ŚFiNiA

Piotr Rokubungi

@ Michał Dyszyński:

Michał Dyszyński

Przyszło mi do głowy dopisać jeszcze dobitniej o jeszcze jednej rzeczy kluczowej dla możliwości odczuwania trwałego szczęścia. Tą rzeczą jest NIE LEKCEWAŻENIE WARTOŚCI.
Biblijny opis raju i grzechu pierworodnego stawia dość szczególne pytanie: jak tam w raju było tak dobrze, jeśli ludzie byli (powinni być) tam szczęśliwi, to dlaczego nie czuli się spełnieni?...
Odpowiedź wydaje się do prosta: oni nie umieli DOCENIĆ tego, co mają.
Skoro tak może być (przyjmijmy na razie pozytywnie koncepcje biblijne - jako swego rodzaju hipotezę roboczą), skoro możemy mieć niemal wszystko, ale czuć się przy tym nieszczęśliwi, albo przynajmniej nie spełnieni, to co z tym fantem zrobić?...
Widzimy to nieraz po ludziach rozpieszczonych przez życie - z zewnątrz w większości obserwatorzy się dziwią - ten/ta ma wszystko - pieniędzy, ile chce, ludzie wokół - gotowi do pomocy, zdrowie - jest, wydawałoby się, że jest pełnia szczęścia. A tu...
- A tu ktoś nie zadowolony, wciąż grymasi, ciągle coś mu/jej źle. Niby szczęśliwy/a bo przecież nie chce się pozbyć tych wszystkich dóbr, ale wciąż niezadowolony.
Powiedzmy sobie szczerze: w warunkach wolności wyboru WSZYSTKO MOŻNA ZLEKCEWAŻYĆ, WSZYSTKIM WZGARDZIĆ. Jakkolwiek wielki by nie był ofiarowywany nam dar, ktoś nastawiony na wzgardę, zawsze może ten dar zlekceważyć, odrzucić, nawet wyśmiać. Jak jest wolność - to znaczy, że może ona zadziałać i w tę stronę. I nieważne jest przy tym, że człowiek przyjmujący taką postawę szkodzi samemu sobie - bo nagle oto zamiast się cieszyć stanem, w jakim się znalazł, (na własne życzenie) widzi rzeczy jako złe, nie wystarczające, nie godne docenienia.
Pierwszym zatem kluczem - przepustką do stanu trwałego szczęścia (raju) byłoby ODRZUCIĆ WZGARDĘ. Warunek ten jest czysto "logiczny", wynikający niejako z natury mechanizmu oceniania, funkcjonowania myślowego.
W tym sensie owo biblijne wygnanie ludzi z raju, jakie zostało opisane w księdze rodzaju jest nie tyle karą, co SZANSĄ!
Człowiek, aby być szczęśliwym, MUSI NAUCZYĆ SIĘ DOCENIAĆ to, co jest mu dane. Ten warunek jest po prostu nie przekraczalny. Jak już kilka razy pisałem, dotarła do mnie sentencja, że: w piekle są wciąż obecne liczne ludzkie zalety i cnoty - z wyjątkiem jednej, z wyjątkiem POKORY, a w niebie są wszystkie dostępne wady, z wyjątkiem jednej - z wyjątkiem pychy. Ta (nie moja, tylko zasłyszana) myśl dokładnie ujmuje właśnie to, o czym tu piszę - mając pychę, a więc wzgardę, a więc lekceważenie w swoim sercu, nigdy nie będziemy w stanie odczuć szczęścia. I to wcale nie dlatego, że nie będzie do tego szczęścia zewnętrznych warunków. Nie będziemy w stanie szczęścia odczuć, bo nasz myślowy "układ odbiorczy" to szczęście zablokuje.
I odwrotnie - jeśli umiemy doceniać to co dostajemy, jeśli posiadamy moc czerpania satysfakcji, szczęścia nawet ze zwykłych rzeczy, to szczęście będzie przychodziło do nas samo! - Tak po prostu z konstrukcji naszego "układu odbiorczego".
Czyli człowiek musi poznać ból, cierpienie, aby w końcu docenił, aby odrzucił wzgardę i pychę - on musi poczuć różnicę, wdrukować w siebie świadomość, że nic co dobre nie jest dane darmo, jest wartością. Jak to mu się uda, dostanie klucze do raju...

