ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Chciałbym jakoś zbliżać się z tematem do, przynajmniej minimalnych, konkluzji.

Spróbuję je zasygnalizować postawieniem dwóch tez - moich przekonań w tej kwestii:
1. proste uleganie tej "grze wektorów", jaką zapewnia nam świat i nasze ciała z jego przyjemnościami, satysfakcjami, sukcesami, nie daje szansy na trwałe szczęście. Te wszystkie małe życiowe szczęścia będą się wysycały, stwarzały groźby odebrania nam ich. One będą też stawiały pytanie o to "jak je zmaksymalizować?", a z nim budowały nową formę niezaspokojenia, to pytanie "jak więcej?", a z nim niepokój, walkę, niespełnienie.
2. Jednocześnie jednak jestem przekonany, że umysł człowieka ma wielkie możliwości w zakresie zarządzania swoimi zasobami, analizy własnych kreacji, odczuć, wewnętrznych powiązań. Wierzę, że umysł JEST WOLNY I KREATYWNY do tego stopnia, iż może DOJŚĆ Z SAMYM SOBĄ DO ŁADU, na takich zasadach, że zacznie odczuwać trwałe spełnienie, radość, szczęście. Kształt tego zarządzania swoimi zasobami jest w bardzo dużym stopniu kwestią indywidualną.

Skomentuję jeszcze dodatkowo punkt 2, nawiązując nieco do 1.
Wierzę, mam mocną nadzieję, że ludzki umysł jest zdolny do trwałego szczęścia. Nie mam na tę wiarę dowodu, mam tylko powiązanie z inną moją wiarą - wiarą w Boga. Skoro Bóg człowieka stworzył, a jest przy tym dobry, to szansa na zapewnienie temu człowiekowi szczęścia musi być naprawdę duża. Choć może nie absolutna. Krótko mówiąc: jeśli Bóg rzeczywiście jest dobry, to człowiek ma DUŻĄ szansę być trwale szczęśliwy.
To ostatnie nie oznacza jednak, że szczęście jest łatwe, że przyjdzie samo, albo że osiągnie je każdy. O swoje szczęście trzeba zawalczyć!
Więcej - ta możliwość podjęcia walki o szczęście sama w sobie jest....
DAREM dla człowieka, jest jego UPODMIOTOWIENIEM. Gdyby szczęście po prostu spłynęło na człowieka, wlało się w jego struktury odczuwania nieodpartym strumieniem, gdyby tym człowiekiem zawładnęło, niczym bezwolnym narkomanem na haju, to ten rodzaj szczęścia człowieka jakoś by poniżył, uprzedmiotowił, uczynił bierną lalką (padło też sformułowanie "zombie").
Dlatego nie mam wątpliwości, że to prawdziwe szczeście MUSI być wypracowane. Więcej - musi być SAMODZIELNIE PRZEZ KAŻDEGO wypracowane, dowodząc w ten sposób MOCY UMYSŁU KAŻDEGO CZŁOWIEKA, a tak właściwie to wręcz JEGO ISTNIENIA (jako umysłu, jako czegoś, co jest w stanie tworzyć kreacje myślenia i odczuwania w sposób spójny, poprawny).

