ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Integryzm religijny jest funkcjonalnym odpowiednikiem zdyskredytowanej komunistycznej ideologii - KOLEKTYWIZMU.
Tak jak dla Majakowskiego partia była ponad jednostką, bo "jednostka niczym, jednostka bzdurą", tak i wyznawca integrystycznej religii powinien (w mniemaniu integrystów) przede wszystkim ukorzyć się przed autorytetami i władzą swojej organizacji religijnej.

fedor

Michał Dyszyński

fedor

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Integryzm uważam za tożsamy z postawą SEKCIARSTWA.
Jaka jest istota sekciarstwa?
- To przecież nic innego, tylko silna mentalna zależność od GURU grupy wyznaniowej. To, czy sekta jest mała, czy duża, nowa, czy ma setki lat tradycji jest osobną kwestią - może i ciekawą, ale od strony funkcjonalnej drugorzędną.
Guru sekty żąda od swoich wyznawców z sekcie absolutnego posłuszeństwa, ubezwłasnowalnia tych wyznawców, czyni ich maksymalnie podatnymi na manipulację z jego strony. Guru zależy bowiem na WŁADZY. Te wartości (rzekomo duchowe), które w sektach się głosi, są kwestią drugorzędną. Istotą funkcjonowania sekty jest właśnie WŁADZA UBEZWŁASNOWALNIAJĄCA WYZNAWCÓW.

fedor

anbo

Nie byłoby chrześcijaństwa, gdyby pierwsi wyznawcy Jezusa (do pewnego stopnia dotyczy to też jeo samego, a już na pewno Pawła z Tarsu) byli żydowskimi integrystami. Każdy nowy prąd rodzi się w jakimś już istniejącym, a ten istniejący ma skłonności do pielęgnowania swoich idei, a nie do ich odrzucania. To pielęgnowanie czasami posuwa się aż do zbrodni, dotyczy to zarówno komunistów jak i ludzi Kościola w określonych czasach i miejscach.

fedor

Michał Dyszyński

fedor

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Patrząc z punktu widzenia potencjalnego ataku na system przez wroga, podejście typu integrystycznego należy uznać za łatwe do infiltracji, zhakowania przez wroga.

Oto postawmy się bowiem w sytuacji, w której mamy na start prawdziwą w ogólnych zasadach (pozostałych) religię, ale tylko z tą cechą, iż jest ona integrystyczna (nie musi to być integryzm chrześcijański), czyli wymagająca od wyznawców bardzo silniej identyfikacji z władzą, hierarchią - tak silnej, że z zasady nadpisującej osobiste rozpoznania i przekonania. Teraz wyobraźmy sobie, że jesteśmy hipotetycznymi wrogami tej religii, chcemy ją zdeprawować, uczynić bezsensowną, niszczącą dla wyznawców. Jak byśmy zaplanowali taki atak?...
- Metoda nasuwa się sama. Skoro wyznawcy prawdziwość informacji, idei rozpoznają albo wyłącznie po tym, że pochodzi ona od ich władzy, a nie ma najmniejszych szans na jej weryfikację na poziomie wyznawcy, to słabym punktem systemu jest oczywiście sama władza. To tam, z punktu widzenia napastnika trzeba uderzać.
Jak uderzać?...
- To też wydaje się proste - trzeba się podstawić w rolę tej władzy, sugerując, iż jest się jakoś "bardziej" niż ta legalna (załóżmy, iż na start jest tą dobrą) władza. Na start trzeba robić wszystko bardziej - czyli jeszcze z większą ortodoksją, jeszcze przesadniej w stronę wierności samej władzy, jeszcze WIĘCEJ DOBRZE WYGLĄDAJĄCYCH POZORÓW trzeba użyć. Legalna, "dobra" władza takiej wspólnoty religijnej ma w obliczu takiego ataku do wyboru:
- albo ścigać się z napastnikami na mnożenie jeszcze bardziej pozornych pozorów, jeszcze bardziej absurdalnych oznak "wierności jedynie słusznej idei"
- albo odpuścić, pozostając w obszarze rozsądku, czyli nie eskalując rygorów, symboliki, gróźb, pozorów ponad miarę.
Ponieważ przeciętny wyznawca to mentalne "cielę", które jest nauczone, że ma nie myśleć, tylko słuchać się tego, co głosi hierarchia, to w obliczu konieczności wyboru pomiędzy wersją władzy przesadzoną, stworzoną na pokaz, a przez to wyglądającą na "bardziej zaangażowaną, a więc pewnie prawdziwszą", a wersją jeszcze jako tako rozsądną, wybierze (jak to mentalne cielę...) naiwnie, wybierze po większych pozorach, czyli wybierze oddanie się (absolutne!) pod władzę napastnikowi.
Władza "dobra", legalna, która by wyścigu na ortodoksję aż do absurdu nie podjęła, ryzykuje tych, że zostanie przelicytowana przez wrogiego konkurenta - właśnie tymi pozorami, tymi demonstracjami ortodoksji. Ona ma mniejsze szanse, bo "cielęta", czyli wyznawcy nie mają przecież rozsądku (takie od początku było założenie), którym mogliby się posłużyć, aby oddzielić to, co jeszcze sensowne, od tego, co przesadzone, a więc wyraziste, jako że robione na pokaz, aby zhakować system.