Piotr Rokubungi

Każda "moc", zachcianka wymaga siły, czyli napięcia, stresu, skupienia. Stanem idealnym jest zupełny brak napięć. To częściowo osiąga się poprzez medytację [odpowiednią], a ostatecznie podobno w nirwanie...

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Raj z punktu widzenia istoty miłosiernej i obdarzonej wielką mocą
Jeśli założymy, że pewne jednostki - umysły funkcjonują w jakimś uniwersum, że mają swoje obrazowanie rzeczywistości ich otaczającej, formułują jakieś cele, posiadają stany uczuciowe rozpościerające się od cierpienia do szczęścia, to w zasadzie powstaje dość podstawowe pytanie: dlaczego te umysły nie miałyby być po prostu szczęśliwe?
Jeśli jeszcze w tym układzie dołożymy istotę miłosierną, obdarzoną wielkimi możliwościmi taką, która pragnie szczęścia dla owych umysłów, to w czym miałby tu być problem?...

Jedyne co przychodzi do głowy, to chyba to, że owe istoty "jakoś SAME NIE CHCĄ/NIE POTRAFIĄ" wprowadzić się w stan szczęścia. Jeśliby nawet owa miłosierna, obdarzona mocą istota próbowała te umysły w ów stan wprowadzić, to chyba jedynym, co mogłoby być wbrew temu zamierzeniu, to jakaś WEWNĘTRZNA NIESPÓJNOŚĆ samych umysłów, ich powiązaniu z uczuciami.

W czym może być tu problem?
- Może w NATURZE UMYSŁU...
Naturą umysłu jest OSIĄGANIE (celów), dążenie, obrazowanie stanów, które do umysłu docierają. Stanem właściwym dla umysłu (szczęście) byłaby w tym kontekście MOŻLIWOŚĆ CIĄGŁEGO DOSKONALENIA swojej przestrzeni myśli. Umysł musi jakoś mieć nadzieję, iż jest w stanie poradzić sobie z tym, co obserwuje - poradzić, czyli dostrzec prawidłowości, z których następnie, w wyniku dokonanych wyborów, miały pojawić się szansę, na (jeszcze) lepszy stan dla owego umysłu. Jeśli umysł widzi dla siebie szansę (ale także powód, wewnętrzny impuls) dla rozwoju, czy choćby trwania we właściwej przestrzeni, to będzie się czuł spełniony.
Niespełnienie byłoby stanem przeciwnym - gdy umysł nie widzi dla siebie nadziei, sensu, co zapewne związane jest z przeświadczeniem, że czego by się nie dotknął, to i tak nie będzie w tym szansy na poprawę sytuacji, czy nawet nie staczanie się w dół.

