ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Kontakt z dyskutantem buńczucznym, narzucającym inwazyjnie oceny choć może być frustrujący dla osób pragnących się jakoś dogadywać w dyskusji, ma pewne swoje zalety w kontekście TRENINGU MENTALNEGO.
Taki inwazyjny dyskutant prędzej czy później przekracza granicę groteski, absurdu w formułowaniu swoich uwag. Szczególnie postawa wmawiania komuś intencji, nazywania pejoratywnie postaw, które przecież wiemy, jakie mamy, jest dla treningu mentalnego cenną okazją do okazania swojej woli trwania w tym, co słuszne. Im bardziej groteskowym zarzutom podlegamy, tym wyraźniej widzimy, że wola trwania przy swoim (o ile jest słuszne) powinna być mocna, orientująca się w zagrożeniach, doskonalona przez cały czas.
Buńczuczne postawy tych, którzy przekraczają granice groteski w napastliwości, jednocześnie stawiają swoistą kropkę nad "i" wobec wątpliwości względem samego siebie. Wątpienie w swoje rozpoznania jest w jakiś sposób dobre, ma w sobie wyraźny aspekt pokory. Ale nie można wątpić w nieskończoność. W którymś momencie trzeba odhaczyć pewne poziomy nawet nieabsolutnego ustalenia jakiejś prawdy i powiedzieć sobie coś w stylu: "może i nie wszystkie wątpliwości tu rozstrzygnąłem, ale nie mogę już utrzymywać tej decyzji w wiecznym zawieszeniu, więc opowiadam się za opcją ..."
I właśnie gdy widzimy, że zarzuty wobec nas są aż tak bardzo absurdalne, manipulatorskie, naciągane, pozbawione uczciwego postawienia sprawy, spływa na człowieka rodzaj spokoju i pewności. Widząc, że to, co wystąpiło przeciw naszym poglądom jest po prostu śmieszne, dostajemy impuls do tego, aby przy tym swoim już stać niewzruszenie.

fedor

Michał Dyszyński

Od pewnego poziomu buńczuczności dyskutant zaczyna działać jak w amoku. Buńczuczność bowiem sama się nakręca, działa w dodatnim sprzężeniu zwrotnym. Buńczuczny działa w emocjach, a emocje mają skłonność do samonakręcania się, więc to pierwsze przekonanie buńczucznego "ja mam rację, bo to ja, bo ja mam zawsze rację" umacnia się za każdą jego buńczuczną wypowiedzią, która przecz buńczucznego jest odbierana jako zwycięstwo, czyli też i potwierdzenie, że się miało rację.
Buńczuczny prawie niczego nie weryfikuje obiektywnie, nie nawiązuje relacji krytycznej z zewnętrznymi mechanizmami ocennymi, tylko wszelkim potwierdzeniem zarządza sam. Sam swoje ogłasza, a potem sam sobie ogłasza to ogłoszenie zasadnym, kładącym argumenty oponenta, zwycięskim.
W pewnym momencie dla zewnętrznego obserwatora buńczuczny przekracza granice groteski, jest skompromitowany jako wiarygodny dyskutant. Ale im bardziej buńczuczny zewnętrznie jest skompromitowany, tym bardziej we własnych odczuciach buńczuczny będzie się uznawał za tryumfatora, za tego, kto zaprezentował "kładące argumenty". Bo buńczuczny funkcjonuje już w amoku sampotwierdzania, już tak się nakręcił ku swojemu "zwycięstwu", że ODCZUCIE TEGO ZWYCIĘSTWA GENERUJE WYŁĄCZNIE W OPARCIU O WŁASNE NASTAWIENIE.

fedor

Michał Dyszyński

fedor

Michał Dyszyński

Tego, co człowiek ma w intencjach, myślach nie da się udowodnić komuś innemu. Przynajmniej aktualna technologia nie umożliwia zajrzenia do ludzkich myśli, aby z tego potem wygenerować jakiś raport, czy ktoś sobie o czymś pomyślał, albo nie pomyślał.

