ŚFiNiA

TS7

Katolikus,

Rzymian 6
16 Czyż nie wiecie, że jeśli oddajecie samych siebie jako niewolników pod posłuszeństwo, jesteście niewolnikami tego, komu dajecie posłuch: bądź [niewolnikami] grzechu, [co wiedzie] do śmierci, bądź posłuszeństwa, [co wiedzie] do sprawiedliwości? 17 Dzięki jednak niech będą Bogu za to, że gdy byliście niewolnikami grzechu, daliście z serca posłuch nakazom tej nauki, której was oddano 18 a uwolnieni od grzechu oddaliście się w niewolę sprawiedliwości.

Dzieje Apostolskie 26
18 abyś otworzył im oczy i odwrócił od ciemności do światła, od władzy szatana do Boga.

Św. Tomasz z Akwinu
Augustyn tak się wypowiada „Duch życia, który jest odstępcą i grzesznikiem, jest rządzony przez ducha życia: rozumnego, pobożnego i sprawiedliwego."

I dlatego dobrzy aniołowie mają przełożeństwo nad złymi duchami i nimi rządzą.

Na 1. Bóg poprzez świętych aniołów objawia złym duchom wiele ze swoich tajemnic; bowiem wymaga tego Boska sprawiedliwość, żeby niejedno działo się przez złe duchy: czy to dla karania złych, czy też dla wyćwiki dobrych; tak jak w sprawach ludzkich: ławnicy sędziego wyjawiają katom jego wyrok. A te wyjawiania - ujmowane od strony wyjawiających aniołów - są oświeceniami, jako że odnoszą się do Boga. Natomiast ze strony złych duchów nie są oświeceniami, jako że nie odnoszą ich do Boga, ale do uskuteczniania własnej nikczemności.

Na 2. Święci aniołowie są rzecznikami Bożej mądrości. Stąd to jak Boża Mądrość dopuszcza, żeby źli aniołowie i ludzie czynili niejedno zło, a to ze względu na dobro, które On z tego wywodzi, tak i dobrzy aniołowie nie powstrzymują całkowicie złych od szkodzenia.

Na 3. Anioł, który jest niższy według porządku natury, jest przełożonym nad złymi duchami, mimo że oni według porządku natury są w wyższym rzędzie. Jest tak dlatego, że moc Boskiej sprawiedliwości, której całkowicie ulegają dobrzy aniołowie, jest potężniejszą i ważniejszą niż naturalna moc aniołów.

W dwojaki sposób coś może być przyczyną czegoś. Pierwszy, wprost; drugi, niewprost.

Najpierw niewprost. Tak właśnie działający - przez to, że jest przyczyną jakiegoś przystosowania do jakowegoś skutku - zwie się okazją i przyczyną niewprost owego skutku; to tak jakby się powiedziało: ten, kto wysusza drewna, jest przyczyną ich palenia się. I w ten to właśnie sposób należy mówić, że diabeł jest przyczyną wszystkich naszych grzechów. On to przecież podjudził pierwszego człowieka do zgrzeszenia, a z tego grzechu - jako jego następstwo - została w całym ludzkim rodzaju jakaś skłonność do wszystkich grzechów W tym też znaczeniu należy rozumieć wypowiedź Damascena i Dionizego.
Coś jest wprost przyczyną jakiejś rzeczy, gdy wprost działa do jej uskutecznienia. I w ten sposób diabeł nie jest przyczyną wszelkiego grzechu. Nie wszystkie bowiem grzechy są popełniane za poduszczeniem diabła, ale niektóre pochodzą z naszej wolnej woli i ze skażenia ciała.
&

itd.

Katolikus

Co? Nic z tego nie rozumiem.

Z tych formułek nic jasnego mi tu nie wynika. Niby Bóg rządzi wszystkim, ale w sumie to jakby pewne rzeczy były poza Jego kontrolą? Nie rozumiem. Może wyjaśnij, jak ty to rozumiesz.