Dlaczego umysł miałby utracić (może nie uzyskać owej szansy) jakoś szansę na rozwój, doskonalenie się?...
Stan rozwoju wymaga pewnej szczególnej umiejętności - stawiania celów, obrazowania przyszłych stanów (celów do osiągnięcia). Umysł, aby taki stan osiągnąć, musiałby jakoś wyplątać się z pułapek, jakie stawia proste rozumowanie celowe.
O co mi chodzi?...
- Przede wszystkim o to, że praktycznie każde proste dążenie do celu ma skończoną skuteczność i użyteczność!
Podam parę przykładów najbardziej typowych celów, do jakich dążą ludzie:
- Bogactwo - ono jest celem dla wielu ludzi. Zwykle są oni przekonani, że jak osiągną większe bogactwo, to uzyskają stan większego spełnienia życiowego. Problem w tym, że nawet bycie najbogatszym człowiekiem na świecie nie daje samoistnego stanu szczęścia. Dążenie (!) do bogactwa jest pobudzające - mamy cel, szukamy dróg pomnożenia majątku. Ale gdy już będziemy na absolutnym szczycie, gdy cel zostanie osiągnięty, właściwie nie zdarzy się nic większego ponad to, co w miarę dostatnio żyjący człowiek posiada - bezpieczeństwo, brak negatywnych bodźców środowiskowych (dach nad głową, pożywienie). Przysłowie mówi, że "chodzi o to, aby gonić króliczka, a nie żeby go złapać". Paradoksalnie więc - osiągając ostatecznie cel taki jak bogactwo - tracimy szczęście. Tzn. oczywiście na jakiś czas może ono nam wystarczyć, ale prędzej czy później, jeśli nie pojawią się jakieś ożywcze wyzwania, bogacz zgnuśnieje w stagnacji.
- Powodzenie, sława, uznanie. Podobnie jak w przypadku bogactwa, zdobywanie powodzenia u ludzi jest inspirujące, ożywcze, ale pozostawanie na szczycie ludzkiego uznania bardziej jest stresem, niż radością. Wtedy boimy się, aby nie stracić tego co mamy, choć zdobywać więcej nie mamy czego. Tzn. może zdarzy się jeszcze jakiś kolejny sukces (np. uda nam się znowu czymś zainteresować ludzi), ale to będzie sukces kolejny, pewnie już mniej ekscytujący, niż ten pierwszy, największy, związany z osiągnięciem szczytu popularności.
- Także erotyka, przyjemności ciała mają tendencję do wysycania się. Partnerzy wieloletni się nudzą, dawki środków poprawiających nastrój trzeba zwiększać, aby nie było efektu osłabienia ich działania.

Jak by tak się dobrze przyjrzeć, to praktycznie wszystkie cele życiowe gdzieś się wysycają, tracą swoją atrakcyjność z chwilą ich osiągnięcia, czy wraz ze znudzeniem. Czy wszystko tak działa?
Czy zatem trwałe szczęście miałoby być nieosiągalne?...
Jeśli ów problem występuje i jest nierozwiązywalny też w rzeczywistości wiecznej (postulowanej przez religie), to nie ma raju. Ale może problem jest rozwiązywalny?...

Co jest warunkiem trwałego szczęścia dla umysłu? Jaki byłby przepis na UMYSŁ GOTOWY NA TRWAŁE SZCZĘŚCIE?
Ja tu widzę parę wskazówek, które dają szansę na szczęście:
1. UMIEĆ DOCENIAĆ, nawet to, co trwa od dawna, co w innych warunkach mogłoby się znudzić, dla umysłu gotowego na szczęście byłoby wciąż źródłem pozytywnych uczuć
2. UNIKAĆ DEPRECJONOWANIA, a w szczególności pogardy dla czegokolwiek (dla ludzi, rzeczy, także dla samego siebie) - to niejako odwrócenie punktu 1, ale umieszczam ten punkt dodatkowo, bo spojrzenie od strony negatywnej, nazwanie "wroga" uświadamia niemało.
3. SZUKAĆ, doskonalić się, rozwijać. Przestrzeń nowych prawd jest nieskończona, więc zawsze będzie coś do odkrycia, co zachwycenia się czymś nowym, nie znanym nikomu wcześniej.
4. PAMIĘTAĆ O NEGATYWNEJ STRONIE rzeczywistości, ale jednocześnie NIE DAĆ SIĘ ZAWŁADNĄĆ NEGATYWIZMOWI. Wiedza o tym, jak coś funkcjonuje źle jest "drugą stroną medalu", jest elementem niezbędnym, aby w pełni rozumieć to, co funkcjonuje dobrze. Eksploracja w stronę pozytywną jest automatycznie umiejętnością ROZPOZNAWANIA TEGO, CO NEGATYWNE, czyli jakoś rozumienia też tego co negatywne. Zatracenie się zupelnie w tym, co miłe, nie dostrzeganie zasadzek myśli i życia jest drogą do upadku, do wpadnięcia w (niedostrzeżoną) przepaść, zasadzkę itp. Powinniśmy też UCZYĆ SIĘ tego, co negatywne, ZACHOWUJĄC JEDNOCZEŚNIE MENTALNY DYSTANS OD TEGO. To jest trudne, bo wymaga swoistem MOCY, trzeźwego patrzenia, panowania nad tym, co pragnie zawładnąć umysłem. Ale bez owej mocy nie będzie szczęścia.
5. POMOC ZE STRONY OSOBOWEGO DOBRA. Wiara w Boga jest swego rodzaju też wiarą w pomocniczy charakter rzeczywistości, zaufaniem, że dobra istota, która patrzy na nasze życie, przyjdzie nam z pomocą, gdy zajdzie taka potrzeba. Trzeba być na taką pomoc gotowym, tzn. trzeba w swoim umyśle zostawić niejako "miejsce" na "oddanie sterowania" życiem w szczególnych warunkach. Choć też...
właściwie to poszukiwanie Boga zawiera w sobie też element kontaktu z ową pomocą w każdej niemal chwili. Ale nie jest to pomoc, która by nas zastępowała w wyborach.