Są jednak pewne ogólne reguły, które powodują, iż niektóre strategie osiągania szczęścia są bardziej perspektywiczne, a inne mniej perspektywiczne. To, które są które, da się nawet uzasadnić, przewidzieć, posługując się metodą wglądu w "mechanikę" umysłu. Kto dobrze opanował tę metodę, pewnie sobie takie, czy podobne, reguły wyprowadzi sam. Ja spróbuję sformułować te, które wypracowuje mój wgląd:
1. Perspektywiczna jest WIEDZA I ZROZUMIENIE siebie, czyli POSZUKIWANIE ASPEKTÓW TRWAŁYCH w doznaniach, odczuciach, myślach. Nieperspektywiczna jest totalna incydentalność, czyli żeglowanie w stronę całkowitej dowolności rozpoznań. To jest trudne dla wielu zagadnienie, bo poszukiwanie wiedzy jest właściwie DROGĄ NA OGRANICZENIA, niejako przyblokowaniem swobody uznawania czegoś, robienia, działania. Wiedza jest znajomością OGRANICZEŃ, jest złamaniem stanu chaosu - dowolności w stronę opcji "twardo stwierdzam, że tu może być tak, a tak, a nie jakkolwiek". Ci co chcieliby mieć zawsze możliwość dowolności, zmiany, decydowania w każdy możliwy sposób, o ten aspekt po prostu się potkną.
2. Perspektywiczne jest BUDOWANIE PRZESTRZENI KONTAKTU z innymi istotami, nieperspektywiczne jest tego kontaktu niszczenie. Samotność już mamy - gratis - jest z nami. Każdy może się odciąć, zamknąć w sobie, uciec gdzieś daleko, może na pustynię. Ktoś na to zaoponuję: nie mogę, bo na pustyni nie będę miał co jeść. Ano właśnie - NIE MOŻEMY, bo POTRZEBUJEMY INNYCH ISTOT. Teraz chyba warto tę potrzebę uznać - przyjąć, iż jest ona częścią naszej natury, koniecznością. Z tego jednak jeszcze nie wynika JAK mamy tę przestrzeń kontaktu z innymi istotami budować. Są tu z grubsza dwie strategie:
- strategia kontaktu obliczona na podporządkowywanie innych istot własnej woli
- strategia kontaktu obliczona na współdzielenie na z grubsza RÓWNYCH ZASADACH zasobów owej przestrzeni kontaktu.
3. Perspektywiczne jest DOCENIANIE SAMO W SOBIE. Jest taka funkcjonalność umysłu, która jest szczególnie "szczęściotwórcza". Jest ona w swoim działaniu trochę podobna do - znanego z ekonomii - zjawiska inflacji i deflacji, czyli utraty, bądź wzrostu wartości towarów. Można przyjąć strategię, w ramach której będziemy mieli więcej inflacji odczuć i wartościowania tego, co jest naszym udziałem, ale można też przyjąć opcję deflacyjną. Inflacja w znaczeniu duchowym polegałaby na tym, że to co czujemy, co jest naszym udziałem, poniżamy, deprecjonujemy, szukamy wciąż czegoś lepszego, tamto starając się zlekceważyć. Strategia deflacyjna polega na tym, aby wszystko co jakąś wartość w naszych oczach zdobyło, jeszcze tej wartości zyskiwało. Człowiek "duchowo inflacyjny" z natury wciąż jest niezadowolony, nienasycony, niespełniony. On ciągle chce więcej i więcej, a jak coś dostanie, to będzie chciał czegoś nowego, nie ciesząc się z tego co ma. Człowiek funkcjonujący w ramach duchowej deflacji najdrobniejszą wartość, jaką zdobył, "przystroi" w swoich uczuciach w uznanie, szacunek, poczucie wyróżnienia, wybrania. I będzie się tym cieszył. A potem jeszcze bardziej będzie się tym cieszył, umiejąc to docenić, uszanować. Dotyczyć to będzie wszystkiego, z czym się spotyka - rzeczy, idei, a szczególnie świadomych istot. To się przerodzi we wszechogarniającą miłość, która w człowieku "będzie śpiewała o wszystkim": bądź! Jesteś wspaniałością! Cenię Cię i zachwycam się Tobą! Jesteś dla mnie skarbem! Kontakt z Tobą jest dla mnie radością samą w sobie! Trwaj i rozwijaj się, aby było Cię więcej! I ja to czuję i akceptuję! Kocham, uznaję, szanuję, podziwiam! Ten świat z Tobą jest piękny, jest piękniejszy niż byłby bez Ciebie! Świat jest piękny! Świat jest cudowny! Jest cudowny, bo jesteś Ty! Jest ten świat cudowny, bo jest i tamten inny ktoś! Świat jest piękny i cudowny, a ja to doceniam, czuję w sobie szczerze, kocham i pragnę aby było, aby objawiało się w pełni swojej natury! Kocham i podziwiam całe jestestwo, jakie jest!
Ten stan, jeśli ktoś umie w jego ramach funkcjonować, jest właściwie szczęściem samym w sobie - tak z definicji...
Czy można je osiągnąć?...
- Myślę, że wielu się to uda.

W każdym razie, opisywana wyżej strategia deflacyjna duchowo jest naturalnym przepisem na szczęście, zaś strategi duchowej inflacji jest przepisem na tego szczęścia brak, bo generuje ona pragnienia, oczekiwania, które nigdy nie będą zaspokojone.
Strategia deflacyjna, strategia na szczęście może być jednocześnie określona jako POSTAWA POKORY. Bo jej istotą jest to, aby to co zewnętrzne wywyższać, nie bacząc specjalnie na to, czy - relatywnie - nie oznacza to poniżenia samych nas. Bo kto się wywyższa, będzie poniżony (w swoim szczęściu), a kto się poniża, będzie wywyższony (w postaci zdobycia świata, w którym szczęście, rozumiane jako funkcjonowanie w otoczeniu bytów wspaniałych, docenianych i akceptowanych jest normą).

Michał Dyszyński

Dyskurs

Tak sobie teraz do siebie piszesz, MD? Masz wode zebys nie padl z pragnienia i rozszerzenie perspektywy :wink:

Semele

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

I jeszcze to SZCZĘŚCIE W MIŁOŚCI
Wg mnie jest najcudowniejsze i najprawdziwsze.
To wynika z samej natury miłości i natury szczęścia. Szczęście jest STRUMIENIEM POŻĄDANYCH, EKSCYTUJĄCYCH BODŹCÓW. To jest chyba definicja.
Miłość jest właśnie tym uczuciem, które czyni jakiś obiekt pożądanym i ekscytującym. Kto kochać potrafi, jest bardzo blisko szczęścia.
Zgryźliwi i zgorzkniali procesują w sobie nieszczęście i rozgoryczenie. Ale do miłości trzeba mieć w sobie pewien minimalny ład wewnętrzny. To bywa trudne.

Andy72

Szczęście nie jest żądnym "strumieniem"

Michał Dyszyński

Andy72

NIe ma żadnego strumienia
[link widoczny dla zalogowanych]

Szczęście jest wyjściem poza siebie

Michał Dyszyński

Andy72

Dlaczego opętane są "poza sobą"?
Wyjście z siebie to wyjście z niewoli swojego JA.

Andy72

Poczyytaj św. Tomasza z Akwinu

Michał Dyszyński