Bazując na powyższym spostrzeżeniu chyba uzasadnioną jest teza, iż wypowiadanie się o intencjach innych niż własne, jest wysoce spekulatywne, obarczone silnie potencjalnym zarzutem o myślenie życzeniowe, o fantazjowanie na ów temat, a na na pewnie trudno jest takie wypowiadanie się uznać za wynikające z faktów.
Dlatego też skłonność do takiego domniemywania cudzych intencji, wyrokowania o tym, co ktoś pomyślał (nawet wbrew deklaracjom tego ostatniego) traktuję jako bardzo silny symptom, iż osoba tę postawę przejawiająca jest właśnie taką buńczuczną, lekceważącą obiektywną prawdę, życzeniowo traktującą swoje rozpoznania.
Buńczuczny jest życzeniowy w większości swoich przekonań i rozpoznań. Czasem owa życzeniowość bywa w pewien sposób odwrócona, albo ma ukryty swój główny motyw - np. niejeden życzeniowo myślący będzie się lubował, nawet epatował obrazami cierpień, albo głosił filozofię daleko posuniętego rygoryzmu (co ktoś mylnie może odebrać jako postawę pokornego uniżania się wobec tych rygorów), jednak zwykle prędzej czy później okazuje się, iż jest to forma gry o bycie uznanym przez obserwatorów za lepszego, może twardszego, zdolnego do poświęceń, zaś te rygoryzmy zwykle okazują się być na pokaz, nie są związane ze szczerym - całościowo się objawiającym w postawach - wyborem.

Domniemywający masywnie i stwierdzający arbitralnie o czymś, do czego potwierdzonej wiedzy po prostu nie może posiadać, naciąga fakty i okoliczności, czyli manipuluje, przekracza granicę kłamstwa.
Ktoś może powiedzieć, że skoro wypowiadający się o czymś, do czego nie ma podstaw, świadomie nie odwraca faktów, że przecież występuje niezerowe prawdopodobieństwo poprawności jego przekonań, jednak takie tłumaczenia jest mocno naciągane. On przecież dobrze wie, że głosząc życzeniową wersję spraw, jednocześnie buduje obraz na swoją korzyść. To, że nie ma pewności, iż ten obraz jest fałszywy, nie zwalnia go z odpowiedzialności za weryfikowanie tego, co światu "sprzedaje" jako informację. Każdy, kto wymóg prawdy i odpowiedzialności za słowo taktuje poważnie, nie będzie głosił swoich domniemań jako stwierdzonych faktów i okoliczności.
Dlatego ja właściwie już od lat ten aspekt wypowiadania się autorytatywnie o intencjach i myślach innych ludzi (szczególnie w sposób przeczący deklaracjom tych ostatnich) traktuję jako bardzo silne wskazanie na to, że mam do czynienia z osobą wysoce niewiarygodną.

fedor

Michał Dyszyński

fedor

Michał Dyszyński

fedor

Michał Dyszyński

fedor

Michał Dyszyński

fedor

Michał Dyszyński

Obserwując zachowania buńczucznych, widząc jak jałowe są te lanse na zwycięstwo, przy jednoczesnym porzuceniu realnego zajęcia się problemami, w człowieku wzrasta pragnienie okazania postawy dokładnie odwrotnej, zablokowania sobie na zawsze opcji takiego błędu. Jeśli bowiem inni skusili się na ten lans zamiast prawdy, to i mi też może coś podobnego grozić, skoro inni mentalnie upadli, to znaczy, że zagrożenie jest realne.

Stawiam sobie często to pytanie: co jest istotą tej pokusy, która sprawia, że część osób polegnie mentalnie i zrezygnuje z uczciwego poszukiwania prawdy?
- Chodzi o tę istotę, o to, co na pewno jest też i we mnie, a co należałoby przypilnować, aby się nie aktywowało. :think:

Mam kilka hipotez:
1. Buńczuczny dlatego prawdę zlekceważył, bo ma tak nieodpartą emocję wołającą o zwycięstwo, tak silnie się związał z instynktem dominacji, że postawa "wszystko i zawsze czynić siłowo, wykazując personalną przewagę" stała się bogiem w jego psychice.
2. A może buńczuczny dlatego jest taki ostentacyjnie arbitralny, że został przez życie złamany? Może to jest objaw desperacji, histerii?
3. Może buńczuczny dlatego wzgardził łagodnością, adekwatnością i precyzją intelektualną, bo pragnie ponad wszystko stałej relacji z władczością jako taką. Coś w nim, w środku nakazuje mu budowanie sobie w emocjach coraz do nowych układów, w których musi być zawsze ten dominator i ten zdominowany. Procedowanie władzy samej w sobie jest dla niego niezbywalnym paradygmatem myślenia i odczuwania?...

