ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Gdybym miał w stylu buńczucznym wygrywać, to - w moim odczuciu - bym przegrywał.

"Przyjęcie prawdy", albo "obronienie swojej racji" w stylu buńczucznych polega na tym, że uzyskuje się od odbiorców DEKLARACJE ULEGŁOŚCI I AKCEPTACJI. I to już jest "tym przyjęciem" buńczucznych, żądnych władzy.

Jako nauczyciel z zawodu porównałbym to do sytuacji, w której jakiś nauczyciel wobec klasy oświadcza: ten temat, który przed chwilą tłumaczyłem teraz będę oceniał pod kątem, jak wy go przyswoiliście. Klasówki nie będzie, oprę się na tym, kto się zgadza ze mną i deklaruje, że zrozumiał moje tłumaczenie. Więc każdy, kto się ze mną zgadza, czyli zrozumiał - ręka w górę! Kto podniesie rękę dostanie celujący do dziennika, kto nie podniesie dostanie pałę, bo nie zrozumiał tematu.

Buńczuczni są przekonani o sukcesie swojej polemiki, gdy stłamszą opór personalny. W istocie stłamszą jedynie wolę szczerego przyznawania do tego, co ludzie naprawdę czują.
Ale osobnikom o mentalności hierarchii i władzy to się podoba. Im przecież nie chodzi o żadne prawdy obiektywne, czyli o bazowanie na tym, co rzeczywiście w umysłach osób deklarujących jest. Oni chcą się poczuć jako ci, którzy coś wygrali, którzy wywarli presję.

Więc buńczuczni wywierają presję, a nieraz też mają sukcesy z tego tytułu, bo odbiorcy zmęczeni czy przestraszeni ową presją zadeklarują buńczucznym coś tak, jak buńczuczni chcieli. Zadeklarują buńczucznym kłamstwa, a buńczuczni ucieszą się, jacy to byli "przekonujący". Tylko powstaje pytanie: DO CZEGO przekonał buńczuczny?

Z zewnątrz, powierzchownie patrząc niejeden powie, że buńczuczny przekonał do tego, co przedstawiał jako swoją tezę. Ale to jest tylko pozór. Teza bowiem była jedynie pretekstem, czymś, czym się nie zajęto. Buńczuczny, który naciskał, aby przyjęto jego tezy "jak jest", gdy nie odpowiadał na podchwytliwe pytania, a jedynie naciskał na przyjęcie, przekonał jedynie do nieszczerości, choć opakowanej w deklarację "akceptuję twoją tezę".
Buńczuczność jest stwarzaniem presji na kłamstwo, na lans, że się "zdobyło" sojusznika w danej sprawie, choć w istocie jest to sojusznik, który nie zna sprawy, w której "jest sojusznikiem".

Buńczuczni w ten sposób chcą się oszukiwać - zbierają te przyznania im racji, te zgody, te uległości, bo buńczucznych od początku prawda nie interesowała, bo buńczuczni nie byli prawdą obiektywną nigdy nie zainteresowani, bo od początku ich celem jest tylko zdobywanie deklaracji wspierających i objawów uległości wobec presji.

Ja uważam tu dokładnie PRAWDZIWYM POPARCIEM sprawy byłoby poparcie kogoś, kto nie doznał nawet śladu presji na to, aby się ze mną zgadzać. Wtedy taka zgoda ze mną wypływałaby spontanicznie, z serca i umysłu - wtedy dopiero taka zgoda byłaby szczera, czyli prawdziwa.

fedor

Michał Dyszyński

Buńczuczni wielce pragną być zwycięzcami w dyskusjach. A poczują się nimi, gdy okażą swoją nieugiętość i twardość. Niby dyskutują o tezach, niby o jakichś prawdach coś wspominają, ale intencja docierania do prawdy dawno w ich emocjach została pożarta przez intencję okazania się tym twardym dominatorem, który stawia sprawy wedle swojego chciejstwa, który nigdy nie pęka, a inni mają mu ulegać.
Niby buńczuczny o prawdzie mówi, niby jeszcze o jakichś tezach coś wspomina, ale z boku widać, że dawno ten cel, jakim jest prawda, stał się jedynie pretekstem do okazywania swojej buńczuczności.

fedor

Michał Dyszyński

Jak zapytałem czata GPT o pochodzenie słowa buńczuczny, to dostałem w odpowiedzi:
Słowo „buńczuczny” ma bardzo ciekawe pochodzenie związane z kulturą wojskową narodów stepowych. Przymiotnik „buńczuczny” pochodzi od rzeczownika „buńczuk”, który oznaczał chorągiew lub znak wojskowy używany przez Tatarów, a później także w wojsku polskim (zwłaszcza w XVII–XVIII w.).
Buńczuk (tur. buncuk, muncuq) był znakiem władzy i prestiżu — najczęściej był to kij zakończony końskim włosiem.

