ŚFiNiA

Piotr Rokubungi

Ech, trochę zaczynam mieć dość waszych "niedouczeń" i błędów logicznych- czasem oczywistych, które jednak popełniacie. ;-P

Ale dobra- jeszcze się trochę pomęczę i skomentuję...

@ Banjankri:

istota · Dołączył: 10 Sty 2015 Posty: 194 Przeczytał: 0 tematów

Dla bytu przyjemności nie muszą równoważyć nieprzyjemności. Co znaczy, że może być więcej możliwości, łącznie z -1.

Pan nie ma patrzeć na punkt widzenia rzeczywistości, tylko na punkt widzenia człowieka do k. nędzy [bo już tracę cierpliwość].

Czego nie wiem na pewno? Że coś czego nie ma nie może potrzebować szczęścia?

Ludzki punkt widzenia jest słuszny, bo ludzki. Nie wiem, po co miałbym patrzeć na życie z perspektywy paprotki?

[to moja ostania szansa dla Pana w tym temacie]

Banjankri

Hello

Kwiczoł · Dołączył: 21 Sty 2015 Posty: 71 Przeczytał: 0 tematów

JanelleL.

istota · Dołączył: 10 Sty 2015 Posty: 194 Przeczytał: 0 tematów

JanelleL - racja. Nie znam osoby, które ma dzieci i zastanawia się nad tym, po co je w ogóle ma. Ma i uważa, że to naturalne, oczywiste i nie ma co nad tym medytować.

Kobiety, które nie chcą mieć dzieci, często zmieniają zdanie po tym, jak się w kimś zakochają. Co by się zgadzało z Pani wizją twórczej roli miłości.

W tym temacie próbujemy jednak na to spojrzeć trzeźwym okiem. I jak się tak patrzy i patrzy, to wychodzi na to, że nie ma sensu płodzić dzieci, tak jak i nie ma sensu żyć.

Pytanie - której części - tej racjonalnej czy tej instynktowno-emocjonalnej człowiek powinien zaufać. I co ma przyjąć za kryterium tej powinności:
a) własne szczęście (co z jednej strony zdaje się wymuszać postawę uległą wobec naturalnych ciągot, a z drugiej - czy można być szczęśliwym jeśli uważa się, że uleganie tej naturze jest złe - patrz punkt b)
b) czystość moralna (z etycznego punktu widzenia niemoralne jest świadome rozmnażanie - tworzenie cierpienia)
c) kompromis (bo sprawianie sobie cierpienia, ignorując własne naturalne potrzeby też można uznać za moralnie złe)

I zdaje się, że większość ludzi na taki kompromis się decyduje, z tym że poniekąd nieświadomie. Mianowicie nie zauważa moralnego zła tkwiącego w płodzeniu dzieci, na co pozwala im szereg przekonań wzmacnianych przez kulturę, religię etc., jak i uwarunkowania psychiczne. A to wszystko wychodzi przy okazji tematów, jak ten tutaj. Kwiczoł do usranej śmierci będzie czekał na to, aż ktoś mu poda dobry powód, bo takiego nie ma [biorąc pod uwagę tylko i wyłącznie dobro tego dziecka, które miałoby się spłodzić].

Obawiam się też, że ten kompromis jest nie do osiągnięcia na poziomie świadomym. To znaczy, że jeśli ktoś zdaje sobie sprawę, że płodzenie jest złe na skutek refleksji na ten temat snutych, którym zresztą sprzyja wspomniana wcześniej "atrapowatość" mentalna, to już tego nie da rady naprawić. Myślę, że nawet miłość nie pomoże.

I szczerze wątpię, że można kogoś przekonać do antynatalizmu, jesli temu komuś dolega antynatalistyczna tabula rasa. Ta filozofia przemawia (na głębszym poziomie) tylko do ludzi nieszczęśliwych. Śledzę losy tego typu sporów od kilku lat, antynatalistyczny "nawracacz" nie wraca choć z jedną "owieczką".

JanelleL.

Skoro trzeźwym okiem tak patrząc i patrząc, nie widzi się sensu niczego, warto może spojrzeć z innej perspektywy nawet ryzykując kacem.
Chyba, że się nie chce tak naprawdę tego sensu znaleźć, albo boi się wniosków, czy cierpienia swojego lub czyjegoś w sumie niepotrzebnie,
bo przecież nawet "Geniusz rodzi się w bólach", a ono samo czy fizyczne, czy psychiczne jest czasem potrzebne bez względu na to jak bardzo byśmy chcieli je uśmierzyć.

Co do racji i emocji czy instynktów, są one jak dwa bieguny wewnątrz nas, podlegające siłom według praw fizyki.
Zaufać całkowicie jednemu albo drugiemu to tak, jak zdać się wyłącznie na pijaka lub na zupełnego abstynenta. Przy czym pijak kiedyś trzeźwieje a abstynent nigdy nie zmienia swego stanu trzeźwości.

Ja będę bronić emocji bo ona, tak jak chaos niesie ze sobą ogromny potencjał i zawsze znajdzie jakiś sens, racjonalnie wytłumaczona i ułożona w chwili "zejścia na ziemię", bo przecież nie może wiecznie trwać w swoim stanie.
Nałogowemu i nieuleczalnemu racjonalizmowi pozostaje tylko siła odpychania i to czasem jest przyczyną uczucia owego nieszczęścia, które zastępuje w ten sposób wszelkie inne, którym się nie dało szansy zaiskrzyć, bo brak emocji w ogóle, musi coś wygenerować.
Tak mi się przynajmniej Istoto wydaje.

rafal3006

Posty JanelleL czytam z przyjemnością, natomiast wypocin Panów nawet nie czytam - przepychanki małych rozumków w piaskownicy.
Ciekawe który z Panów, święcie przekonanych że życie na Ziemi to zło i nie należy go podtrzymywać pierwszy rzuci kamieniem, znaczy nie będzie miał dzieci.

Czekam na odpowiedź,
Kubuś

P.S.
Przepraszam, Istota pisze sensownie.

Piotr Rokubungi