ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Ale mam tu pewien komentarz dodatkowy. Właśnie związany z tematem nauczenia się szczęścia. I ma to też związek z tą dość konfliktową sytuacją w ostatnich paru postach. Uważam, że akurat jedno do drugiego pasuje. Paradoksalne?...
- Wg mnie nie. Oto jestem głęboko przekonany, że BEZ ROZWIĄZANIA WEWNĘTRZNYCH KONFLIKTÓW OSOBOWOŚCI, NIKT NIE MA SZANSY NA TRWAŁE SZCZĘŚCIE.
To, że wywołujemy konflikty może być wynikiem choroby naszej duszy/umysłu. Nie twierdzę, ze musi być. Konflikty wywołują też w ludziach jednostki wybitne, bezkompromisowe w dążeniu do prawdy, sprawiedliwości. Jezus jest tu chyba najlepszym przykładem. Jednak jest ta druga grupa ludzi konfliktowych, którzy są konfliktowi, bo GRYZIE ICH WEWNĘTRZNY ROBAK DUSZY. Tacy ludzie mają różne nierozliczone obszary swoich uczuć - pragną, ale nie są w stanie swoich pragnień spełnić. Więcej - czasem owi ludzie czują, że są to pragnienia niespełnialne, bo totalnie skonfliktowane z innymi własnymi pragnieniami, czy koncepcjami, założeniami życiowymi.
Szczęśliwym trwale może być tylko ktoś, kto takich nierozwiązanych obszarów swojego umysłu i uczuć nie pozostawił. Niestety, do tego aby się z tych konfliktów wyplątać trzeba pracy, trudu i cierpienia, mądrości, choć chyba przede wszystkim WEWNĘTRZNEJ UCZCIWOŚCI. To długa i trudna droga. Ale warto ją podjąć.
Wyróżniłem tu termin "uczciwość", bo on jest kluczowy. Rozumiem go dość blisko pojęcia NIE STOSOWANIA PODWÓJNYCH STANDARDÓW.
Oznacza to np. że:
- jeśli nie chcesz, aby cię krytykowano, to samemu nie krytykuj
- jeśli nie chcesz, aby W JAKIŚ SPOSÓB cię krytykowano, to sam nie krytykuj, w ten, czy podobny sposób, nie zaczynaj zwady
- jeśli chcesz być słuchany i rozumiany, to włóż wysiłek w słuchanie i zrozumienie innych
itd.
Przy czym uczciwość, o której myślę zawiera jeden KLUCZOWY WARUNEK. Jest nim AUTENTYCZNY TRUD POSZUKIWANIA PRAWDY PONAD WŁASNY KOMFORT PSYCHICZNY. Niestety, ale czasem dowiemy się o sobie czegoś mało przyjemnego, co nas zaboli. Ale to NIE MOŻE BYĆ POWODEM ODRZUCENIA czegoś. Jeśli ktoś swoją wygodę, komfort psychiczny stawia ponad uczciwość w ocenach, to automatycznie on zostanie potraktowany w ten sam sposób - ktoś będzie miał prawo (w identyczny sposób) nie zmusić się do uczciwości w cenie owej osoby, czyli np. łatwo ją skrytykować, nie docenić, nie potrudzić się rozumieniem tego, co ma do przekazania.
Złota zasada głosi, aby nie czynić innym tego, co nam niemiło, a jednocześnie że zasadnie możemy tylko oczekiwać takiego dobra, jakie sami jesteśmy w stanie ludziom ofiarować. Więc jeśli chcemy, aby ktoś się przemógł, aby na jakiś czas zrelatywizował własne przekonania, próbując nagiąć swój umysł do naszych przekonań, to i my mamy obowiązek zrelatywizować jakoś to, co sobie myśłimy, czy czujemy i jakoś musimy PRZYNAJMNIEJ RZETELNIE SPRÓBOWAĆ zaakceptować czyjeś stanowisko, odczucia, przekonania.

Michał Dyszyński

Dyskurs

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Pociągnę temat szczęścia...
To, co ostatnio się pojawiło w tym wątku jest ciekawa ilustracją mentalnych przeszkód do szczęścia. Tutaj wyszły przeszkody w rodzaju pragnienia: ja wam pokażę jaki mądry(a) jestem, powiem wam coś, żeby tym pokazać mój autorytet, a wasz niższy status! (chodzi o samo zjawisko, odczucie, nie chcę już wskazywać palcem, nie przekomarzam się, sam mogę służyć jako zły przykład, bo nie chodzi tu toczenie sporów).
Skąd to pragnienie?...
- Coś niezaspokojonego jest w uczuciach.
Może potrzeba znaczenia?
Może chęć udowodnienie sobie swojej mocy, wyższości nad innymi ludźmi?...
Powtarzam: nie wskazuję palcem osoby, tylko zastanawiam się nad potencjalnymi motywami.
Co by to nie było, trudno jest być szczęśliwym, gdy coś w nas domaga się: wykaż tamtemu, że jesteś większym autorytetem! Daj mu popalić, to dowiedzie twojej wartości!

