ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Religie instytucjonalne stawiają sprawę wiary za pomocą nacisku mentalnego na ludzi, w którym utożsamiane są dwa aspekty:
- społeczny, lojalnościowy, przynależnościowy, związany z posłuszeństwem religijnej władzy
- wewnętrzny, duchowy, w którym termin "wiara" dotyczy STANU SZCZEROŚCI, jaki odczuwa dana osoba w kontekście stawianych przed nią zagadnień religijnych, światopoglądowych, duchowych, osobistych.

Pomiędzy tymi aspektami występuje z zasady napięcie, bo to "co człowiek w sobie rzeczywiście czuje, do czego jest SZCZERZE PRZEKONANY", nie działa na zasadzie prostego zarządzania przez autorytety zewnętrzne.
Można zadać pytanie: czy gdyby największy, całkowicie przez daną osobę uznany ludzki (a może i nie tylko ludzki) autorytet zażądał od nas, aby od teraz uwierzyć, iż 2+2=5, to czy bylibyśmy to w stanie zrealizować?...
Chodzi mi konkretnie o to, czy bylibyśmy w stanie tak realnie WPŁYNĄĆ NA WEWNĘTRZNE SZCZERE PRZEKONANIA w owej kwestii arytmetycznej, że nasze myślenie w wielu różnych, nadchodzących, nieprzewidywalnych aspektach ZACZNIE DZIAŁAĆ tak, że faktycznie np. biorąc 2 razy 2 jabłka, będziemy szczerze przekonani, iż mamy 5 jabłek?...
- Ja raczej stawiam na to, że nie uda się przekształcić na żądanie autorytetu swojego STANU ŚWIADOMOŚCI do takiej postaci, w której osoba pobierająca 2 razy po 2 jabłka będzie szczerze przekonana, iż pobrała 5 jabłek.
Można by w tym kontekście zadać pytanie: to, co się właściwie stanie ze stanem świadomości, odczuciami, myśleniem osoby, jeśli jest ona przekonana, iż powinna być posłuszna danemu nakazowi uznanego przez siebie autorytetu, jednak WEWNĘTRZNIE NIE POTRAFI ZESTAWIĆ POWIĄZAŃ ZNACZENIOWYCH?
Z moich obserwacji ludzkich zachowań wynika, że domyślna reakcja na żądanie autorytetów, które jest WEWNĘTRZNIE LOGICZNIE NIEREALIZOWALNE będzie polegała na:
- ustanowieniu w umyśle stanu swoistego "ogólnego zamieszania" w tematyce danej kwestii, czyli dana osoba REALNIE ustawi sobie stan "totalnie nie wiem, o co tu chodzi", nie będzie w stanie wykorzystywać żadnych konkretnych właściwości swoich przekonań.
- jednocześnie w obszarze ZEWNĘTRZNYCH PRZEJAWÓW (głównie składają się na nie deklaracje wobec ludzi), taka osoba taka osoba zwykle zakotwiczy się na wybranych konkretnych aktach opowiadania się za czymś, czasem wykonywania jakichś symbolicznych czynności.

Efekt ostateczny będzie taki, że ROZUMOWANIE ZOSTANIE ZDEWASTOWANE w swojej logicznej warstwie, jednak dana osoba będzie na zewnątrz wykazywała różne, w znacznym stopniu przypadkowe agitatorskie, deklaratywne aktywności, będzie wykazywała ZEWNĘTRZNE OBJAWY związania się z danym poglądem, ideologią. Ale "tam w środku - w umyśle" nie będzie mentalnego "rdzenia", będzie jedynie chaos, brak wewnętrznych powiązań, brak logiki. Taki rodzaj rozumienia "wiary" wpycha "wierzących" w powierzchowność, w ucieczkę od logicznego traktowania rzeczywistości, a zamiast stanu świadomości, rozwija stan LOJALNEJ DEKLARATYWNOŚCI, która intuicyjnie próbuje nawiązać kontakt z powierzchownym rozumieniem owej "idei" (to często nie jest do końca idea, bo jest wewnętrznie sprzeczna).

Czym jest ta nasza realna wiara?...
- Stanem naszych deklaracji wobec ludzi, powiązanym bardziej z tym "z kim trzymamy", skupionym na poszukiwaniu okruchów wspólnoty ze swoją grupą i jej liderami...
czy
- Stanem naszych WEWNĘTRZNYCH POWIĄZAŃ ZNACZENIOWYCH, którym się posługujemy szczerze i spontanicznie na różnych poziomach powiązań z tym, czymś co nazwano jako "w to wierzę"
?...

