ŚFiNiA

wujzboj

A czemu uważasz, że "ja" się zmienia? Zmienia się pamięć, zmieniają się upodobania, wiele rzeczy się zmienia - ale czy to one tworzą "ja"? Przedtem należy dotrzeć do siebie, a dopiero potem można zastanawiać się, co tutaj jest stałego, co jest zmiennego, oraz co z tego wynika dla "poznawaniania siebie".

Marcin Kotasiński

Kori

To jestem ciekaw, wuju, co z tym dotarciem do siebie, bo czytam o tym, słucham na YouTube, jak to ludzie mówią, sądzę że o tym, chociaż innymi słowami.

Bo normalnie, jakbym podniósł taki temat wśród ludzi, to może bym usłyszał, że jestem człowiekiem. I tyle. To się chyba przyjmuje za pewnik, że wszyscy jesteśmy ludźmi, i nie ma o czym mówić. A jak bym nie usłyszał, że człowiekiem, to, że duszą, albo świadomością, albo informacją, itd.

Zatem interesuje mnie społeczny aspekt wujowej mowy. Bo przecież w szkołach publicznych nie mówi się o "dotarciu do siebie", nie stawia się takiego problemu, a przynajmniej w tych szkołach, w których byłem i w której jestem.

Nie mówią o tym rodzice, a przynajmniej nie moi.

Nie mówią o tym w kościele.

Tylko w książkach, w filmach i w internecie spotykam słowa o tym, jak i o tym, jak "dotrzeć do siebie". Metody owe nie działają na mnie, ale, jak dla mnie, nie świadczy to źle o metodach. To raczej we mnie jest jakieś "NIE", i temu te metody nie działają.

Wydaje mi się, że nawet w teoriach z zakresu nauki zwanej psychologią nie ma żadnego pojęcia na ten temat, a są przecież teorie, kiedy człowiek zaczyna raczkować, chodzić, mówić, kopulować, itp. te wszystkie punkty są wymieniane i znane ludziom.

Ale dotarcie do siebie? To dla mnie brzmi jak z kosmosu.
Czy to w ogóle jest mierzalne? Czy to w ogóle jest naturalny element rozwoju człowieka, tak jak pojawianie się zębów, rośnięcie? Bo oczywiście zakładam, że ma to do czynienia bardziej z człowiekiem, który stuka w klawisze, w wyniku czego pojawiają się te litery na ekranie, aniżeli z kamieniem na ulicy za moim oknem, na przykład.
Ale takie myślenie też tworzy problemy, bo jedni ludzie żyją 7 lat, inni 65 lat, inni 110 lat, a inni 4 miesiące lub krócej. Zatem jednym ludziom byłoby dane poznać siebie, a innym nie? Chyba, że jednak poznanie siebie nie ma związku z człowiekiem. A może do tego poznania siebie trzeba spełnić ileś tam warunków, i albo się "trafi", albo nie.

Niestety świadome myślenie na ten temat, jak i na inne, nie przybliża mnie do niczego. To jakby zwiększanie napięcia.

Zatem domyślnym stanem wydaje mi się "magia", czy też, innymi słowy, "jest, jak jest, ale może być inaczej, bo rzeczy się zmieniają, ale nie wiadomo, które rzeczy się zmieniają, a które nie".

W ogóle język to dla mnie taka kupa, i wstyd mi trochę, choć sądzę, że jak zwykle niesłusznie, za to, że tutaj tak piszę, być może "zabrudzam" przestrzeń publiczną wypowiedzią nieadekwatną, czy coś.

koperta · Dołączył: 13 Mar 2012 Posty: 26 Przeczytał: 0 tematów

wujzboj

Piotr Rokubungi

Człowiek jest cząstką Natury. Natury, do której poznania nie wystarczy myślenie logiczne. Człowiek, jak każda cząsteczka Natury, jest sprzężona i zależna od każdej innej cząsteczki- choć z różnym nasileniem. [To nawiązuje do fal prawdopodobieństwa z mechaniki kwantowej.] Aby więc poznać siebie całkowicie, należałoby znać całą Naturę. Nieznaczne zbliżenie się do tego stanu jest możliwe np. poprzez medytację lub..codzienne świadome życie (które to również jest pewną formą medytacji). Natomiast schematy myślowe nierzadko "prowadzą na manowce", jeśli chodzi o rozumienie rzeczywistości i własnego w niej miejsca.

wujzboj

Znać siebie całkowicie może tylko Bóg. Istocie ograniczonej na przeszkodzie stoi tu błędne koło.

