ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Jest jedna (i to całkiem znacząca!) korzyść z zetknięcia się z integryzmem. Polega ona na naocznym przekonaniu się, jak głupia, niszcząca mentalnie i beznadziejna jest postawa integryzmu, czy innych form religijnego fundamentalizmu.
Fajnie jest integryzm spotkać na swojej życiowej drodze, aby potem już z pełną świadomością móc sobie powiedzieć: czegoś tak debilnego nie chcę w swoim życiu w żadnej postaci!

Katolikus

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Dziś powiedziałby, że integryści i fundamentaliści nie myślą (w sensie poszukiwania jakiejś spójności rozumienia spraw), tylko CHAOTYCZNIE PRÓBUJĄ ZAARANŻOWAĆ SOBIE SWOJĄ PRZESTRZEŃ MENTALNĄ WOKÓŁ "GROŹNYCH" EMOCJI - KARY, POTĘPIENIA.

W rozmowach z integrystami nieraz przewija się właśnie ten element niechęci do myślenia, do wyciągania wniosków. Jest on różnie motywowany - czasem formą fałszywej pokory, czasem powołaniem się na wybiórczo potraktowane cytaty z Biblii, czasem na (skądinąd słuszne) spostrzeżenie, że ludzka wiedza jest ograniczona. Niezależnie od tego, że rzeczywiście samego intelektu, wiedzy, nawet mądrości (jeszcze pytanie: jak rozumianej?) nie warto jest wywyższać ponad wszystko, nie trzeba z niej czynić bożka, to chyba warto jest zauważyć, że to nie upoważnia do przegięcia w drugą stronę - czyli uczynienia bożka z bezmyślności, bezwiedności w reakcjach, danie się zarządzać emocjami, lękami.

A tak w istocie wygląda mentalny profil integrysty - jest to osoba zarządzana emocją lęku przed karą i odrzuceniem, powiązana z desperacką nadzieją, iż potraktowanie Boga na wzór ludzkich tyranów zadziała w sposób spodziewany u ludzkich tyranów, czyli jakimś udobruchaniem despoty. Ta nadzieja sama w sobie jest też bardziej emocjonalna i bezwiedna, niż oparta o jakieś rzetelne podstawy. Ale emocje tak właśnie działaja - że próbują utrącić wszystko, co się im sprzeciwie. I tak integryści utrącają uporządkowaną postać myślenia ze swojego repertuaru mentalnego.
W czym integryści ostatecznie mentalnie lądują?....
- W podkreślaniu, jak to będzie groźnie, jak to będzie okrutnie.
- W złudnej nadziei, iż uleganie lękom przed nieuchronną karą, jest w stanie tę karę odsunąć.
- w upartym DEKLAROWANIU oczekiwanych rzeczy, nawet pomimo jawnej kłamliwości, czy skrajnej życzeniowości owych deklaracji.

Integrysta oczywiście nigdy sie nie przyzna, że traktuje Boga jak tyrana. Ale to jest tylko jego gra w nazywanie. Można takie gry uprawiać w najróżniejszy sposób - np. można mówić o kimś, że on "nie jest złodziejem", on "tylko bierze bez pozwolenia cudze rzeczy". Albo można w grze w słowa uznać, iż ktoś inny "nie jest mordercą" (faktycznie słowa "morderca" się nie używa), bo on "jedynie pozbawia życia innych ludzi" itp. itd. U integrystów ogólnie obserwuję wielką WIARĘ W TO, CO ZADEKLAROWANE, niezależnie od tego, jak mają się rzeczy w samym swoim funkcjonowaniu, jakie realne odniesienia w świecie stają się ich udziałem. Dla integrysty zatem bardziej "wiarą" jest to, co on ogłosi, mimo że wszystko w nim w środku aż krzyczy, że to ogłoszenie jest kłamliwe, niezgodne z jego odczuwaniem i rozumieniem, a nie jest "wiarą" sam stan umysłu danej osoby.

Integrysta jest chaotykiem. W tych jego deklaracjach, buńczucznych wypowiedziach, potępianiu innym jest wielka plątanina sprzeczności, życzeniowego traktowania słów, zaprzeczania sobie, ignorowania faktów, przekręcania prawdy na różne sposoby. Właściwie jedyną stałą rzeczą jest tu ta osobista INTENCJA organizowania sobie nazw i rozpoznań wokół ostatniej nadziei, że jak się ma do czynienia nawet z tyranem, to pokazanie owemu tyranowi, swojej totalnego mu podporządkowania, nawet kosztem wyrzeczenia się sensu, rozsądku, wszystkiego co kogoś tworzy (a może nawet jest nadzieję, iż to zadziała DZIĘKI temu wyrzeczeniu), to to co najgorsze na integrystę nie spadnie (choć zapewne spadnie na tych wszystkich innych, którzy takiej daniny z własnej rozsądku i uczciwości wewnętrznej nie złożyli...).

Na koniec jednak chyba warto jest postawić, kto wie, czy nie najważniejsze dla wielu pytanie: a może jednak integrysta ma rację?... :shock:

A może rzeczywiście to tak jest, iż ten bóg (ale to nie jest mój Bóg), który jest przecież władcą nad światem ma właśnie cechy, które normalnie obserwujemy u ludzkich despotów (Boga oczywiście "despotą" nie nazwiemy, podobnie jak ludzkich despotów też tak wprost się nie nazywa wobec nich)?
- Może właśnie bóg (ale to nie jest mój Bóg) tego od człowieka oczekuje - takiego aż do poziomu totalnego chaosu, przeczenia sobie, balansowania na krawędzi rozpaczy i samounicestwienia mentalnego?
- Może bóg (to nie jest mój Bóg) miałby mieć jakiś rodzaj satysfakcji z takiej postawy człowieka i tylko to go usatysfakcjonuje, więc trzeba się temu poddać, trzeba okazać tę daninę swojej maksymalnej uległości, jakiejś formy posłuszeństwo w samounicestwianiu aż do granic?...
Czy aby na pewno tak nie jest?...

Ja wierzę (a mam na to też wiele argumentów), że tak nie jest, czyli że istota o realnych cechach zbliżonych do tych obserwowanych u ludzkich despotów (nieważne, czy używamy wobec niej nazwy "despota", czy nie) po prostu nie może być prawdziwym Bogiem!

Katolikus

Każdy wierzy w Boga takiego, jakiego pragnie jego serce. Dla kogoś kogo istotne są takie wartości ludzkiej natury jak życzliwość, dobro, pomaganie, zrozumienie, miłość, przebaczenie i prawda, nie będzie wstanie uwierzyć w Boga surowego i okrutnego (nawet jeśli takie sugestie pojawią się w Biblii).

Tylko, ktoś kto jeszcze nie doświadczył cudowności miłości i uświadomienia sobie istotności powyższych wartości, będzie wstanie zaakceptować obraz Boga surowo karzącego, którego sprawiedliwość przybiera formę mszcząca, okrutną.

Michał Dyszyński

fedor

Michał Dyszyński

fedor

Michał Dyszyński

fedor

Michał Dyszyński

fedor

Michał Dyszyński

fedor

Michał Dyszyński

fedor

Michał Dyszyński

fedor

Michał Dyszyński