ŚFiNiA

Kruchy04

Jaka według was jest największa słabość teizmu a jaka ateizmu? Podzielcie się prywatnymi opiniami.

Raino

Największą słabością teizmu jest kompletny brak racjonalnych przesłanek i dowodów na jego poparcie. Drugą słabością jest z kolei ogromna liczba powodów, żeby teizm odrzucić.

Prawda jest taka, że teizm wywodzi się z czasów starożytnych, kiedy ludzie mieli znacznie mniejszą wiedzę o świecie i zwyczajnie zmyślali nadprzyrodzone wyjaśnienia, które potem przekazywali ustnie innym. Wierzenia zmieniały się, ewoluowały, ludzie bezwstydnie dorzucali nowe elementy do tej wiary, kopiowali trendy z innych religii itd.

Trzeba być niesamowicie łatwowiernym i/lub nieświadomym historii teizmu, żeby dzisiaj na poważnie traktować którąś teistyczną religię jako rzeczywistą prawdę o świecie, która ma cokolwiek wspólnego z jakimś "stwórcą".

Inną słabością jaką bym tu sformułował teizmu jest jego oderwanie od doświadczenia (empiryzm). Nie dość, że postuluje byty, które równie dobrze mogą być fantastyczne, to jeszcze nie oferuje dostatecznego narzędzia, które pozwoliłoby na wyizolowanie fantazji spośród zbioru twierdzeń.
Największą słabością ateizmu jest to, że nie daje jednoznacznych odpowiedzi na wiele pytań, które dla wielu ludzi są istotne. Mi to akurat nie przeszkadza.

Azael

Słabością teizmu jest to, że opiera się on właściwie niemal wyłącznie na dwóch sprawach. Na wierze innym osobom na słowo oraz na argumencie z ignorancji.

W skutek tego, że teizm opiera się na powyższych, ateizm rozumiany jako brak wiary w propozycję teistów, słabej strony nie ma.

Katolikus

Raino

Katolikus

raino, Nieprawdopodobne?
Potrafisz wyznaczyć punkty prawdopodobieństwa?

Raino

skoro nie możemy mieć nawet pewności, że istnieje świat materialny, którego nieustannie doświadczamy, to tym bardziej nie możemy mieć żadnych podstaw, żeby postulować nadnaturalizm, którego nie zaobserwowaliśmy nigdy.

Katolikus

Nie wiem czy przeczytałeś moja wypowiedź dokładnie. Napisałeś że nie wiemy czy świat materialny istnieje, ale jednak go doświadczamy. Takie stwierdzenie zakłada realność świata materialnego a jednak w niego wątpi. To albo wierzymy, że doznajemy świata materialnego albo wątpimy że go doznajemy. Moim motywem przewodnim powyższego napomknienja było to że właśnie wątpię w to że doświadczam czegokolwiek materialnie. Napisałem że uczciwie jest przyjąć że doświadczam jedynie istnienia swojej świadomości. Wszelkich innych istnień nie doświadczam. Doświadczam oprócz tego samych pośrednich ideii, które wynikają z istnienia świadomości, (która przecież jest niematerialna) - Ideii krzesła, jego wyglądu, dotyku, bólu jeśli się nim uderzę. Jeżeli widzę jakiś obraz to JA go właśnie widzę - nie da się przesunąć mojego widzenia obrazu, dotknąć, czy poczuć tego widzenia - bo jest to idea. I te idee są niematerialne, istnieją jedynie w moim "ja", w mojej świadomości. I w to mogę wierzyć, że wszystko co doświadczam doświadczam właśnie - niematerialne : ) Dlatego ośmielę się nie zgodzić że niematerializmu nie zaobserwowaliśmy. Sądzę że obserwujemy go na codzień samym faktem że obserwujemy.

