ŚFiNiA

Litek

Czy „ogień wieczny”, przed którym ostrzegał Jezus, to ogień literalny czy symboliczny?

Zauważmy, że „ogień wieczny” został przygotowany „diabłu i jego aniołom” (Mateusza 25:41, BT). Czy rozsądna byłaby myśl, że literalny ogień może spalić istoty duchowe? Czy Jezus nie użył tego słowa raczej w znaczeniu przenośnym? Z pewnością „owce” i „kozy” wspomniane w tej samej wypowiedzi to nie literalne zwierzęta, ale symbole przedstawiające dwie grupy ludzi (Mateusza 25:32, 33). Ogień wieczny, o którym mówił Jezus, w sensie symbolicznym całkowicie spali niegodziwych.

fedor

Litek

W odniesieniu do ludzi wtrącanych do Gehenny Jezus oświadczył: „Robak ich nie umiera, a ogień nie gaśnie” (Marka 9:47, 48). Na podstawie fragmentu apokryficznej Księgi Judyty („ześle w ich ciało ogień i robactwo, i jęczeć będą z bólu na wieki” [Judyty 16:17, BT]) część komentatorów biblijnych utrzymuje, iż wypowiedź Jezusa nasuwa myśl o wiecznych mękach. Jednakże apokryficzna Księga Judyty nie jest natchniona przez Boga, trudno więc na jej podstawie rozstrzygać o znaczeniu słów zapisanych przez Marka. Jezus prawdopodobnie nawiązał do wersetu z Izajasza 66:24, według którego martwe ciała (jak mówi Izajasz: „trupy”) wrogów Boga trawi ogień i toczą robaki. Ani w słowach Izajasza, ani Jezusa nie kryje się zatem nic, co mogłoby wskazywać na świadome znoszenie wiecznych mąk. Ogień jest tu symbolem unicestwienia.

fedor

Litek

Zestawienie ciała obok duszy w Mat 10:28 może na pierwszy rzut oka sprawiać pewną trudność (odkąd dusza oznacza w Biblii całego człowieka z krwi i ciała cieszącego się życiem), by dusza ta była inna niż ciało, a może nawet i nieśmiertelna, lecz również to nie ma uzasadnienia w Biblii.

Tutaj w Mat 10:28 dusza musi oznaczać więc życie jakim cieszy się człowiek, który jest duszą . Zresztą to nic nowego w Piśmie. Jest wiele miejsc, gdzie (psyche) ściśle oznacza życie człowieka. I tak np. w Marka 8:35-37: ‚8:35 czytamy:

Marka 8:35-38 PNŚ „Bo kto by chciał wybawić swą duszę, ten ją straci, ale kto by stracił swą duszę ze względu na mnie i na dobrą nowinę, ten ją wybawi. Właściwie jakiż pożytek odniesie człowiek, gdy pozyska cały świat, a postrada swą duszę? Cóż bowiem mógłby dać człowiek w zamian za swoją duszę?”

Marka 8:35-38 BT„Bo kto chce zachować swoje życie (psyche=dusza), straci je; a kto straci swe życie z powodu Mnie i Ewangelii, zachowa je. 36 Cóż bowiem za korzyść stanowi dla człowieka zyskać świat cały, a swoją duszę utracić? 37 Bo cóż może dać człowiek w zamian za swoją duszę?”

Mowa tu o tym, że jeśli ktoś straci życie, czyli zginie z ciałem i życiem jako dusza (bo nią jest), to go nie ma. Natomiast gdyby za życia nie naśladował Jezusa tylko szukałby (dogadzałby sobie, swojej duszy i żył dla świata, a nie dla Boga) swojej duszy=życia, albo siebie, to na nic mu się to zda, bowiem dla Boga taki jest bez wartości.

