Prawdy objawione na podobieństwo definicji i teorii

ŚFiNiA
ŚFiNiA - Światopoglądowe, Filozoficzne, Naukowe i Artystyczne forum - bez cenzury, regulamin promuje racjonalną i rzeczową dyskusję i ułatwia ucinanie demagogii. Forum założone przez Wuja Zbója.

FAQ

Szukaj

Użytkownicy

Grupy

Galerie

Rejestracja

Profil

Zaloguj się, by sprawdzić wiadomości

Zaloguj

Prawdy objawione na podobieństwo definicji i teorii
Idź do strony Poprzedni 1, 2, 3, 4, 5 Następny

Forum ŚFiNiA Strona Główna -> Filozofia

Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat

Autor

Wiadomość

Michał Dyszyński
Bloger na Kretowisku

Dołączył: 04 Gru 2005
Posty: 31341
Przeczytał: 98 tematów

Skąd: Warszawa
Płeć: Mężczyzna

Wysłany: Śro 15:19, 21 Lut 2024 Temat postu:

Irbisol napisał:

Michał Dyszyński napisał:

Irbisol napisał:

Michał Dyszyński napisał:

Irbisol napisał:

Michał Dyszyński napisał:

Irbisol napisał:

Michał Dyszyński napisał:

Irbisol napisał:

Michał Dyszyński napisał:

Wreszcie zadałeś kluczowe pytania. Jaki jest cel?
- Żaden ściśle konkretny. Refleksja...
Celem jest mentalne ODDALENIE SIĘ od zapętlania się myślowego, wyrwania się z tych kółeczek, w których uzasadniamy A, bo uznajemy B, a uznajemy B, bo w przyszłości, za chwilę chcielibyśmy sobie uznać A...
Ten cel jest wykraczający poza prostą wskazywalność, że zawsze musi być coś uzasadnione czymś innym. Gdy już, dzięki owemu zdystansowanemu, refleksyjnemu spojrzeniu zdobędzie tę perspektywę, w której POZBĘDZIEMY SIĘ ZŁUDNYCH NADZIEI EPISTEMICZNYCH na to, że w ogóle jest coś takiego jak ścisła wykazywalność, jak PRZYJMIEMY NA SERIO DO WIADOMOŚCI, TO CO LEŻY OD DAWNA NA STOLE, że ten ciąg uzasadnialności jest albo nieskończony, albo zapętlony, więc ma on znaczenie jedynie lokalne, to zyskamy na tym jakąś formę pogodzenia się losem. Wtedy przestaniemy żądać niemożliwego, czyli aby cokolwiek w obszarze światopoglądowym wiedzieć na pewno, albo żądać od kogoś, aby na to wykazał w sposób absolutny.

W sumie cała ta refleksja jest jak najbardziej pożądana, tylko że nie za bardzo widać, jak ten cel chciałbyś osiągnąć poprzez wykazywanie błędnych "cech wspólnych" prawdy objawionej oraz teorii naukowych.

Zadekretować sobie taką "błędność" możesz. Póki co mamy stan tej dyskusji zakończony na tym etapie z Twojej strony, jakim jest SAMA DEKLARACJA

Od kilku postów tłumaczę ci, na czym ta błędność polega. Miałem nawet naiwnie nadzieję, że tym razem kontekstu nie utracisz.

Czyli na zarzut o tym, że mamy tylko arbitralne deklaracje, zareagowałeś kolejną arbitralną deklaracją.

A skąd wiesz, że jest arbitralna? Te ostatnie posty są jakoś pokrywane?

Stąd, że W TYM KONKRETNYM POŚCIE nie ma odniesienia do czegokolwiek.
Oczywiście można się tu desperacko bronić przed zarzutem arbitralności, że GDZIEŚ TAM wcześniej może jest uzasadnienie, wsparcie dla owej tezy.

To "GDZIEŚ TAM wcześniej" to bezpośrednio wcześniejszy post i kilka przed nim.

Dalej nie wiadomo, JAK ŁĄCZYSZ to rozumowanie z następujących po sobie postów.