Z moich doświadczen wynika, że instytucje religijne tworzą narracje, w których jest wyraźna presja na to, aby za "wiarę" wyznawcy uznawali ten stan lojalności i deklaracji powiązania z grupą, a nie to, co umysł wyznawcy był w stanie skonstruować jako trwały, spójnie działający zestaw procedur mentalnych.
To każdy chyba sobie sam powinien wewnętrznie określić,
- czy jego "wiara" to stan generowanych przeze mnie deklaracji, krążących wokół wsparcia "swoich", czy wiara to "łapanie okruchów wspólnotowości i posłuszeństwa liderom", co jednak MUSI ZDEWASTOWAĆ ROZUMIENIE I SPÓJNOŚĆ REAKCJI MENTALNYCH
- czy "wiara", to ten wewnętrzny stan umysłu, który objawia się szczerymi, spontanicznymi, wewnętrznymi powiązaniami mentalnymi, ujawniającymi się w reakcji na zagadnienia, w które "wierzymy" - stan, w którym nie powinno być poważnych rozdźwięków, bo on opisuje "to co jest", a jeśli coś "jest", to nie ma prawa być swoim zaprzeczeniem.
... :think:

W tym opowiedzeniu się za wewnętrznym zdefiniowaniem wiary jest też i opowiedzenie się za tym, KIM JESTEM.
Czy jestem tym, czym mnie uczyni zbiorowość - wspólnotowość?...
Czy jestem tym, co tworzy spójność moich reakcji mentalnych?...
:think:

Michał Dyszyński

Integryści i fundamentaliści religijni z kręgu judeochrześcijańskiego ogniskują swoje postrzeganie relacji Bóg - człowiek, wokół zagadnienia władzy i okazywania przez człowieka uległości, posłuszeństwa. Jednocześnie "gdzieś z boku" wspomina się o miłości, ale jest to takie wspominanie "a muzom", ta miłość praktycznie nie ma wpływu na organizowanie sobie mentalne stosunku człowieka do Boga.
A co, jeśli w istocie jest odwrotnie?... A co jeśli Bogu zupełnie na okazywaniu władzy wobec człowieka nie zależy, zaś żywotnie Bogu zależy na okazaniu człowiekowi maksimum miłości?...

Ortodoksi i fundamentaliści nie biorą pod uwagę owej opcji z priorytetem miłości, bo ONI SAMI W SWOICH SERCACH SĄ PRZEMOCOWCAMI. Dla przemocowca najwyższą wartością jest okazywanie przewagi, władczości, dominacji. Niewyobrażalne jest dla przemocowca, aby coś tak delikatnego jak miłość, szczerość, wrażliwość zajęło w relacji Bóg - człowiek to pierwsze, najważniejsze miejsce. Więc przemocowcy z ducha i serca zawsze w swoim myśleniu i odczuwaniu będą grawitowali do postrzegania tej relacji w duchu udowadniania przez Boga ludziom, jaki to On miałby być dominujący, władczy, gniewny wobec najmniejszych oznak nieposłuszeństwa. A przecież moc Boga jest tak wielka, że zagrożenie dla niej ze strony człowieka jest praktycznie zerowe. Więc właściwie dlaczego Bogu miałoby zależeć na podkreślaniu tej swojej władczości, dlaczego miałby jeszcze eskalować coś, w czym i tak Bóg jest w 100% spełniony - tak spełniony, że aż "jest nudno", że aż normalnie prosiłoby się czasem o to, aby ten słabiutki człowiek jakiś okruch własnej sprawczości i osobistego zdania pokazał...
Przemocowcy z ducha jednak tak nie pomyślą. Nie pomyślą tak, bo ich emocje są przepełnione procedowaniem kwestii opresji i dominacji, one wciąż krążą wokół pytań: kto - kogo? Kto zwycięża? Kto niszczy wrogów?
Dlatego to samo wyobrażenie sobie relacji Bóg - człowiek w duchu głębokiej miłości i wrażliwości jest nie do wykonania dla fundamentalistów, integrystów i innych z ducha przemocowych osobowości.

