ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Do poprzedniej analizy rozdziału na ja i "nie ja" chyba jednak muszę dodać jeszcze jeden komentarz. Dotyczy on dwóch, dość istotnie różniących się, trybów pracy umysłu. Są to:
A. tryb obserwacji - bierny
B. tryb wyboru/działania - aktywny.
Te tryby są ważne dla prawidłowego ustalenia rozdziału "ja - reszta".
Tryb działania różni się od trybu obserwacji przede wszystkim aspektem celowości. Tryb obserwacji ma celowość na niskim poziomie, właściwie to im mniej celowości w obserwacji, tym ta obserwacja jest pod pewnym względem czystsza. Obserwowanie czegoś z odgórnym nastawieniem, oznacza wprowadzenie do tej obserwacji filtra, który może odsiać niektóre doznania i rozpoznania, zgubić część danych. Z kolei tryb działania/wyboru jest trybem silnie nacechowanym celowością, z celu wynika jego kształt. Działanie aktywne jest tym bardziej skuteczne, im wyraziściej odwzorowuje cel, im bardziej pomija to, co z celem jest niezgodne.
Ja poznaje siebie vs reszta właśnie poprzez dość wyraźne rozróżnienie w tym aspekcie - to co wewnętrzne zwykle poddaje się celowości, aktywność jest w stanie względnie łatwo nadążać za celami, łatwo się aspektami wewnętrznymi (rozumianymi jako fantazje, własne przekonania, symulacje luźne) zarządza, przestawiając je niczym klocuszki (co ja stwierdza, jako ocenę).
To co zewnętrzne, co poza ja, jest dostępne głównie w trybie obserwacji - biernym, bardzo wiele działań celowych jest tam niemożliwych, natrafiając na bariery, których ja często nie rozumie, nie potrafi ich pokonać (co ja stwierdza, jako ocenę).
Ten podział jest zgrubny - nie wszystko łatwo daje się w jego ramach zaklasyfikować. Jednak to co bez wyjątku odpowiada owemu podziałowi właściwie z małym ryzykiem błędu (czyli konieczności wycofania się ze swojego stanowiska w przyszłości) klasyfikuje się w opisywanej regule.
Problem może być z doznaniami, akcjami na pograniczu, mających cechy zarówno pewnego ulegania naszej woli i podporządkowywania się celowości, jak też wyraźnie opierających się w jakimś innym aspekcie.
Nie wszystko daje się łatwo klasyfikować, ale to nie zmienia postaci rzeczy, że w jakiejś części daje się klasyfikować. Z tym co trudne do sklasyfikowania, ja ma zagwozdkę - musi rozpracować problem. I - w różny sposób - to rozpracowanie ja, się udaje. A tam gdzie się nie uda?...
- Cóż, jak wcześniej pisałem, podział na "ja - reszta" nie jest ostry, występuje w nim rozmycie. I te nierozstrzygnięte aspekty ja będzie zaliczało do właśnie owej rozmytej strefy.

Semele

Michał Dyszyński

Semele

Niby słusznie...
Jednak ludzie często popadają w sprzeczności....Może warto im to wybaczac

Sobie samemu też

Michał Dyszyński

Banjankri · Dołączył: 17 Kwi 2012 Posty: 5344 Przeczytał: 34 tematy

Michał Dyszyński

Banjankri · Dołączył: 17 Kwi 2012 Posty: 5344 Przeczytał: 34 tematy

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Myślę, że temat ja dość dobrze naświetli nieco inna symulacja myślowa.
Zadajmy sobie pytanie: co by było, jak przebiegałoby myślenie, gdyby funkcjonalność JA z owego myślenia została wyrugowana?
- Ja taką sytuację widzę jako TOTALNY CHAOS MYŚLI, brak celu, brak spójności. Dlatego piszę o ja jako o ochronnej funkcji rozumowania. Bez JA myślenie, zamiast wracać co chwila do przeszłych wspomnień, obszarów znanych i opracowywanych mentalnie, robiłby wszystko co się nawinie. Raz by pomyślało o górce, za chwilę o kocie, potem - bez powodu (bo powody właśnie od myśli zostałyby odcięte) - myśl skierowałaby się na dom, potem na liczby pierwsze, potem od razu na ryż, dalej marsa, koszenie, czerwony itd.