Michał Dyszyński

Tu mi się skojarzyło...

TS7

Katolikus,

Dam cytaty z komentarzem.

Bóg porusza wszystkim albo pośrednio albo bezpośrednio.

TzA
Augustyn pisze:
„Bóg zharmonizował ze sobą wszystkie części: nie tylko nieba i ziemi, nie tylko człowieka i anioła, lecz także części wnętrza najmniejszego i wzgardzonego żyjątka, drobniutkiego upierzenia ptactwa, kwiatu, ziela i listków drzewa”. Wszystko więc podlega Jego rządom.
&

Ale mamy też takie coś co nazywa się wola, co niektórzy mylą z "byciem swoją Pierwszą Przyczyną". Należy zrozumieć czym wola jest, a czym nie jest.

Mamy tutaj niejako definicję, co to znaczy "przymus"/"zmuszać" (ważne do zrozumienia):

TzA
Rzecz poruszana przez kogoś innego wtedy uchodzi za PRZYMUSZONĄ, gdy jest poruszana wbrew WŁAŚCIWEJ dla tejże rzeczy SKŁONNOŚCI.

NIE uchodzi natomiast za przymuszoną, gdy jest z zewnątrz poruszana przez TEGO, KTO DAJE tejże rzeczy WŁAŚCIWĄ dla niej SKŁONNOŚĆ.
&

Czyli to, że ktoś Tobą porusza zgodnie z Twoją wolą
/decyzją/celem (np. wiezie Cię samochodem tam gdzie chcesz jechać) nie jest przymusem.

TzA
Podobnie jest z ciałem ciężkim: nie jest pod przymusem, gdy jest poruszane w dół przez tego, kto jest przyczyną jego powstania. Tak więc Bóg, poruszając wolę, nie zmusza jej, bo daje jej właściwą dla niej skłonność.
&

Nie jest przymusem, gdy ktoś pomaga Ci robić to czego chcesz, co uważasz za dobre.

TzA
Poruszać się DOBROWOLNIE to poruszać się samemu, TJ. BYĆ PORUSZANYM przez pierwiastek wewnątrz tkwiący. Aliści ów pierwiastek wewnątrz tkwiący może pochodzić od jakiegoś początku zewnętrznego. I tak też ‘PORUSZAĆ SIĘ SAMEMU’ ORAZ ‘BYĆ PORUSZANYM PRZEZ KOGOŚ INNEGO’ NIE SĄ ZE SOBĄ SPRZECZNE.
&

Jeżeli nauczyciel podpowiada Ci co należy robić, aby osiągnąć cel który chcesz osiągnąć, to nie zmusza Cię. Dostajesz instrukcje, które chcesz wypełniać, postrzegając je jako dla Twojego dobra.

Jeżeli miałbyś cybernetyczne ciało podłączone do komputera, który by odczytywał Twoją wolę gdzie chcesz iść i ten komputer na tej podstawie sterowałby tym ciałem, to trudno powiedzieć, że komputer Cię zmusza, że chcesz gdzieś iść.

Bóg stworzył anioły i człowieka. W całości.

TzA
Nauczyciel porusza myśl ucznia. Otóż w psalmie wyrażono się, że Bóg „uczy człowieka mądrości”. A zatem Bóg porusza myśl człowieka.

Bóg porusza stworzoną myśl przez to, że daje jej władzę czy zdolność (virtutem) do myślenia: naturalną lub naddaną, oraz przez to, że wraża w nią formy myślowe, no i jedno i drugie trzyma i zachowuje w istnieniu.

Na 1. Czynność myślenia pochodzi od myśli, w której przebywa jako od drugiej przyczyny, zaś od Boga - jako od pierwszej przyczyny. To On przecież udziela myślącemu tego, iż może myśleć.
&

"Myśli pochodzą od Boga jako początku."

Relacje aniołów:

TzA
jeden anioł oświeca drugiego.

anioł NIE może zmieniać woli drugiego anioła.

