ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Czytając jeden z postów tutaj na sfinii, uświadomiłem sobie, że być może wiele kontrowersji i nieporozumień w diagnozowaniu czym jest JA wynika z nieuświadamianych do końca definicyjnych założeń. Jedni ludzie JA wiążą już z samym faktem doznawania, podczas gdy inna grupa oczekuje tu czegoś więcej.
W tym kontekście o JA - świadomości - ego (tu granice są płynne, ludzie stawiają je w różnych miejscach) można mówić jako o:
1.-Samym fakcie odczuwania, o tym, że doznania padają na jakiś "ekran", którym odczuwamy wszystko (to wcale nie miałoby na tym etapie oznaczać, że ktoś jest czegokolwiek świadomy, że ma jakieś myśli, projekcje, cele życiowe, przekonania). Na tym poziomie mamy tylki takie "czyste medium odbierające", stwierdzające to, że istnieje możliwość odbierania jakichkolwiek doznań w ogóle.
2. samoświadomość - osobnym poziomem w stosunku do odczuwania jest wyodrębnienie się tego przeświadczenia, że odczuwa konkretne ja, konkretny podmiot, a nie że ogólnie "się odczuwa". Poziom samoświadomości odczuwania jest rozwinięciem poziomu pierwszego.
3. konstruowaniu pojęć, celów życiowych, rozróżnień korzystny vs niekorzystny (dobry vs zły), stawianiu pytań, wątpieniu, posiadaniu preferencji w zakresie odczuwania, poznawania, pokonywania różnych problemów. Ten ooziom bazuje na poziomie 2 - bo trzeba być świadomym siebie - swojej odrębności - aby cokolwiek różnicować w zakresie ja - reszta.
4. Ego - utożsamienia z konkretnymi aspektami życia, funkcjonowania w społeczeństwie, w zakresie światopoglądowym - tutaj mamy już przekonania na bardziej konceptualnym, czy złożonym poziomie, w stylu "jestem Polakiem", "jestem (a)teistą", "jestem kobietą", "jestem mądry", "należę do lepszej części społeczeństwa" itp. itd. (abstrahując tutaj od oceny słuszności, czy jakiejś głupoty tych przekonań).

Uważam, że często tu na sfinii spieramy się, obrzucając czasem dość ostrymi określeniami, uważając drugą osoba za głupią, czy co tam więcej, w sytuacji, gdy ona po prostu - może nieświadomie, ale mocno - definiuje siebie na innym (z owych 4ch) poziomów. Przykładowo, mówiąc o "iluzji ja", można aspirować do tych - czasem mocno niedojrzałych - utożsamień z rolą społeczną, czy symboliką (poziom 4 - ego). Ktoś inny z kolei myśli o ja, jako o tym, że w ogóle istnieje możliwość odbierania bodźców, czyli poziom 1.
I strony się nawzajem oskarżają o błędy, podczas gdy po prostu nie uzgodniono definicji. A definicja pojęcia nie jest przecież pobierana z jakiegoś mentalnego wszechświatowego absolutnego wzorca, lecz tworzona przez każdego na podstawie jego doświadczeń, przypadków użycia słów (przez ludzi z otoczenia) z którymi się zetknął, edukacji jaką odebrał. Więc nawet jeśli ktoś ma silne argumenty za jednym znaczeniem pojęcia, to wcale nie oznacza, że druga strona nie ma podobnie silnych argumentów za swoją definicją (osobną jest sprawą, czy w ogóle ludzie mają ochotę wziąć pod uwagę, wnikliwie wysłuchać argumentów drugiej strony...). Wielu, jak chyba to daje się zauważyć, ma takie niezbite przeświadczenie, że ich definicja znaczeń jest absolutna, a wszyscy mający inne zdanie "po prostu się mylą". Ja osobiście taką postawę traktuję jak intelektualną niedojrzałość, naiwny egocentryzm poznawczy.

Banjankri

Nie ma JA bez istnienia, co dowodzi tego, że jest konstruktem. Wszystkie te twoje poziomy opierają się o takie, czy siakie, istnienie. Możesz sobie definiować JA jak chcesz, ale zawsze będzie to definicja, konstrukt.

Ircia

Może wręcz ująć to tak - wszelkie podziały są konstruktami, ustaleniami, są zależne od 'umowy'.

Generalnie sama idea wydzielenia 4poziomów wydaje mi się sensowna i przydatna, warto zwrócić uwagę na poziom 1, czy można tu mówić o jakimkolwiek wydzielonym 'ja' ?

Michał Dyszyński

Banjankri

Ciągle kombinujesz, jak zjeść ciastko i mieć ciastko. Jak pozbyć się istnienia, zachowując JA. Pewnie odpowiedzialny jest za to ten sam mechanizm, co strach przed śmiercią.... walczysz jak o przetrwanie, nie zważając na błędy, które robisz po drodze. W gołe doznanie, którego istnienie przecież wyodrębniasz, wstawiasz istniejącą ideę. Jakoś nie możesz zaakceptować faktu, że brak istnienia nie jest problemem, a rozwiązaniem.

