ŚFiNiA

Semele

[link widoczny dla zalogowanych]

Dr Suzanne Corkin poznała Henry’ego w 1962 r., kiedy była zaledwie absolwentką uczelni medycznej. W 1982 została głównym badaczem jego przypadku i w sumie spędziła 46 lat swojego życia, pracując z nim. Zadzwoniłem do dr Corkin, chcąc zrozumieć, w jaki sposób przeżywa śmierć swojego ojca osoba, która niczego nie pamięta.

lucek · Dołączył: 18 Lut 2011 Posty: 9503 Przeczytał: 34 tematy

Semele

Pamięć tworzy relację z przeszłości, tożsamość danej osoby. Czy Henry stracił to w wyniku operacji?
To skomplikowane pytanie. Jak pan wie, naukowcy – od filozofów po neurobiologów – spierają się o to, czy osoba pozbawiona zdolności zapamiętywania nie posiada również poczucia tożsamości.

anbo · Dołączył: 09 Lut 2006 Posty: 6686 Przeczytał: 44 tematy

szaryobywatel

Semele

Przegląd od AI
Wola bez podmiotu, w sensie filozoficznym, jest pojęciem trudnym do zaakceptowania i nie jest powszechnie uznawana. Filozofowie zazwyczaj wiążą wolę z podmiotem, który ją posiada i realizuje. Pojęcie "woli bez podmiotu" jest sprzeczne z intuicją, ponieważ wola jest rozumiana jako zdolność do podejmowania decyzji i działania, a te działania muszą być przypisane komuś lub czemuś.
Wyjaśnienie:
Wola jako zdolność:
Wola jest zwykle rozumiana jako zdolność do dokonywania wyborów, podejmowania decyzji i działania w sposób celowy. Ta zdolność jest przypisywana podmiotowi, czyli jednostce, która ma świadomość, intencje i zdolność do działania.
Filozoficzne interpretacje:
W filozofii, wola jest często analizowana w kontekście wolnej woli, determinizmu i odpowiedzialności moralnej. Dyskusje te zwykle zakładają, że wola jest cechą podmiotu, a nie bytem niezależnym od niego.
Implikacje braku podmiotu:
Gdyby wola istniała bez podmiotu, oznaczałoby to, że działa niezależnie od jakiejkolwiek istoty, która ją realizuje. To rodzi pytania o źródło tej woli, jej celowość i możliwość jej przejawiania się w działaniu.
Kontrowersje i alternatywne poglądy:
Istnieją teorie, które próbują dekonstruować pojęcie podmiotu w kontekście woli (np. teorie poststrukturalistyczne), ale zazwyczaj nie prowadzą one do idei woli bez podmiotu w klasycznym rozumieniu. Zamiast tego, starają się one zrozumieć wolę w kontekście bardziej złożonych procesów społecznych, językowych czy kulturowych.
Przykłady:
W niektórych nurtach filozofii, np. w buddyzmie, istnieje koncepcja "pustki", która może być interpretowana jako brak niezależnego, stałego "ja" (podmiotu). Jednak nawet w tych teoriach, działania i doświadczenia są nadal przypisywane pewnemu rodzajowi ciągłości, chociaż może ona być rozumiana jako efemeryczna.
Podsumowując: Chociaż istnieją różne filozoficzne interpretacje woli i podmiotu, pojęcie "woli bez podmiotu" jest zazwyczaj uważane za problematyczne i sprzeczne z podstawowymi założeniami filozofii woli. Wola jest zwykle rozumiana jako cecha podmiotu, a nie jako niezależny byt.

Ale:

Przegląd od AI

+5
W filozofii Arthura Schopenhauera wola nie jest przypisana do konkretnego podmiotu, ale jest metafizyczną, ślepą siłą, która napędza cały świat i jego zjawiska. Wola ta jest pozbawiona celu i rozumu, a jej przejawem jest cała rzeczywistość, w tym ludzkie pragnienia i cierpienie.
Elaboracja:
Schopenhauer odróżnia świat jako "przedstawienie" (świat zjawisk, który poznajemy) od woli jako "rzeczy samej w sobie" (Ding an sich). Wola, jako podstawa istnienia, jest nadrzędna wobec poznania i rozumu, a więc również wobec podmiotu.
Wola jako siła nieświadoma:
Wola nie jest świadoma sama siebie ani swoich celów. Jest jedynie ślepym pędem do istnienia, który przejawia się w każdym aspekcie świata.
Wola i cierpienie:
Ponieważ wola jest nienasycona i dąży bez końca, jej przejawem jest nieustanne pragnienie i związane z tym cierpienie.
Wola w człowieku:
W człowieku wola przejawia się jako pragnienia, potrzeby i dążenia, które prowadzą do ciągłego braku zadowolenia i cierpienia.
Brak podmiotu woli:
Wola nie jest własnością konkretnego podmiotu, lecz raczej siłą, która tworzy podmioty i przedmioty. Podmiot jest jedynie kolejnym przejawem woli, a nie jej źródłem.
Wola i świat:
Świat jako całość jest obiektywizacją tej samej woli, dlatego też nie można w nim odnaleźć ostatecznego sensu ani celu.
Zanegowanie woli:
Schopenhauer, zainspirowany buddyzmem, widział wyjście z cierpienia w wyzbyciu się woli, co prowadzi do stanu nirwany.
Podsumowując, wola u Schopenhauera to siła metafizyczna, która napędza cały świat, nie będąc własnością żadnego podmiotu. Jest to siła pozbawiona celu i rozumu, która prowadzi do nieustannego pragnienia i cierpienia.

I tu może pasowałby ten kolaps :wink:

anbo · Dołączył: 09 Lut 2006 Posty: 6686 Przeczytał: 44 tematy

Semele

Nie, Schopenhauer nie używał pojęcia "woli" w ogólnie przyjętym znaczeniu. W jego filozofii "wola" to metafizyczna siła, która jest podstawą wszelkiego istnienia, a nie tylko ludzkiej woli. Jest to irracjonalny, ślepy impuls, który napędza wszechświat i wszystkie jego przejawy, w tym ludzkie działania.
Elaboracja:
Wola jako "rzecz sama w sobie":
Dla Schopenhauera wola to "rzecz sama w sobie" (Ding an sich), czyli coś, co istnieje niezależnie od naszych zmysłów i poznania, a co jest fundamentalną zasadą świata, zgodnie z definicją z Wikipedii.
Wola jako źródło cierpienia:
Schopenhauer uważał, że wola jest źródłem cierpienia, ponieważ jest nienasycona i dąży do zaspokojenia nieustannych braków, jak podaje ZPE.
Różnica od powszechnego rozumienia:
W potocznym rozumieniu wola kojarzy się z wolnym wyborem i świadomym działaniem. Schopenhauer odrzuca to, uznając ludzką wolę za zdeterminowaną przez ową metafizyczną siłę, jak podaje Wikipedia.
Wola życia (Will zum Leben):
Schopenhauer wyróżnił "wolę życia" (Will zum Leben), która jest podstawą wszystkich instynktownych zachowań i dążeń,.
Przezwyciężenie woli:
Filozof sugerował, że wyzwolenie od cierpienia jest możliwe poprzez kontemplację sztuki lub ascezę, co prowadzi do wyciszenia woli, jak podaje Wikipedia.
Zatem, w przeciwieństwie do powszechnego rozumienia, Schopenhauer traktuje "wolę" jako fundamentalną, metafizyczną siłę, która determinuje zarówno świat, jak i ludzkie działania, a nie tylko jako naszą zdolność do podejmowania decyzji.

Bardzo ciekawe:

[link widoczny dla zalogowanych]

szaryobywatel

Semele

który pomaga nam organizować nasze myśli, emocje i zachowania.
Podsumowanie:
Debata na temat istnienia „jaźni” jest złożona i wielowymiarowa. Nie ma prostych odpowiedzi. Wiele zależy od tego, jak definiujemy „ja” i jakie kryteria przyjmujemy za dowód jego istnienia. Niezależnie od tego, czy „jaźń” jest realnym bytem, czy też użytecznym konstruktem, poczucie „ja” odgrywa fundamentalną rolę w naszym życiu, wpływając na nasze myśli, emocje i zachowania.