Dionizy tak pisze: „Takie jest nieodwołalnie ustanowione prawo Boga, że niżsi mają być z powrotem prowadzeni do Boga przez wyższych”.

Nigdy niżsi aniołowie nie oświecają wyższych, ale zawsze wyżsi oświecają niższych.
&

A teraz wpływ aniołów na ludzi:

TzA
Dionizy twierdzi, że objawienia spraw Bożych docierają do ludzi za pośrednictwem aniołów. Te zaś objawienia - jak wyżej powiedziano - są oświeceniami. A więc aniołowie oświecają ludzi.
&

A na wolę:

TzA
działać na wolę i zmieniać ją jest znamienną cechą samego tylko Boga, w myśl słów: „Serce króla w ręku Jahwe, On zwraca je dokąd [sam] chce”.
&

Czyli aniołowie nie mogą bezpośrednio kierować wolą ludzką, tylko sam Bóg.

Ale za to mogą działać na ludzie przez wyobraźnię:

TzA
to, co ukazuje się nam we śnie, widzimy w wyobraźni. Otóż aniołowie objawiają niejedno ludziom we śnie; przykładem anioł ukazujący się we śnie św. Józefowi. A więc anioł może oddziaływać na wyobraźnię.
&

Mogą też działać na zmysły:

TzA
Księga Rodzaju opisuje, jak aniołowie, którzy zburzyli Sodomę, „porazili Sodomitów ślepotą tak, iż drzwi znaleźć nie mogli”. Podobnie Księga Królewska pisze, że Elizeusz - pozbawiwszy ich wpierw wzroku - zaprowadził Syryjczyków do Samarii
&

===

Także należy zrozumieć różnice między wolą a "byciem swoją Pierwszą Przyczyną". I należy rozróżniać "przymus" jako "coś się dzieje wbrew temu co chcę aby się działo", a nie "nie jestem swoją Pierwszą Przyczyną, tylko ktoś inny daje mi władzę myślenia i woli i porusza tymi władzami zgodnie z tym co uważam za dobre".

Bóg jest Pierwszą Przyczyną człowieka (w tym działania, myślenia, woli), a nie człowiek. To samo z aniołem. I jak ktoś nie ma choroby typu "ja chcę być moją Pierwszą Przyczyną" to nie ma problemu. Ponieważ celem życia człowieka jest być szczęśliwym, a nie stać się swoją Pierwszą Przyczyną (Bogiem). Jeżeli ktoś tego nie akceptuje to tylko idzie w "chorobę psychiczną" (fałsz, samo-oszukiwanie się). Nie jest jednak możliwie zjednoczyć się z Bogiem (co jest źródłem Szczęścia prawdziwego) ponieważ Bóg jest Prawdą. Nie da się zjednoczyć z Prawdą żyjąc w kłamstwie.

Mamy odwrócenie sensu. Zamiast szukać szczęścia w Bogu, ktoś szuka go na własną rękę gdzieś indziej. Ale nie znajdzie nic lepszego od Boga, więc będzie nieszczęśliwa. Ale upiera się, że wie lepiej, no to szuka dalej i ciągle jest niezadowolona. No bo dopóki nie uzna, że Bóg jest Szczęściem i jedynym jego źródłem, nie spocznie.

A jak się zatnie w uporze, że wie lepiej co jest dla niej dobre, no to w teorii może tak się zaciąć na wieczność. (piekło?)

Więc co jest problemem? Uznanie, że Bóg wie lepiej. (po-słuszeństwo)

- "Po-słuchaj mnie."
- "Nie będę Cię słuchał. Ja chcę sam."

po-słuszny -> słuchający?

A fakt jest faktem. Bóg jest stwórcą, jest Pierwszą Przyczyną i tego nie przeskoczysz inaczej jak wpadając w kłamstwo/fałsz, kiedy człowiek przypisuje sobie bycie źródłem swojego dobra. Tzw. pycha, grzech z którego pochodzą wszystkie.