Od tego powstał przymiotnik „buńczuczny”, który pierwotnie oznaczał: mający buńczuk, noszący buńczuk, pełen wojskowej pychy.
Z czasem słowo stało się metaforyczne i zaczęło oznaczać: pyszny, hardy, zadziorny, przesadnie pewny siebie, groźnie zachowujący się na pokaz.
Podsumowanie
Buńczuczny = pierwotnie „taki jak posiadacz buńczuku”, czyli dumny, wyniosły wojownik → współcześnie: zadziorny, arogancki, przechwalający się.

Pochodzenie słowa chyba dość dobrze określa jak intuicyjnie odbieramy dziś to znaczenie - osoby skłonnej do przechwałek,zachowującej na pokaz. Czy taką postawę da się pogodzić z ideą prawdy obiektywnej?
- Ja uważam, że to byłby psychologiczny "łamaniec", coś praktycznie niemożliwego do połączenia w jednej psychice. Przechwałka bowiem z natury jest pozorancka, jest wręcz przeciwieństwem tej tendencji w psychice, której efektem jest zbliżanie się umysłu do poznania prawdy obiektywnej. Postawa prawdy obiektywnej jest bowiem istotowym przeciwieństwem pozoranctwa.

fedor

Michał Dyszyński

Moje odrzucenie buńczuczności w dyskusji jest w intencji komunikatem: nie chcę nikomu narzucać moich przekonań, bo uważam, że narzucanie i tak jest nieskuteczne epistemicznie, gdyż - jeśli się nawet powiedzie - to doprowadzi jedynie do reakcji dostosowawczych, do kłamstwa polegającego na zaakceptowaniu przez kogoś moich słów na odczepnego.

Nie chcę, aby mój odbiorca czuł się pod presją na przyjęcie moich argumentów. Z góry deklaruję, że wolę szczere odrzucenie tych argumentów, niż nieszczerą, wymuszoną akceptację.
A nie bardzo rozumiem, jakby w ogóle miało mieć wartość podejście przeciwne, które wmanipulowane, wymuszane akceptacje i zgody potraktuje jako coś godnego starania się o to.

fedor

Michał Dyszyński

fedor

Michał Dyszyński

To, że jestem dość radykalny w uznawaniu wartości akceptacji jest "moją inicjatywą", a do tego inicjatywą ściśle związaną z pragnieniem spojrzenia w prawdzie bez zakłóceń. Zdaję sobie sprawę, że w życiu nie wszystko się dzieje wokół epistemologii i prawdy. W życiu są skomplikowane relacje międzyosobowe, towarzysko toczą się przeróżne gry - o docenienie, o akceptację, o miłość. Może w tych grach buńczuczność, chwalenie się, stosowanie różnych manipulacji ma jakieś tam swoje miejsce.
W sensie dążenia do prawdy może i jestem swego rodzaju ortodoksem. To chyba powinienem przyznać. Choć...
uważam, że można próbować jakoś godzić te dwa przestawne cele - rozgrywania tych rozlicznych gier towarzyskich o wzajemne emocje i dążenie do prawdy. Propozycją tutaj byłoby ROZDZIELENIE KONTEKSTÓW. Gdy mówimy o prawdzie, to wtedy zamykamy wszelkie pogrywania i manipulacje. Gdy bawimy się towarzysko, to uznajemy, iż jest to jakaś forma teatru, w którym nie stosuje się już rygoryzmów epistemicznych.