Wróg (szatan?) po zhakowaniu takiej władzy już ma pełnię władzy. Bo od początku nigdy wyznawcy nie mieli prawa do samodzielnego myślenia, a więc nie mają prawa odróżnić tego, że władzę ich religii przejął wróg. Potem już nie widać szans na to, że ktokolwiek wrogowi miałby władzę odebrać, bo cały system działa w jedną stronę - zawsze faworyzując tego, kto jest u władzy. Szatan wtedy może rządzić bez jakichkolwiek ograniczeń, czy kontroli. I nie ma jak być inaczej. :think:

fedor

anbo

fedor

anbo

fedor

Michał Dyszyński

Integryzm uważam za szkodliwy dla duchowości. Jednak nie potrafię podejściu integrystycznemu odmówić jakiejś formy NATURALNOŚCI.
Integryzm jest naturalną konsekwencją przeniesienia sposobów traktowania ludzi mających silny instynkt władzy na obszar religii.

Jeśli mamy osobę, która uważa, że sprawowanie władzy jest ważne, że ludzie powinni się wokół władzy gromadzić, tej władzy słuchać bez zastrzeżeń, bo to ma zagwarantować stabilność społeczeństwa i porządek, to nie będzie dziwić, gdy ktoś zastosuje ów schemat traktowania człowieka także na płaszczyźnie religijnej.
Tak więc chyba dyskusję o integryzmie należałoby wpleść w szerszy kontekst dyskusji związanej z pytaniem:
do czego ludziom w ogóle potrzebna miałaby być władza?

Odpowiadając na powyższe pytanie byłby sens rozpatrzeć spektrum postaw - od anarchizmu poprzez w miarę "normalne" traktowanie władzy, aż do właśnie postaw silnie wokół władzy się organizujących.
Prezentowana postawa wobec integryzmu będzie też zatem pochodną OGÓLNEGO POCZUCIA SENSU danego człowieka w kontekście władzy w ogóle. Ktoś kto władzy raczej nie ceni, nie lubi jej, stroni od niej będzie zapewne w podobny sposób niechętny jej na poziomie władzy świeckiej, jak i na poziomie władzy religijnej. Na przeciwnym biegunie będą ci, co się z twardą władzą czują dobrze - zaakceptują jej "wybryki" tak w obszarze świeckim, jak i religijnym.

Z tej strony patrząc na sprawę integryzmu chyba powinienem się przyznać też, iż moje poglądy są właściwie odbiciem powyższej zasady - sam władzę traktuję w najlepszym razie jako "zło konieczne". Zdaję sobie sprawę, że jakaś władza, z jakimiś tam atrybutami nawet przemocy ogólnie na tym świecie, na którym jest dużo mocno destrukcyjnych ludzkich zachowań, być musi. Ale już tak na poziomie emocji przyznam, że instytucji władzy po prostu nie lubię. Nie lubię zarówno władz świeckich, jak i nie lubię tego aspektu władzy w religii. Godzę się na pewne MINIMUM w zakresie władzy. Tymczasem integryzm jest właściwie maksymalizacją aspektu władzy w religii - jest drogą w przeciwną stronę w stosunku do tego, co potrafię cenić.

