ŚFiNiA

Andy72

Wszystko co nowe i nie znane to od razu lepsze?
"trawa po drugiej tronie płotu jest bardziej zielona"

Michał Dyszyński

towarzyski.pelikan

Semele

Andy72

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Integryzm w swojej istocie, gdy zaleca przyjęcie doktryn od autorytetów, przy jednoczesnym uznaniu umysłu przyjmującego za niewiarygodny, błądzący, stawia sytuację samego przyjęcia owych doktryn jako niemożliwą, sprzeczną. Bo KTO ma przyjąć doktryny, jeśli nie umysł?
Jeśli z góry umysł się traktuje jako niewiarygodny, jako mający ustąpić przed tym zewnętrznym, to jest pytanie CZYM SIĘ ROZSTRZYGA JAK to wykonać? Jak, nie korzystając z (ułomnego) umysłu ustalić sposób na przyjęcie tego czegoś na razie pozostającego poza umysłem (bo ukazanego tylko zapisem słownym, doktrynalnym stworzonym przez autorytety) do umysłu?

Efektem prób podołania tej swoistej kwadraturze koła, w której trzeba coś wykonać, jednak jedyny wykonawca tego czegoś (jakim jest umysł) został zdeprecjonowany, uznany za niezaufanego, wadliwego, jest zwykle skupienie się osoby, próbującej wdrożyć ową niemożliwą procedurę na pobraniu jak najmniej z przekazu, a potem szybko zablokowanie dalszych rozważań. Umysł skupiony na tym minimalnym, może i coś tam zrobił, ale niewiele, więc tak się przed zarzutem, że zadziałał (a nie powinien, wszak to nie tym błądzącym umysłem powinno się dokonać, tylko ... nie wiadomo czym) trochę wybrania....
Tak, intuicyjnie, umysł próbuje się wywiązać z zadania przed nim postawionego, czyli z jednej strony wziąć od autorytetów to, "co jest" do wzięcia, a z drugiej już nic nie robić od siebie. Więc umysł...
skupia się na samych nazwach, symbolach, na samych określeniach, blokując sobie dostęp do rozważań treści. Niektóre umysły wchodzą trochę dalej w realizację owej niemożliwości, czyli pobierają od autorytetów nieco więcej treści, ale blokują krytycyzm, wiązanie z doświadczeniami, starają się to, co do nich dociera jakoś uczynić na siłę innym niż własne. Dalej będą z tego przez umysł generowane różne chaotyczne formy zaprzeczeń samemu sobie, wcześniejszym doświadczeniom, rozumieniom. Umysł próbuje się bowiem uporać z zadaniem "przyjąć coś, ale nie przyjmować tego - tym "wadliwym" - sobą", tworząc w obrazie, jaki ostatecznie uznaje, różne małe destrukcje, wprowadzając sprzeczności, skupiając się na pobocznych aspektach, ale już nie tworząc spójnej całości. Bo jakby taka spojna całość i rozumienie powstało, to przecież byłoby to dziełem umysłu - tego niewiarygodnego umysłu... Więc byłoby to zapewne błędne i do odrzucenia.... Więc jak się coś tam w środku trochę popsuje, to pewnie będzie lepiej, bo popsucie czegoś złego z zasady, to trochę jak naprawienie...

Najczęściej jednak umysł tak sobie "radzi" z ową kwadraturą koła, jaką zgotowało mu zadanie przyjęcia czegoś, ale tak, aby siebie nie używać, za pomocą skupiania się na nazwach i unikając pytania o ich treść i głębszy sens.

