ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Dwie bariery wejścia do Raju
O tym jeszcze (chyba) nie pisałem, ale wg mnie są dwie główne bariery dostania się do Raju.
- bariera wewnętrzna
- bariera zewnętrzna

Do tej pory akcentowałem głównie barierę wewnętrzną, lekko tylko wspominając o zewnętrznej. Ale chyba warto jakoś to uporządkować.

Bariera wewnętrzna dotyczy tego, że umysł niejako SUBSTANCJALNIE, logicznie, nie potrafiąc zaakceptować samego sobie, ma zablokowane wejście do Raju. Tutaj więc najbardziej chodzi o to, aby ów umysł PRZEKONAĆ, że w ogóle jego wejście tam jest możliwe, aby uznał samą zasadność przebaczenia, aby uzyskał pewna minimalną wiarę w swoją wartość.
Czym innym jest bariera zewnętrzna. Ona dotyczy wspomnianego przeze mnie raju społecznościowego, czyli takiego, w którym umysł dzieli się przestrzenią myśli i uczuć z innymi umysłami. Tutaj, nawet gdyby ktoś jakoś przedostał się przez pierwszą barierę, musi jeszcze wykazać się umiejętnością zaakceptowania reguł świata kochających się umysłów. Bo do Raju społecznościowego ostatecznie drani i łobuzów (pozostających wciąż mentalnie draniami i łobuzami) się jednak nie przyjmie. Nawet jeśli ten drań ma sumienie na tyle giętkie, że usprawiedliwił się ze wszystkiego, co czynił.
W chrześcijaństwie mowa jest o dwóch sądach:
- sądzie szczegółowym
- sądzie ostatecznym.
Sąd szczegółowy dotyczy właśnie rozliczenia się umysłu z samym sobą. Sąd ostateczny jest dokonywany już przez Boga, który zna prawdę o człowieku, wie czy będzie on w stanie zaakceptować życie w świecie, w którym nikt nie pragnie krzywdzić nikogo, a każdy pragnie być dobrym i użytecznym dla innych.
Teoretycznie, ktoś po przejściu pierwszego sądu jest w pewien sposób wolny - nie ma problemu z samoniszczącym oskarżeniem siebie. Jeśliby taki ktoś umiał SAMODZIELNIE wprawić się w stan szczęścia, to miałby już coś w rodzaju takiego samotniczego raju. Bo Bóg nie będzie na siłę pakował delikwenta do jakiegoś złego miejsca - Bóg nie działa destrukcyjnie. Niestety, stan piekła wydaje się być stanem właściwym dla umysłu nie umiejącego nawiązywać prawidłowego kontaktu z innymi umysłami - chyba sam sobie nie poradzi. Ale jednak, gdyby sobie poradził...
To nie wiem czy nirwana nie jest jakimś odpowiednikiem takiego osobistego samotniczego raju. W każdym razie to pasuje o tyle, że w nirwanie umysł chyba jest pogrążony we własnych doznaniach, a nie w odbieraniu bodźców z zewnątrz. Przyznam więc, że nie wiem, na ile taki raj bez Boga (właśnie jakby buddystyczny) byłby możliwy, na ile buddyzm nie wskazuje pewnej pośredniej drogi pomiędzy chrześcijańskim zbawieniem, a potępieniem.
Ale jeśli byłby możliwy, to chyba tylko do umysłu bardzo dobrze wewnętrznie "posklejanego", poukładanego, nie mającego wewnętrznych niespójności. Obawiam się jednak, że taki raj nie byłby trwały (to tylko przypuszczenie). Bo coś mi mówi, że na dłuższą metę umysł potrzebuje jakiegoś zewnętrznego punktu odniesienia, że sam ze sobą nie może wymieniać wrażeń w nieskończoność...

Piotr Rokubungi

Zamiast opisywać- dość bezpodstawnie i błędnie- czym wg ciebie niby jest nirwana, jak ją sobie wyobrażasz, to zapoznaj się dokładniej, bardziej z jej powszechnym znaczeniem, z jej "obowiązującą" definicją..

Michał Dyszyński

Sorry PIotrze, niechcący wykasowałem dużą część poprzedniego Twojego posta, bo kliknął mi sie zły przycisk (zmień, zamiast cytuj). NIe wiem jak cofnąć te zmiany, bo w historii ich nie mam. Zostawiłem tylko to, co chciałem zacytować:

Piotr Rokubungi

Michał Dyszyński

Piotr Rokubungi

Zupełnie zasadnicze wydaje mi się tu uważanie, twierdzenie, że- jak głoszą nauki głównie mahajany- sugatagarbha jest prezentowana jako natura wszystkich znanych zjawisk; "Natura buddy obejmuje wszystkie istoty"; "(Istoty) są nieoddzielne od takości i (One) posiadają rodowód (w naturze buddy); zatem wszyscy są zawsze z naturą buddy". W naukach o siunjacie mowa jest, że nirwana i sansara nie są przeciwieństwami- bo dualizm poznawczy uważa się za główne złudzenie w działaniu rozumu ludzkiego; tak, że samsara nie jest istnieniem, a nirwana nieistnieniem. Można uznać, że jedna i druga jest dharmą- tyle, że sansara to dharma samskrita, a nirwana jest asamskrita.
Tak więc nawet mahaparinirwana nie jest niebytem, "zaprzestaniem umysłu"- wręcz przeciwnie: nirupadhiśesza nirwana jest właśnie tathagatagarbha, czyli absolutną naturą wszystkiego, esencją umysłu nietarganego pragnieniami ego w obliczu doświadczania często "sprzecznych rozumowo" fenomenów.
Podsumowując i odpowiadając- choćby w małym stopniu- na twoje pytanie: W stanie nirwany zachodzą "oddziaływania z innymi istotami", a dokładniej zachodzi współistnienie oświeconych, wyzwolonych umysłów- jednak ani te umysły, ani to ich "współżycie", relacje nie są zbyt podobne do porównywalnych ich form wziętych z istot będących w cyklu sansary. Właściwie nie ma tam też oddzielnych umysłów- co wynika choćby z doktryny anatty w rozumieniu theravady- lecz niejako zjednoczony umysł, pozbawiony tożsamości "ja", a tożsamy z naturą Rzeczywistości, z realnym, noumenalnym dzianiem się Natury, czyli- w ujęciu buddyjskim- z Sugatagarbha, z naturą Buddy.

