ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Od pewnego czasu okazywanie agresji, zdenerwowania traktuję jako przyznanie się do porażki w dyskusji, błędu, fałszu. Chamska odzywka skierowana do mnie ma domyślną interpretację "poległem na polu intelektualnym, więc odgrywam się się inaczej". Oczywiście nie twierdzę, że uczciwemu człowiekowi nie wolno jest się zdenerwować - co to, to nie. Jednak praktycznie całe moje doświadczenie życiowe wskazuje na pewnego rodzaju normę - denerwujący się, oskarżający, rzucający inwektywami NIEZWYKLE RZADKO MAJĄ RACJĘ. Czasem się to zdarza, ale - tak luźno szacując - będzie to jakieś 7% przypadków. Za to 93% sytuacji, w której ktoś złości się na to, że ktoś coś tam powiedział, wygraża, obraża związane jest z tym, ze przyparto delikwenta do muru, często zarzucono coś zasadnie, a bronić się merytorycznie już nie ma szans, więc zostaje jedynie złość...
Moje prywatne życie, dyskusje w gronie rodzinnym, jak i wśród znajomych wyraziście potwierdzają te spostrzeżenia. Agresja jest typowym objawem złości wynikającej z tego, że ktoś nie umie przyznać się do błędu, ale tez nie potrafi poradzić sobie z zarzutem, jaki względem jego poglądów postawiono. Zostaje tylko ucieczka w obszar personalnych oskarżeń i ataków.
Strategie denerwowania się gdy coś idzie nie tak, stosują też psychopaci i tyrani - mobbingujący szefowie, domowi despoci. W ich przypadku agresja jest po prostu standardem oddziaływania, mechanizmem sprawowania kontroli. Despoci są ludźmi, którzy ponad prawdę i uczciwość przedkładają kontrolę i pozory. Oni nie wierzą w prawdę "która jest", wierzą "w prawdę tego, co zostało powiedziane". Jesli despocie uda się zmusić kogoś do powiedzenia czegoś, nawet wbrew przekonaniu owej osoby, to tenże despota ma przekonanie, że swój najważniejszy cel osiągnął - zostało powiedzione to, co on chciał. A jak jest naprawdę?...
- Tym despota się nie specjalnie przejmuje. Despota - tyran jest "łowcą sformułowań, które chce mieć", a nie poszukiwaczem obiektywnych, czyli niezależnych także od jego woli, prawd. Tyran łudzi się, że gdy zmusi wszystkich ludzi do deklarowania rzeczy w sposób, jaki mu odpowiada, to żadna obiektywność go nie doścignie.

Kończy się Wielki Piątek 2019 roku. Pamiątka śmierci Jezusa. Jednocześnie jest to pamiątka "ostatecznego" zwycięstwa tyranii nad uczciwością i prawdą - skoro osobę głoszącą niewygodne prawdy zabito, to tyrani uznali, ze sprawa została załatwiona. Złość i przemoc "zwyciężyła".
I do dzisiaj tak właśnie jest, że spora część ludzi chce zwyciężać metodami wymuszenia na innych deklaracji, grają swoją złością, agresją. To ci, którzy nie wierzą w obiektywne prawdy, lecz w "prawdy powiedziane", nawet jeśli owo powiedzenie zostało wymuszone. W końcu prawda - ta obiektywna - to taka ulotna kategoria. Tak sobie wyobrażają prawdę tyrani i koniunkturaliści. I zgodnie z taka wizją prawdy żyją.

mat

Michał Dyszyński

Semele

Potwierdzam Michale.
Fedor nie robil tak.
https://youtu.be/iWOj95WNwMs

Semele

[link widoczny dla zalogowanych]

towarzyski.pelikan

Badania naukowe wskazują, że osoby, które są mało kulturalne, przeklinają, używają ostrych słów, są bardziej uczciwe.
[link widoczny dla zalogowanych]

Nie mam zaufania do ludzi, którzy nerwy trzymają zawsze na wodzy. Do wszystkiego podchodzą z naukowym dystansem. Śmierdzi mi to nihilizmem. Kiedy się ma jakieś wartości, to się to ujawnia między innymi reakcją emocjonalną.

Andy72

Ja mam teorię że używanie słów na k.. i ch.. świadczy o infantylizmie. Bierze się stąd, że w przedszkolu ktoś chce pokazać rówieśnikom jak jest dorosły i używa słów, które podsłuchał z kłótni rodziców.
Niektórzy uważają że słowa te wyrażają jakąś "wyższą prawdę" którą nie można oddać normalnym językiem.
Kiedyś jakiś satyryk występował na scenie. Starał się, pocił, robił wszystko a publiczność milczała jak grób. Wreszcie zdesperowany rzucił wiązkę i rozległy się śmiechy i brawa.