1) ja mam (a w rzeczywistości nie mam)
2) ja zdobyłem (własną pracą, nie dar, nikt nie pomógł)
3) ja zasłużyłem (praca, wiedza, czyny, nie dar łaski)
4) tylko ja (wywyższenie nad innych)

Bóg wszystkim kieruje, ale nie zaprzecza to, że drugie przyczyny też działają mocą Boga i pośredniczą. Zgodnie z wolą, co nie znaczy "autonomicznie od Boga".

Bóg dopuszcza pewne braki dobra tymczasowo dla dobra wiecznego. A ponieważ pycha jest źródłem wszystkich grzechów, to dopóki ktoś będzie się upierał, że "może coś bez Boga (tym bardziej dobrego) uczynić", to może być tak, że nie będzie mógł, aby się przekonał, że nie może i przestał żyć w kłamstwie. Jeżeli ktoś się zatnie w uporze, że może, no to w teorii może w takim stanie nieszczęścia zostać na wieczność z własnej przewrotności. (piekło?)

Katolikus

No dobra, to odpowiem na to, co rozumiem, albo wydaje mi się, że rozumiem.

TS7

Michał,

Może to jest część Twojej odpowiedzi:

Jan 8
w prawdzie nie wytrwał, bo prawdy w nim nie ma. Kiedy mówi kłamstwo, od siebie mówi, bo jest kłamcą i ojcem kłamstwa.
&

Masz też tutaj opinie:

Tomasz z Akwinu
Artykuł 3
CZY DIABEŁ PRAGNĄŁ BYĆ JAK BÓG?

Wbrew temu Izajasz wkłada w usta diabła słowa: „Wstąpię na niebiosa ... podobny będę do Najwyższego”.

Augustyn zaś pisze o nim, że nadęty pychą „chciał żeby go nazwano Bogiem”.

Odpowiedź:
Nie ulega wątpliwości, że szatan pragnął być jak Bóg i tym zgrzeszył;

a można to dwojako rozumieć: pierwsze, przez równanie; drugie, przez upodobnienie.

Otóż anioł nie mógł pragnąć być jak Bóg przez zrównanie, gdyż naturalnym poznaniem wiedział, że jest to niemożliwe: do tego jego pierwszego grzechu nie poprzedził nawyk czy usprawnienie, ani namiętność zaślepiająca jego zdolność poznawczą tak, żeby - jak się to niekiedy dzieje u nas - myląc się czy uchybiając w poszczególnym wypadku, wybrał to, co niemożliwe.

A gdyby owo zrównanie z Bogiem było możliwe, co wtedy? Wtedy godziłoby to w naturalne pragnienie zachowania swojego bytu; a nie byłby on zachowany, gdyby przemienił się w inną naturę. Stąd żadna rzecz o naturze niższego szczebla nie może pożądać natury wyższego szczebla; osioł np. nie pożąda być koniem; gdyby bowiem przemienił się w wyższego szczebla naturę, przestałby być sobą. Co do tego dajemy się ponieść wyobraźni.

Ponieważ człowiek pragnie wznieść się na wyższy poziom pod względem uzupełniających wartości, które mogą róść bez zaniku podmiotu, wydaje się niejednemu, iż może pragnąć natury wyższego szczebla, do czego dojść nie może inaczej, jak tylko przez zanik swojego bytu.

Otóż dla każdego jest jasne, że Bóg góruje nad aniołem nie pod względem jakowychś przypadłości, ale pod względem stopnia natury.

Podobnie i jeden anioł góruje nad drugim aniołem. Stąd niemożliwe jest, żeby anioł niższy pragnął być równy wyższemu; a cóż dopiero, żeby pragnął być równym Bogu.