Właściwie, jeśli założymy, że Bóg jest naprawdę mocną istotą, naprawdę mądrą i pełną miłości, to NIE BYŁOBY TAKIEJ OPRESJI, Z KTÓREJ BÓG NIE UMIAŁBY NAS WYBAWIĆ. Problem w tym, czy bylibyśmy gotowi zrezygnować z pewnej części naszych przekonań, odczuć - tych absolutnie blokujących naprawę naszego życia, czy ogólniej stanu naszego umysłu. W szczególności musimy ZREZYGNOWAĆ Z PRAWA DO FAŁSZU. Nie da się naprawić umysłu, który wciąż zmienia odczyty, wciąż neguje sam siebie, swoje poprzednie ustalenia. Bo w takim układzie stan naprawiony i tak za chwilę byłby w stanie "przeskoczyć" w stan przed dokonaniem naprawy. Pewne rzeczy muszą być trwałe, rozpoznawalne, nienaruszalne - dopiero wtedy działanie (naprawcze) jest skuteczne.

Michał Dyszyński

Cały czas przemyśliwam nad newralgicznym zagadnieniem duchowości, dotyczącym ostatecznej koncepcji spełnionego człowieczeństwa (Raju, Królestwa Bożego, "jak zwał, tak zwał"). Pytaniem kluczowym jest KWESTIA BŁĘDU.
Czy w idealnym stanie człowieczeństwa jest miejsce na błąd?
Zapewne pierwsza, narzucająca się odpowiedź byłaby: ależ oczywiście nie ma na to miejsca. Bo w idealnym stanie człowieczeństwa nikt się nie myli, wszyscy robią "to co właściwe". Tyle, że takie ujęcie ideału niesie ze sobą trudną do przełknięcia konsekwencję - utratę wolności...
Jeśli w hipotetycznym idealnym stanie człowieczeństwa wszyscy robią po prostu to, co jest jakoś bezbłędne, optymalne, to znaczy że niczego nie wybierają, tylko działają jak automaty - kierują się zawsze ścieżką wyznaczoną przez ...
... ano właśnie: przez co właściwie?...

Czy błąd jest pojęciem bezwzględnym?
Jak zdefiniować błąd ogólnie?

Moja propozycja definicji błędu z grubsza byłaby następująca: błędem nazywamy działanie/stanowisko/koncepcję, która z jednej strony zakłada jakąś celowość, ale z drugiej uzyskuje efektywnie wyniki z owa celowością sprzeczne.
Błąd bez założenia jakiegoś celu NIE ISTNIEJE. Aby mówić o błędzie musi gdzieś pojawić się PORÓWNANIE, w którym stan osiągnięty będzie uznany za niegodny z tym właściwym (który mieliśmy osiągać). Jeśli nie ma celu, nie ma wzorca, do którego porównujemy stan osiągnięty, to nie ma też i błędu, bo błąd musi być względem czegoś - względem stanu wzorcowego.