Piotr Rokubungi

Dokładnie wujuzboju. Bóg, którego ja traktuję raczej jako Naturę czy też Kosmos. Jednak uważam (choć to może zbyt mocne słowo- więc raczej przypuszczam), że coś, co jest omnipotentne, nie musi być wcale świadome; może działać losowo, metodą "prób i błędów"- i prawdopodobnie tak właśnie jest z Przyrodą.

Banjankri

Piotr Rokubungi

Nie wiem czy dobrze wszystko zrozumiałem. Uważasz, że procesy myślowe tworzą tylko nierealne idee, które generują problemy, ponieważ nie odnoszą się do realnej rzeczywistości? Może problem leży bardziej w tym, że ciało jest jakie jest [naturalne], natomiast kultura nie próbuje ukształtować człowieka normalnego, tj. naturalnego, lecz człowieka idealnego- wg pewnych wzorców? Jednak konflikty generuje raczej niewielka tolerancja "umysłu zbiorowego" na to, co w ludziach "zwierzęce"; tak, że nacisk jest kładziony na opozycyjność tego, co "kulturalne" z tym, co "naturalne". Próbuje się raczej zdusić, zabić "zwierzę w sobie", zamiast to zwierzę obłaskawić, zrozumieć, zaakceptować i oswoić.

Banjankri

Wygrywa silniejszy, my już przegraliśmy. Jesteśmy inkubatorem i nośnikiem wiedzy, która ewoluuje od tysięcy lat. Jeszcze trochę i zbuduje dla siebie "kapsułę" i się w kosmos wystrzeli, bo tu nie jest bezpiecznie.
To co nazywasz sobą, swoim umysłem, nie jest wcale tobą. Twoje jest ciało i zmysły, a to co na nich operuje i uczy się myślami chwytać świat, to pasożyt. Całe "Ja" zbudowane jest ze słów i wiedzy wytworzonej przez kulturę. "Ja jestem mądry, silny, głupi, słaby... ". Nikt się z taką wiedzą nie rodzi. Dzieci zaczynają o sobie mówić "ja" w wieku ok 2 lat, a raczej są zarażane tym "ja", które ściąga wiedzę startową z kulturowego banku wiedzy, a później pracuje nad usprawnieniem siebie. Do tej pracy potrzebna jest energia, a jak zagonić zwierzę do pracy? Batem i marchewką. Strach i nadzieja. Strachem jest śmierć, choroba, cierpienie, a nadzieję dają "wielcy" bajarze, którzy obiecują cuda na kiju.
Jest to pewnego rodzaju symbioza, my coś zyskujemy i "druga" strona również, ale ostatecznie to my jesteśmy ofiarami. To "zwierze w tobie" to ty, twoja wiedza i osobowość to kultura w stanie larwy, która próbuje się przepoczwarzyć. Zresztą, nawet mi się o tym nie chce pisać, bo dobrze znam mechanizm wyparcia i wiem, że umysł się tak łatwo nie podda. Jest... za mądry, wszak udoskonala się od tysięcy lat.

Piotr Rokubungi

W dużej mierze się z tobą zgadzam. Jednam mam pewne "ale".. Czy jednak nie jesteśmy predysponowani z jakiegoś powodu, by być nieco "innym" gatunkiem zwierzęcia od pozostałych [gatunków]? Mam tu na myśli to, iż takie "twory", jak umysł czy też ego, nie są jedynie "nabyte". Mamy ku temu choćby możliwości o podłożu biologicznym, genetycznym. Choć może to być tylko kolejną pomyłką Natury, ślepym zaułkiem ewolucji..
Jednak tego fragmentu nie bardzo rozumiem:

Piotr Rokubungi

W dużej mierze się z tobą zgadzam. Jednam mam pewne "ale".. Czy jednak nie jesteśmy predysponowani z jakiegoś powodu, by być nieco "innym" gatunkiem zwierzęcia od pozostałych [gatunków]? Mam tu na myśli to, iż takie "twory", jak umysł czy też ego, nie są jedynie "nabyte". Mamy ku temu choćby możliwości o podłożu biologicznym, genetycznym. Choć może to być tylko kolejną pomyłką Natury, ślepym zaułkiem ewolucji..
Jednak tego fragmentu nie bardzo rozumiem:

Banjankri

Piotr Rokubungi

Nie całkiem się zgodzę. Może wielu mnie za to skrytykuje, lecz ja próbuję "chwytać" rzeczywistość głównie intuicją, konfrontując ją jednak z pewnym zasobem wiedzy. To tak, jakbym czerpał z nieograniczonego zasobu danych, będących Zbiorową Nieświadomością- czyli samym Kosmosem właśnie; jednak świadomą wiedzę ogranicza moja świadomość- czyli to, co może "pobrać" i przetworzyć mój mózg. Istnieje możliwość dotarcia do głębszej prawdy o świecie i sobie- ale, obierając to za cel, należy "zapomnieć" o tym czego zostaliśmy nauczeni, wyzbyć się myślenia i funkcjonowania wedle przyjętych schematów- bo to faktycznie jest nam "wpajane" przez kulturę i społeczeństwo. Aczkolwiek wnioski płynące z takiej "własnej medytacji" i rozmyślań niekiedy okazują się zbieżne z tymi, które społeczeństwo stara się wpajać jednostkom..

wujzboj

wujzboj

Piotr Rokubungi

wujuzboju, otóż ja nie zakładam istnienia w takiej sytuacji jakiejkolwiek istoty. Za praprzyczynę wszystkiego uważam samą Naturę, a raczej jej Wolę do "życia"- dokładniej do przejawiania się, manifestowania w formach, obiektach. Zakładam raczej istnienie nieograniczonego banku danych, które są jakoby "ciałem" Natury [w stanie Nicości]- który to zbiór danych można dość adekwatnie nazwać, w kategoriach psychologicznych, Zbiorową Nieświadomością Natury; oraz postuluję również istnienie Woli, jako pierwotnej siły czasami zaburzającej idealny stan nicości Natury.
Tak więc w moich przypuszczeniach nie ma mowy o jakiejś Istocie- co może być słabą przesłanką do nieistnienia również Świadomości zbiorowej; raczej, jak już wspomniałem, skłaniam się ku Nieświadomości zbiorowej wszystkich obiektów Natury.
Poza tym, wydaje mi się, że samo pojęcie "świadomość" jest wtórne w stosunku do nieświadomości; nie tylko wtórne, lecz również mocno antropocentryczne. Ludzie starają się wiele sygnałów docierających do nich z Rzeczywistości "przepuszczać" przez filtr swych schematów myślowych- jednak tak naprawdę nie wiemy czy ludzkie postrzeganie i rozumienie świata jest prawidłowe i słuszne; tym bardziej nie powinniśmy tak hołubić tego, co nazywamy ludzką świadomością- może to, co się nam nią wydaje jest raczej filtrem, ogranicznikiem, ażeby tak mizerna istota, jak człowiek, nie doświadczała wielu aspektów rzeczywistości- bo w przeciwnym razie nie zniosłaby tego psychicznie..

wujzboj

Problem w tym, że nie mamy żadnego doświadczenia pozwalającego oderwać jakikolwiek obiekt od świadomości. Wszystko, co znamy, jest bowiem powiązane konstrukcyjnie (poznawczo) ze świadomością poznającego podmiotu... W twoim przypadku jest to świadomość twoja. Jeśli nie wierzysz, to spróbuj podać kontrprzykład.

Banjankri

Piotr Rokubungi

wujzboj

To nie powinno być problemem nawet w cudzysłowie, bo przecież tak być musi i inaczej być nie może.

Co znaczy "uzmysławiać sobie Rzeczywistość w niewłaściwy sposób"? Na to pytanie da się sensownie odpowiedzieć tylko mniej więcej tak: "znaczy to, że skutki moich działań są na tyle nieprzystające do celów tych działań, że mnie to regularnie frustruje". Co prowadzi wprost do definicji Rzeczywistości, którą ostatnio zaproponowałem: Rzeczywistość to wszystko, co przynajmniej potencjalnie na nas wpływa (a cała "reszta" jest albo w pełni niezrozumiała i powinna być milczeniem, albo stanowi fantazję i wtedy tylko doświadczenie może ewentualnie pozwolić odróżnić ją od prawdziwej Rzeczywistości).

Skoro zaś wracamy do celowości Natury (albo: Rzeczywistości), to powtórzę moje pytanie, nieco poprawione aby brało pod uwagę twoje ostanie słowa. Skoro nie da się dowieść braku celowości w jej działaniu, to dlaczego taki brak zakładać? Jaka jest korzyść z takiego założenia? Bo przyjęcie tego założenia korzyści daje, chociażby przez to, że umożliwia znalezienie sensu we własnym istnieniu. To korzyść darmowa, bo to założenie nie kosztuje nic: nie ma negatywnych skutków ubocznych możliwych do rozpoznania.

wujzboj

Banjankri

Banjankri