W podwójny zaś sposób może ktoś pragnąć być jak Bóg przez upodobnienie:

1) Pierwsze, gdy chce upodobnić się do Boga w tym, do czego z natury jest sposobny; i w takim też wypadku nie grzeszy; byle tylko pragnął osiągnąć podobieństwo Boga z zachowaniem należytego porządku, mianowicie żeby je miał od Boga.
Grzeszyłby wszakże, gdyby pragnął być podobny do Boga na podstawie sprawiedliwości: poniekąd własną mocą, a nie mocą Bożą.

2) Drugie, gdy pragnie upodobnić się do Boga w tym, do czego z natury nie jest sposobny; np. gdyby pragnął stwarzać niebo i ziemię, co, wiadomo, przysługuje li tylko Bogu; i takie pragnienie byłoby grzeszne. I w ten to właśnie sposób szatan pragnął być jak Bóg.
Nie pragnął zatem upodobnienia do Boga w tym, żeby nikomu bezwzględnie nie podlegać; w takim bowiem razie pragnąłby również i swojego nieistnienia; bo, wiadomo, o tyle każde stworzenie może istnieć, o ile Bóg udziela mu istnienia i w tymże istnieniu je zachowuje.

Jego więc pragnienie upodobnienia się do Boga polegało na tym, że
1° jako celu ostatecznego pragnął tego szczęścia, do którego mógł dojść siłą własnej natury, odwracając swoje pragnienie od szczęścia nadprzyrodzonego, które otrzymuje się z łaski Bożej.

A jeśli 2° jako celu ostatecznego pragnął tego upodobnienia do Boga, jakie bywa dawane z łaski, to chciał go mieć siłą własnej natury, nie zaś za Bożą pomocą według zarządzenia Bożego. Jest to zgodne z opinią Anzelma, który utrzymuje, że anioł pragnął tego, do czego by doszedł, gdyby wytrzymał.

Oba te mniemania wychodzą na jedno: według obu szatan pragnął zdobyć ostateczna szczęśliwość własnymi siłami - a to przysługuje wyłącznie Bogu.

Ponieważ zaś to, co istnieje samo przez się, jest początkiem i przyczyną tego, co istnieje dzięki czemuś innemu, dlatego w następstwie

3° szatan pragnął mieć jakąś władzę nad innymi: i w tym również chciał występnie upodobnić się do Boga. W świetle tego jasne są odpowiedzi na wszystkie zarzuty.
&

Michał Dyszyński

TS7

Michał Dyszyński

TS7

"Jahwe to nie jakiś bóg grecki, żeby mu choć fasolkę jedną z Nieba ukradli."

Abdiasz 1
2 «Spójrz! Małym uczyniłem cię wśród narodów.
Wzgardzony jesteś ogromnie.
3 A pycha serca twego zwiodła ciebie,
który mieszkasz w jaskiniach skalnych,
który na wysokości założyłeś swoją siedzibę,
który mówisz w swym sercu:
"Któż mię strąci na ziemię?"
4 Choćbyś wzniósł się jak orzeł,
i choćbyś nawet między gwiazdami założył swoje gniazdo -
stamtąd Ja strącę ciebie -
wyrocznia Pana.

Izajasz 30
16 Owszem, powiedzieliście: "Nie, bo na koniach uciekniemy!"
- Dobrze, uciekniecie! -
"I na szybkich [wozach] pomkniemy!" -
Dobrze, szybcy będą ci, którzy pogonią za wami!

Psalm 127
Jeżeli Pan domu nie zbuduje,
na próżno się trudzą ci, którzy go wznoszą.
Jeżeli Pan miasta nie ustrzeże,
strażnik czuwa daremnie.
2 Daremnym jest dla was
wstawać przed świtem,
wysiadywać do późna -
dla was, którzy jecie chleb zapracowany ciężko;
tyle daje On i we śnie tym, których miłuje.

Michał Dyszyński

TS7

Udoskonalanie się polega na upodabnianiu się do Boga, do Jezusa Chrystusa. W tym celu na usuwaniu grzechu. ("choroby psychicznej"/wad) Cały grzech pochodzi z choroby pychy (kłamstwa/nieprawdy/wywyższania się). Udoskonalanie się polega na usuwaniu kłamstw/nieprawdy z człowieka.