Zatem, aby w ogóle można było mówić o błędzie, trzeba założyć CELOWOŚĆ w systemie. Ale jak tworzymy celowość?
- Ano tak, że system wprowadzamy w stany, w których POJAWIAJĄ SIĘ KONKURENCYJNE OPCJE. Celem jest WYBIERANIE W TAKI SPOSÓB, aby uzyskać założony efekt.
Jednak działanie zawsze według wzorca, zawsze na jeden (znany) sposób niszczy ideę celowości - bo wtedy nie ma do czego się odnieść, nie ma do czego porównać działania, brak jest wzorca - tego "drugiego" elementu w porównaniu. Gdy tego porównania nie ma jak dokonać, czyli w ogóle nie ma możliwości mówić, że działanie jest najlepsze (czy choćby tylko dobre). Tak więc idea idealnego optymalnego działania, polegającego na "wyborze" zawsze jednej ścieżki jest sprzeczna wewnętrznie. System bez wkalkulowanego weń błędu po prostu nie zafunkcjonuje!

Czy to zatem oznacza, że takiego idealnego stanu człowieczeństwa nie może być?
- W moim przekonaniu niekoniecznie. Nie może być TAK ZDEFINIOWANEGO (naiwnie) stanu idealnego. Ale istnieje/jest możliwy stan idealny rozumiany w nieco bardziej złożony sposób. W jego ramach JEST WIELE POPRAWNYCH ŚCIEŻEK (i oczywiście wiele niepoprawnych). System zadaje więc "więzy" na zawarte w nich świadomości nie w sposób sztywny, na stałe i jednoznacznie, ale w POSTACI ROZMYTEJ, UWZGLĘDNIAJĄCEJ BŁĄD, NIEPEWNOŚĆ. W idealnym stanie człowieczeństwa nie byłoby więc konieczności działania zawsze w ramach jakiegoś optymalnego wzorca, lecz zachodziłby MECHANIZM NEGOCJACJI.

Negocjacja, jako element idealnego stanu człowieczeństwa
To królestwo Boże, ten idealny stan człowieczeństwa, jeśli miałoby zachowywać wolność człowieka (inaczej sobie tego nie wyobrażam), powinno działać w ramach układu, w którym każda jednostka posiada możliwość autonomicznego wyznaczania swoich celów. Dalej te cele mogą być realizowane w zbiorowości, jednak gdyby pojawił się konflikt z celami/wartościami innych jednostek wchodziłby do "gry" element negocjacji, rozstrzygnięcia kwestii spornych. Oczywiście musiałoby to odbywać się na innych zasadach, niż to mamy w aktualnym świecie, w którym jakże często główny głos ma brutalna siła. W świecie idealnym jest właściwie odwrotnie - silniejszym jest nie ten, kto przeforsuje swoją wizję wbrew woli innych, lecz ten, kto POTRAFI POGODZIĆ W NAJBARDZIEJ TWÓRCZY SPOSÓB wolę, cele, pragnienia wielu istot tak, aby konflikty nie powodowały destrukcji, nikogo nie krzywdziły. Choć oczywiście konflikty WYSTĄPIĄ! Jednak będą rozwiązywane w sposób uwzględniający poszanowanie autonomii jednostek, w sposób wykluczający krzywdę, niszczenie ważnych, niezbywalnych wartości.