Ircia

Noworodek najprawdopodobniej nie posiada konceptu 'ja', poza wrażeniami zmysłowymi odczuwa także emocje i to silne, ma preferencje, ma także silną empatię, czyli przejmuje emocje od otoczenia.
Jest odczuwanie, ale nie ma jeszcze żadnej idei kto odczuwa, gdzie są granice tego kogoś, nie ma konceptów są tylko odczucia. Potem na drodze wdrukowania zaczyna się doświadczanie konceptów, w tym konceptu 'ja', w pewnym momencie dziecko zaczyna za pomocą umysłu rozumieć że jest ono i odrębny ktoś inny i że ten ktoś inny może doznawać czegoś innego, pojawia się także koncept istnienia i nieistnienia. Pierwotnie jest czyste odczuwanie tego co jest, ale i tak nie takim jakim jest, ale takim jakim prezentuje to umysł uwarunkowany tylko genetycznie,do którego docierają informacje z zmysłów mających takie a takie zakresy odbierania informacji, do tego są mocno filtrowane przez automatyczne programy umysłu. Potem następuje przewaga uwarunkowań środowiskowych, następnie może nastąpić przewaga uwarunkowań jakie umysł sam wykreował na bazie wcześniejszych doświadczeń. Nadal oczywiście podstawą jest poziom pierwszy czyli czyste doznanie, tak że kolejne poziomy są doznawane i wpływają na doznania.

Michał Dyszyński

Ircia

Też uważam że wygodnie byłoby ustalić jakieś wspólne definicje dla tych słów, bo szczególnie problematyczna jest świadomość używana w dwóch różnych znaczeniach, raz jako świadomość -podświadomość, drugi raz jako świadomość świadka, to co doświadcza i to także świadomości z układu świadomość -podświadomość, do tego używamy także zwrotu mieć świadomość czegoś, w sensie posiadania pewnych informacji i bycia świadomym tego co z nich wynika...

Słowo osoba czasem jest równoznaczne z 'podmiot' albo 'rozumny samoświadomy organizm, a czasem z' tym co ma osobowość'

'Ja' może się odnosić do całokształtu danej osoby, do ego, do konceptu 'ja'...

Samo ego - spotkałam się z modelem gdzie ego to kompulsywność, a Ego praktycznie dusza, czasem ego ma coś z konceptem 'ja', czasem odnosi się do Freuda...

Banjankri

Powodzenia.

Ircia

Dzięki, zabawa konceptami ma swój urok, a pewne umowy ułatwiają wymianę myśli, ma to sens, bo w końcu doświadczane jest nie to co dociera do zmysłów a właśnie działania umysłu, to co trafia do świadomości...

Michał Dyszyński

Banjankri

Michał Dyszyński

Banjankri

Czym, w takim razie, jest "JA"? Poproszę o diagnozę bez kontrowersji i nieporozumień. W sumie podałeś w pierwszym poście pewne wyjaśnienia, ale ja uznaję za wysoce kontrowersyjne tłumaczenie "JA" przez "jakiś ekran". Brzmi jak intelektualna niedojrzałość...

Ircia

Banjankri - czyli rozumiem że cała dyskusja nad ustaleniem tego czym naprawdę jest istnienie była bez sensu, bo powinna nam wystarczyć potoczna definicja? I że wcale nie masz w pewnym sensie własnej...

Banjankri

Oczywiście, że mam własną i jej skomunikowaniu służyła właśnie tamta dyskusja, a potoczne definicje nie były wystarczającymi do jej przekazania. Kontrowersja wynikała z wniosków, których nikt nie był w stanie zaakceptować. Dokładnie ta sama definicja pasuje tutaj, do istnienia "JA", tylko z niewiadomych mi względów nie jest aplikowana. Weźmy:

Semele

Michał Dyszyński

Ircia

Ja powiem wręcz że zawsze jest czyste doznawanie, to umysłem można je dzielić, decydować do chcemy doznawać a co nie, co zakwalifikujemy jako 'czyste' doznanie a co jako 'brudne', bo tak naprawdę doznajemy zawsze za pomocą umysłu tego co on kreuje, niezależnie czy to doznania które nazywamy zmysłowymi, czy doznajemy emocji, poglądów, konceptów, modeli, tego jakie czemu nadajemy znaczenie, z czym to wiążemy - tak naprawdę to ciągle doświadczanie umysłu, który określił się jako umysł istoty z gatunku homo sapiens i wykreował pewien zakres który nazywa sobą, pewien zakres tego co określił jako to co posiada, to z czym się utożsamia...

Co do 'ja' to moją opinię macie pod każdym moim postem;)

Banjankri

Michał Dyszyński

Banjankri

Skoro to wszystko o czym piszesz uważasz za zmyślone i nieprawdziwe, to się wreszcie rozumiemy.

Michał Dyszyński

Banjankri

Ani prawdziwość, ani nieprawdziwość... teraz jest szczerość. A ta szczerość prawdziwa, czy nie? Czy może też jest twoją kreacją?

Michał Dyszyński