ŚFiNiA

Banjankri

Ja tu tylko to zostawie:
https://youtu.be/SGhnKymbSfM
Tyle w temacie głupich teorii teistów.
Co do Stalina, to był pilnym uczniem szkoły cerkiewnej, za co dostał stypendium do seminarium duchowego, gdzie miał bardzo dobre oceny i śpiewał w cerkiewnym chórze. Taki dzisiejszy oazowiec, ukształtowany religijnym myśleniem.
Czechy są w dużej mierze ateistyczne, buddyzm jest ateistyczny. Przestańcie powtarzać te głupoty o zbawiennej roli religii, dla społeczeństwa.

anbo

Nie mam dużych nadziej, ale może krótka wzmianka o Demokrycie skruszy beton.

Demokryt (460 p.n.e. - 370 p.n.e.) był twórcą pierwszego systemu etycznego. Zalecenia moralne w tym systemie miały prowadzić do szczęśliwego życia, ale jednocześnie do życia dobrego i mądrego. Najważniejsze były dla niego prawość i mądrość; pochwalał wytrwałość, wstrzemięźliwość i opanowanie. Zalecał umiarkowanie w zażywaniu przyjemności, ale dążenie do przyjemności było dla niego ważne. Jednocześnie uważał, że lepiej jest doznawać krzywdy niż ją wyrządzać (setki lat przed Jezusem). Odrzucał pogląd o nadprzyrodzonym pochodzeniu etyki. Jak na swoje czasy był bardzo nowatorski w wielu kwestiach, którymi się zajmował. Uważał na przykład, że ludzie kiedyś byli bardziej prymitywni, zwierzęcy, brutalni, ale współpracując wypracowali lepsze, skuteczniejsze sposoby współżycia.

Irbisol

fedor

fedor

Semele

Semele

Fedor ma jakąs kobietę

blackSwan

Semele

No nie ...Matka Boska

to fajna kobieta

Mamę ma może w moim wieku lub nawet starszą.

blackSwan

Semele

blackSwan

Hill

Semele

Pierwszymi religiami był kult przodkow lub animizm, totemizm.
"Życie seksualne dzikich" dzieło Antropologa B. Malinowskiego opisuje społeczeństwo, w którym funkcjonowały okreslone normy
Nie wiem czy podobają się one chrześcijanom. Ateistom pewnie też nie.

To co się działo w państwach komunistycznych i nazistowskich oraz w Noc Świetego Bartłomieja dla mnie jest wskazówką aby sie trzymać z dala od wszystkich i świeckich i tych religii we właściwym sensie. Sacrum było obecne w obrzędowości nazistów i komunistow też. Kult jednostki na przyklad.

Wolę przeżywać sacrum w okolicznościach przyrody.

Co do moralności jeszcze:

Moralność to ukształtowany w procesie długotrwałego rozwoju społecznego zespół norm postępowania, według których ocenia się określone zachowanie jako dobre lub złe, słuszne lub niesłuszne. W każdym społeczeństwie istnieje pewien zbiór norm moralnych, które pozwalają na ocenę zachowań ludzi względem siebie oraz otaczającego ich świata jako dobrych lub złych. Normy te określa się jako wartości pierwotne lub elementarne normy moralne.

No i odwieczna dyskusja co nas psuje: natura czy kultura.

[link widoczny dla zalogowanych]

Bronisław Malinowski, jeden z najwybitniejszych światowych antropologów, zasłynął dzięki badaniom prowadzonym w latach 1914-1918 w południowo-zachodniej Melanezji, między innymi na Wyspach Trobrianda. Ich wyniki opublikował w serii prac naukowych, z których najbardziej znane to „Argonauci Zachodniego Pacyfiku” (1922) i „Życie seksualne dzikich” (1929).

Nawet dziś tytuł tej drugiej pracy wzbudzać może lekką sensację, warto więc chyba zacząć od wyjaśnienia, jak autor rozumiał dwa kluczowe pojęcia: „seks” i „dziki”. Oddaję mu głos:

„Wybrałem dla tej książki tytuł najprostszy, a zarazem najprawdziwszy, częściowo dlatego, aby przyczynić się do rehabilitacji niezbędnego, choć często używanego niewłaściwie pojęcia »seksualny«, częściowo zaś po to, aby od razu oznajmić czytelnikowi, czego może się spodziewać w najbardziej liberalnych fragmentach. Dla prymitywnego mieszkańca wysp Południowego Pacyfiku, tak jak dla nas, seks nie jest prostą czynnością fizjologiczną; przywołuje na myśl miłość i kochanie się; staje się rdzeniem instytucji tak czcigodnych jak małżeństwo i rodzina; przenika do sztuki i tworzy swoje własne zaklęcia i swoją własną magię. Dominuje w istocie niemal w każdym aspekcie kultury. »Seks«, w najszerszym znaczeniu – w jakim używam tego terminu w tytule – to raczej społeczna i kulturowa siła niż tylko cielesny związek dwojga ludzi”[1].