Mam jeszcze kilka hipotez przyczyn owego upadku mentalnego buńczucznych, a być może nigdy nie dojdę tego upadku przyczyn. Ale ważniejsze jest co innego - samemu się wybronić, samemu w ten sposób nie upaść. :nie:

Jak nie upaść, jak nie stoczyć się w chaos mentalny, w którym emocja dominacji i zwyciężania nadpisuje to, co przybliża do prawdy, co jest rozumne?...
- Moją odpowiedzią byłoby: unikać praktycznie wszystkich form twardości głoszenia.
"Unikać" odnosi się bardziej do sfery mentalnej, niż do tego, co jest okazywane na zewnątrz. Czasem, z przyczyn społecznych, z powodu tego, że ludzie czegoś oczekują, a bez tego nie zrozumieli by ważnych rzeczy, trzeba okazać twardość. Więc i ja nieraz twardość okażę - DLA LUDZI, GDY NIE WIDAĆ INNEGO WYJŚCIA.
Ale co innego jest w świecie własnego umysłu - tu twardość jest po prostu porażką, z zasady jest błędem. Moc jest w zrozumieniu, w łagodności, w wycofaniu chciejstw, czyli w uznaniu tego, co jest obiektywnie. Moc jest w UWZGLĘDNIENIU, czyli w ŚWIADOMOŚCI każdego najdrobniejszego aspektu rzeczy. Moc jest w tym, aby nie uronić najmniejszego, niedostrzeganego, które jednak JEST. Moc jest w niezakłamywaniu, w powstrzymaniu się od uproszczeń, od tej mentalnej wygody, aby pominąć jakiś aspekt rzeczywistości, czyli oszukać, czyli przyjąć wersję wygodniejszą, w pełni dopasowaną do posiadanych słabości, mentalnych ograniczeń, zamiast pokonywać same te ograniczenia.
Buńczuczny, stając przed wyborem "włożyć wysiłek w cierpliwą, nieustępliwą dociekliwość, czy ogłosić się posiadaczem prawdy i zwycięzcą już tu i teraz, nawet gdy ma się ledwie pozory sensu" - wybierze pozory. Buńczuczny nie ma cierpliwości w dociekaniu, w eliminowaniu błędów. Buńczuczny MUSI mieć swoje "zwycięstwo". Więc buńczuczny to zwycięstwo "zdobywa" - zdobywa zwycięstwa w sposób najbardziej prostacki z możliwych - po prostu OGŁASZAJĄC SIĘ zwycięzcą pod byle pretekstem, a potem tylko upierając się przy tym na zabój. Buńczuczny jest od początku do końca jedynie samochwalcą, jest tym, który NIE DOPUŚCIŁ WERYFIKACJI NA BAZIE NIEZALEŻNYCH CZYNNIKÓW. Buńczuczny jest epistemicznym pozerem, jego mentalna struktura to jeden teatr, w którym buńczuczny obsadza coraz to nowych aktorów, grających role polegające na ogłaszaniu buńczucznego lepszym i zwycięskim.
Buńczuczny wygrywa z ludźmi, ale ceną tego zwyciężania z ludźmi jest porażka w jego wnętrzu - w umyśle, w psychice, odczuwaniu, a przede wszystkim w zdolności adekwatnego postrzegania prawdy.

Buńczuczny nie docieka tego, JAK JEST (czyli jaka jest obiektywna prawa), lecz JAK WYMUSIĆ POSŁUCH u ludzi.

Każde moje życiowe spotkanie z buńczucznymi uczy mnie czegoś - czegoś o upadku umysłu, o ludzkiej słabości, o tym, jak emocje i pragnienie wywyższenia tworzą chaos, który blokuje w człowieku zdolność postrzegania prawdy. To jest też ostrzeżenie, to jest jak głos anioła stróża, który mówi: ty też możesz tak upaść, więc bądź czujny!