fedor

Semele

Michał Dyszyński

Katastrofą dla buńczucznych jest SAMOTNOŚĆ.
Wszystko bowiem co buńczuczni czynią, ma sens jedynie wtedy, gdy jest jakaś publika, gdy ktoś odbiera te ich akty pozerstwa i wywyższania się. A gdy nie ma się nad kogo wywyższać, buńczuczny staje w obliczu PUSTKI.
Buńczucznemu bowiem wyznacza jego przekonania i sensy obecność wroga, albo konkurenta, z którym można rywalizować. Gdy rywala zabraknie buńczuczny staje w obliczu załamania się całej jego osobistej epistemologii - oto może należałoby rozważać same idee, same problemy, same zależności i...
... nie ma wroga! Nie ma na kogo zrzucać swojego niezrozumienia! Nie ma kogo przenosić swoich porażek! Nie na kim odreagowywać frustracji! Należałoby zająć się problemem, sprawą, zagadnienie W ODERWANIU OD PERSONALNEJ, RYWALIZACYJNEJ OTOCZKI.
Na rozpatrywanie problemów i zagadnień jako takich buńczuczni są kompletnie nieprzygotowani. U niego bowiem ZAWSZE problem był tylko pretekstem do zajęcia się tym, co buńczucznego interesowało i motywowało - wywyższania się osobowego. Buńczuczny bez tego wywyższania się osobowego jest bezradny i zdezorientowany, nie wie co się robi z tym "dziwnym czymś", jakim jest problem sam w sobie.

Michał Dyszyński

Nieraz się zastanawiam, co by zrobił taki buńczuczny, gdyby został pozostawiony sobie w trudnej sytuacji, której nie byłoby nikogo, na kogo by można przenieść swoją uwagę i swoje pretensje, bo byłby tylko problem (bezosobowym) do rozwiązania... :think:

Weźmy sytuację, w której buńczuczny budzi się sam w jakiejś oazie na środku pustyni; ma trochę żywności i wody, więc przetrwałby może ze dwa - trzy tygodnie w tym miejscu, a nawet ma mapę, z której wynika, że tydzień drogi dzieli buńczucznego od miejsc zamieszkałych przez ludzi i oferujących schronienie. Więc ŻYCIE STAWIA KONKRETNY PROBLEM, który nie jest związany z tym, wobec kogo się buńczuczny wywyższy, kogo obelżywie nazwie, kogo zruga, komu powie "Ty taki jesteś!". Bo i tak nikt buńczucznego nie będzie słuchał z wyjątkiem tych paru palm i pustynnego piasku.
Przypuszczam, że superbuńczuczny w ogóle by nie wyszedł ze swojego mentalnego więzienia polegającego na niezbitej wierze, że rozwiązywanie problemów polega na oskarżaniu kogoś i wywyższaniu się nad osoby. Ten by pewnie w ciszy i w złości tylko miętolił te swoje oskarżenia, nie mając ich do kogo kierować, ale by nie ruszył dupy i nie przemyślał jak rozwiązać KONKRETNY PROBLEM. Ale taki buńczuczny nie aż tak skrajnie, może by poszedł po rozum do głowy i może by nawet uznał, że akurat teraz trzeba zmienić życiową strategię i zamiast oskarżania osób, po prostu zająć się problemem?... :think:

Ten by może przetrwał, może by opracował sobie marszrutę wyjścia z pustyni i ostatecznie się uratował.

fedor

Michał Dyszyński

A może buńczucznym trzeba odpowiadać w "ich języku" - też buńczucznie?...
- To by nie było po mojemu, a dodatkowo to by tylko potwierdzało buńczucznym ich obraz świata, jako "ogólnie obowiązujący" - nawet w obowiązujący mojej odpowiedzi. Ja, skoro buńczuczność odrzucam, powinienem być inny i powinienem być wierny swoim wartościom. Czasem dam się sprowokować, ale zwykle są to krótkie epizody, kiedy się polemicznie zapędzę za daleko. Moją zasadą jest, że każdy ma zbierać to, co sobie posiał. Niech buńczuczni zbierają konsekwencje swojej buńczuczności, ja przeszkadzać w tym nie zamierzam.
A jakie to są konsekwencje?...
- Nie wiem, jakie będą one ze strony ogólnie innych ludzi, ale mogę przedstawić konsekwencje buńczuczności w moim osobistym traktowaniu. Główne konsekwencje są dwie:
1. Ostatecznie godzę się z faktem, że buńczuczny w dyskusji potrafi tylko jednostronnie "nadawać", czyli skreślam takowego jako zdolnego do współpracy i dyskusji z prawdziwego zdarzenia. Mogę się dalej z buńczunym kontaktować w "trybie dostosowawczym", czyli nie obiecującym sobie prawie nic, a ewentualnie wyznaczającym inne cele niż te dla mnie domyślne dla dyskusji (uzgodnienie stanowisk, wyjaśnienie wątpliwych kwestii)
2. Traktuję buńczucznego na zasadzie "dyskutanta specjalnej troski", trochę jak osobę ułomną, jak kogoś upośledzonego psychicznie, co będzie dalej oznaczało z zasady bardzo niskie oczekiwania względem wiarygodności owej osoby, traktowanie jej ocen jako domyślnie błędne. Z zasady będzie to właśnie uznanie, że rozmawiam jak z niedojrzałym dzieckiem, a nie dojrzałym dorosłym. I trochę - jak to z dzieckiem - mogę nawet tolerować różne buńczuczne wybryki, ale znowu - tak jak z dzieckiem - będzie to na zasadzie "tu nie ma równości między nami, tu jest przecież buńczuczny, czyli niedojrzały mentalnie partner w dyskusji" - tu mam do czynienia z kimś, kto się raczej lansuje na noszącego buńczuk, a nie z kimś, kto próbuje mieć rzetelny osąd omawianej SPRAWY.