Semele

TS7

wujzboj

TS7

Zło jest brakiem dobra. Brakiem doskonałości.
Całkiem doskonały z natury jest Istnienie. (Jahwe - Trójca)

===
Tutaj zaczyna się sfera hipotez częściowych luźnych:

Jedna hipoteza jest taka, że wszystkie istoty nie będące Bogiem nie mają natury, która jest tak doskonała jak Bóg (choćby dlatego, że gdyby miały to byłyby tożsame z Bogiem?), są wybrakowane względem Boga w naturalnej konstrukcji i w związku z tym jedyny sposób by mogły dociągnąć na tyle na ile się da do tej doskonałości Bożej to jest uzyskiwanie łaski (forma przypadłościowa (nieistotowa/niesubstancjalna/nadprzyrodzona) istoty duszy).

Ta łaska jest to dar od Boga, nie sposób aby ktokolwiek ją zdobył jakimikolwiek środkami sam. Pokorna ("widząca prawdę") dusza widzi swoje niedobory i zwraca się do Boga o łaskę by Bóg uzupełnił te braki.

Jeżeli dusza ma w sobie pychę (nieprawdę, czyli grzech, który jest korzeniem wszystkich) i przypisuje sobie autorstwo swojej dobroci (kłamstwo, bo całe dobro pochodzi od Pierwszej Przyczyny), to nie może się zjednoczyć z Prawdą, bo żyje w fałszu. A przez zjednoczenie z Bogiem osiąga szczęście. Szczęście wymaga pokory (prawdy).

Ale jak sprawić, by dusza zechciała uznać, że nie jest autorem swojego dobra?

Mamy 4 rodzaje pychy wg św. Tomasza z Akwinu:
1) ja mam
2) ja zdobyłem
3) ja zasłużyłem
4) tylko ja

ad. 1) fałsz, zostanie Ci pokazane, że nie masz
ad. 2) fałsz, zostanie Ci pokazane, że to jest dar
ad. 3) fałsz, zostanie Ci pokazane, że to nie za zasługi, tylko z miłości Boga
ad. 4) fałsz, zostanie Ci pokazane, że nie tylko Ty się liczysz, kto się wywyższa...

Wiara, nadzieja, miłość, są to cnoty wlane. Bóg może je dać i odebrać.

Wiara jest darem Boga.
Miłość jest darem Boga.

Za pychę (korzeń grzechów) mogą zostać odebrane. Bo bez pokory (prawdy) szczęścia nie będzie.

1 Koryntian 4
i niech nikt w swej pysze nie wynosi się nad drugiego. Któż będzie cię wyróżniał? Cóż masz, czego byś nie otrzymał? A jeśliś otrzymał, to czemu się chełpisz, tak jakbyś nie otrzymał

Łukasz 1
51 On przejawia moc ramienia swego,
rozprasza [ludzi] pyszniących się zamysłami serc swoich.
52 Strąca władców z tronu, a wywyższa pokornych.
53 Głodnych nasyca dobrami, a bogatych z niczym odprawia.

Jak ktoś się upiera przy fałszu to cierpi. Nie może się zjednoczyć z Prawdą.

Wtedy może właściwe podejście:
"Nie mam nic Boże. Proszę pożycz na wieczność."

wujzboj

Semele

Dużo tego zła.

Mamy to zło olewać bo według Ciebie czeka nas za to nagroda w niebie?

Zrymowało mi się 😉🙂😘

wujzboj

Semele

Ok. Ja nie wierzę. Dlatego jestem zwolenniczką załatwiania różnych spraw w życiu doczesnym. Wiem, że nie wszystko się uda. Ale jak najmniej czekania na opatrzność.
Fakt, że bywamy bezradni, wtedy zdać się na los i mieć nadzieję.

Zawsze liczę na pomoc innych ludzi. I nie chodzi tu o zawieszanie się na nich.

wujzboj

Semele

wujzboj

Sam w sobie - nie. Powiedziałbym (jako wierzący w Boga), że to wyraz zaufania udzielonego przez Boga ateiście.

linoskoczek

Semele

Katolikus

Semele

wujzboj

Michał Dyszyński

Semele

Czy ateiści przychodzący na świnię powinni znać nauczanie Kościoła?

Skąd przypuszczenie, że je znają, jeśli tego nauczania nie znają we wszystkim także katolicy?

wujzboj

Michał Dyszyński

wujzboj

W sumie sprowadza się do to (technicznie uściślonego) wymogu dopasowania sposobu prowadzenia argumentacji do rozpoznanych potrzeb odbiorcy.

Michał Dyszyński