ŚFiNiA

Banjankri · Dołączył: 17 Kwi 2012 Posty: 5344 Przeczytał: 34 tematy

Czyli zadałeś pytania, na które nie tylko nie znasz, ale i nie oczekujesz, wręcz nie chcesz odpowiedzi. Chciałeś się wykazać, ale nie ma czym. Skończyłeś zanim zacząłeś. Cały ty na śfini.

Nie ma o czym, z tobą gadać. To jest odpowiedź na wszystkie twoje pytania.

Semele

Edytowany

blackSwan

Banjankri · Dołączył: 17 Kwi 2012 Posty: 5344 Przeczytał: 34 tematy

Wybacz, ale nie będę się poniżał do dyskutowania z przysłowiami.

Michał Dyszyński

Semele

Banjankri

MaluśnaOwieczka

Życie jest tragiczne.

Banjankri · Dołączył: 17 Kwi 2012 Posty: 5344 Przeczytał: 34 tematy

MaluśnaOwieczka

Ale prawdziwe

Semele

Banjankri · Dołączył: 17 Kwi 2012 Posty: 5344 Przeczytał: 34 tematy

Michał Dyszyński

Ja bym w tym kontekście zauważył, że nasze poczucie sensu gdzieś jest zawieszone pomiędzy dwoma aspektami
- co odczuwamy, jaka jest nasza wrażliwość, co naturalnie odbieramy jako takie, a nie inne
- co kreujemy, stawiając jako cele, potrzeby, pragnienia.
Im więcej rzeczywistosci stawiamy wymagań, tym trudniej będzie nam je spełnić. To niejednemu mogłoby zasugerować strategię mentalną w stylu "nie chcieć zupełnie niczego". Jednak taka strategia też, według mnie, się wywala. A przynajmniej ja, próbując ja osobiście wdrożyć, wylądowałem w raczej nieprzyjemnym, depresyjnym, mrocznym stanie. Ale też nie bardzo widzę, jak to mogłoby być inaczej. Gdy nie mamy zupełnie pragnień, to nie ma powodu, aby wstać z łóżka, ruszyć palcem. Sytuację "ratują" pragnienia nam wmuszone - pragnienia związane z obsługą naszego ciała - trzeba coś zjeść, wydalić, ochronić się przed zimnem, co wymusza na nas aktywność na pewnym przynajmniej poziomie. Jednak aktywność (i związaną z nią pragnienia) na tym poziomie, niestety trudno uznać za satysfakcjonującą. To właściwie są nie tyle te pragnienia, o których jakoś pozytywnie myślimy, lecz życiowe szykany. Sytuację komplikują dodatkowo wymogi moralne, konieczność bycia dobrych dla bliźnich, funkcjonowanie w społeczności. Próbując te wymogi spełnić, akceptujemy mimowolnie następną dawkę pragnień, które często też wcale nie są - tak wewnętrznie na sprawę patrząc - nasze. One są nam wmuszone okolicznościami.
Czy jest coś, co dawałoby naszej naturze pragnienie/a dające emocjonalny napęd do życia. Czy jest coś, od czego chciałoby się żyć?...
Ja coś takiego widzę w POCZUCIU PIĘKNA. Ten kto piękno potrafi odczuwać, ten ma w sobie potencjalną ścieżkę do szczęścia i spełnienia. Piękno odczuwane w sposób niewymuszony, jest tym czymś, co powoduje, iż nasza natura nie tylko zaczyna akceptować to, jaka jest i jaka jest rzeczywistość, lecz nawet dodaje jej to skrzydeł, czyni istnienie wewnętrznie wartościowym.