Tam jest cały czas TO SAMO rozumowanie - niczego nie trzeba łączyć. Coś ci napisałem, wydawałeś się to rozumieć i do tej uzgodnionej tezy nawiązałem.
Ale czułem, że zaraz stracisz kontekst.

Straciłem kontekst, nie zrozumiałem Twoich tłumaczeń, nie połączyłem ich.
A może Twoje wyjaśnienia były NIEWYSTARCZAJĄCE?...
Straciłem już nadzieję, że kiedykolwiek wyskoczysz poza schemat: jak coś jest nie tak, to ja nigdy nie mam tu żadnej w tym winy, nie ma dla mnie nic do zrobienia, nie muszę poprawiać żadnego swojego wyjaśnienia (może w ogóle go przedstawić), tylko STOSOWANE JEST UPIERANIE SIĘ, ŻE WINA JEST PO STRONIE ODBIORCY.

To jest oczywiście najprostsze podejście, a do tego podejście walki. I na pewno go stosując, możesz się uznawać za zwycięzcę, bo jak się uprzesz, powtarzając, że po Twojej stronie wszystko jest ok., a to wtedy rzekomo tylko odbiorca "jest winny" brakowi zrozumienia. I Ty to stwierdzasz, i jest ok. (po Twojemu jest ok.). To jest podejście typowe choćby dla złych nauczycieli. Złemu nauczycielowi, gdy się okazało, że cała klasa nie zrozumiała jego tłumaczeń, oczywiście winni będą uczniowie, bo"te głąby, nie potrafią pojąć prostych rzeczy".. Dla obrony ego jest to oczywiście wygodna strategia. I w trybie walki jest ona stosowana szeroko. Ty też możesz nią tu ugrać jakieś swoje zwycięstwo, bo jeszcze raz powtórzysz, że to jest moja wina, a nie Twoja, ja Ci na to nie odpowiem, a więc masz sukces odfajkowany.

Jako nauczyciel z zawodu znam ten schemat tłumaczenia się przed sobą. Ale znam go nie tylko jako nauczyciel, lecz jako człowiek, który widzi, że ogólnie większość ludzi stosuje tę strategię w mniejszym bądź większym stopniu - po prostu wygodnie dla swoich emocji uznaje, że to co złe, to "tamci", a co dobre, to my. I to, że Ty też tę strategię stosujesz jest dla mnie standardem kontaktów, nie dziwię się, że tak jest, bo się przyzwyczaiłem do tego.

