ŚFiNiA

Semele

Dawno czytałam. Nie wiem czy to u niego jest taka scena gdy maz czy partner z obrzydzeniem patrzy jak partnerka je.

Zbadam temat.
Stendhal wyprzedzał swoją epokę – jego twórczość była rozumiana przez nielicznych żyjących w jego czasach ludzi (sam mawiał: Zrozumieją mnie około roku 1880). Pod koniec XIX wieku zaczęto na nowo interesować się jego dziełami. Jego styl często określany jest jako jasny i precyzyjny w wyrażaniu myśli. Ponadto charakteryzuje się głębią portretów psychologicznych bohaterów. Mimo iż żył w epoce romantyzmu, jest uznawany za wybitnego twórcę realizmu. Jego powieści to zlepki wątków miłosnych i społecznych. W Czerwonym i czarnym sformułował koncepcję powieści-zwierciadła (padają tam słynne słowa: ...powieść to jest zwierciadło które obnosi się po gościńcu. To odbija lazur nieba, to błoto przydrożnej kałuży), a następnie rozwinął ją w Pustelni parmeńskiej. Jego bohaterów łączy podobna postawa wobec życia, którą krytycy określają mianem beylizmu.

Michał Dyszyński

Semele

W małżeństwie tym bardziej starym wszystko jest inne niż w wolnym związku.

Siódma rocznica małżeństwa zwana jest wełniana lub miedziana.

Dlaczego świętuje się rocznice ślubu?

Celebrowanie rocznic ślubu ma głębokie znaczenie dla małżeństwa i jest sposobem uczczenia i docenienia długotrwałej więzi, jaką małżonkowie zbudowali przez lata wspólnego życia. Oto kilka powodów, dlaczego świętuje się rocznice ślubu:

okazja do refleksji nad minionym czasem umacnia więź małżeństwa i przypomina o wartościach, na których się opiera,
przypomnienie, dlaczego zdecydowali się na małżeństwo i jak ważne jest dla nich wspólne życie,
umacnianie więzi, pretekst, by spędzić ten dzień razem,
rocznice ślubu to też ważny element budowania wartości rodzinnych,
tradycja, do świętowania

Ósma to spiżowa.

Kurczę.

Mnie kiedyś baptystka pouczała co mam robić dla męża. Ledwie dotrwali do czwartej.

Semele

W małżeństwie tym bardziej starym wszystko jest inne niż w wolnym związku.

Siódma rocznica małżeństwa zwana jest wełniana lub miedziana.

Dlaczego świętuje się rocznice ślubu?

Celebrowanie rocznic ślubu ma głębokie znaczenie dla małżeństwa i jest sposobem uczczenia i docenienia długotrwałej więzi, jaką małżonkowie zbudowali przez lata wspólnego życia. Oto kilka powodów, dlaczego świętuje się rocznice ślubu:

okazja do refleksji nad minionym czasem umacnia więź małżeństwa i przypomina o wartościach, na których się opiera,
przypomnienie, dlaczego zdecydowali się na małżeństwo i jak ważne jest dla nich wspólne życie,
umacnianie więzi, pretekst, by spędzić ten dzień razem,
rocznice ślubu to też ważny element budowania wartości rodzinnych,
tradycja, do świętowania

Ósma to spiżowa.

Kurczę.

Mnie kiedyś baptystka pouczała co mam robić dla męża. Ledwie dotrwali do czwartej.

Semele

W małżeństwie tym bardziej starym wszystko jest inne niż w wolnym związku.

Siódma rocznica małżeństwa zwana jest wełniana lub miedziana.

Dlaczego świętuje się rocznice ślubu?