Podobnie jest w Jana 12:25

Jana 12:25 „Kto kocha swą duszę, ten ją niszczy, ale kto nienawidzi swej duszy w tym świecie, ten ją ustrzeże dla życia wiecznego(…)” (Jana 12:25)

Jana 12:25 „Ten, kto kocha swoje życie (duszę), traci je, a kto nienawidzi swego życia (duszy) na tym świecie, zachowa je na życie wieczne”

Wiadomo przecież, że nikt nie niszczy duszy nieśmiertelnej, tylko zapiera się siebie, oddaje swoje życie „swa duszę” Bogu. W ten sposób mając nadzieje, że gdy nawet straci doczesne życie, albo dusze jako życie dla Boga i dobrej nowiny – to Bóg i tak z powrotem go przywróci, na mocy zmartwychwstania do życia w charakterze przyszłej osoby inaczej duszy, która ożyje ponownie jako człowiek mający życie . Tak jak Bóg „przywrócił” ożywił pierwszego człowieka Adama. Wcześniej go nie było, powstał z prochu, a gdy zgrzeszył „do prochu powrócił”, nastąpi ten sam proces.

A stąd już blisko do poprawnego zrozumienia Mat 10:28. Cały kontekst mówi o tym, żeby się nie bać ludzi, bo będą wydawać na sąd, bić, zdradzać brat brata itd, a nawet „będą zabijać was w imię moje” mówi Jezus.
Dalsze wersety 10:32,33 ,38,39 są kontynuacją ciągu myśli z Mat 10:28, czyli aby nie bać się ludzi, rodziny tak żeby w obliczu śmierci nie sprzedać się i nie zaprzeć się Boga i pójść na kompromis by ocalić duszę tzn. swoje obecne życie:

Internet.

Z prawdą nie wygrasz, przekaż swojemu guru Andryszczakowi.

fedor

Litek

Edukuj się z Andryszczakiem.

Profesor Oscar Cullmann, komentując ten werset w swej wydanej po francusku książce „Nieśmiertelność duszy czy zmartwychwstanie?” napisał między innymi: „Psyche [dusza] nie oznacza tutaj duszy w rozumieniu Greków; termin ten powinien być przetłumaczony raczej na ‛życie’. (...) W. G. Kümmel (...) pisze więc nie bez powodu, że słowa z Mat. 10:28 ‛nie zmierzają do uwydatnienia nieśmiertelności duszy, tylko zwracają uwagę na fakt, że sam Bóg może unicestwić zarówno życie ziemskie, jak też niebieskie’

Przykłady zastosowania greckiego wyrazu psyché w sensie „życia danego stworzenia” można znaleźć w Mateusza 6:25; 10:39; 16:25, 26; Łukasza 12:20; Jana 10:11, 15; 13:37, 38; 15:13; a także w Dziejach 20:10. Słudzy Boży żywią nadzieję, że w razie śmierci dostąpią zmartwychwstania jako „dusze”, czyli żywe stworzenia. Dlatego Jezus mógł powiedzieć: „Kto by stracił swą duszę [swe człowiecze życie] ze względu na mnie i na dobrą nowinę, ten ją wybawi. Właściwie jakiż pożytek odniesie człowiek, gdy pozyska cały świat, a postrada swą duszę? Cóż bowiem mógłby dać człowiek w zamian za swoją duszę?” (Mk 8:35-37). Oznajmił też: „Kto kocha swą duszę, ten ją niszczy, ale kto nienawidzi swej duszy w tym świecie, ten ją ustrzeże dla życia wiecznego” (Jn 12:25). Zarówno te, jak i inne wersety pozwalają poprawnie zrozumieć słowa Jezusa z Mateusza 10:28: „Nie bójcie się tych, którzy zabijają ciało, lecz nie mogą zabić duszy, ale raczej bójcie się tego, który może i duszę, i ciało zgładzić w Gehennie”. Nawet jeśli ludzie zabiją czyjeś ciało, nie mogą zabić tego człowieka na zawsze, ponieważ żyje on z punktu widzenia Boga (por. Łk 20:37, 38), który potrafi i naprawdę zamierza go wskrzesić, a więc na nowo powołać do istnienia jako żywe stworzenie. Słudzy Boży tracą „duszę”, czyli własne życie, tylko przejściowo, a nie na zawsze (por. Obj 12:11).