Semele

Michał Dyszyński

Andy72

Walkę o dominację uważam za błąd ewolucji człowieka.

Michał Dyszyński

Andy72

U ludzi władza ("pani Władzia") jest najsilniejszym afrodyzjakiem. Wszystko by dla niej zrobili.
To wzięło się z ewolucji. Tak jest u goryli, podobnie u psów (na nasze szczęście psy widzą w człowieku dominatora). Najbardziej to widać u młodych, w szkole, gdy działa "małpi mózg".
Nie można powiedzieć że to jest u każdego gatunku, a tylko u niektórych, w tym niestety człowieka. Na przykład koty (a także konie, słonie) nie wykazują takiej chęci dominacji. Cywilizacja stworzona przez koty była by lepsza niż ta ludzka. A o końskiej cywilizacji pisał twórca Guliwera.

towarzyski.pelikan

Michał Dyszyński

towarzyski.pelikan

Michał Dyszyński

Semele

Michał Dyszyński

towarzyski.pelikan

Michał Dyszyński

towarzyski.pelikan

Metoda na intuicję ma oczywiscie swoje ograniczenia i nie nadaje się do każdej jednej sytuacji życiowej. Z tego zdaję sobie sprawę. Jednak w kwestiach czysto światopoglądowych jest bardzo skuteczna, przynajmniej dla mnie.

Potrafię oczywiście podchodzić do spraw zdroworozsądkowo i oglądać problem z wielu stron i jakiś obiektywizm z siebie wykrzesać, jednak to będzie wejrzenie tak rozległe z jednej strony, jak płytkie z drugiej.

Czym innym jest sobie coś na sucho wyobrazić, wymyślić, wymodelować, a czym innym coś przeżyć na własnej skórze. Moje życie mi pokazuje, że tylko w tym drugim wypadku zyskuję głębokie zrozumienie świata, wchodząc całą sobą w każdy jego aspekt. Choć rzeczywiscie być może mnie to kiedyś wyeksploatuje do tego stopnia, że będę musiała ograniczyć się do... zdrowego (acz płytkiego) rozsądku.

Michał Dyszyński

towarzyski.pelikan

My się chyba nie rozumiemy

Nie mam na myśli czystego odczucia, tylko zawierzeniu odczuciu. Podam przykład polityczny.

Można być człowiekiem, który się kieruje rozsądkiem, a wobec tego ani nie popiera skrajnej prawicy, ani skrajnej lewicy, nie opowiada się ani za skrajnym liberalizmem, ani konserwatyzmem. Jest czystorozsądkowo wycentrowany. Wszystko sobie na chłodno przemyślał i dzięki temu jest wolny od fanatyzmu.

A można być człowiekiem, który się kieruje intuicją. Taki człowiek przechodzi w swoim życiu różne okresy. Raz sympatyzuje z nurtami lewicowymi, raz prawicowymi, niekiedy daje się ponieść liberalizmowi, innym razem go ciągnie w stronę konserwatyzmu. W każdym z tych okresów ma konkretne, jednostronne, a nie wycentrowane poglądy, jednak patrząc na jego życie całościowo to te następujce po sobie, często sprzeczne światopoglądy syntezują się w pewien metaświatopogląd, który jest takim głosem rozsądku.

Moze nawet nastąpić moment, kiedy ten wycentrowany człowiek rozsądku spotka się z tym wycentrowanym człowiekiem intuicji w tym samym miejscu: będą mieli zbliżone pogądy. Jednak to podobieństwo będzie tylko na poziomie samego wyniku, a nie na poziomie zrozumienia. Czym innym jest dojść do właściwego wyniku metodą prób i błędów, a czym innym od razu wpaść na właściwe rozwiązanie, odpowiedno długo namyślając się nad rozwiązaniem.

Wydaje mi się, że człowieka rozsądku (intelektualistę) omija jakieś głębokie zrozumienie świata, człowieka, tych różnych instynktów, mechanizmów psychologicznych, które człowieka wyrzucają na różne, często niebezpieczne rejony. Ta wiedza jest sucha, sterylnie poprawna, niezbrudzona bliznami po ciężkiej walce o zdobycie prawdy. Taki człowiek może być rozsądny, ale raczej nigdy nie będzie mądry. Jak dziecko, które zawsze się słuchało rodziców i powtarza te ich mądrości.

Michał Dyszyński

towarzyski.pelikan