Brak ja to totalny brak celu dla myśli!
Rozpięcie się wszystkich sekwencji, asocjacyjność absolutna. Wspomnienia mieszałyby się z doznaniami, ocenami, modelami. Taki umysł można by porównać do komputera karmionego losowymi danymi.
Do tego, aby myśli spinała się w sekwencję, aby wracała do wspomnień, aby coś rozpoznawała, musi mieć powód, musi posiadać mechanizm. Tym mechanizmem właśnie jest ja. Temu ja "na drugie, trzecie, czwarte... imię" jest: spójność, odniesienie do czegoś, nawiązanie, podążanie...

Bez konstruowania ja, pojęcia, język, odniesienia, rozpoznania nie miałyby się nawet jak wytworzyć, bo nie miałyby się do czego odnosić. To wszystko powstaje razem - w wyniku polaryzacji doznań, rozpoznań, odczuć, myśli na kategorię zarządzającą i zarządzaną, na podmiot i przedmiot, jang i yin, na dziedzinę i wskazywany element, na zbiór i element zbioru.

Banjankri · Dołączył: 17 Kwi 2012 Posty: 5344 Przeczytał: 34 tematy

Ircia

Aby móc ocenić czy brak ja to totalny brak celu dla myśli czy wręcz przeciwnie trzeba w ramach eksperymentu pozbyć się ja i zobaczyć co się stanie - serio 'ja' to tylko zaimek wygodny w konwersacji... Pozbywając się ja nie przestajesz być podmiotem, może właśnie to sprawia że się nim stajesz, bo nagle odkrywasz że 'ja' to przedmiot, maska i że coś jest pod spodem...

Michał Dyszyński

Piotr Rokubungi

Po pobieżnym przeczytaniu tego tematu wydaje mi się, że Banjankri ma w tych kwestiach tu bardzo dużo racji. Odnoszę to głównie do tego, iż coraz dobitniejsze przesłanki sugerują mi, że właśnie czysta dusza- o ile zachodzi poza funkcjonującym ciałem- może być takim dziwacznym trochę doznaniem istnienia (a może bardziej będzlenia mentalnego), doznaniem wyraźnie pozazmysłowym [jesli chodzi o zmysły fizyczne], doznaniem bez odniesień, poza odniesieniem się nawet nie do podmiotu własnego, a raczej do Jedni, do Niebytu, do boga(?).

Dyskurs

Piotr Rokubungi

Dyskurs

Banjankri · Dołączył: 17 Kwi 2012 Posty: 5344 Przeczytał: 34 tematy

Dyskurs

Dyskurs

Banjankri · Dołączył: 17 Kwi 2012 Posty: 5344 Przeczytał: 34 tematy

Tylko wróżka myśli, że nazwanie czegoś naturalnym procesem jest rozwiązaniem. Pozwól, że cię oświecę, wszystko jest naturalnym procesem, a taka odpowiedź nic nie wnosi.

Dyskurs

Piotr Rokubungi

Banjankri · Dołączył: 17 Kwi 2012 Posty: 5344 Przeczytał: 34 tematy

Samoświadomość jest jedynie szczególnym przypadkiem istnienia. Tworem powstałym z doznania. To samo tyczy się duszy, boga, czy czego tam sobie nie wymyślisz. Tobie się wydaje, że są istnienia będące czymś innymi niż konstruktami. Nie ma. Wszystko sobie wymyślasz. Istnienie, jako takie, jest trybem działania, a nie naturą przedmiotu. Szukanie jej (natury) jest więc absurdalne, bo czego byś nie znalazł, to samo to właśnie stworzyłeś.