Jest na netflixie taki ciekawy film dokumentalny "Dancing with the birds". Film jest atrakcyjny wizualnie, ale najciekawsze w nim jest treść, pokazująca jak ptaki wykazują się wielka inwencją w swoich godach, jak wiele wysiłku i pomysłowości są w stanie małe ptasie samczyki wykazać, aby skłonić samiczkę do przychylności.
Dla mnie ten film jest swego rodzaju wskazówką dla zagadnienia sensu życia, działania. Pragniemy być atrakcyjnym dla kogoś. Pragniemy, więc działamy. Z tego rodzi się piękno, ale i znaczenie naszego istnienia.

Semele

Banjankri · Dołączył: 17 Kwi 2012 Posty: 5344 Przeczytał: 34 tematy

Banjankri · Dołączył: 17 Kwi 2012 Posty: 5344 Przeczytał: 34 tematy

Michał Dyszyński

Banjankri · Dołączył: 17 Kwi 2012 Posty: 5344 Przeczytał: 34 tematy

Kolejny fantazmat, kolejna marchewka na kiju. Która to już, w twoim wykonaniu? Jak długo będziesz się nią w stanie oszukiwać? Pewnie już, przez samo jej wyrażenie, wyczerpała swoją moc. Jutro rano wstaniesz z tym samym problemem, w poszukiwaniu rozwiązania, rozpoczniesz kolejny temat. Ot samsara.
Jakbyś nie kombinował, jakbyś się nie napinał, efekt twojego działania będzie nietrwały, a niekompletność pozostanie częścią życia. Możesz sobie wmawiać, że ta niekompletność jest tym, o co chodzi, bo przecież nie widzisz innego rozwiązania, ale to ci nie pomoże. Nie pomoże, bo widząc odbicie życia w formie, bierzesz ją za życie i brakujących części szukasz w formie. Żadna forma nie wypełni tego fantazmatu, bo to fantazmat jest problemem.
Próbujesz wszystkich - z sobą włącznie - przekonać, że troska jest sensem drogi, bo nie znalazłeś lepszego rozwiązania. W klęsce upatrzyłeś sobie zwycięstwo (jakie to chrześcijańskie). Słaby to powód do radości. Jak pisała owieczka, życie jest tragiczne i nic nie potrafisz na to poradzić. Robisz tylko dobre miny do złej gry, i jeszcze siebie oszukujesz, że tak walczysz z negatywnym nihilizmem. Tak naprawdę, jedynie usprawiedliwiasz tragizm.

Michał Dyszyński

Banjankri · Dołączył: 17 Kwi 2012 Posty: 5344 Przeczytał: 34 tematy

Semele

Banjankri · Dołączył: 17 Kwi 2012 Posty: 5344 Przeczytał: 34 tematy

Michał Dyszyński

Banjankri · Dołączył: 17 Kwi 2012 Posty: 5344 Przeczytał: 34 tematy

Co rusz piszesz, że mam rację i się zgadzasz z tym co piszę, więc wiele moich argumentów sam akceptujesz. Ewidentnie jednak, sedna nie pojmujesz, jak widać, nawet nie wiedziałeś o jego istnieniu, mimo że wielokrotnie było poruszane w różnych tematach.
Może nie jestem zbyt bezpośredni w wyrażaniu istoty rzeczy, ale wynika to ze specyficznej natury samego istnienia. Dlatego zamiast głosić "dobrą nowinę" chwaląc się tym co mam, pozwalam innym ją głosić, przez uwypuklanie marności przekazów, które sami głoszą. Ja nie mam konkurencyjnego fantazmatu, bo go nie potrzebuję. Nie mam żadnej dziury do wypełnienia, co jest istotą doskonałości tego rozwiązania, nie jego słabością. Niczego ci więc nie pokażę.
Nie rozwiąże problemów dając ci odpowiediz na twoje pytania, mogę tylko powiedzieć, że sam te problemy tworzysz. Każde twoje rozwiązanie jest błędne, bo błędna jest sama zasada, na podstawie której je tworzysz. Bijesz głową w mur, narzekasz na ból, równocześnie przekonując innych, że to jest właściwa droga do szczęścia.

Michał Dyszyński