Mateusz 11
28 Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię. 29 Weźcie moje jarzmo na siebie i uczcie się ode Mnie, bo jestem cichy i POKORNY SERCEM, a znajdziecie ukojenie dla dusz waszych. 30 Albowiem jarzmo moje jest słodkie, a moje brzemię lekkie».

Tomasz z Akwinu wyróżnił 4 typy tej choroby pychy (modyfikacja dla czytelności):
1) ja mam (wmawiam sobie czy innym posiadanie dobra którego nie posiadam, np. mówię że mam miłość gdy jej nie mam tylko jakąś podróbę)
2) ja zdobyłem (bez pomocy Boga, sam to zrobiłem, nikt mi nie pomagał)
3) ja zasłużyłem (czyli nie, że dostałem jako łaska, tylko zapracowałem własnymi siłami i teraz "mi się należy jak psu buda i Bóg łaski nie robi")
4) tylko ja (chęć wywyższania siebie cechami czy osiągnięciami, czyli poniżania innych)

Usuwając z siebie te urojenia/kłamstwa/fałsze/skłonność wywyższania się, udoskonalasz właśnie osobowość. To jest korzeń zepsucia osobowości.

Miłością Boga do człowieka jest właśnie to, żeby usuwać z ludzi ten korzeń wszystkich wad/"grzechów". W ten sposób udoskonala osobowość człowieka usuwa fałsz/kłamstwo. A gdy człowiek ustawia swoją wolę zgodnie z wolą Boga (Miłość Boga to właśnie siła jednocząca wolę ludzką z Bożą) wtedy cała reszta będzie człowiekowi dana:

1 Jan 5
14 Ufność, którą w Nim pokładamy,
polega na przekonaniu,
że wysłuchuje On
wszystkich naszych próśb ZGODNYCH Z JEGO WOLĄ.
15 A jeśli wiemy, że wysłuchuje wszystkich naszych próśb,
pewni jesteśmy również posiadania tego, o cośmy Go prosili.

Jeżeli ustawisz wolę zgodnie z wolą Bożą to dostaniesz wszystko o co prosisz (Bóg jest Wszechmogący), gdy nie będzie w Tobie zepsucia grzechu, pochodzącego z Pychy. Gdy Twoje prośby nie będą wynikać z zepsucia.

Jakie inne udoskonalenie osobowości sugerujesz niż to które mówi, że jak je osiągniesz/przyjmiesz (pokora/prawda, brak Pychy/kłamstwa/wywyższania się), to wtedy dostaniesz wszystko czego chcesz od Boga Wszechmogącego?

Twoim zadaniem jest zjednoczyć wolę z Wolą Bożą (za pomocą Miłości wlanej, łaski nadprzyrodzonej). Wtedy całą resztę dostaniesz.

Mateusz 23
11 Największy z was niech będzie waszym sługą. Kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się poniża, będzie wywyższony.

Semele

Ludzka wolność zaczyna się poza kościołem.

TS7

Zupełnie na odwrót. Uczestnictwo w kościele jest dobrowolne. (ale ma konsekwencje duchowe rezygnacja) Jeśli ktoś twierdzi inaczej w XXI wieku to jest kłamcą lub ktoś mu wpoił błędną opinię/traumę. (może rodzina zaburzona zmuszała albo zaburzony kapłan)

Żyjemy w czasach wojny słownikowej, ale jest to tak wtopione w kulturze, że może być niewidzialne. Pojęcia są wykrzywiane, by ludziom prać umysły. I się udaje, ludzie używają pojęć odwróconych jako standard nie widząc w tym błędu.