fedor

Michał Dyszyński

Buńczuczni maja osobistą epistemologię przestrojoną z poszukiwania prawdy obiektywnej, na poszukiwanie objawów zwyciężania personalnego.
Skąd tak sądzę?
- Z doświadczenia w kontaktach z niemałą grupą buńczucznych. Wszyscy oni okazali się być skrajnie życzeniowo traktującymi osądy rzeczywistości, działający pod kątem wykazywania swoich personalnych zwycięstw, z pominięciem uwzględnienia niewygodnych dla siebie okoliczności. Buńczuczni filtrują odczyty świata tak, aby wyszło im, że są zawsze zwycięzcami.

fedor

Michał Dyszyński

Czy ja siebie wybielam, gdy piszę o "złych" buńczucznych?...
Po pierwsze nigdzie nie napisałem, że sam nigdy nie miałem, albo nie miewam objawów buńczuczności, także jakiejś "buńczuczności epistemicznej" (moja próba zasugerowania nowego pojęcia). Wręcz chcę zadeklarować, iż ciągle się testuję pod tym kątem, ciągle to widzę jako zagrożenie, a nawet, że zdarza mi się odkrywać w sobie objawy, które traktuję jako te złe.
Piszę specjalnie nie wskazując palcem, aby skupić się na zależnościach w samej psychice (w KAŻDEJ psychice), zamiast rozpamiętywać, kto konkretnie co i kiedy.

To jest mój ogólny pomysł na krytycyzm i na samokrytykę. Może nawet warto byłoby bardziej modelowo - teoretycznie go opisać, więc niech będzie to miejsce (ale chyba skopiuję tekst na swojego bloga).
Z samokrytyką jest pewien problem, którego istnienie uświadomiłem sobie już dawno temu, ale początkowo nie bardzo umiałem go rozwiązać. Problem polega na tym, że próbując być krytycznym wobec samego siebie, natrafiamy na formę zaprzeczania samemu sobie. Bo jeśli krytykujący jest jednocześnie tym krytykowanym, to znaczy, że coś wadliwego próbuje orzekać. A więc, skoro wadliwy orzeka, to zapewne też samo orzeczenie jest wadliwe.
Problem wydaje się uniwersalny - dotyczy on i buńczucznych, niebuńczucznych, dotyczy każdej istoty, która próbuje być samokrytyczna. Czy jest jakaś możliwość uporania się z tym problemem?...
Moim pomysłem (wierzę, że nie tylko moim, takich "geniuszy", jak ja, którzy wpadli na ów pomysł, jest oczywiście na pęczki) na jakieś przynajmniej zawalczenie w tej kwestii jest postawa ODRYWANIA OBIEKTU KRYTYKI OD KONKRETNEJ OSOBY.
Aby nie było tak, że krytykujący jest jednocześnie krytykowanym, CZYNIĘ MODEL i potem krytykuję sam model psychiki, postaw osobowych.
Ten model wziął coś ze mnie, model powstał na bazie problemów, jakie miałem ze swoim ja, ale nie jest już ja. Model jest ABSTRAKCJĄ, jest zbiorem konkretnych cech, a pominięciem pozostałych cech osobowości. Model nie ma ambicji, nie cierpi, nie jest żywy, można go sobie krytykować do woli i nikt nie będzie skrzywdzony. W modelu jest trochę ja, a trochę są też inni, ale co ważne (!) NIE WIADOMO W JAKIM STOPNIU właściwości modelu aplikują się na konkretne osoby (choć w JAKIMŚ stopniu się aplikują). Nie wiem zatem, czy gdy skrytykowałem model, to skrytykowałem też siebie, albo konkretnego Iksińskiego. Nie wiem, bo nie obsługuję precyzyjnie tego przejścia: zależności dostrzeżone w modelu -> konkretna osobowość. Zakładam, że moje model stosują się "w jakimś stopniu", ZAWSZE tylko "w jakimś stopniu".
Model jest z definicji CZĄSTKOWY, co oznacza iż obejmuje tylko ograniczone zbiory cech, co dalej też oznacza, iż o żadnym człowieku (!) nie mam prawa powiedzieć "ty taki jesteś dokładnie, jak to w modelu określiłem". Nie mam tego prawa, bo przecież inne cechy jakoś na modelowane cechy wpływają, a ja w swoim modelowaniu tego w ogóle nie uwzględniałem, więc niezasadne jest uznanie, iż ten wpływ wynosi zero (co byłoby faktycznym stwierdzeniem o pełnej stosowalności mojego modelu w jakimś przypadku).