Przegląd od AI
Twierdzenie, że "doświadczanie ja" jest nonsensem, jest złożonym zagadnieniem filozoficznym, które ma swoje korzenie w różnych tradycjach myślowych. Nie ma jednoznacznej odpowiedzi, czy jest to nonsens, czy nie. Istnieją argumenty za i przeciw tej tezie, w zależności od przyjętej perspektywy.
Argumenty przeciwko "doświadczaniu ja":
Brak jednoznacznego dowodu na istnienie „ja”:
Niektórzy filozofowie i psychologowie argumentują, że nie ma żadnego niezależnego, trwałego bytu, który można by nazwać "ja". Nasze poczucie tożsamości jest konstruktem społecznym, konstrukcją myślową, a nie realnym, odrębnym podmiotem.
Doświadczenie jako zmienna sekwencja wrażeń:
Zgodnie z tą perspektywą, to, co nazywamy "ja", to jedynie ciąg zmieniających się wrażeń, myśli, emocji, które nie są ze sobą trwale połączone.
Filozofia buddyjska i inne tradycje:
Wiele tradycji filozoficznych, zwłaszcza buddyzm, odrzuca istnienie trwałego "ja", sugerując, że jest to iluzja, która prowadzi do cierpienia.
Argumenty za "doświadczaniem ja":
Subiektywne poczucie istnienia:
Mimo braku fizycznego dowodu, większość ludzi ma silne, subiektywne poczucie, że istnieje jako odrębny podmiot, odczuwający i działający.
Funkcja poznawcza „ja”:
Poczucie "ja" odgrywa ważną rolę w naszym postrzeganiu świata, podejmowaniu decyzji i interakcjach społecznych.
Doświadczenie jako podstawa tożsamości:
Doświadczenie, mimo swojej zmienności, jest fundamentem naszej tożsamości i poczucia ciągłości w czasie.
Podsumowanie:
Teza, że "doświadczanie ja" jest nonsensem, jest jednym z wielu stanowisk filozoficznych. Z jednej strony, istnieją argumenty za konstrukcją "ja" i jego funkcją poznawczą. Z drugiej strony, istnieją filozoficzne i psychologiczne koncepcje, które podważają istnienie trwałego "ja". Ostatecznie, odpowiedź na to pytanie zależy od przyjętych założeń i perspektywy.
Warto zauważyć, że termin "nonsens" w tym kontekście może być rozumiany różnie. Może oznaczać brak logicznego sensu, brak empirycznego dowodu, lub fałszywość tezy.

anbo · Dołączył: 09 Lut 2006 Posty: 6686 Przeczytał: 44 tematy

szaryobywatel

anbo · Dołączył: 09 Lut 2006 Posty: 6686 Przeczytał: 44 tematy

szaryobywatel

Semele

Wśród niektórych futurologów i części ruchu transhumanistycznego , przesyłanie umysłu jest traktowane jako ważna propozycja technologii przedłużania życia lub nieśmiertelności (znanej jako „ nieśmiertelność cyfrowa ”). Niektórzy uważają, że przesyłanie umysłu jest obecnie najlepszą opcją ludzkości dla zachowania tożsamości gatunku, w przeciwieństwie do krioniki . Innym celem przesyłania umysłu jest zapewnienie trwałej kopii zapasowej naszego „pliku umysłu”, umożliwienie międzygwiezdnych podróży kosmicznych oraz sposób na przetrwanie przez kulturę ludzką globalnej katastrofy poprzez stworzenie funkcjonalnej kopii społeczeństwa ludzkiego w urządzeniu obliczeniowym. Emulacja całego mózgu jest omawiana przez niektórych futurologów jako „logiczny punkt końcowy” [ 6 ] aktualnych dziedzin neuronauki obliczeniowej i neuroinformatyki , które dotyczą symulacji mózgu do celów badań medycznych. Jest ona omawiana w publikacjach badawczych dotyczących sztucznej inteligencji jako podejście do silnej sztucznej inteligencji ( AI ). ) i co najmniej słabej superinteligencji . Innym podejściem jest sztuczna inteligencja zalążkowa , która nie byłaby oparta na istniejących mózgach. Inteligencja komputerowa, taka jak przesyłanie danych, mogłaby myśleć znacznie szybciej niż biologiczny człowiek, nawet gdyby nie była bardziej inteligentna. Społeczeństwo przesyłania danych na dużą skalę mogłoby, według futurologów, doprowadzić do osobliwości technologicznej , czyli nagłego, stałego spadku wykładniczego rozwoju technologii. [ 7 ] Przesyłanie umysłu jest centralną cechą koncepcyjną licznych powieści, filmów i gier science fiction . [ 8 ]

[link widoczny dla zalogowanych]

anbo · Dołączył: 09 Lut 2006 Posty: 6686 Przeczytał: 44 tematy

anbo · Dołączył: 09 Lut 2006 Posty: 6686 Przeczytał: 44 tematy

anbo:
Napisz opowiadanie w stylu opowiadań Lema o Ijonie Tichym, który opowiada o zwierzeniach filozofa szczerze nie wierzącego w trwałe "ja" i tę wiarę praktykującego (wierzący praktykujący), który czuje sympatię do wcześniejszych "ja", po których odziedziczył wspomnienia, zaś do przyszłych "ja" czuje niechęć. Kupuje np. whisky i je rozbija, bo nie będzie płacił za nie swoje chlanie, a potem żałuje, bo może jednak to on by ją pił. Bliskiemu załamania filozofowi Tichy poradził, żeby był wierzącym niepraktykującym.