Ostatecznie integrysta będzie czcił te symbole i nazwy, którym jego umysł nie nadał znaczeń ani sensów, albo nadał je w sposób celowo (aby, skoro jest taki "niewiarygodny", wykonywać swoją robotę sprzecznie) chaotyczny, przypadkowy.

towarzyski.pelikan

towarzyski.pelikan

lucek

„Słyszeliście, że powiedziano: Oko za oko i ząb za ząb! A Ja wam powiadam: Nie stawiajcie oporu złemu. Lecz jeśli cię kto uderzy w prawy policzek, nadstaw mu i drugi! Temu, kto chce prawować się z tobą i wziąć twoją szatę, odstąp i płaszcz! Zmusza cię kto, żeby iść z nim tysiąc kroków, idź dwa tysiące! Daj temu, kto cię prosi, i nie odwracaj się od tego, kto chce pożyczyć od ciebie. Słyszeliście, że powiedziano: Będziesz miłował swego bliźniego, a nieprzyjaciela swego będziesz nienawidził. A Ja wam powiadam: Miłujcie waszych nieprzyjaciół i módlcie się za tych, którzy was prześladują; tak będziecie synami Ojca waszego, który jest w niebie; ponieważ On sprawia, że słońce Jego wschodzi nad złymi i nad dobrymi, i On zsyła deszcz na sprawiedliwych i niesprawiedliwych. Jeśli bowiem miłujecie tych, którzy was miłują, cóż za nagrodę mieć będziecie? Czyż i celnicy tego nie czynią? I jeśli pozdrawiacie tylko swych braci, cóż szczególnego czynicie? Czyż i poganie tego nie czynią? Bądźcie więc wy doskonali, jak doskonały jest Ojciec wasz niebieski”.

Michał Dyszyński

towarzyski.pelikan

towarzyski.pelikan

Michał Dyszyński

towarzyski.pelikan

Michał Dyszyński

towarzyski.pelikan

Michał Dyszyński

fedor

Andy72

Ostatnia wymiana tekstów Katolikusa z Wujem sugeruje że Katolikus spija idee wprost z przeczystej krynicy, wprost od Wuja. Jeśli ma jakieś wątpliwości, to je opisuje, na co Wuj odpowiada jak Katolikus ma myśleć.

Michał Dyszyński

Nieraz sobie stawiam sprawę tej wymagalności okazania posłuszeństwa i uległości jakimś tam autorytetom kościelnym w kontekście jakichś tam doktryn w sposób pozytywny, czyli zadaję sobie pytanie: no dobra, Michale, oni są tak przekonani, że taką właśnie postawę należy przyjąć! Więc może po prostu zrób to?!

Wiele razy próbowałem się wziąć za to zadanie. Szczerze! Myślałem sobie: to teraz będę posłuszny, wezmę i uwierzę dokładnie w to, co tam w tych doktrynach wypisali...
No więc zabieram się do pracy... Bo jak mus, to mus!
Czytam te doktryny - np. tę sztandarową o nieomylności papieża, potem też biskupów... Czytam sobie, stawiając przed sobą zadanie: to zrób, Michale tak, żeby to w tobie coś, co jest szczere i cię tworzy "było uwierzone", że nieomylnością papież dysponuje. Czyli W CO właściwie ma celować ta moja świadomość w tym kontekście?... Co konkretnie ma się w niej zadziać?...
No to myślę sobie - powinienem chyba uważać, że papież "jest nieomylny" czyli każde jego (stosowne) sformułowanie jest już ostateczne, nic nie można do niego dodawać, bo już jest chyba kompletne...
No dobra.... Nic nie będę dodawał. Jest o czymś sformułowanie od papieża, a co ja mam z nim zrobić?
- Jak go przeczytam, to co dalej? Mam się starać nieomylne sformułowanie zrozumieć, czy się nie starać?
Jak się będę starał coś zrozumieć, to będę zadawał sobie kolejne pytania:
- czy spójnie widzę w tej idei aspekt A,
- czy spójnie widzę w tej idei aspekt B,
- czy spójnie widzę w tej idei aspekt C,
...
- czy spójnie widzę w tej idei aspekty połączone, czy pasują one do innych rozumowań, posiadanej przeze mnie wiedzy?...
Zadając te pytania, natrafiam praktycznie zawsze na rozliczne wątpliwości, pojawiają się kolejne pytania: jak sprawdzić tę spójność aspektów, jakie kryteria tu przyjąć. W samej doktrynie tego nie ma zapisanego. Czyli muszę sobie tu radzić samodzielnie, swoim umysłem. Żadnego cudzego umysłu tu nie mogę ściągnąć do pomocy, to przecież ja mam zrozumieć nieomylne sformułowanie papieskie...
A tu za chwilę jeszcze przychodzi do mnie integrystycznie nastawiony wyznawca i zaczyna mi kwękać: ty tu w ogóle coś za dużo pytasz! Ty jakimś widzimisiem się posługujesz! Nie pytaj, tylko uwierz!
A ja wtedy już jestem w zupełnej rozterce. :cry:

No bo jak mam uwierzyć w coś, co nawet nie wiem, o co w tym chodzi?... Przecież właśnie po to się sprawą zająłem, właśnie dlatego o tym myślę i te pytania stawiam, aby zrealizować dokładnie ten cel, o którym mówi doktryna, czy wypowiedź papieża!
Aby WYPEŁNIĆ ZALECENIE integrysty właśnie robię to, co za chwilę integrysta mi zaneguje, jako to, czego nie powinienem robić (bo przecież nie powinienem używać tych - omylnych w integrystycznym rozumieniu - własnych osądów). Jak rozstrzygnąć tę kwadraturę koła?...
... pewna sugestia się z boku wyłania...
Sugestia jest bardziej w emocjach i luźnej intuicji, a nie w rozumie, bo rozumowo wciąż mamy pata. Emocja polega na tym, że
... to może sprawimy, żeby tak jakoś wilk był syty i owca cała, czyli może powiemy, że uwierzyliśmy, ale nie będziemy dociekali w co uwierzyliśmy. Ot, po prostu zadeklarujemy, że to "to coś" (nie wiadomo, co to jest, ale coś tam jest...) to jest właśnie to, w co uwierzyliśmy, a w ogóle to jesteśmy ulegli wobec władz doktrynalnych. Tak w ogóle to jakoś tam ulegli jesteśmy, nie buntujemy się, to może właśnie to będzie wypełnieniem tego, co się od nas wymaga... :think:

No to właśnie tak mogę zrobić - ogłoszę, że uwierzyłem, ogłoszę, że jestem uległy, już pytać nie będę, tylko będę głosił swoją przynależność do instytucji i uległość wobec autorytetów. A na koniec nazwę tę postawę jeszcze "uwierzeniem" w ten zapis doktrynalny, jaki mi przedstawiono.

Przyglądam się tak mentalnie co teraz tego wyszło. :think:

Miałem uwierzyć w jakiś tam przekaz, jakąś doktrynę jako nieomylną, ale ZARZUCIŁEM SPRAWĘ W JEJ SAMYM SEDNIE, bo kwestię stosunku mojego umysłu do samej idei zapisanej w doktrynie odłożyłem "na wiecznego nigdy". Zignorowałem zagadnienie tego, jak skłonić swoje moce rozumienia i rozpoznawania spraw, aby przyjęły one akceptowalny przez moje sumienie KSZTAŁT WIARY. I tak postulat ustanowienia w sobie stanu wiary w TO, CO BYŁO PRZEDSTAWIONE jako "do uwierzenia" został zlekceważony. W zamian złożyłem tylko tę moją deklarację uległości wobec urzędu nauczycielskiego...
Patrzę sobie na to, co się stało...
Patrzę i robię tego jakiś osąd...
I wychodzi na to, że mam wewnętrzny odczyt: Michale! Kogo ty taką postawą oszukujesz!?...,
- Przecież dobrze wiesz, że deklarujesz swoje "uwierzenie" na pusto, jako że to w co rzekomo "wierzysz" stanowi dla ciebie niejasną ideę, twój umysł jej nie przyjął. W zamian złożyłeś tylko jakąś tam deklarację uległości, jakimś tam ludziom (których nawet nie znasz osobiście). Komu to i do czego jest właściwie potrzebne?... :shock:

To Bóg miałby od ciebie wymagać takiego kłamliwego podejścia?... Kogo tu właściwie chcesz oszukać?...
- Siebie?...
- Tych urzędników doktrynalnych w Kościele, że przyjąłeś ich słowa za dobrą monetę, choć w istocie wciąż nie wiesz nawet, co one oznaczają?...
- a może myślisz, że oszukałeś tak Boga?...
Do czego taka postawa komukolwiek miałaby być potrzebna?... :shock:

fedor

Michał Dyszyński

Andy72