fedor

Znowu ta sama jehowicka ekwiwokacja (błąd logiczny) i desperackie rozmydlanie znaczeń słowa "dusza" tylko dlatego, że jehowiccy sekciarze nie są w stanie przyjąć tego co mówi wprost Biblia. Termin "życie" i "dusza" są zresztą kompatybilne i nie zachodzi tu alternatywa rozłączna. Nigdzie Nowy Testament nie naucza, że dusza ulega unicestwieniu

Co do Mt 10,28:

W Ewangelii Mateusza jest pewien ciekawy wers, który mówi o tym, że duszy nie można zabić razem z ciałem, zatem jest ona odrębna od tego ciała. Chodzi oczywiście o tekst z Mt 10,28. Przypatrzmy się jak wygląda ten fragment:

"Nie bójcie się tych, którzy zabijają ciało, lecz duszy zabić nie mogą. Bójcie się raczej Tego, który duszę i ciało może zatracić w piekle" (Mt 10,28, Biblia Tysiąclecia, dalej: BT).

Pomijając już fakt, że Świadkowie Jehowy (dalej: ŚJ) próbują w sposób desperacki i wyraźnie na siłę wmawiać innym, że słowo "dusza" w Mt 10,28 oznacza niby jakieś "perspektywy życia w przyszłym raju" (takiego znaczenia psyche nie można odnaleźć nigdzie w NT), skupmy się na czymś innym. Otóż kiedy ŚJ przytoczy się tekst z Mt 10,28, mówiący o tym, że duszy nie można zabić wraz z ciałem (zatem nie jest ona tym ciałem, żyje bowiem odrębnie od ciała po jego śmierci), to wtedy odwracają oni uwagę od tego faktu za pomocą stwierdzenia, że przecież ten wers mówi właśnie o tym, że dusza może umrzeć, bowiem zgodnie z tym wersem będzie ona przecież unicestwiona w piekle

(...)

Na pierwszy rzut oka wydaje się, że spostrzeżenia ŚJ w tym miejscu są niezwykle "błyskotliwe", "rezolutne", "trafne", "oczywiste", i wydaje im się, że w swej "spostrzegawczości" wyprzedzili oni niemal cały świat. W rzeczywistości ŚJ odczytali tekst z Mt 10,28 w sposób bardzo pobieżny i dyletancki. Padające w Mt 10,28 słowo apolesai, które pochodzi od apollymi, tłumaczone w tym wersie jako "zatracić" nie musi bowiem oznaczać tylko i wyłącznie unicestwienia czegoś lub kogoś, jak chcieliby ŚJ. Przeciwnie, słowo to może też oznaczać postawienie kogoś/czegoś w trudnej, lub niekomfortowej sytuacji, a więc niekoniecznie unicestwienie. Jak podaje Słownik grecko-polski Nowego Testamentu napisany przez Remigiusza Popowskiego (Warszawa 1997, str. 38) słówko apollymi może oznaczać "zatracenie", "zniszczenie", jednakże może ono także oznaczać "marnować się", co nie zakłada już rzecz jasna unicestwienia. Aby to wykazać na konkretnych przykładach popatrzmy więc może, jak to słowo funkcjonuje w greckiej Biblii. Oto jeden z tekstów:

"Rzekł Pan szatanowi: Zwróciłeś uwagę na sługę mego, Hioba? Bo nie ma na całej ziemi drugiego, kto by był tak prawy, sprawiedliwy, bogobojny i unikający zła jak on. Jeszcze trwa w swej prawości, choć mnie nakłoniłeś do zrujnowania go, na próżno" (Hi 2,3, BT).

