ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Zauważyłem, że ta sama sytuacja jest przez ludzi bardzo różny sposób. Jedni w tych samych ludziach, których niedawno poznali przy jakiejś okazji widzą wrogów, podczas gdy inni postrzegają ich z życzliwością, jako bliźnich, potencjalnych przyjaciół.
Gdy słucham wypowiedzi o ludziach - szczególnie z jakichkolwiek zewnętrznych grup - to widzę nie odczyty rzeczywistości o tych ludziach, lecz ZAŁOŻONE SCHEMATY INTERPRETOWANIA.
Oto jest ktoś zza granicy. Żadne konkretne informacje na jego temat nie są znane z wyjątkiem tego, co bezpośrednio widać - wiek, płeć, fizjonomię. Ale co niektórzy już "wiedzą", że to pewnie wroga osoba. Inni tego nie "wiedzą", traktują człowieka na zasadzie "zobaczymy kim się okaże, teraz ma na start mój kredyt zaufania".
Dla niektórych wystarczająca do oceny człowieka jest informacja "warszawiak", "Ślązak" - liczne ludziska "wiedzą" z góry o nich, że to np. raczej będzie niemiły człowiek. Co się za chwilę nawet może potwierdzić, bo ktoś z drugiej strony, czując się traktowanym nieufnie, odpowie symetryczną emocją.
Podobnie jest z poczuciem zagrożenia - dla jednych coś jest normalną sytuacją, podczas gdy u innych taka sytuacja budzi zagrożenie. Oczywiście są przypadki jednoznaczne, ale w większości jest tak, że oceny wrogości, bezpieczeństwa itp. są silnie subiektywne.
Tak to widać z zewnątrz...
Pytanie jest jednak: czy potrafimy te spostrzeżenia odnieść do siebie?
Czy potrafimy też dostrzec u siebie aspekt nastawienia się do kogoś - silniejszy, niż odczyt obiektywny cech osoby?...
Mało kto potrafi sobie powiedzieć: muszę uważać na to, czy moje ocena czasem nie wynika w większym stopniu z subiektywnych nastawień, niż z obiektywnego oglądu sytuacji.

Michał Dyszyński

A skąd w ogóle ten wątek?
- Z dość dla mnie zaskakującej konstatacji, że tak wiele ludzi uważa posiadany przez siebie poziom zagrożenia czymś tam, jak coś obiektywnego. W rozmowach spotyka się stwierdzenia "X jest wielkim zagrożeniem". Z jednej strony to jest naturalne, tak się wypowiadamy mimowolnie. Ale mam wrażenie, że naprawdę mało kto jest w stanie spojrzeć na swoje poczucie zagrożenia, wrogości jako na prywatne odczucia, jak na coś, co nie tyle obiektywnie "jest", co "ja mam takie odczucie". I nie pomagają tu liczne niewypały przypuszczeń, że coś jest zagrożeniem. Wiele teorii spiskowych nie tylko nie upada z braku potwierdzeń dla nich, lecz w umysłach ludzi się rozwija, coraz bardziej ogarniając przekonania tych ludzi.
Poczucia irracjonalnych zagrożeń mają raczej tendencję do wzrostu, niż zanikania. Dla osób z zewnątrz, oczywiste pytanie "a co właściwie tak konkretnie, bez brnięcia w zaawansowane konstrukcje domyślania się potwierdza ci to właśnie zagrożenie?", dla teoriospiskowca wydaje się być zbędne. Prawdopodobnie bierze się to najbardziej stąd, że sama konstrukcja teoriospiskowych nastawień, sam ich rdzeń oparty jest właśnie o DOSZUKIWANIE SIĘ ZWIĄZKÓW NA BAZIE DOMNIEMAŃ. Tu domniemania stają się niejako ważniejsze, niż twarde fakty. A najmniejszy fakt, który otoczenie zwykle będzie interpretowało w standardowy, nie związany z żadnymi spiskiem sposób, dla teoriospiskowaca urasta do rangi "ostatecznego faktycznego potwierdzenia".

Już dawno temu sformułowałem sobie pewne osobiste prawo, które ma na celu chronić moją konstrukcję zdrowego rozsądku. Można by je sformułować jako:
Domniemania są oczywiście naturalnym narzędziem myśli, jednak warto jest trzymać rygorystyczną umysłową kontrolę nad statusami domniemania vs fakt.
W szczególności warto jest bardzo uważnie obserwować to, czy w naszym wnioskowaniu domniemania nie zaczynają tworzyć struktur "zbytnio samopotwierdzających się", warto jest stawiać sobie - upierdliwe - pytanie: ale co tak "twardo" potwierdza tezy, w które wierzymy?