Michał Dyszyński

W raju dla każdego powinno znaleźć się miejsce
I to powinno znaleźć się w takiej formie, aby ów ktoś nie czuł się w tym zniewolony, czy jakoś inaczej przymuszany wbrew woli. Ale jak ktoś ma złą wolę?...
- To się oczywiście do raju nie nadaje.
A jak ma CZĘŚCIOWO złą (nieprecyzyjną, skonfliktowaną) wolę?...
- to jest ciekawe pytanie.
Raj, który żąda od swoich "pensjonariuszy" bycia idealnymi chyba nie byłby rajem. Kto wie, czy nie byłby piekłem. :shock:

Z drugiej strony jednak nie może być tak, że ktoś z powodu swojej słabości, głupoty, niefrasobliwości zaczyna w raju krzywdzić innych, trwale ich niszczyć.

Jest granica w odpuszczaniu sobie
Są tacy, którzy sobie odpuszczą wszystko, a innych surowo osądzą. Choć właściwie do bycia krzywdzicielem wystarczy samo odpuszczanie sobie w ważnych sprawach, samo lekceważenie czegoś, co może być dla kogoś innego sprawą podstawową.
zatem...
Bez komunikacji (komunikatywności) na pewnym minimalnym poziomie nie ma raju.
Komunikatywność jest kluczem. Jest bardzo, ale to fundamentalnie ważna. Wielu ludzi czyni zło mając dobre pobudki. Właściwie to niewielu złoczyńców jset taka absolutnie cyniczna. Większość ma "ważne powody", aby uznać swoją wizje rzeczy za wartą wprowadzenia za wszelką cenę, wbrew woli i potrzebom innych ludzi. Oni zamykają się na komunikację, na uzgodnienia, tylko własną wizję rzeczy stawiając na piedestale, a odrzucając to, co mają do powiedzenia w tej kwestii inni ludzie. Ale jednocześnie są przekonani, że tak należy, że to oni mają rację. Więc jak mieliby postępować?
- niezgodnie z własnym sumieniem?...

Warunek komunikatywności i uzgadniania tego co się robi jest zatem do przyjęcia jako POSTULAT. Od niego nie ma odwrotu, bez niego raj byłby niemożliwy.

Michał Dyszyński

Problem z dostępem ludzi do raju może być następujący.
Wyobraźmy sobie oto, ze ktoś umarł, stanął przed Bogiem, który powiada tak: przebaczyłem ci wszystko, co zrobiłeś. Zrobię dla ciebie wszystko co tylko miałoby cię zadowolić. Dam ci do towarzystwa takich ludzi, jakich lubisz, choć...
... oczywiście nie pozwolę, aby w tym układzie ktokolwiek kogoś innego krzywdził.
Zatem teraz jest do ciebie prośba: ZADEKLARUJ SIĘ!
Wskaż mi osobę, którą znasz, z którą chcesz dzielić wieczność, której pragniesz, akceptujesz, która ci po prostu pasuje. Takiej osobie nie wolno ci będzie robić przykrości.
Znasz taką osobę ze swojego życia?
- Znasz kogoś, kogo - masz tu pewność - traktować będziesz teraz zawsze pozytywnie?
Bo jeśli nikogo takiego nie wskażesz, to możesz zostać tylko w samotności. Ale to chyba nie będzie już raj...

Michał Dyszyński

W wątku z działu Filozofia, jaki stworzyłem powstał pewien mój tekst, który mocno pasuje do tematu raju. Dlatego przeklejam go tutaj:

Michał Dyszyński

Znowu z tego wątku z działu Filozofia przeklejam poniżej.
Chciałbym też dodać, iz wierzę, iż nawet w Królestwie Bożym, które zapowiadał Jezus, reguły szczęścia, jakie znamy z życia na Ziemi w większości zachowają swoją moc. Tak więc dyskusja o raju jest dyskusją o KSZTAŁCIE SZCZĘŚCIA, o MOŻLIWOŚCI owego szczęścia, czyli o takiej konfiguracji naszej osobowości, która szczęściu się nie sprzeciwi, a wręcz przeciwnie - wzmocni je. Stąd też moje uwagi na temat szczęścia stosują się też i do uwag na temat raju.

Michał Dyszyński