"Zrujnowania go" - tekst hebrajski ma w tym miejscu: leballe'o (słowo to pochodzi od rdzenia: bl'), co dosłownie znaczy: "pochłonąć", "połknąć" (tak tłumaczą to takie ang. Biblie jak DBY i YLT - swallow up). Tłumaczone tu przez BT słowa "zrujnowanie" Septuaginta (LXX) przetłumaczyła właśnie za pomocą słowa apolesai (dia kenes apolesai - Hi 2,3, LXX), które w Mt 10,28 oznaczało "zgubić", "zatracić" ciało i duszę. Jakie więc się nam nasuwają wnioski w tym momencie? Otóż nietrudno zauważyć, że greckie tłumaczenie Hi 2,3 ukazuje nam, iż apolesai nie musi oznaczać unicestwienia czegoś, nawet jeśli przetłumaczymy tu słowo apolesai jako "zatracić" (jak czyni się to w Mt 10,28). Hiob był przecież zrujnowany przez Boga, postawiony w bardzo niekomfortowej sytuacji, ale nie był unicestwiony. W dodatku, w greckim przekładzie Hi 2,3 pada dokładnie ta sama forma słowa apollymi co w Mt 10,28 - apolesai. Przeczy to twierdzeniu wyżej cytowanego Scotta w Strażnicy z 15 kwietnia 1993, zdaniem którego apolesai jako forma przechodnia czasownika czynnego może oznaczać tylko "zgładzić".

Popatrzmy na inny werset, który poświadcza nam to co zaobserwowaliśmy przed chwilą:

"Więc sponiewierałem książąt mego przybytku, obłożyłem klątwą Jakuba. Izraela wydałem na zniewagi" (Iz 43,28, BT).

"Obłożyłem klątwą Jakuba" - tekst hebrajski używa w tym miejscu słów: we'ettenah laharem ja'aqob, co można przetłumaczyć - "wydałem Jakuba na poświęcenie". Słowo laharem może oznaczać "zakazać", "poświęcić", czasem nawet "zniszczyć" i Septuaginta znów tłumaczy te słowo za pomocą apolesai (edoka apolesai Iakob - Iz 43,28, LXX). Jednakże tutaj, nawet jeśli przetłumaczymy słowo apolesai jako "zatracić" (jak czyni się to w Mt 10,28), to - tak jak w powyższym przypadku - nie oznacza ono całkowitego unicestwienia czegoś, lecz jedynie poświęcenie Izraela. Przecież Izrael nie został wtedy na zawsze zniszczony i nie przestał istnieć.

Popatrzmy na następny wers:

"Wyschły kości nasze, [...]" (Ez 37,11, BT).

Septuaginta tłumaczy ten fragment przez słowa - osta hemon apololen, co można przetłumaczyć w tym miejscu: "nasze kości zmarniały". Padające w tym tekście słowo apololen jest formą słowa apollymi z Mt 10,28 i znów widać, że nie musi ono posiadać znaczenia oznaczającego unicestwienie czegoś. Ich kości zmarniały, ale nie zostały unicestwione, ani nie przestały egzystować.

Kolejny wers:

"wysoko podnosi zgnębionych" (Hi 5,11, BT).

"Zgnębionych" - w tekście hebrajskim pada w tym miejscu słowo qedoriim, które LXX przetłumaczyła za pomocą czasownika apololotas, który znów jest formą interesującego nas słowa apollymi. Po raz kolejny widać po tym wersie, że słówko apollymi nie musi więc oznaczać unicestwienia kogoś/czegoś. Zgnębieni nie są unicestwieni, tym bardziej, że zgodnie z tym wersem Bóg ich podnosi na duchu.

Na koniec warto dodać, że paralelny do Mt 10,28 tekst z Łk 12,4-5 nic nie mówi już o "zatraceniu" duszy w piekle.