Od razu chcę zastrzec, że to, o czym wyżej piszę, NIE dotyczy warstwy światopoglądu. Światopogląd BĘDZIE domniemaniem.
I niewiele na to da się poradzić, że światopogląd nie ma szansy nigdy stać się czymś opartym o twarde fakty. Bo są (przynajmniej) dwie w zasadniczy sposób odrębne domeny myśli:
- domena zewnętrzna umysłu, dotykająca bezpośrednio doznań, wrażeń zmysłowych, odczuć, faktów obserwowanych, która jest nastawione na synchronizowanie się z tym, co zewnętrzne - tam "zewnętrzność rządzi"
- domena wewnętrzna umysłu - z natury stanowiąca domniemanie, która nie dotyczy już faktów, lecz buduje poziom abstrakcji, syntetycznego ujęcia wielu aspektów w zbiorcze ujęcia, nastawienia ogólne.
Domena zewnętrzna, opierająca się o fakty jest jednocześnie tą, którą można - też zewnętrznie - weryfikować (choć też nigdy w sposób absolutny).
Domena wewnętrzna - światopoglądowa - nie oferuje nam funkcji jej weryfikowalności z tym co zewnętrzne. Tutaj rolę weryfikacji pełni PRÓBA NADAWANIA JAK NAJWIĘKSZEJ SPÓJNOŚCI przekonaniom.

Myślenie robi się wadliwe, jeśli ktoś zamienia prawa funkcjonowania dla owych domen - czyli gdy np. próbuje domenę zewnętrzną tworzyć domniemaniami (wymyśla sobie fakty, fantazjuje rzeczywistość), albo odwrotnie gdy domenę wewnętrzną - światopoglądową - stara się (zawsze to będzie na siłę, wadliwie, w sposób pozbawiony spójności) podporządkować jakimś jednostkowym faktom, odczuciom, pojedynczym ideom. Bo domena wewnętrzna jest z natury tą, która porzuciła jednostkowość na rzecz uogólnienia, w niej uogólnienie jest, z założenia, silniejsze niż jakikolwiek jednostkowy fakt, co dalej powoduje, że żaden jednostkowy fakt nie może tą domeną zarządzać.

towarzyski.pelikan

towarzyski.pelikan

lucek

towarzyski.pelikan

lucek

lucek

Semele

lucek

towarzyski.pelikan

Semele

Napisałaś, że e kamienowanie kobiet trzyma je w ryzach....

Cytuję:

skutecznie trzyma kobiety w ryzach, żeby np. im w głowie nie zrodziły się lewackie pomysły typu "aborcja jest prawem człowieka". Natomiast może nie działać dobrze w innych obszarach.

Chyba, że cytowanie coś po drodze zgubilo??

towarzyski.pelikan

Semele

towarzyski.pelikan

Michał Dyszyński

Semele

Semele

Ruch pro-life wcześniej "widział tylko nienarodzone dziecko, a feministki tylko kobietę. Feministki pro-life widzą dwoje ludzi i chcą oboje chronić i wspierać”. Feminizm opiera się na równości, więc nie powinien wykluczać nikogo tylko dlatego, że się jeszcze nie urodził – lub jest mężczyzną. Mężczyźni też powinni mieć prawo głosu w sprawie ciąży. Nie mówiąc już o tym, że "aborcja pozwala mężczyznom traktować kobiety jak zabawki. Kiedy zabawka się zepsuje – kobieta zajdzie w ciążę – zrobi aborcję i zabawka naprawiona". To faceci jakoby zaciągają płaczące kobiety do klinik, więc "nie mówcie mi nawet, że to wybór kobiety".
Aktywistki odrzucają biblijny język grzechu i kary oraz mocno tonują religijne uzasadnienia postulowanego zakazu aborcji. Nie machają już Biblią, nie walą krzyżem jak cepem i odcinają się od zdjęć pokawałkowanych płodów: straszenie i zawstydzanie, uważają, jest przeciwskuteczne. Murphy: "Jako nastoletnia agnostyczka przewróciłabym oczami, słysząc argumenty pro-life oparte na wierze. Zrobilibyśmy sobie dużą przysługę, rebrandując ruch pro-life jako ruch oparty na faktach, nauce i prawach człowieka zamiast na naszej wierze w dowolną religię".

A na koniec:
W ich świecie nie ma kobiet, które w ogóle nie chcą mieć dzieci, bo lubią swoje życie takie, jakie jest, bo boją się ciąży i porodu, bo nie mają ochoty poświęcić czasu i wysiłku akurat na wychowanie potomstwa. "Feministki pro-life" wiedzą lepiej: w naturze kobiety leży macierzyństwo, niezależnie od tego, co ona sama by o tym myślała.

towarzyski.pelikan

Michał Dyszyński

towarzyski.pelikan

Michał Dyszyński

towarzyski.pelikan

Michał Dyszyński

towarzyski.pelikan