„Tak zwany »dziki« zawsze był dla człowieka cywilizowanego zabawką – w praktyce wygodnym narzędziem wyzysku, w teorii dostarczycielem sensacyjnych opowieści. Dla czytelników ostatnich trzech stuleci dzikość stanowiła zasobnik nieoczekiwanych możliwości ludzkiej natury; zaś dziki musiał ozdabiać tę czy inną z góry postawioną hipotezę, okazując się okrutnym lub szlachetnym, rozwiązłym lub cnotliwym, ludożerczym lub miłującym ludzkość, w zależności od tego, co odpowiadało danemu obserwatorowi lub danej teorii.

W rzeczywistości dziki, którego poznaliśmy w Melanezji, nie daje się wpasować w żaden czarno-biały obrazek, pokazujący jedynie głębokie cienie i jaskrawe światło. Jego życie społeczne jest we wszystkich aspektach uregulowane, jego moralność porównywalna z moralnością przeciętnego Europejczyka – to jest, gdyby obyczaje tego ostatniego opisać równie szczerze jak obyczaje Trobriandczyka”[2].

Zawiedziony będzie więc ten, kto biorąc do ręki „Życie seksualne dzikich” liczy na erotyczne przyjemności bądź potwierdzenie swej moralnej wyższości. Czego można się zatem po książce spodziewać?

Mówiąc krótko: absolutnie fascynującego opisu kultury społeczeństwa zarazem zupełnie odmiennego od naszego i bardzo mu bliskiego. Nacisk chciałabym położyć na słowo „fascynującego”: tak ciekawej książki dawno nie czytałam. A jest nie tylko interesująca, ale piękna, poetycka, wzruszająca i zabawna miejscami. Czy można żądać więcej?

Trobriandczycy wierzą w reinkarnację. Duchy przodków, znudzone Rajem-Tumą, wracają na Ziemię i poprzez głowę wnikają w ciała kobiet. Mężczyźni nie biorą udziału w zapłodnieniu. Ojcostwo jest nie biologiczne, ale społeczne: mąż matki staje się ojcem opiekując się jej dziećmi; kształtuje je, tak że w przyszłości będą go przypominały wyglądem. Do złego tonu należy sugerowanie, że dzieci podobne są do matki.

Z faktu, że dzieci nie są spokrewnione z ojcem, wynika matrylinearność trobriandzkiego społeczeństwa – dziedziczenie własności i tytułów odbywa się po linii matki. Spadkobiercami mężczyzny są jego najbliżsi krewni, czyli siostra lub siostrzeńcy.

Seks jako taki nie jest objęty tabu. Dzieci od najmłodszych lat bawią się w erotyczne zabawy, a gdzieś pomiędzy szóstym a dziesiątym rokiem życia rozpoczynają współżycie. Stopniowo zaczynają tworzyć coraz trwalsze związki, a kiedy wybiorą życiowego partnera, zawierają małżeństwo poprzez wspólne zjedzenie śniadania. Wcześniej nie wolno im razem jeść ani pokazywać się publicznie.

Istnieje jednak wiele tabu określających, z kim współżyć nie wolno, dlatego przypadki kazirodztwa są niezmiernie rzadkie – również pomiędzy ojcem a córkami, pomimo iż nie są spokrewnieni.

Starając się jakoś przybliżyć tematykę książki, notując wyrywkowe spostrzeżenia, nie oddaję jej sprawiedliwości. Nie sposób „Życia...” streścić, bowiem jest tak treściwe, spójne i klarowne, że wszelkie parafrazy tekstu mogą go tylko zubożyć. Malinowski udowadnia, iż możliwe jest napisanie pracy, która nie tylko zrewolucjonizuje daną dziedzinę nauki, ale też będzie w stanie zachwycić zupełnego laika. Przez większą część książki trzyma się stylu rzeczowego i obiektywnego, zdarza mu się jednak wyrazić swoje oburzenie praktykami „cywilizowanego” białego człowieka:

fedor

Kilka informacji uzupełniających

anbo

Joseph Goebbels o Hitlerze: „jest głęboko religijny, ale całkowicie antychrześcijański”. Hitler nienawidził chrześcijaństwa i nim gardził, jak nienawidził bolszewizmu. Jednak upatrywanie zła uczynionego przez niemieckich faszystów w antychrześcijańskim nastawieniu Hitlera jest tak samo prymitywne i prostackie jak upatrywanie w ateizmie przywódców bolszewików zła uczynionego przez Rosję Radziecką. Bez trudu można wskazać okrytnych wierzących przywódców narodów, niemoralnych papieży, mafiozów itd. Zarówno faszyści jak i bolszewicy w chrześcijaństwie widzieli wroga i konkurenta ideologicznego, a w klerze bolszewicy dodatkowo wroga klasowego. Każde państw totalitarne walczy z wrogami ideologicznymi jako konkurentami i w każdym państwie wyznaniowym zwalcza się inne religie. Katolicy mordowali prostestantów, protestanci katolików, chrześcijanie muzulmanów, muzułmanie chrześcijan, a wszyscy przesladowali Żydow. Ani niemieccy faszyści, ani Rosjanie Rosji Radzieckiej nie stali się z dnia na dzień ateistami, to w większości byli ludzie wierzący, chrześcijanie. Rosja Radziecka nie miała monopolu na rosyjski imperializm i prześladowanie i mordowanie wrogów zewnętrznych i wewnętrznych. To samo było za Rosji carskiej i jest za Rosji Putina. Niektórym ludziom wciąż cięzko to wszystko zrozumieć wskutek swojego zacietrzewienia ideologicznego.

