ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Przyszła mi do głowy dość nietypowa definicja szczęścia:
Szczęście jest stanem umysłu i uczuć, w którym to co robimy, o jest naszym udziałem jest akceptowane na wszystkich poziomach odczytu uczuć, będąc osiągane bez potrzeby angażowania wewnętrznego przymusu.
Jesteśmy nieszczęśliwi, gdy musimy wciąż się do wszystkiego zmuszać, gdy życie i świat zdają sie być przeciwko nam, gdy każde wrażenie, jakie przychodzi wymaga od nas "dodatkowej obsługi" w postaci utrzymywania na dystans od NASZEJ NATURALNEJ WRAŻLIWOŚCI.

Ta definicja maluje nam też pewien domyślny MODEL SZCZĘŚCIA. W ramach owego modelu jest sfera w pełni niewymuszona, spontaniczna, jakoś zgodna z tym, co pozostaje w ramach naszego naturalnego odczuwania. Przy czym nie chodzi tu jakieś absolutne pozbycie się wewnętrznej dyscypliny, nie chodzi i jakiś totalny luz i spontan. Osobiście uważam, że istnieje coś w rodzaju TOLEROWALNEGO PRZYMUSU WEWNĘTRZNEGO. Ludzie trochę wręcz chcą się zmusić do pewnych rzeczy, pragną wyzwań, jakiejś formy starcia z tym, co zewnętrzne. Nawet w tym rygorze i walce można odnaleźć jakąś postać satysfakcji, szczęścia. Chodzi o SKALĘ PRZYMUSU wewnętrznego. Gdy przymusem i walką wewnętrzną musi obudować każde odczucie, każdą chwilę życia, gdy wszystko jest zawsze inne, niż tego byśmy tak spontanicznie oczekiwali, to taka sytuacja będzie drenowała naszą energię, będzie nas ściągała w obszar przykrości i cierpienia.

Tu można zadać pytanie: jak szeroki, dokąd sięgający jest ten obszar naszego wewnętrznego akceptowalnego odczuwania?
Są ludzie niezdolni do funkcjonowania w jakimś tam minimalnym komforcie właściwie w żadnych warunkach. Są to ci, którzy wciąż sami sobie produkują niezadowolenie, są nieszczęśliwi jakby "na własne życzenie".
Zmagając się z życiem powinniśmy jakoś poszerzać ten swój obszar komfortu emocjonalnego. Nauczyć się tego można tylko trenując, a więc stykając z różnymi przykrościami i przekształcając je w coś bardziej akceptowalnego. Żyjąc tylko w warunkach wygody i zewnętrznego komfortu nie wytrenujemy w sobie tej - kluczowej dla zdolności odczuwania szczęścia w szerszym zakresie - umiejętności. Tak to kłopoty życia ostatecznie okazują się okazją do wzbogacenia siebie, dają nam szansę na przyszłe szczęście.

Katolikus

Na sfini w jakieś starej dyskusji nt tego czym, jest szczęście, zauważyłem ciekawą, zgrabną wypowiedź:

Kruchy04

szczęśliwi, którzy mają dużo kasy. Kasa daje pewność. A nawet, gdyby wam się trafiły życiowe nieprzyjemności to chyba lepiej płakać w nowiutkim BMW niż w jakimś starym gruchocie bez klimatyzacji. A ci z was, którzy uważają, że "banknoty szczęścia nie dają" to mogą mi je oddać. Podam nr. konta i będzie git. :wink:

fedor

Michał Dyszyński

Banjankri

Michał, ty powinieneś został psychologiem, marnujesz tylko swój czas na tym forum. Wiesz ilu jest neurotyków czekających na to, żebyś ich uświadomi, że to oni sami sobie aplikują złe uczucia? Zero...

Semele

Banjankri:

Michał Dyszyński

Banjankri

Ty i te twoje alternatywy... a raczej marzenia o nich.
Proszę, uzasadnienie i zarazem obalenie wszelkich alternatyw:

https://youtu.be/1cJXTni7nlo

Zawsze też możesz wylistować przykłady trwałości w twoim doznaniu.

Netlis

Semele