ŚFiNiA

Banjankri · Dołączył: 17 Kwi 2012 Posty: 5344 Przeczytał: 34 tematy

Nikt.

Michał Dyszyński

Banjankri · Dołączył: 17 Kwi 2012 Posty: 5344 Przeczytał: 34 tematy

Michał Dyszyński

Banjankri · Dołączył: 17 Kwi 2012 Posty: 5344 Przeczytał: 34 tematy

Michał Dyszyński

Piotr Rokubungi

Coraz bardziej żałosna ta wasza wymiana zdań się staje... Szczególnie Michałek za bardzo marudzi znów...

Michał Dyszyński

Ostatecznie sformułowałem sobie konstrukcję możliwej (dla mnie) do zaakceptowania postaci/definicji realizmu.

Realizm byłby to pogląd, który POSTULUJE byt o nazwie "realne istnienie", kontrastujący z bytem "złudzenie" (w łagodniejszej wersji "istnienie niepotwierdzone").
Postulat opiera się na następującym schemacie rozumowania.
1. Obserwator stwierdza, iż istnieje klasa doznań, których doświadczanie sugerują przyjęcie koncepcji, iż źródłem owych doznań jest aspekt TRWAŁY, utrzymujący swoją SPÓJNOŚĆ niezależnie od sposobów, na jakie świadomość odbiera doznania danego typu.
2. Obserwator uznaje, że ten właśnie typ doznań, charakteryzujący się ową trwałością, spójnością i niezależnością (w zbadanym zakresie) od sposobów odbioru doznań upoważnia do zapostulowania owego trwałego, spójnego i niezależnego aspektu, wykrytego w doznaniach jako "istnienia realnego" (definicja).
3. "Istnienie realne" nie stosuje się do tych wszystkich doznań, które wystarczającego stopnia trwałości, spójności i niezależności od typu intereakcji, badań nie posiadają - w takim wypadku będzie mowa o złudzeniu, bądź niepoprawnym, czy niepotwierdzonym istnieniu.

Realista tak (po mojemu) rozumiany nie stwierdza oczywiście na czym dokładnie realne istnienie polega, jednak podaje regułę odróżnienia istnienia realnego od jego przeciwieństwa. Dodatkową sugestią realisty może być zapostulowanie dla owych istnień realnych jakiejś hipotetycznej CECHY REALNOŚCI. Ta cecha - realność - miałaby budować sobą mechanizm: trwałości dla doznań, możliwości konstruowania spójnych modelu dla owych doznań i konceptów o nich, a także zapewniać jakąś formę niezależności od typu obserwacji i samego obserwatora (różni obserwatorzy mieliby zbliżone relacje o doznaniach w kontekście "realnego bytu", a także relacje o doznaniach zachodzących w różnym czasie byłyby podobne).

Taka postać realizmu nie posiada głównego mankamentu tradycyjnej formy realizmu, za który uważam, BRAK KONKRETNEGO WSKAZANIA O CO CHODZI. Bo tradycyjni realiści, gdy się ich przyciśnie, zwykle nie są w stanie nijak wyjaśnić o co chodzi w tym ich "realnym istnieniu", odwołując się co najwyżej do podmiany w wyjaśnieniach słów "realny" na "rzeczywisty", albo "prawdziwy". Taka zabawa w synonimy nie jest jednak argumentacją na poważnie. Innym "argumentem" po przyciśnięciu realisty jest stwierdzenie "wiadomo o co chodzi", albo "ty przecież wiesz co to jest realne". Ale to już inna para kaloszy...