Jak zatem było wielokrotnie widać dzięki powyższej egzegezie, padające w Mt 10,28 słówko apolesai nie musi oznaczać unicestwienia. Wnioski ŚJ są błędne z powodu zbyt pobieżnej analizy greckiego tekstu z Mt 10,28 i z powodu nie dokonania naukowej egzegezy tego fragmentu. Jak było widać po powyższej egzegezie, słowo apollymi może bowiem oznaczać trudne położenie czegoś/kogoś. W tym wypadku określenie położenia duszy za pomocą słowa apolesai ("zgubić", "zatracić") w Mt 10,28 nie oznacza de facto jej unicestwienia, lecz jedynie określa jej opłakany stan, wynikający ze znalezienia się jej w beznadziejnej sytuacji

[link widoczny dla zalogowanych]

Litek

Lewandowski dokłada do pieca z tym piekłem. Sprawia wrażenie ,,bystrzaka ",

fedor

I już splajtowałeś. Wystarczy obalić wasze pseudoargumenty ze Strażnic i dochodzicie do ściany, nie wiedząc co dalej

Litek

[link widoczny dla zalogowanych]

Litek

[link widoczny dla zalogowanych]

Litek

KRÓTKA HISTORIA PIEKŁA

POGAŃSKIE KORZENIE: W ogniste piekło wierzyli już starożytni Egipcjanie. Datowana na XIV wiek p.n.e. Księga Amduat mówi o ludziach karanych przez boga Horusa: „Nie powstaniecie! (...) Nie podniesiecie się, ponieważ wpadliście do waszych jam! Nie uciekliście, nie uszliście! Ogień (...) jest przeciw wam!” (A. Niwiński, Mity i symbole religijne starożytnego Egiptu). Grecki filozof Plutarch (ok. 46-120 n.e.) o ludziach rzekomo znajdujących się w zaświatach napisał, że znoszą „straszne cierpienia, bolesne i sromotne męczarnie; a oni skarżyli się (...) i lamentowali” (Moralia, tłum. Z. Abramowiczówna).

PRZENIKNIĘCIE DO SEKT JUDAIZMU: Historyk Józef Flawiusz (37-ok. 100 n.e.) donosi, że żydowska sekta esseńczyków wierzyła, iż „dusze nieśmiertelne trwają wiecznie”. Dodał też: „Podzielając pogląd synów Hellady (...) [złym] duszom przeznaczają ciemną i nawiedzaną burzami otchłań, gdzie są tylko niekończące się kary” (Wojna żydowska, tłum. J. Radożycki).

PRZEJĘCIE PRZEZ „CHRZEŚCIJAŃSTWO”: Powstała w II wieku n.e. apokryficzna księga zwana Apokalipsą Piotra tak mówi o niegodziwych ludziach: „Będą strzeżeni, żeby nie wyrwano ich nigdy [z ognia], który nie gaśnie” (Apokryfy Nowego Testamentu — listy i apokalipsy chrześcijańskie pod red. M. Starowieyskiego). Ponadto powiedziano w niej: „Anioł gniewu Ezrael przyprowadzi mężczyzn i kobiety spalonych do połowy i wrzucą ich do miejsca ciemności, które jest Gehenną ludzi, a duch gniewu będzie ich bił wszelkimi biczami”. Żyjący w tym samym okresie apologeta Teofil z Antiochii cytuje grecką wieszczkę Sybillę, która zapowiada karę dla niegodziwych: „Przeto płomień ognia palącego spadł na was, płoniecie nieustannie, z dnia na dzień” (Pisma Ojców Kościoła, tom XVIII, Apologeci Greccy II wieku, tłum. J. Czuj). Przepowiednia ta znajduje się w tekście, o którym Teofil pisze, że „te rzeczy są dla wszystkich pożyteczne, sprawiedliwe i miłe”.

fedor

Litek

Na przykład komisja doktrynalna Kościoła anglikańskiego w roku 1995 ogłosiła: „Piekło nie oznacza wiecznych mąk, lecz raczej ostateczne i nieodwracalne obranie drogi życiowej tak dalece i zupełnie przeciwnej Bogu, że jej kresem może być tylko całkowity niebyt”.