Raino

Katolikus

raino, Funkcje poznawcze i postrzeganie zmysłowe to nie świadomość. Jeśli w wyniku uszkodzenia mózgu czegoś nie rozumiesz, czegoś nie widzisz, czegoś nie czujesz, to znaczy że twój mózg nie przetwarza tych informacji, a więc świadomość ich nie otrzymuje, ale samej świadomości się nic nie stało. To, że zniszczysz kamerę nie znaczy że pracownik monitoringu oślepł. O świadomości mówimy, gdy nagromadzone w układzie nerwowym informacje (nieważne ile ich jest i jakie są) zostają uświadomione, powstaje poczucie podmiotowości i subiektywnego istnienia.
Tak rozumiana świadomość nie podlega stopniowaniu i jest nie podzielna. Mówienie, że świadomość czy inne związane z psychiką (umysł, myśl itp.) "mają swoje miejsce" w mózgu to czysty nonsens, to nie są materialne obiekty i jako takie nie są umiejscowione w przestrzeni. A ciągi funkcyjne mają swoje miejsce w podręcznikach od matematyki?

Mówiąc o świadomości mówię o bycie który to wszystko postrzega. Bo mój wzrok, słuch, dotyk nie są świadomością, nie są osobnymi świadomym istotami, a jednak one dostarczają mojemu "ja" informacji niematerialnej pochodzącej z ich wszystkich naraz.

Raino

mat

Semele

Słabością obu stanowisk JEST to, że ludzie będący teiatami i ateistami nie szukają wspólnej płaszczyzny.
To mi trochę przypomina przeciąganie liny.
Poza tym teistyczni kapłani (niektórzy) chcą sprawować rząd dusz powołując się na BOga..

Kto powinien dzisiaj sprawować rząd dusz

?

Irbisol

anbo

towarzyski.pelikan

Irbisol

towarzyski.pelikan

Lepiej dla kogo?

Irbisol

Banjankri

Problemem ateizmu jest to, że przestał szukać tego, co uznał za nie istniejące, a teizmu, że uważa, że już to znalazł. To, co jest najciekawsze, znajduje się pomiędzy tymi strajnie błędnymi podejściami, a mianowicie, szukanie nie wiadomo czego.

Semele

Irbisol

Michał Dyszyński

Słabości ja widzę w pewnej hierarchii
Słabością teizmu TRADYCYJNEGO jest oparcie się w całości na zaufaniu jakimś tam ludziom, a w konsekwencji rozwój tego teizmu na gruncie lojalności i posłuszeństwa autorytetom. To powoduje erozję osobistej duchowości i rozwoju intelektualnego w człowieku.
Słabością główną ateizmu jest wciśnięcie ataków na teizm w kanał porównania z dziedziną nieadelwatną przedmiotowo - naukami przyrodniczymi. Nauki te zajmują się - z definicji - fenomenami świata, czyli dokładnie tym, czym religia akurat nie chce się zajmować, bo postuluje skupienie się na tym, co ponad światem. Dlatego - z punktu widzenia merytorycznego patrząc - atak teizmu na ateizm jest po prostu chybiony, jako że dotyczy tego, na temat czego jako tako sensowny teizm się nie wypowiada, więc nie ma tu nawet ważnych punktów spornych (mówię o stanie na dzień dzisiejszy XXI wiek i dotyczącym ROZSĄDNYCH postaci teizmu).
Z kolei teizm głęboko przemyślany, czyli ten który ja bym propagował ma inną słabość - jest NIESAMOWICIE WYMAGAJĄCY. Niewielu w ogóle próbowało przemyśleć swój obraz rzeczywistości i samego siebie w stopniu, który ten teizm by powołał do istnienia w ich rozumie. Ludzie raczej oczekują prostych odpowiedzi na proste pytania, a dalej chcą się zająć bieżącym, praktycznym życiem. Dla takich ludzi łamanie sobie głowy (i emocji) zagadnieniami duchowości, pytania czym jest człowieczeństwo, raczej nie wydaje się wystarczająco ważne i atrakcyjne. Więc poprzestają na doraźności, bądź - w kwestiach duchowych - na powtarzaniu tego, co im powiedzą jakieś autorytety.

fedor

fedor