Celebrowanie rocznic ślubu ma głębokie znaczenie dla małżeństwa i jest sposobem uczczenia i docenienia długotrwałej więzi, jaką małżonkowie zbudowali przez lata wspólnego życia. Oto kilka powodów, dlaczego świętuje się rocznice ślubu:

okazja do refleksji nad minionym czasem umacnia więź małżeństwa i przypomina o wartościach, na których się opiera,
przypomnienie, dlaczego zdecydowali się na małżeństwo i jak ważne jest dla nich wspólne życie,
umacnianie więzi, pretekst, by spędzić ten dzień razem,
rocznice ślubu to też ważny element budowania wartości rodzinnych,
tradycja, do świętowania

Ósma to spiżowa.

Kurczę.

Mnie kiedyś baptystka pouczała co mam robić dla męża. Ledwie dotrwali do czwartej.

[link widoczny dla zalogowanych]

Michał Dyszyński · Wysłany: Pon 18:48, 11 Mar 2024 Temat postu:

Pewna część kobiet jakby miała inklinacje w stronę toksycznych partnerów. Nieraz mają wybór pomiędzy "normalnym" mężczyzną, a jakimś psychopatą i wybierają tego drugiego. Potem cierpią. Czasem w końcu porzucają drania, aby...
... wkrótce znowu wybrać sobie podobnego do niego na życiowego partnera.
Ponoć (psycholodzy tak twierdzą) najczęściej miały toksyczne ojca i teraz szukają sobie partnerów na jego podobieństwo. Ale może jest tu jakiś czynnik dodatkowy?
- Może genetycznie kobiety, jak fizycznie słabsze, są wyposażone w gen uległości wobec despotów?
Kobiety ogólnie rzadziej kwestionują władzę, podporządkowują się obyczajom. Kobiety są częściej pragmatyczne, biorące świat "jakim jest", niebuntujące się. Oczywiście nie wszystkie kobiety takie są, ale chyba w populacji ta cecha u kobiet jest częstsza niż u mężczyzn.

Ale jest w tym problemie też pewna cecha psychiki bardziej ogólna i jakoś tam zagadkowa - cecha powtarzania wzorców z dzieciństwa. Dlaczego, wbrew rozsądkowi i instynktowi samozachowawczemu wychowanice toksycznych ojców potem wybierają toksycznych partnerów?...
- Mówi się, że osoby warunkowane stałą presją powtarzających się schematów zachowań, programują pewne swoje podświadome oczekiwania. Np. okazanie uległości despocie w końcu skutkuje odstąpieniem tegoż despoty od szykanowania swojej ofiary. Potem normalny partner w ogóle nie okazuje agresji, nie trzeba mu okazywać uległości, jednak kobieta (czy inna ofiara przemocy) jest zaniepokojona tym, że schemat z okazaniem uległości się NIE DOPEŁNIŁ... :cry:

Nie dopełnił się, bo nie miał okazji, ale "podświadomość o tym nie wie", podświadomość dalej podpowiada: skoro nie dopełnił się schemat okazania uległości, to będzie źle, będą szykany. I wciąż ta podświadomość nęka biedną ofiarę przemocy, aż owa ofiara znajdzie sobie toksycznego partnera, który będzie puszczał w ruch ten schemat, pozwalając podświadomym oczekiwaniom się wypełnić.

I tak to bezwiedne reakcje czynią z nas - ludzi frajerów. Zamiast jakoś stłumić ten podświadomy schemat krzywdy i cierpienia, ofiary przemocy "wolą" (robią to bezwiednie, więc trudno tu w pełni mówić o poprawnej "woli") znajdować sobie życiowe matnie, które przynajmniej ów schemat wypełniają.

Semele · Wysłany: Wto 5:26, 12 Mar 2024 Temat postu:

Może myślą, że ich zmienią.
Uległość kobiet jest wynikiem w dużej mierze procesu wychowawczego. Kobiety po prostu muszą stosować inne metody aby nie wyjść z roli narzuconej przez społeczeństwo. Miłość ma zmieniać ludzi. Może i na krótko zmienia.
Potem wychodzi szydło z worka.

