ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Toczący się na forum spór o realizm, berkeleizm, wuizm konstruuje oś sporu opartą o następujące spostrzeżenie:
1. wszystko, cokolwiek umysł uznaje, traktuje jako prawdziwe, obowiązujące ma formę doznań.
- czyli - stosując dobrze znane prawo logiki polegająca na zamianie kwantyfikatorów, możemy stwierdzić
1A. nie istnieje takie coś, co nie posiadałoby formy doznań dla człowieka.

Stąd miałby płynąć wniosek, że mówienie o czymkolwiek od umysłu niezależnym jest właściwie bezprzedmiotowe, bo jeśli nawet "istnieje" takie coś niezależne, to i tak umysł nie ma szansy na skontaktowanie się z owym czymś, czyli można owo istnienie uznać za ISTNIENIE W INNYM WSZECHŚWIECIE. Ten "nasz wszechświat", albo "nasza rzeczywistość" jest tylko i wyłącznie tym, z czym mamy szansę nawiązać kontakt - czyli tego DOZNAĆ.
To się wydaje proste.
Chcę zwrócić uwagę na fakt, że z punktu widzenia idealisty w stylu berkeleyowskim argumentem nie jest kwestia dowodu istnienia czegoś poza umysłem, lecz kwestia SKONSTRUOWANIA SENSU W UMYŚLE.
To nie dlatego taki idealista odrzuca byty nie dające doznań w żadnej (nawet potencjalnej) postaci, że mu nie przedstawiono dowodu na owe byty, lecz dlatego, że o takich bytach ów idealisty myśli "ja nie wiem, o czym ty mi w ogóle mówisz". Dla idealisty wuisty powiedzenie, że istnieje coś, co kompletnie nie daje doznań to po prostu bełkot, bo nie mamy czym w umyśle skonstruować jakiegokolwiek interfejsu epistemicznego do owego czegoś. A kwestia dowodu dla owego czegoś pozostaje jeszcze bardzo daleko, bo każdy dowód i tak musiałby zostać przeprowadzony w oparciu o założenia, gdy tymczasem tutaj nawet żadnych założeń nie ma.
Jeszcze inaczej mówiąc, mamy tu podobieństwo do znanego argumentu za tym, aby się nie przejmować okolicznością nieuchronnej śmierci - wszak dopóki śmierci nie ma, to istniejemy, więc sprawa jest nieaktualna, a gdy śmierć nastąpi, to z kolei nas nie będzie, więc problem stanie się automatycznie bezprzedmiotowy.
W podobny sposób można myśleć o idealizmie i realizmie. Jeśli coś nie generuje doznań, to w ogóle nie ma o czym mówić, sprawa jest bezprzedmiotowa. Jeśli zaś coś doznania nam daje, to wtedy z kolei już jesteśmy w tej opcji, którą przyjmuje idealista - teraz jest o czym rozmawiać, jako że tylko o czymś z doznań rozmawiać się sensownie jedynie da.

Problem, którego jednak cały czas owa dyskusja nie porusza, a z którym w tym wątku chciałbym się przebić, jest jednak o oczko wyżej. Wiążę się on z POTOCZNYM ROZUMIENIEM ISTNIENIA i czymś w rodzaju UZNANIA NIEWIEDZY.
Życie uczy nas, że użytecznym do opisu rzeczywistości pojęciem jest NIEWIEDZA (brak wiedzy), rozumiana jako uznanie, iż pewne aspekty opisu świata ujawniają się nie na żądanie osoby, lecz jakoś samorzutnie, po jakimś czasie. Te elementy opisu świata OKAZUJĄ SIĘ PASUJĄCE do wcześniej uznanych opisów i do wcześniejszych doznań, czasem wręcz uzupełniają tamte doznania o coś, co umysł człowieka nurtowało, lecz wcześniej się w żaden sposób nie ujawniały.

Sformułuję tutaj POSTULAT NIEWIEDZY:
Na danym etapie rozumowania i odbioru świata umysł funkcjonuje w postaci niekompletnej, bo pewne aspekty doznań i opisów ujawniają się dopiero po pewnym czasie. Bo taka, związana z narastającym trybem zdobywania doznań, jest natura poznania.
Gdy przyjmiemy jako obowiązujący postulat niewiedzy, wtedy konstrukcja idealisty zaczyna się chwiać. Bo z tym postulatem należałoby jednak uwzględnić sytuacje, w których brak doznań - AKTUALNIE, TERAZ - nie upoważnia nas do odrzucenia idei, że takie doznania będą mogły się pojawić w przyszłości. Owa przyszłość może być nawet bardzo odległa - np. za 70 lat, albo (biorąc pod uwagę perspektywę życia pozagrobowego, wiecznego) nawet za milion, czy miliard lat.
A skoro tak miałoby być, to można rozważać istnienie czegoś, co nie ma się nijak do naszych doznań AKTUALNIE, lecz objawi się (a nawet TYLKO POTENCJALNIE objawi się) w przyszłości. Czyli funkcjonalnie już rozważamy istnienia bytów niedoznawanych.

PS.
Powyższe rozważania w ciekawy sposób dotykają konstrukcji idei czasu (ale to temat na osobne rozważania).

linoskoczek

Michał Dyszyński

szaryobywatel

Michał Dyszyński

Nasz aparat myślenia i komunikowania się potrafi tworzyć bardzo odbiegające od wszelkiego znanego konkretu konstrukcje. Przykładowo mamy pojęcia typu
- największa liczba parzysta (chyba taka nie istnieje w ogólności, ale mówić o tym można)
- dowód hipotezy Riemanna (nie ma go, póki co, może kiedyś będzie, może nigdy...)
- coś nie dającego się doznać

Jak się bliżej przyjrzymy temu, co filozofowie, matematycy, myśliciele porobili w tym świecie pojęć, to się mózg lasuje. Ich niektóre konstrukcje rozumowe są bardzo daleko od wszelkich doznań. A najzabawniejsze jest to, że daje się na ich temat dyskutować. :rotfl:

Banjankri

Michał Dyszyński

Banjankri

Michał Dyszyński

Banjankri

A dlaczego istnienie umysłu miałoby być jakoś lepsze?

szaryobywatel

Semele

Michał Dyszyński

Banjankri

lucek

lucek

szaryobywatel

linoskoczek

Michał Dyszyński

linoskoczek

linoskoczek

szaryobywatel

Michał Dyszyński

szaryobywatel

Michał Dyszyński