Krytykując cechy osobowe modelowo mogę nie czuć żadnych negatywnych emocji, które normalnie czułbym, gdyby krytyka odnosiła się imiennie do mnie. Co prawda staram się uznawać, iż ta krytyka się (jakoś...) odnosi, ale skoro ów stopień odniesienia jest nieustalony, to mogę sobie mniemać, iż nawet jeśli model totalnie skrytykował jakąś moją (potencjalnie!) postawę, to przecież do mnie imiennie ta krytyka dociera w ograniczonym stopniu. Mogę, przynajmniej we własnych oczach, wybronić się przed zarzutem o totalną wadliwość mojej osoby. I to o to chodzi - o (częściowe!) wybronienie siebie.

Dlaczego zależy mi na tym, aby samego siebie (częściowo) wybronić?...
- Bo jak siebie nie wybronię, jak uznam swoją wadliwość tak w całości i ogólności, to tracę automatycznie prawo do wyciągania jakichkolwiek wniosków. Wtedy zaś nawet wniosek o potępieniu swojego umysłu jako wadliwego, sam robi się wątpliwy, bo czyniony przez podmiot, który sam za wadliwy uznałem.
Ten podmiot oceniający musi być (przynajmniej w pewnym minimalnym stopniu) niewadliwy, jakaś podstawa zaufania do jego osądów musi być. Z drugiej strony rzeczywiście wnioski, jakie się pojawiają z analizy modeli postaw psychicznych będą się aplikowały już na moje konkretne ja. Ale tu mam dodatkowe punkty kontroli, dodatkowe potencjalne tłumaczenia się, dlaczego nie stosuję jakiegoś wniosku bezpośrednio. Tłumaczę to na zasadzie "tu są dodatkowe okoliczności" (których model nie obejmował). Chodzi bowiem o to, aby psychika, która inaczej znalazłaby się pod presją jakiegoś nieokreślonego, całkowitego potępienia się, KTÓREGO NIE JEST W STANIE UDŹWIGNĄĆ, przynajmniej w jakimś stopniu krytykę zaczęła względem siebie stosować.

I tak właśnie próbuję wdrażać samokrytykę - rozdzielając główne ostrze krytykanctwa na zastosowane do abstrakcyjnego modelu, na modelu się "wyżywając", a dopiero potem, gdy model został stosownie potraktowany, do siebie próbuję stosować co niektóre wnioski z tej całej batalii na abstrakcji.
Wiem, że krytykując się bezpośrednio, wyląduję w sprzeczności, a moje podświadome warstwy psychiki wtedy nie dopuszczą do tej krytyki zastosowania. Więc znając to swoje ograniczenie, czynię samokrytykę na raty, cząstkowo - modelując osobne elementy mnie (i innych ludzi), a potem tylko zestawiając je w różnych konfiguracjach, stawiając sobie pytanie W JAKIM STOPNIU TO MOGĘ BYĆ JA. Wtedy jest nadzieja, że tę moją samokrytykę podświadomość do rozważań w ogóle przepuści. W jakiejś takiej CZĘŚĆIOWEJ, nie demolującej od razu mojej samooceny, krytyka ostatecznie do mnie dotrze, a ja może coś ze sobą wtedy zrobię, aby stawać się lepszą osobowością.

Semele

Michał,Fedor jest teraz znacznie mniej buńczuczny niż niegdyś.
Nieraz mam wrażenie a nie tylko ja, że to nie ten sam człowiek.

Może dlatego, ze dyskusja toczy SIĘ właściwie miedzy Tobą Fedorem. Nieraz coś od katolikusa .

Cieszę się z udziału wuja.
Może faktycznie warto się spotkać w realu??

Dla mnie jako kobiety spotkania w realu są trudne. Faceci lubią kontrolować kobiety.0😪😪😪
Religia to podtrzymuje. Ale mam nadzieję, ze mi się uda.
Jestem Was ciekawa🍓