Michał Dyszyński

Strategię buńczucznego jest tworzenie wypowiedzi SKUPIONYCH NA POWIERZCHOWNYM EFEKCIE.
Buńczuczny nie dba o zasadność, nie przestrzega reguł, ma "gdzieś" prawdę. Buńczuczny walczy, czyli kieruje swoje uwagi z zasady DO OSÓB.
Buńczuczny bazuje na nagromadzeniu w wypowiedzi sformułowań, które WYGLĄDAJĄ na poważne, wiarygodne, krytyczne. Sam ten wygląd, sama powierzchowność jest tu praktycznie jedynym celem. Buńczuczny bowiem w ten sposób wykazuje swoją zdolność wywierania presji osobowej, dla niego prawda nie ma znaczenia, więc jej zasad nie docieka.

fedor

Michał Dyszyński

Dlaczego buńczuczny upada mentalnie w ten sposób, że sprzedaje prawdę za tę grę pozorów o swoim zwycięstwie nad jakimiś tam osobami?
- Dlatego, że nie da się dwom panom służyć.
Pomiędzy postawą zwyciężania, które jest związane z tworzeniem wrażenia i nacisku na ludzi, a postawą wrażliwego, skupionego na precyzji, niedopuszczającego do zakłamań i przeoczeń dociekania prawdy zieje mentalna przepaść. Te postawy są sobie przeciwne w bardzo wielu aspektach.

Aspekt wyboru bodźców
Zwyciężanie skupia się na SILNYCH bodźcach, co z automatu będzie spychało w cień wszystko to, co jest subtelne, co na danym etapie (!) wydaje się być mniej ważne, mniej spektakularne.
Postawa prawdy niczego nie usuwa z rozważań, jeśli tylko owo coś JEST.

Aspekt sprawiania wrażenia
Zwyciężanie (tak na wojnach, jak i w walce pojedynczych person) jest ściśle związane z kamuflażem, oszukiwaniem wroga, czynieniu zmyłek. Walcząc, mimowolnie wdrażamy się do oszustw, do tych niezliczonych zmyłek, tworzenia atrap, które mają wrogowi dać osłabiającego jego rozumowanie sugestie.
Postawa prawdy skupia się czymś odwrotnym niż tworzenie zmyłek i atrap, skupia się na tych zmyłek rozwiewaniu.
Osobowość działa jako pewnego rodzaju całość, jedność, na bazie NASTAWIENIA SIĘ NA COŚ, WDRAŻANIA DŁUGOTERMINOWYCH POSTAW W SOBIE.Jeśli ktoś nastawia się na procedowanie zmyłek, iluzji (z myślą o wrogu), to automatycznie będzie degradował w sobie intencję i postawę dokładnie odwrotna - postawę głębokiego skupienia się na rozwiewaniu złudzeń, dociekaniu istoty, odsiewania wszystkiego tego co myli rozpoznania.
Przynajmniej ja bym sobie nie poradził z tym przeskakiwaniem od czynienia iluzji do za chwilę tych iluzji rozwiewania. Bo każda z tych postaw jest związana z formą higieny mentalnej, blokowania pasożytniczych emocji (co czasem jest rozłożone na etapy, co trwa, co ma jakąś strukturę zależności w sobie), skłaniania się ku dobrym nawykom.

Aspekt samokrytycyzmu
Ale chyba aspektem najbardziej dzielącym postawę buńczuczności od postawę poszukiwania prawdy jest kwestia samokrytycyzmu, zdolności do analizowania swoich błędów, w ogóle dostrzegania ich i diagnozowania wewnętrznych ich przyczyn. To jest aspekt właściwie prawie definiujący te postawy.
I dodam też, że ten aspekt jest związany z odpowiedzią na inne pytanie: czy te wszystkie moje rozważania o "buńczucznych" mają jakąkolwiek podstawę w rzeczywistości?...
Bo może tak jest, że wymyśliłem sobie konstrukt osobowościowy, który funkcjonuje tylko w mojej fantazji, zaś zbiór osób, które spełniają opisywany przez zbiór cech jest pusty?...

