wolny w swoim działaniu (pomijam celowo ograniczenia społeczne), ale też w pełni ponosi konsekwencje swojego działania i życia jako takiego. To on musi troszczyć się o swoje życie. Dziecko natomiast, zawsze może swoje problemy przekazać dalej, do "instancji" o większej mocy.

Troska o życie nie należy do najprzyjemniejszych aspektów naszego istnienia, dlatego oczywistym jest, że będziemy chcieli ją zminimalizować. Dbanie o siebie wymaga wysiłku, często niezgodnego z naszą wolą, bo wyraźnie wykraczającego poza poziom komfortu. Zdarza się również, że napotkane problemy, są tak wielkie, że nie jesteśmy w stanie ich usunąć, ale trzeba z nimi żyć. Taki problem dziecko przekaże "wyżej", a dorosły będzie musiał dać sobie z nim jakoś radę. Esencją dojrzałości jest więc pełnia konsekwencji istnienia. Dorosły osobnik, to taki, który nie odsuwa problemów, a rozwiązuje je, przy użyciu narzędzi, albo włącza je do natury rzeczywistości.

Teraz kwestia religii. Jest ona mechanizmem pozwalającym osobnikowi pozostać dzieckiem. Nie bez powodu, wielu nazywa się dziećmi bożymi, a o swoim bogu mówią ojciec. Zamiast rozwiązywać problemy, dzielą się nimi oczekując odpuszczenia. W problematycznych sytuacjach proszą boga o pomoc. Dokładnie tak samo jak dzieci. Przykładów jest wiele, ale takim najbardziej dobitnym jest chrześcijaństwo i postać samego Jezusa. Jego ciągłe przeświadczenie o bożej opatrzności zostaje brutalnie zrewidowane na krzyżu, i wyrażona jest poprzez "Boże mój, Boże mój, czemuś mnie opuścił?". Naiwna, dziecięca wiara w opatrzność doprowadziła go do śmierci. Wcześniej żył z matką, bez żony dzieci, czyli bez odpowiedzialności. Nie miał okazji dorosnąć.
Co ciekawe, podobnie zaskoczony był Budda, którego sielankowe życie zaburzyły narodziny syna. Szok był tak wielki, że uciekł od powstałych trosk, pod przykrywką nocy, niby szukać uniwersalnego rozwiązania problemu.
Każdy kto jest rodzicem, doskonale wie jaka jest rola opiekuna. Konieczność dbania nie tylko o swoje troski, ale i bolączki podopiecznych wymusza wręcz realistyczne spojrzenie na świat, bo na fantazjowanie nie można sobie pozwolić. Każdy rodzic automatycznie staje się dorosłym, ale do zaakceptowania tego stanu rzeczy, daleka droga. Jedni uciekają, inni szukają wsparcia w wyimaginowanych ramionach boga, czy też pomocy w strukturach społecznych (państwo opiekuńcze jest swego rodzaju konkurencją religii).

To jest zaledwie czubek góry lodowej, i każdego, kto ma coś ciekawego do dodania w tej kwestii, zapraszam do dyskusji. Dzieci (teiści) niech sobie idą do piaskownicy, chyba że mają siłę krytycznie spojrzeć na siebie, bo nie ulega wątpliwości, że taka postawa jest niezbędna.

Piotr Rokubungi

Nie ma żadnej ucieczki, przed Rzeczywistością, bo nie wiemy- i raczej nigdy się nie dowiemy- czym jest owa uniwersalna Rzeczywistość. Najwięcej możemy o Niej powiedzieć tyle, że są to noumeny. A, jeśli chodzi o każdego człowieka rzeczywistość, tą psychiczną- to każdy ma różniącą się choć trochę od rzeczywistości innych ludzi; i może nią manipulować na wiele sposobów, w różnych kierunkach. Jedynie realnie nie można w sposób trywialny uciec od rodzaju oddziaływań, jakimi się jest w danej formie; reszty oddziaływań nie rejestruje świadomość człowieka...

szaryobywatel

Największą konkurencją religii jest chyba postęp technologiczny. Nie tylko religii, ale tradycyjnych wartości w ogóle. Parafrazując Unabombera: dowolna zmiana ułatwiająca funkcjonowanie jednostkom, osłabia tradycyjne wartości, więc gwałtowna zmiana zupełnie je załamie. Ktoś staje się doroślejszy dzięki postępowi technologicznemu, bo ja odnoszę przeciwne wrażenie. Ludzkość stara się wyeliminować problemy z życia ludzi. Paradoks może polegać na tym, że im bardziej jej to będzie wychodzić, tym bardziej ludzie z których się ludzkość składa będą wobec problemów bezradni. Przy takim założeniu jest kilka możliwych scenariuszy, i żaden nie jest dobry.

Semele

Ucieczka przed rzeczywistością jest konieczna. Dzisiaj oprócz religii są inne sposoby uciekania...

Banjankri

Michał Dyszyński

Banjankri

szaryobywatel

Banjankri

szaryobywatel

Banjankri

Są dwie odpowiedzi na pierwsze pytanie. W idealistycznej wersji pozostaną dziećmi, w realistycznej, zwierzątkami w zoo.

Michał Dyszyński

szaryobywatel

Banjankri

szaryobywatel

Michał Dyszyński

Banjankri

Michał Dyszyński

Banjankri

szaryobywatel

Banjankri

szaryobywatel

Michał Dyszyński

szaryobywatel

Michał Dyszyński