Michał Dyszyński

Integrysta, który odrzuca konieczność zrozumienia w to, w co "wierzy", w skrajnej postaci ustawia się de facto na pozycji ograniczenia się do pustej deklaracji "wierzę w ..." - a w trzykropku jest jedynie SAMA NAZWA.
Nie dociekając co znaczy nazwa (a to jest treścią idei zrozumienia), deklaracja zawierająca ową nazwę jest nieokreślona, zrównująca
"wierzę w anioły", będzie tym samym od strony TREŚCI, co "wierzę w moc", "wierzę w ih843n9y", "wierzę w zaprzeczenie j98jg3w8". Nie rozumiejąc, czyli nie tworząc w umyśle jasnego związku z między nazwą, a treścią, wyznawca "wiary w Boga" i "wiary w szatana" są tymi samymi wyznawcami.
Oni obaj po prostu wyznają COŚ, czemu nadają nazwę - raz "Bóg", raz "szatan", raz może jeszcze co innego, ale za każdym razem w samych działaniach może być to samo. Bo "wierzący, a nie rozumiejący w co wierzy", podstawia pod przedmiot wiary cosie, których właściwości są mu nieznane, a więc mogą mu być dowolnie podstawione, zmanipulowane, wylosowane, a on się nie ma jak zorientować, co się tu stało. Bo nie obsługuje żadnej formy aktywności umysłu, która by dała szansę na weryfikację, tego co właściwie on "wierzy".

Tu oczywiście pewnie osoba broniąca idei wiary bez zrozumienia żachnie się, iż ona odróżnia np. Boga od szatana. Problem z odróżnianiem jednak ogólnie jest złożony. Jak odróżnić bardzo dobrą kopię obrazu wielkiego malarza od oryginału?...
- Tu "zwykły człowiek" nie ma nawet szans na zasadne odróżnianie. Tu potrzebna jest głęboka wiedza specjalistyczna, głębokie ZROZUMIENIE SPRAW. "Wierzący, a nie rozumiejący religijnie" optymistycznie zakłada, że on - operujący na samych przekazywanych mu nazwach, żonglując nimi - na pewno się nie pomyli. Bo się nie pomyli. Ale czy poza życzeniową postacią takiego bezkrytycznego uznania coś on posiada?...
- Może czczący "Boga", w 99% samej treści swojej wiary czci szatana, który tylko sprytnie swoje właściwości podstawił pod te trzy litery "Bóg"?...
Na pewno tak nie jest?...
Niby dlaczego to "na pewno" miałoby tak nie być?...
Jest jakiś powód inny, niż życzenie stwierdzającego?...

Jest taka słynna bajka (w różnych wersjach) o bohaterze/ki postawionym przed bardzo trudnym zadaniem odróżnienia kochanki/brata zaklętego w jakąś tam postać nieludzką (łabędzia, gęsi) od dziewięciu innych bardzo podobnych. Ostatecznie, jak to w bajkach bywa wszystko kończy się dobrze, rozpoznanie jest poprawne, bo SERCEM (a nie tylko tym, co widać bezpośrednio) rozpoznanie się odbywa, odnajdując prawdę o sprawie.

Czy Bóg może chcieć od swoich wyznawców wykazania się takim aktem rozpoznania Go?
Czy Bóg może przed tymi, z którymi kiedyś miałby razem być, wobec którego "przepasze się i będzie usługiwał" postawić zadanie: ale jednak rozpoznaj tego PRAWDZIWEGO MNIE spośród innych, może tak samo nazywanych, może w takich samych kontekstach czczonych, może jakoś tam się objawiających w bardzo podobnych sposób bożków?...
(37) Szczęśliwi owi słudzy, których pan zastanie czuwających, gdy nadejdzie. Zaprawdę, powiadam wam: Przepasze się i każe im zasiąść do stołu, a obchodząc będzie im usługiwał. (Ewangelia Łukasza 12:37)
Pan "będzie usługiwał", a czy nie może oczekiwać ze strony tych, których tak uhonoruje, takiej formy okazania zaangażowania, uczucia, serca, w ramach, których Bóg prawdziwy zostanie jakoś przez tą osobę rozpoznany nawet w zestawieniu z tym bogami fałszywymi (bożkami)?...
Dlaczego by nie miało być tak, że oto wierny ma wejść przez tą właśnie "wąską bramę", w której problemem okazuje się, iż trzeba rozpoznać spośród tych fałszywych, choć bardzo promowanych, bardzo namolnie się wciskających wersji boskości tylko JEGO JEDYNEGO?
Czy prawdziwy wyznawca, szczerze poszukujący Boga nie powinien się właśnie czymś takim wykazać?
Bo czemużby nie?...

fedor

Michał Dyszyński

Katolikus

No generalnie bym nie skomentował tej wypowiedzi fedora, ale, że mnie wezwał do tablicy i nazwał "niezbyt rozgarniętym"

...

Semele

Integryzm religijny jako postawa znamionująca brak indywidualizmu.

indywidualizm socjologiczny akcentuje, że każda grupa społeczna jest zbiorem jednostek, których prawa i potrzeby są ważniejsze niż prawa i potrzeby zbiorowości, a głównym dobrem jednostek jest wolność (liberalizm) za encyklopedia PWN.