[link widoczny dla zalogowanych]

Katechizm
1731 Wolność jest zakorzenioną w rozumie i woli możliwością działania lub niedziałania, czynienia tego lub czegoś innego, a więc podejmowania przez siebie dobrowolnych działań. Dzięki wolnej woli każdy decyduje o sobie. Wolność jest w człowieku siłą wzrastania i dojrzewania w prawdzie i dobru; osiąga ona swoją doskonałość, gdy jest ukierunkowana na Boga, który jest naszym szczęściem.

1732 Wolność, dopóki nie utwierdzi się w pełni w swoim najwyższym dobru, jakim jest Bóg, zakłada możliwość wyboru między dobrem a złem, a więc albo wzrastania w doskonałości, albo upadania i grzeszenia. Charakteryzuje ona czyny właściwe człowiekowi. Staje się źródłem pochwały lub nagany, zasługi lub winy.

1733 Im więcej człowiek czyni dobra, tym bardziej staje się wolnym. Prawdziwą wolnością jest tylko wolność w służbie dobra i sprawiedliwości. Wybór nieposłuszeństwa i zła jest nadużyciem wolności i prowadzi do "niewoli grzechu".
&

Człowiek w standardzie ma "wolność do czynów wadliwych/szkodliwych". Jest wybrakowany/uszkodzony. Zwiększenie wolności polega na zwiększeniu możliwości robienia tego co dobre.

Wzrost możliwości czynienia tego co dobre Bóg udostępnia za pomocą łaski. Człowiek bez łaski nie może czynić dobra nadprzyrodzonego. Więc jest "zniewolony w naturze" i "chorobach psychicznych".

Łaska jest udzielana w standardzie poprzez Kościół. (istnieje łaska darmo dana, ale też dla pożytku Kościoła) Kto wychodzi z Kościoła ten odsuwa się od dostępu do łaski dającej większą wolność, więc traci możliwość zwiększania wolności wewnętrznej nadprzyrodzonej.

Także tu mamy konflikt między dwiema wolnościami:
1) wolność do czynienia zła (niewola nieszczęścia)
2) wolność do czynienia dobra ("niewola dobra")

złowolność vs. dobrowolność

fedor

Michał Dyszyński

TS7

Michał,

Michał Dyszyński

TS7

Aha. No to może skrótowo spróbuję fragment.

===

Teza była, że środkiem do celu jest usuwanie grzechu (choroby duszy/psychicznej). Dlatego, że grzech jest hamulcem doskonalenia duchowego.

A że korzeniem każdego grzechu jest pycha (nieprawda), to wskazane jest uderzać od razu w ten korzeń, aby ścinać całe drzewa. Dlatego, że jeżeli skupiasz się na walce z czymś innym to mogą być pozory dobra, ale zakrada się pycha w tym "dobru". Pycha to nieprawda. Tomasz z Akwinu wyróżnił 4 rodzaje tej pychy, co daje przepis czego w sobie szukać, aby to zwalczać.

Jak to zwalczasz to otwiera się droga do łaski. Bóg łaską daje wiarę, nadzieję i miłość, które to cnoty wlane doskonalą osobowość. (czyli to co chcesz)

skrótowo:
usuwanie 4 rodzajów pychy => otwarcie się na łaskę => Bóg Cię doskonali przez łaskę

===

Ty stwierdziłeś, że "nie bo prawda to mało, bo potrzebna nadzieja, emocje".

===

Ja odpisuję:

"Nadzieja to rodzaj wiary." (czyli to już się zawiera w tym co pisałem)
Wiara to prawda. (czyli nadzieja pochodzi z prawdy)
Miłość Boga to nie uczucie, tylko napęd woli. (na cel Jedność z Bogiem)
Alternatywny dla uczuć.

Uczucia zmieniają kierunek woli.
Więc uczucia usuwają Miłość Boga.
Dlatego, że wola może mieć tylko jeden cel.
Uczucia konkurują z Miłością Boga.

I masz polegać na łasce Boga, a nie sobie. <= pokora (prawda)

Teraz bardziej jasne?

Michał Dyszyński

TS7

To wymaga wyjaśnień, bo to jest regularny błąd.