Ciekawie o tym:
Psycholog i psychoterapeuta Jacek Santorski podkreśla, że w pierwszym okresie związku partnerzy funkcjonują jak gdyby pod wpływem miłosnej amfetaminy. Nakładają różowe okulary i oceniają partnera pozytywniej. Później amfetamina przygasa, a okulary spadają. Nazywa się to nawet czasem żałobą po wyobrażonym partnerze. Istotne jest, na ile dorośle człowiek potrafi do tego podejść. Małżeństwa, które rozpadają się błyskawicznie, zazwyczaj nie potrafią przejść tego właśnie etapu. Z jednej zatem strony w pierwszym etapie małżeństwa największa trudność polega na pogodzeniu się z tym, że partner nie jest taki, jak się o nim – czy o niej – myślało.

Z drugiej strony przy wyborze partnera nie można mieć poczucia, że on jest w jakiś sposób wybrakowany. „Jest z gorszego domu, ale się podciągnie” – myślą często kobiety. „Ale tak mnie kocha, że jak będzie miał dobry, piękny dom, to na pewno się zmieni”. Takie założenie jest złym budulcem związku. Jeśli się partnera z góry nie akceptuje, to co będzie później, kiedy na obrazie związku siłą rzeczy zaczną się pojawiać najróżniejsze rysy?

Początek relacji to także czas, gdy tworzą się pewne wzorce postępowania. Jeśli człowiek wtedy zacznie działać niezgodnie ze swoimi potrzebami, to taki sposób funkcjonowania się utrwali, mimo że jest niezadowalający. Obawa – silniejsza u kobiet – by jasno komunikować swoje potrzeby, bierze się zazwyczaj z dwóch czynników, które najczęściej wynosi się z rodzinnego domu. Po pierwsze – chodzi o potrzebę unikania otwartych sporów („nie zawracaj mu głowy, bo wrócił z pracy zmęczony”), po drugie – o lękowy styl przywiązania, w którym każda uwaga jest traktowana jako zarzut, na co odpowiedzią jest tylko – z obawy przed odrzuceniem – obrona.
[link widoczny dla zalogowanych]

Stereotypowo uważa się, że istnieje kilka warunków udanego związku: mężczyzna jest w nim silnie wspierany, afirmowany i podziwiany, między partnerami nie ma wielu konfliktów, seks jest udany. Mężczyźnie, istotnie, może być wtedy bardzo dobrze. Jednakże w tym samym związku kobieta może czuć się bardzo samotna. Bo ona dużą wagę przywiązują do jakości małżeństwa. Zastanawia się: „Czy poświęcamy sobie nawzajem czas, czy się interesujemy sobą, czy jestem dla niego ważna, czy mogę z nim wspólnie przedyskutować ważne dla mnie sprawy?”. Badania wskazują, że częstą przyczyną depresji u kobiet jest frustracja spowodowana słabą oceną jakości małżeństwa.

Michał Dyszyński · Wysłany: Wto 14:01, 12 Mar 2024 Temat postu:

To, że kobiety tkwią długo w toksycznych związkach, wynika po części też z tego, że one są statystycznie cierpliwsze w porównaniu z mężczyznami. Bliski kontakt z małym dzieckiem, który to kontakt był od niepamiętnych pokoleń domeną kobiet, domaga się ogromnej cierpliwości. Więc genetycznie musiało wykształcić się połączenie tej cechy z kobiecością. Oczywiście nie wszystkie kobiety są cierpliwe, bo niektóre bywają wyjątkowo niecierpliwe, ale jednak cierpliwość i kobiet jest średnio na wyższym poziomie niż mężczyzn. To powoduje, że tam, gdzie mężczyzna, przyciśnięty toksycznymi zachowaniami po prostu dałby nogę ze związku, tam kobieta może wciąż trwać na posterunku.

Semele · Wysłany: Wto 14:16, 12 Mar 2024 Temat postu: