ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Wrócę jeszcze do zagadnienia tytułowego - ludzkiej wolności.
Teza: wolność poszerzamy sobie ROZUMIENIEM, ŚWIADOMOŚCIĄ.
Można to zilustrować prostym przykładem: ktoś mający świadomość, że na komputerze jest zainstalowany program do planowania wycieczek, będzie miał jedną opcję do wyboru więcej, gdy sobie takie wycieczki planuje. A więcej opcji oznacza większą wolność.
W skrajnym negatywnym przypadku wolności bardzo rachitycznej, słabiutkiej człowiek nie ma ŚWIADOMOŚCI ALTERNATYW dla tego, jak można zrealizować cel, a wtedy albo w ogóle tego celu nie realizuje, bo nie wie, co robić, albo automatycznie stosuje tę jedną jedyną opcję, którą mu świat narzucił. On tu sam nie jest panem, on nie decyduje.

Jest pewna pokusa odrzucenia daru (boskiego) wolności, wynikającą z przesadnej ocenności, z obawy, że jeśli ktoś wybiera, to z tego tytułu staje się odpowiedzialny za swój wybór. Zatem niektórzy chcą ten aspekt uznania ich za grzesznych wycwaniaczyć w ten sposób, że starają się nie dostrzegać alternatyw dla swojego działania, łapią zawsze to pierwsze, to co na wierzchu, często to, co im odgórnie zlecane. Są to ludzie, którzy bezwiednie (najczęściej) uznali, iż grzech zaniechania jest z zasady mniej "groźny", niż grzech powstający na bazie decyzji. A jeśli się dołożony oskarżycielski, gniewny obraz Boga, który miałby tylko czyhać na to, aby człowieka potępić, to wyjaśnia się, dlaczego w kręgach religijnych o opresyjnych modelu cnotą staje się ślepe posłuszeństwo (jako też rzekomo zwalniające od odpowiedzialności za decyzje), powierzchowność osądów (częściowo związana z emocjonalnością osobowości, a częściowo z ukrytą motywacją posiadania zawsze tej jednej opcji, czyli aby nie było kwestii, że trzeba wybierać i być z ten wybór odpowiedzialnym), a także niechęć do rozwoju świadomości, doskonalenia się (wszak to właśnie oznacza, że człowiek zaczyna mieć podstawy do ważenia przesłanek wyboru, czyli czyni wybory świadomymi, a więc odpowiedzialnymi).

Michał Dyszyński

Katolikus

Co decyduje o tym, kim jesteśmy, co myślimy, jak postępujemy?
Wpływają na to geny, wychowawcy, spotkani ludzie, miejsce dorastania, przeżyte doświadczenia itd.
Na te rzeczy z reguły nie mamy wpływu, a one mają wpływ na nas. Pytanie jak rozumieć ten determinizm? Jakby był na 100% to jasne jest, że człowiek nie ma szans posiadać wolną wolę. Nie da się chyba udowodnić, że coś tu jest na 100%, ale nie jest też tak, że decyzje jakie podejmujemy są w pełni wolne.
Zarówno zwolennicy pełnej wolnej woli i zwolennicy całkowitego determinizmu muszą chyba ustąpić w swoich radykalnych stanowiskach.

Zastanawiam się nad sytuacją ludzi, którzy nie mają zainteresowania zadawania sobie głębszych pytań o życie, nie lubią zastanawiać się nad życiem tylko żyją tym, co im dzień przyniesie. Nie odczuwają potrzeby stawiania sobie pytań z zakresu duchowości, nie mają rozterek egzystencjalnych. Czy to jest w jakimś sensie ich wina? Może po prostu nie zostali przez naturę obdarowani odpowiednimi genami + niewłaściwe (trochę takie prymitywne) wychowanie? Trudno powiedzieć, gdy człowiek zaczyna myśleć nad przyczynami, bo nie brak nam właściwego wglądu..

Michał Dyszyński

wujzboj

Katolikus

Michał Dyszyński w temacie "Bóg naszej realnej wiary" (dział "religie i wyznania") napisał taką myśl, która bardzo mi się podoba i trafia do mojego osobistego notesika od duchowości:

Michał Dyszyński

Katolikus

Michał Dyszyński

Semele

Coś od profesor Szyszkowskiej o wolności

https://youtu.be/LYnRhLkiuBc?si=BWJqihlSU5wisQer