Wracając do Hitlera to na początku niesamowicie podlizywał się Kościołowi i wierzącym Niemcom; publicznie bardzo dobrze wypowiadał się o chrześcijaństwie. Dobrze wiedział, że nie moze sobie z Kościoła i wierzących robić wrogów, bo to wierzący Niemcy pójdą na front i to ich potrzebuje, żeby walczyć z Żydami, bolszewikami i żeby stworzyć nowe Niemcy.

Z monachijskiego przemówienia w 1922 r.:
„Moje uczucia jako chrześcijanina wiodą mnie do mojego Pana i Zbawcy, w którym dostrzegam wielkiego wojownika (…) Jako chrześcijanin nie mogę pozwolić się oszukiwać. Jako chrześcijanin mam obowiązek walczyć o prawdę i sprawiedliwość (…). Jako chrześcijanin mam obowiązki wobec swojego narodu”
Z oświadczenia rządu 23 marca 1933:
„Rząd Rzeszy, który w chrześcijaństwie dostrzega niewzruszone fundamenty moralności i obyczajności naszego narodu, przykłada wielką wagę do dalszego utrzymywania przyjacielskich stosunków ze Stolicą Apostolską”.
Jak wiemy chrześcijańska moralność i obyczajność nie uchroniła Niemców przed popełnieniem niesamowitych zbrodni. Warto sobie o tym przypomnieć zanim zacznie się idealizować teizm i demonizować ateizm.

Semele

Tu polecę piosenką...

[link widoczny dla zalogowanych]

https://www.youtube.com/watch?v=35K6vQRt67g

fedor

fedor

Semele

Najpopularniejszy mit w obrębie tej tezy związany jest chyba z postawą Piusa XII, nazywanego niekiedy „papieżem Hitlera”. Z tym akurat stereotypem już się na łamach Aletei rozprawialiśmy. Niemniej jednak przyznać trzeba, że istniała w nazistowskich Niemczech organizacja wspierająca fuhrera, która chętnie powoływała się na swoją chrześcijańską proweniencję.
Naczelny biskup III Rzeszy

Protestancka wspólnota Deutsche Christen („Niemieckich Chrześcijan”) powstała oficjalnie w 1932 r. Jej korzenie sięgają jednak końca XIX w., kiedy to w zjednoczonych Niemczech powstawać zaczęły regionalne grupy wyznaniowe, odwołujące się do idei antysemickich i rasistowskich.

W momencie rejestracji Deutsche Christen cieszyła się poparciem ok. 1/3 członków synodu Pruskiej Unii Kościołów. Jednakże, pod osobistym naciskiem Hitlera, lider tego ruchu, Ludwig Muller, został ostatecznie w 1933 r. wybrany na nowo utworzone stanowisko Biskupa Rzeszy (Reichsbischof).

[link widoczny dla zalogowanych]

Wódz III Rzeszy doskonale zdawał sobie sprawę ze znaczenia Kościoła i wartości chrześcijańskich dla wielu Niemców. Dlatego też chętnie fotografował się z kościelnymi hierarchami, a w oficjalnych deklaracjach podkreślał swoją życzliwość wobec Stolicy Apostolskiej. W jednej z publicznych wypowiedzi określił nawet chrześcijaństwo jako „fundament moralności i obyczajności” społecznej.

Osoby, które miały z Hitlerem do czynienia prywatnie, podkreślały jednak, że nie wykazywał on żadnej pobożności, a religię wykorzystywał w sposób czysto instrumentalny. W jednej z rozmów z Martinem Bormannem miał wręcz nazwać chrześcijaństwo „najgłupszą rzeczą, jaka zalęgła się w chorym ludzkim mózgu”.

O prawdziwym stosunku fuhrera do naszej wiary najlepiej niech zresztą zaświadczą liczby. W latach niemieckiej okupacji Polski naziści zamordowali ok. 3 000 polskich księży i zniszczyli przeszło 900 świątyń.

anbo

Banjankri

anbo

Jeszcze słowo o hitlerowskich Niemczech. Według spisu ludności z 1939 roku 95 procent ludności żyjącej w granicach z 1933 roku podawało się za chrześcijan, 1,5 procent za ateistów. Wina ateizmu za hitlerowskie zbropdnie to kolejny mit chrześcijańskiej apologetyki.

Semele

Banjankri