Michał Dyszyński

W mojej definicji JA można by określić czysto funkcjonalnie. Właściwie mało mnie interesuje, na ile ono "istnieje" w jakimś sensie, który ktoś odczuwa, czy wymyśla sobie. Widzę pewne FAKTY OBSERWACYJNE:
- ludzie reagują w różny sposób - np. ktoś bojący się psów, na wzmiankę o psie, czy szczekanie dużego psa, odczuje niepokój, ktoś będzie w tej sytuacji dalej zrelaksowany
- ludzie mają różny bagaż wspomnień - ktoś kto się nauczył łapać piłkę, widząc lecącą na niego piłkę tenisową z większym prawdopodobieństwem ją złapie, niż się uchyli. Odruchowo zareaguje inaczej, niż gdyby z takimi piłkami nie miał do czynienia
- ludzie mają swoje indywidualne cechy wrodzone, a dalej wynika stąd inny zakres umiejętności, zdolności, wytworzonych odruchów warunkowych. Np. ktoś kto urodził się z upośledzeniem słuchu, będzie się w życiu opierał bardziej na innych zmysłach, np. będzie miał większą skłonność do obserwowania mimiki ludzi, aby zrozumieć co mówią, będzie starał się skompensować swoją wadę. To skutkuje wytworzeniem się innego rodzaju zachowań.
Ogólnie można powiedzieć, że ludzie wytwarzają sobie INDYWIDUALNY ZESTAW PREZENTOWANYCH ODRUCHÓW, REAKTYWNOŚCI, UMIEJĘTNOŚCI.
Każdy człowiek ma swój charakter, osobowość - składające się na jego JA.

Człowiek bez JA mógłby być tylko w jednej postaci - to ktoś z absolutną amnezją, a do z totalnie upośledzoną pamięcią krótkotrwałą - taki człowiek patrzyłby na rzeczy i zdarzenia nie odnosząc ich do żadnej BAZY WSPOMNIEŃ. W moim modelu świadomości, JA jest praktycznie tożsame z posiadaniem owej bazy wspomnień, a także wrodzonych i nabytych reaktywności, połączonych uświadomionymi celami działania.
Wydaje mi się, że coś takiego każdy nieupośledzony człowiek posiada.
Czy JA tym właśnie "jest"?
- Ja tak JA DEFINIUJĘ. Jest tu niewątpliwie arbitralność przypisania, więc ktoś może moją definicję odrzucić, mówiąc że jest ona niewłaściwa z jakiegoś powodu (o ile ktoś potrafi podać powód).
Jedynym zasadnym i merytorycznym mechanizmem ataku na moją definicję, jaki byłbym w stanie zaakceptować, jest odwołanie się do czegoś co ma wyższy priorytet w definiowaniu. Czy coś takiego jest?
- Ewentualnie mogłaby to być UTRWALONA PRAKTYKA JĘZYKOWA, czyli już istniejący w języku zestaw desygnatów, reaktywności połączonych ze słowem JA. Z tym chyba też jest problem, bo jak na razie JA jest używane intuicyjnie - z grubsza ludzie używają tego zaimka, gdy odnoszą się do wskazania źródła celów działania, bądź też dowiązuje się do ciała, właściwego wypowiadającemu kwestię. Mówi się "ja robię to ...", bo decyzje na temat wykonywanych czynności powstają z konkretnej bazy wspomnień, wyuczonych umiejętności.

Kiedy można by powiedzieć, że "ja nie istnieje"?
- Dla mnie takie stwierdzenie oznaczałoby, że ludzie nagle stracili wszystkie swoje wspomnienia, umiejętności, indywidualne preferencje i zdolność wytyczania celów działania powiązanych z tymi wspomnieniami. Nie byłoby też ja tylko wtedy, gdyby - jak w niektórych powieściach fantastycznych - panowała świadomość zbiorowa. Co jakiś czas twórcy sci-fi eksploatują tę koncepcję - świadomości zbiorowej, w ramach której poszczególne jednostki współdzielą wspomnienia, cele, odczucia. W takim układzie można by mówić, o braku ja, albo o jakimś totalnie skomplikowanym, wieloaspektowym jednym ja. Dopóki jednak mamy sytuację, że
cele działania - dają się przypisać konkretnej jednostce
charakter - daje się przypisać konkretnej jednostce
wspomnienia - dają się przypisać konkretnej jednostce.
itp...
to właśnie SAM FAKT SPÓJNOŚCI OWEGO PRZYPISANIA i (SAMO)ŚWIADOMOŚĆ z tymi przypisaniami związaną będę traktował jako dowód słuszności nazywania tego zbioru przypisań, formułowany zwrotnie słowem "ja".