Poczucie niedowartościowania
Może trochę pragnienie wykazania sprawczości, instynktowna walka o kolejność dziobania w stadzie. Coś od człowieka żąda: wygrywaj! Daj im popalić!
W imię czego właściwie?
- pieniędzy się z tego nie zdobędzie.
- zdrowia też nie zyska.
- dla bystrzejszych czytających będzie to tylko zdemaskowanie własnych słabości emocjonalnych...
To walka i spór o pietruszkę. Właściwie pragnienie bez sensu, absurdalne. Ale to pragnienie jest, rządzi.
Jak z nim być szczęśliwym?... :shock:

Wg mnie się zwyczajnie nie da. To robak, który będzie gryzł duszę. :cry:

Banjankri · Dołączył: 17 Kwi 2012 Posty: 5344 Przeczytał: 34 tematy

Michał Dyszyński

Dyskurs

Banjankri · Dołączył: 17 Kwi 2012 Posty: 5344 Przeczytał: 34 tematy

szaryobywatel

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Dyskurs

Michał Dyszyński

Banjankri · Dołączył: 17 Kwi 2012 Posty: 5344 Przeczytał: 34 tematy

Dyskurs

Michał Dyszyński

Pociągnę temat szczęścia formułując pewną tezę: umysł skonfliktowany wewnętrznie nie ma szans być trwale szczęśliwy!
To stwierdzenie u mnie jest akurat dość szczególną formą wyjaśnienia mojego teizmu. W nim jest zawarte pytanie: dlaczego cierpimy, dlaczego dosięga nas niedostatek w życiu na tym świecie?
Odpowiedź(choć nie jedyna) brzmi: abyśmy mieli szansę przetestować się pod kątem wewnętrznych konfliktów. Ci co unikają uczciwego spojrzenia na to kim są, co odżegnują się od tego wewnętrznego starcia w rozumie, popełniają ogromny błąd, marnują swoje życie. Życie jest po to, abyśmy STALI SIĘ PRAWDZIWYMI, aby OKREŚLAĆ SIEBIE. Konflikty, jakie przeżywamy są oznaką tego, co w nas warto poprawić, udoskonalić.
Podawałem wcześniej przykład z algorytmem na szczęście. Wyobraźmy sobie, że oto programista, który ten algorytm na szczęście opracował, chciałby uszczęśliwić maksymalną liczbę istot. Ma nieograniczone zasoby, serwery, energię. Załóżmy, że z jakichś powodów uszczęśliwianie żyjących ludzi natrafiło na barierę nie do pokonania (zakaz prawny, brak klientów itp.). Oto nasz programista wpada na pomysł, że będzie uszczęśliwiał AI. Takich sztucznych świadomości może sobie wygenerować na serwerach praktycznie ile zechce. Każda z nich zostałaby ograniczone w swoim funkcjonowaniu do przeżywania szczęścia w sposób, jaki tworzy je algorytm. Właściwie to owe sztuczne świadomości kompletnie o niczym nie myślą, niczego nie porównują, nie szukają, nie działają, nie różnicują, tylko "przeżywają szczęście" - jakiś strumień bitów generuje u nich ciągły stan euforyczny. Ta euforia i nic poza nią. Nic kompletnie. Wszystkie te świadomości - z konieczności - są identyczne, nie mają żadnej indywidualności, żadnej historii doznań, odczuć, decyzji. Nie miałyby ku temu ani sposobności, ani czasu, bo nieustannie przeżywają swoją euforię.
Tutaj ja stawiam pytanie: czy to w ogóle jest możliwe?
Czy świadomość, która niczego nie porównuje, nie różnicuje, nie stawia sobie w wątpliwość i pytanie, A WIĘC NIE MOŻE BYĆ NICZYM ZASKOCZONA, nie może niczego uznać "ooo, to jest piękne i wspaniałe" (wszak do niczego nie ma porównania) - czy taka świadomość w ogóle może być szczęśliwa?...
Bo akurat ja uważam, że NIE, że to jest niejako "logicznie niemożliwe", aby dało się odczuć szczęście, którego nie można do niczego odnieść. Takie poddanie owych świadomości nieindywidualnych procedurze akceptacji strumienia bitów, jakoś tam uznanych przez kogoś za dające szczęście i tak nie doprowadzi do tego prawdziwego uszczęśliwienia owych istot.
Bo prawdziwe szczęście wymaga (wg mnie) KONTEKSTU I PORÓWNANIA. Inaczej mówiąc, stawiam tezę:
Prawdziwe szczęście jest możliwe tylko dla prawdziwej świadomości!

szaryobywatel

Dyskurs

Dyskurs

Dyskurs

Michał Dyszyński