Człowiek ma dwa rodzaje napędu/woli:
1) wyższe (umysłowa)
2) niższe (uczuciowa)

TzA
Filozof wyodrębnia dwa pożądania i powiada, że wyższe pożądanie porusza niższe.
&

Dalej mamy fragment o Jezusie:

TzA
2) Po drugie, różniły się początkiem. W nas tego rodzaju doznania wyprzedzają często sąd rozumu.

W Chrystusie zaś wszelkie poruszenia zmysłowo-pożądawcze budziły się z nakazu rozumu i zgodnie z jego dyspozycją.

Toteż Augustyn mówi, że „Chrystus doznawał tych poruszeń w swej duszy dzięki nieomylnemu zrządzeniu, bo tego chciał. tak jak chciał zostać człowiekiem i został nim”.

3) Po trzecie, różniły się skutkiem.

Tego rodzaju poruszenia nasze nie pozostają bowiem w granicach sfery zmysłowo-pożądawczej, lecz wpływają na sąd rozumu. Chrystusowi zaś to się nie zdarzało.

Bo z Jego woli naturalne poruszenia, właściwe ciału ludzkiemu, były umiejscowione w sferze zmysłowo-pożądawczej, tak iż nie stawiały rozumowi żadnych przeszkód w wykonywaniu jego zadań.

Toteż Hieronim mówi, iż „Pan nasz na dowód, że stał się prawdziwym człowiekiem, rzeczywiście się zasmucił, lecz ponieważ uczucie nie opanowało Jego ducha, napisano: „Zaczął się smucić, napomykając w ten sposób o odczuciu smutku (propassio)”.

Hieronim chciał dać do zrozumienia, że
uczuciem (passio perfecta) jest doznanie opanowujące sferę duchową, tj. rozum, odczuciem zaś (propassio) doznanie zapoczątkowane w sferze zmysłowo-pożądawczej, lecz nie wykraczające poza nią.
&

U-czucia ≠ Od-czucia
Passio-perfecta ≠ Pro-passio

Bóg jako Bóstwo jest niezmienny, wobec czego nie ma żadnych uczuć ani odczuć:

TzA
Bóg, jako że jest nieskończony i zawiera w sobie całą pełnię doskonałości całego istnienia, nie może niczego nabywać ani też dążyć do tego, do czego uprzednio nie dążył.
&

Wobec tego Miłość Boga nie może być uczuciem. Jest to działanie woli (umysłowe). "Decyzja umysłowa". (niezmienna)

A Bóg jako człowiek Jezus inkarnacja nie miał u-czuć, jedynie od-czucia.
Nie kierował się nigdy tymi od-czuciami, nie napędzały Go do działania w żadnym stopniu.

Bo Miłość Boska (wlana) o której mowa w Biblii nie jest u-czuciem jak miłość_uczucie. Miłość Boska jest w woli (części umysłowej/rozumowej), a nie w części u-czuciowej.

Jest to decyzja niezmienna działania dla dobra drugiej istoty bez względu na od-czucia. Rozumowa/umysłowa decyzja. Nie u-czucie. Jeżeli u-czucie opanuje wolę (część rozumową/umysłową) to usuwa z niej Miłość Boską (wlaną). Bo wola może mieć tylko jeden cel. Jeden napęd.

Ale Miłość Bożą jest łaską.

Co do wartości uczuć:

TzA
uczucie poprzedzające wybór (woli) w sferze cnót moralnych zmniejsza wartość uczynku cnotliwego.
człowiek winien spełniać uczynki cnót moralnych nie pod naporem uczucia lecz sądem rozumu

uczucie następujące (wybór woli) w sferze cnót moralnych jest znakiem gorętszej woli
&

Tzn. uczucia są dobre, gdy są następstwem wyboru woli umysłowej. Są negatywne gdy opanowują rozum/umysł i nim sterują.

Semele

TS7

Michał Dyszyński

TS7

Michał,