Tu by należało chyba wyjaśnić, skąd sobie wziąłem ów konstrukt - wziąłem go z osobistego doświadczenia. Mam w najbliższej rodzinie przynajmniej dwoje osób (poza rodziną kilka innych), które z moich obserwacji pasują pod opisywaną postawę "buńczucznego" - jedna jest wręcz modelowo buńczuczna, druga "się waha", tzn. czasem jest buńczuczna wyraźnie, a czasem "względnie normalna i daje się z nią pogadać" (ta druga ostatnio jakby podlegała ciekawym wewnętrznym przemianom, wygląda, że czasem ujawniają się w niej np. objawy samokrytycyzmu). Więc gdy myślę o "buńczucznych", to prawie zawsze myślę w jakimś stopniu o tym moim (głównie tym pierwszym) rodzinnym przypadku. I właśnie aspekt samokrytycyzmu jest tu papierkiem lakmusowym tej postawy buńczuczności, zaś wspomniana osoba do błędu nie przyznaje się PRAKTYCZNIE NIGDY.
Buńczuczni bowiem jako podstawowy paradygmat stawiają: o moich (nawet tylko potencjalnych!) błędach nie rozmawiamy NIGDY! Błędy popełniają wyłącznie TAMCI!
Jeśli ktoś wykazuje zerowy samokrytycyzm, to jest to bardzo silna przesłanka za tym, że ów ktoś pasuje pod mój koncept "buńczucznego" (w znaczeniu, które w tym wątku omawiam).
Buńczuczny z zasady nie przyznaje się do błędów, z zasady nawet nie dopuszcza do siebie rozważań o MOŻLIWOŚCI błędu w jego wykonaniu. Nawet gdy czysto teoretyczne (nie wskazujące na niego) rozważania zbliżają się do konstatacji "tu mogłem także ja popełnić taki błąd", to buńczuczny błyskawicznie przyjmuje postawę agresywną - wskazuje jakiegoś wroga (zwykle po stronie, która jest źródłem sugestii, iż błąd mógłby się pojawić), a potem już przystępuje do PERSONALNEGO ATAKU NA WROGA.
Buńczucznego po tym się najszybciej poznaje, że w obliczu jakiejś kontrowersji staje się szybko wyniosły, niedostępny intelektualnie (nie rozważa żadnych kwestii nawet teoretycznie), tylko napastliwy i oskarżający w buńczucznym, arbitralnym tonie. Wtedy już są same oskarżenia i nie ma dyskusji, nie ma wskazywania na aspekty, nie spostrzegania zależności, nie ma pochylenia się nad analizą, nad wynikaniami, bo jest już twarde personalne napieranie oskarżycielstwem i napastliwością.
Ja w końcu zmuszony byłem wobec tej osoby buńczucznej z mojej rodziny przyjąć postawę rezygnacji z prób nawiązania szczerego kontaktu, bazującego na wzajemności. Z tą buńczuczną osobą 90% moich reakcji jest dostosowawczych, bazujących na POSTAWIE TERAPEUTY, czyli na zasadzie: nie mówię tego, co szczerze myślę, lecz konstruuję wypowiedź tak, aby omijać mentalne rafy w umyśle i emocjach odbiorcy.

Z buńczucznymi bowiem tak się zdecydowanie najczęściej relacja kończy, czyli na:
- zrezygnowaniu z postawy szczerości
- zablokowaniu OSOBISTYCH OCZEKIWAŃ, że "będzie normalnie, będzie dobrze, będzie szczerze, będzie pragnienie zrozumienia i porozumienia".
- opracowaniu strategii unikania najbardziej destrukcyjnych reakcji buńczucznego.
- ogólnym uznaniu buńczucznego za osobę "specjalnej troski" - traktowanie go niczym małe dziecko, któremu się mówi wyłącznie to, co to dziecko jest w stanie znieść.

Niestety, setki (nawet tysiące) podejmowanych przeze mnie prób nawiązania z buńczucznym relacji na bazie równości i wzajemności, czyli na bazie zasady: ja popełniam swoje błędy, ty popełniasz swoje - nie wpieramy nikomu, że tylko jedna strona zawsze jest winna - wszystkie te próby zakończyły się absolutnym niepowodzeniem.
Buńczuczny jest upośledzony mentalnie w sensie, że nie jest wyjść poza postawę, w ramach której to on napiera, on ogłasza innym, jacy to oni są, on jest bezbłędny, za to jednocześnie on innych cały czas oskarża o wszelkie zło.

fedor

Michał Dyszyński

fedor

Michał Dyszyński

Z dyskutantem, który kituje każdą dyskusję bezkształtną masą argumentów ogólnie napastliwych, coś insynuujących, coś innego arbitralnie stwierdzających bez żadnych podstaw nie sposób jest prowadzić dyskusji na poziomie. Podobnie jak nie sposób jest prowadzić dyskusji z osobą uprawiającą galop Gisha.

Pisałem, że dyskutant posługujący się masą wątpliwej argumentacji nie szanuje swoich partnerów w dyskusji, ale wg mnie najbardziej nie szanuje on SAMEGO SIEBIE.
Jeśli ktoś wątpliwy, życzeniowy argument przedstawia jako swój, to automatycznie się sam zalicza do grona osób o mocno wątpliwym i życzeniowym typie rozumowania.

fedor