Sam sobie wyciągnąłem WNIOSEK OSOBISTY, powiedziałem sobie: Michale, Ty nie stosuj tego schematu!
Powiedziałem sobie nawet więcej: Nie oczekuj, Michale, że jak odejdziesz od takiego schematu, w którym sobie wygodnie o złe zawsze oskarżasz "tamtych", a co dobre z automatu, albo pod byle jakim pretekstem przypisujesz sobie, to ktoś tę twoją postawę doceni! Zapewne nikt tego nie doceni! Zapewne to będzie tak, że ci, co przeciw tobie tę postawę będą masywnie stosowali, uznają się za wygranych w sporach, bo przecież oni oskarżyli cię, zdobyli przewagę w przerzucaniu się winą, a ty tylko "żałośnie" domagasz się, aby dla stwierdzeń rygorystycznie przedstawiano uzasadnienia, podstawy, zamiast po prostu uprzeć się, że ma się rację i już. Inni się poczują zwycięzcami! - tak sobie powiedziałem.
Ale i tak uważam taką postawę wygodnego dla emocji przerzucania win na oponenta i nigdy nie szukanie jej po własnej stronie za coś małego, niskiego, świadczącego o tym, że dana osoba "nie daje rady". Tak sobie to dalej uważam, także dlatego, że w ogóle nie aspiruję do jakiejś walki na te oskarżenia. Od początku swoją postawę uważam za ekskluzywną (nie tylko u siebie ją obserwuję, bo np. u wuja też, ale raczej jest ona z tych rzadkich). Od początku uważam, że skoro samo stwierdzanie swojej racji i przerzucanie się oskarżeniami traktuję jako TANI CHWYT, postawę poniżej moich osobistych ambicji, to nie spodziewam się, że znajdę zrozumienie czy uznanie. I tak ma być!
To Wy z fedorem się tysiącami postów STWIERDZAJĄCYCH WŁASNĄ PRZEWAGĘ tu będziecie przerzucali, bo w głębi swoich przekonań widzicie w tym sens. Ja, skoro nie widzę w tym praktycznie żadnego sensu (ten śladowy sens i tak zanika przy którymś tam powtórzeniu owej strategii), to wręcz za punktu honoru sobie uznałem, aby tego nie stosować.
Nie znajdziesz więc raczej w dyskusji ze mną po prostu stwierdzenia, że to ja mam rację, a Ty nie, czy też, że na pewno jest wina za brak uznania czegoś zgodnie po stronie oponenta, a nie moim, bo wręcz ZA OZNAKĘ MOJEJ WIARYGODNOŚCI UZNAJĘ TAKICH METOD NIE STOSOWANIE.
To, że zamiast "stwierdzam jeszcze raz, że to ja mam rację, a tylko wyłącznie i na pewno winą oponenta jest to, że tego 'nie zrozumiał', albo wrednie oszukuje, że tego nie widzi" próbuję jeszcze raz podać jakiś argument, ewentualnie domagać się argumentu (tylko nie pozoru tego argumentu, np. pod stwierdzaniem, iż jest on "tam") jest właśnie tą wizytówką mnie jako dyskutanta. I to, że przez to nie "wygrywam" w tej walce na jeszcze większą dobitność, upór, czy buńczuczność stwierdzeń, też jest moją wizytówką i to też tak ma być.
Bo skoro uważam te stwierdzenia podawane tylko po to, aby wykazać swój upór w ich produkowaniu za bezwartościowe (czyli za NIC), to byłbym przecież niespójny, byłbym hipokrytą, gdybym za chwilę miał podjąć z nimi polemiką na tych samych zasadach.
Tu oczywiście też jest jakaś forma polemiki, z tym co prezentujesz. Ale NIE SĄ TO TYLKO STWIERDZENIA. A także nie są to TYLKO STWIERDZENIA z pretekstem obojętnie jakim, czy ze wskazaniem na jakieś "tam", czy inne "pisz na Berdyczów". Namęczyłem się TŁUMACZĄC CAŁOŚĆ. I wciąż męczę się pisząc te moje sławetne "długie posty" (od początku taki jestem), co w 99% wynika właśnie z tego, że uznawszy, iż samo stwierdzanie jest intelektualnie bezwartościowe, to moim obowiązkiem staje się z automatu WYJAŚNIANIE, TŁUMACZENIE. Tylko tłumaczenie jest zatem CZYMŚ (stwierdzanie czegoś na swoją stronę - poza samym pierwszym przedstawieniem zagadnienia - jest niczym, w sensie uznawania jakichś racji, to jakby go nie było, jakby w ogóle nie zabrano głosu w sprawie...). Tak to u mnie jest. że ZARÓWNO SOBIE, JAK I MOIM PARTNEROM W DYSKUSJI "nie zaliczam" jako zabranie realne głosu w jakiejkolwiek sprawie wypowiedzi, która tylko potwierdza własne, wcześniej wyrażone racje. Sobie tego nie zaliczam i innym tak samo tego nie zaliczam.
Od początku zatem taki jestem, od początku też staram się w tym być spójny. I od początku też to...
POZWALA MI W ZGODZIE Z SAMYM SOBĄ LEKCEWAŻYĆ PUSTE STWIERDZANIE - czyjeś puste stwierdzanie. Lekceważę je mocą nie arbitralną, tylko mocą tej spójności z własną postawą, czyli także tym, że uważam, iż zarzut hipokryzji jakoś (na pewno nie idealnie, ale w znacznym stopniu) mogę oddalić.