fedor

Litek

Definicja: Słowo „piekło” można znaleźć w wielu przekładach Biblii. W innych używa się w tych samych wersetach wyrażeń „grób”, „kraina umarłych” i tym podobnych. Gdzieniegdzie słowa tłumaczone nieraz na „piekło” po prostu przetransliterowano z języka oryginału, to znaczy napisano je literami naszego alfabetu, nie tłumacząc ich. Chodzi o hebrajskie słowo sze’òl i jego grecki odpowiednik háides (czytaj: hades) — które nie oznaczają miejsca indywidualnego pochówku, tylko powszechny grób ludzkości — jak również o grecki wyraz géenna, będący symbolem wiecznej zagłady. Jednakże zarówno w chrześcijaństwie, jak i w wielu religiach niechrześcijańskich naucza się, że piekło to miejsce zamieszkiwania demonów, gdzie po śmierci źli ponoszą karę (i według niektórych są tam poddawani torturom).

Czy z Biblii wynika, że umarli cierpią męki?

Kazn. 9:5, 10: „Żyjący są świadomi tego, że umrą, lecz umarli nie są świadomi niczego (...) Wszystko, co twoja ręka ma sposobność zrobić, rób całą swą mocą, bo nie ma pracy ani snucia planów, ani poznania, ani mądrości w Szeolu* — w miejscu, do którego idziesz”. (Jeżeli umarli nie są świadomi niczego, to nie mogą też odczuwać bólu). (*„Szeol”, BT, Bp, BWP, KUL; „grób”, Bg, Kx; „piekło”, Wujek 1599; „otchłań”, Brandstaetter, Wujek 1962; „kraina umarłych”, Bw).

Prześlij swojemu guru, Andryszczakowi.

fedor

Litek

Kazn. 9:5, 10: „Żyjący są świadomi tego, że umrą, lecz umarli nie są świadomi niczego (...) Wszystko, co twoja ręka ma sposobność zrobić, rób całą swą mocą, bo nie ma pracy ani snucia planów, ani poznania, ani mądrości w Szeolu* — w miejscu, do którego idziesz”. (Jeżeli umarli nie są świadomi niczego, to nie mogą też odczuwać bólu). (*„Szeol”, BT, Bp, BWP, KUL; „grób”, Bg, Kx; „piekło”, Wujek 1599; „otchłań”, Brandstaetter, Wujek 1962; „kraina umarłych”, Bw).

Umarli nie są niczego świadomi. Adam powrócił do prochu ziemi, nie do piekła.

fedor

Litek

,,Księga Koheleta jest oczywiście natchniona, co nie znaczy jeszcze, że jest ona zbiorem nieodwołalnych oświadczeń wypowiedzianych przez Jahwe w temacie egzystencji pośmiertnej ".

Jeżeli iść tokiem myślenia Andryszczaka, to Bóg jest niekonsekwentny i sobie zaprzecza. W jednym miejscu twierdzi że po śmierci człowiek nie egzystuje, w innym miejscu Biblii twierdzi że istnieje dusza nieśmiertelna męczona w ogniu piekielnym.

Z Andryszczaka biblista jak ze mnie papież.

fedor

Andy72

Żyjemy na najlepszym ze światów, jednak jest to prawda jeśli weźmiemy CAŁY świat, a nie tylko doczesną i widzialną jego część. Ograniczając się tylko do tej doczesnej części to tak jakby oceniać człowieka po podeszwie jego buta.
Ja traktuję Księgę Koheleta jako opowieść o tym jak beznadziejny i niewystarczający jest świat, jeśli ograniczymy się tylko do jego doczesnej, widzialnej części. Czyli ta księga zachęca nas do wyjścia poza doczesność, tymczasem ŚJ używają ją jako źródła wiedzy o poza doczesności!

Semele

Ta księga jest dobra nawet dla ateistow panteistów. Księga mądrościowa. .

Andy72

Zgoda, jest nawet dobra dla tych, którzy się buntują na Boga.
Ja nawet jak byłem najbardziej zbuntowany na Boga, to nie odrzucałem tej księgi.