Na koniec może jeszcze pewne odniesienie do pojęcia siunjaty, które jest podstawowe dla odrzucenia maji i jest niejako sensem, "drogowskazem" na drodze do wyzwolenia, a potem oświecenia [umysłu]: "Kiedy fizycy mówią o polu kwantowym, zazwyczaj zawiera to całkowicie przestrzeń i jakąś energię, nawet nie cząstki. Oni mogą mówić o "cząstkach", jednak ten termin nie dotyczy jakiegoś rodzaju substancji, po prostu to statystyczne prawdopodobieństwo zależności. To jest bardzo podobne do tego co określa "pustość", wykazując że nie ma pojedynczego zjawiska (ang. phenomenon) jakiegokolwiek istniejącego niezależnie tylko w sobie. Opis "pola kwantowego" jest bardzo podobny to tego co opisuje formuła z Sutry Serca "Forma jest pustką. Pustka jest formą. Pustka nie jest niczym innym jak formą, i forma nie jest niczym innym jak pustką". Wszystko jest współzależne i ciągle zmienne w każdym momencie, jednak całkowicie nieuchwytne."- zacytowane za Wikipedią: [link widoczny dla zalogowanych].

Michał Dyszyński

Piotr Rokubungi

Nie będę szczegółowo komentować twego powyższego post'u, Michale. Chcę tylko zwrócić uwagę na jedną sprawę, która jakoby też przewija się "miedzy wierszami" tego twojego tekstu: Czy ludzkość może stanowić jedność umysłową, jedność jaźni? Czy kiedyś zachodził taki stan lub/i czy w przyszłości kiedyś będzie istnieć taki stan jednego połączonego umysłu, zjednoczonej jaźni wszystkich ludzi [a może i innych istot]??
Na marginesie dodam, że taka sugestia przewija się w mandze i anime "Neon Genesis Evangelion". To ma na celu Projekt Dopełnienia Ludzkości wedle scenariusza Seele i to ukazuje symbolicznie "zbiórka" wszystkich ludzkich dusz z powrotem do tzw. komnaty Gufa po utraceniu pól morfogenetycznych [tam zwanych polami AT] utrzymujących funkcjonowanie ciał- przedstawione w kilku scenach w "End of Evangelion".

Michał Dyszyński

Piotr Rokubungi

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Pozwolę sobie skomentować dodatkowo swoje własne sformułowanie. Robię tak, bo uważam je za naprawdę kluczowe dla problemu.

Piotr Rokubungi

@ Michał Dyszyński:

Andy72

Michał Dyszyński

Andy72

Co by nie mówić, jedno jest pewne - w Niebie będzie dobrze, grunt by się tylko do tego Nieba dostać

Michał Dyszyński

Andy72

Tylko mam nadzieję że nie ma reinkarnacji

Michał Dyszyński

Andy72

Aby się tylko dostać do Nieba! Jeszcze tylko tortury w czyśćcu i Niebo, tylko co gdy wyrok będzie brzmiał : piekło?

Michał Dyszyński

Andy72

Pytanie, czy jestem człowiekiem wystarczająco dobrej woli? Po mojemu do piekła powinni trafiać jedynie psychopaci, tymczasem w różnych objawieniach mówi się że tam idą zwykli biedacy, którzy np. uprawiali seks, albo dobrzy ludzie, którzy w piekło nie wierzyli.

Michał Dyszyński

Piotr Rokubungi

Co byście określili, jako "większe zło": czy- jak się wydaje w oparciu o naukę głównie i obserwacje- życie i postępowanie zgodnie z większą częścią Natury, która niejako dąży ku samounicestwieniu, choćby zważywszy na procesy samoistne o strzałce entropii skierowanej ku jej wzrostowi?; czy przeciwstawianie się temu, choćby tylko poprzez życie biologiczne [na wzór zwierząt], nie wspominając już o skłonności ludzkiej psychiki do ucieczki przez chaosem i umiłowaniu [zazwyczaj] porządku?
Czy życie biologiczne znane z Ziemi jest aż takim ewenementem w skali Kosmosu, i dlaczego?! Nie mówiąc już o- wydawało by się- słusznym kierunku rozwoju ludzkiej [może nie tylko ludzkiej] psychiki w kierunku wartości "wyższych", bardziej "uduchowionych"- które raczej nie przystają do tego fizykalnego świata... Czy naprawdę istnieją jakieś dwa światy: fizyczny i duchowy, które w dodatku są ze sobą w sprzeczności??

Michał Dyszyński