ChatGPT:
Z dzienników Ijona Tichego

Zdarzyło mi się kiedyś, w trakcie rutynowej inspekcji stacji orbitującej wokół planety Phreng, spotkać osobnika ludzkiego, który przedstawił mi się jako dr Florentyn Płoch, filozof egzystencjalny z nurtu rozpuszczalnego idealizmu personalnego. Był to człowiek niewysoki, roztrzepany, o spojrzeniu równie rozproszonym jak jego tożsamość.

Już na samym początku rozmowy wyznał mi z właściwą filozofom skromnością:

— Panie Tichy… ja nie wierzę w trwałe "ja". Uważam, że każda chwila to inne „ja”, które tylko dziedziczy po poprzednich wspomnienia, błędy i niedomyte kubki.

Z początku pomyślałem, że to zwykła metafora. Ale nie. Płoch wierzył w to dosłownie — i, co gorsza, żył zgodnie z tą wiarą.

— Niech pan sobie wyobrazi — mówił mi pewnego dnia — kupuję butelkę whisky, z myślą, że może się przyda na wieczór. Ale nagle mnie olśniewa: przecież to nie ja będę ją pił, tylko jakiś przyszły uzurpator, z którym dzielę tylko wspomnienia i garderobę. A że nie mam zamiaru sponsorować czyjegoś pijaństwa — rozbijam butelkę o parapet!

Zaintrygowany, zapytałem, czy nie żałuje takiego działania.

— Ależ oczywiście! — odparł z pasją. — Czasem już po chwili myślę: „Cholera, przecież to byłem ja, miałem właśnie ochotę na kieliszek!”. I wtedy nienawidzę swojego „poprzedniego ja” za fanatyzm.

Codzienne życie Płocha wyglądało osobliwie. Nie mył się rano, twierdząc, że „to nie on będzie śmierdział w autobusie”, tylko jakiś nieokreślony przyszły właściciel ciała. Rachunków nie płacił, bo przecież to przeszłe „ja” je zaciągnęło, a on nie zamierza „odpracowywać cudzych kredytów moralnych”. Dentystów unikał jak ognia, bo ból dotyczy przecież konkretnego „ja”, a on nie ma zamiaru go przyjmować na zapas.

Był bliski obłędu — nie mógł znieść myśli, że nigdy nie wie, kiedy właściwie się kończy, a zaczyna ktoś inny. Próbował zapisywać momenty przejścia — ustawiać alarm co pięć minut, włączać nagrania, zadawać sobie testy pamięci — ale każde „ja” oskarżało poprzednie o fałszerstwo.

— Mam wrażenie, że w nocy ktoś mnie zmienia — mówił z szeptem. — Kładę się spać jako ja, a budzę jako ten... nowy. I najgorsze, że nie mogę go złapać na gorącym uczynku!

Zaproponowałem mu, nieco ostrożnie, aby został wierzącym niepraktykującym.

— Czyli co, mam udawać, że „ja” istnieje?

— Nie. Masz uznać, że to użyteczna fikcja. Tak jak grawitacja — nie musi się panu podobać, ale proszę się nie rzucać z dachu dla zasady.

— Toż to hipokryzja! — krzyknął z oburzeniem.

— Może. Ale za to stabilna, jak beton.

Płoch oponował. Filozof nie może, mówił, głosić jedno, a robić drugie. Ale po tygodniu zobaczyłem, że nie tylko zaczął się myć i ubierać regularnie, ale też zasubskrybował dostawę tej samej whisky, którą wcześniej z pogardą rozbijał.

— Wie pan — powiedział któregoś wieczoru — te przyszłe „ja” wcale nie są takie złe. Może to nie ja, ale... jakoś mi ich szkoda.

Zaczął nawet pisać listy do swoich przyszłych jaźni: zostawiał im karteczki, ostrzeżenia, drobne życzliwości. Zrobił się niemal sentymentalny.

A na pożegnanie powiedział mi tak:

— Dziękuję, panie Tichy. Dzięki panu nauczyłem się być konsekwentnie niekonsekwentny. I to mnie chyba uratowało.